Καλή και ευλογημένη Σαρακοστή να έχουμε και καλή πορεία, πορεία προς την Βηθλεέμ

 

Ας προετοιμασθούμε κατάλληλα όλες αυτές τις ημέρες με νηστεία, μετάνοια και προσευχή.

Στὶς 15 Νοεμβρίου ἀρχίζει ἡ νηστεία τῶν Χριστουγέννων. Πρόκειται γιὰ μιὰ περίοδο ἔντονης πνευματικῆς ἐργασίας καὶ ψυχοσωματικῆς προετοιμασίας γιὰ τὸν ἑορτασμό τῆς μεγάλης ἑορτῆς τῆς Γεννήσεως τοῦ Κυρίου.

Ἀπὸ τὶς 15 Νοεμβρίου ἕως τὶς 17 Δεκεμβρίου (κατ’ ἄλλη παράδοση ἕως τὶς 12 Δεκεμβρίου) νηστεύουμε τὸ κρέας, τὰ γαλακτομικά καὶ τὰ αὐγά καὶ τρῶμε ψάρι (ἐκτὸς βεβαίως Τετάρτης καὶ Παρασκευῆς, ποὺ νηστεύουμε αὐστηρά). Μετὰ τὶς 17 (ἢ 12) Δεκεμβρίου νηστεύουμε καὶ τὸ ψάρι.

Στοχασμοί την ώρα του πόνου

π. Μάρκελλος Καρακαλληνός

Ο Πανάγαθος και πολυεύσπλαχνος Θεός επιθυμεί πολύ την σωτηρίαν μας. Μας περιμένει με πολλή αγάπη εις την ουράνιον Βασιλείαν του, την ητοιμασμένην από καταβολής κόσμου.

Διά τούτο επεμβαίνει και χειρουργεί με πολλούς τρόπους την ψυχήν μας, διά να την προετοιμάση ως κεκοσμημένην νύμφην διά την Βασιλείαν του.

Επειδή εμείς είμεθα αμελείς και οκνηροί και δεν αγωνιζόμεθα όσον πρέπει διά την σωτηρίαν μας, έρχεται ο φιλόστοργος Πατέρας μας παιδαγωγικά να μας ξυπνήση. Κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να περάση την ζωήν του χωρίς θλίψεις, ασθένειες, δοκιμασίες, αδικίες και παντός είδους δυσκολίες.

Έρχεται η ώρα που κάθε ψυχή θα ανεβή τον ιδικόν της Γολγοθά. Πρέπει να δώση πολλές εξετάσεις, να δοκιμασθή πολύ, διά να γίνη κληρονόμος της Βασιλείας του.

Άλλος δρόμος δεν υπάρχει. Αυτόν τον δρόμον επέρασε πρώτος ο Σταυρωθείς αναμάρτητος Ιησούς Χριστός· αυτόν τον δρόμον ακολούθησαν εις την συνέχεια όλοι οι μάρτυρες, οι ομολογηταί, οι όσιοι, όλοι οι άγιοι.

Ύστερα από μία κουραστική μέρα, μας είναι απαραίτητη η βραδυνή προσευχή

Οσίου Θεοφάνους του Εγκλείστου

Το βράδυ, κατάκοπος καθώς είμαι από το μόχθο της ημέρας, δεν έχω όρεξη για προσευχή.

Άλλωστε, γιατί να προσευχηθώ;

Μα πως είναι δυνατό!

Να μην έχει κανείς διάθεση επικοινωνίας με τον Κύριο, έστω και εξουθενωμένος σωματικά;

Μήπως οι οποιεσδήποτε διασκεδάσεις ξεκουράζουν τον άνθρωπο;

Όχι, αυτές τον καταπονούν περισσότερο, ενώ η προσευχή έλκει τη θεία χάρη, που αναπαύει σώμα και ψυχή.

Δεν προσεύχεστε, λοιπόν...

Ή είστε θυμωμένοι με το Θεό ή πιστεύετε ότι δεν Τον έχετε ανάγκη.

Γιατί να προσευχηθώ;

Αναρωτιέστε.

Να βλέπουμε πέρα από την παρούσα ζωή

π. Συμεών Κραγιόπουλος

Το γενικότερο πνεύμα της ανθρωπότητος σήμερα, των ανθρώπων πάνω στη γη, είναι πώς θα περάσουν καλά σ’ αυτόν τον κόσμο και πασχίζουν και κοπιάζουν να βελτιώσουν την ποιότητα ζωής. Και βέβαια αυτό ως ένα σημείο είναι και επιτρεπτό και επιθυμητό, αλλά έχει πάρει στις ημέρες μας το όλο θέμα πολύ εσφαλμένες κατευθύνσεις και διαστάσεις.

Δεν είναι δύσκολο σήμερα να το διαπιστώσει κανείς προσέχοντας τον κάθε άνθρωπο, ότι είναι και οι χριστιανοί επηρεασμένοι, αλλά καταρχήν όλη η ανθρωπότητα. Καθένας, καθώς λίγο-πολύ έκανε θεό τον εαυτό του, εκείνο το οποίο επιζητεί είναι να ευχαριστεί τον εαυτό του.

Όλα κανείς τα βλέπει μέσα απ’ αυτό το πρίσμα, όλα τα ερμηνεύει μέσα απ’ αυτό το πρίσμα: τι τον ευχαριστεί. Δεν ενεργεί τόσο ως σκεπτόμενος άνθρωπος. Να σκεφθεί ότι πέρα απ’ αυτό που αισθάνεται ή πέρα απ’ αυτό που θα ήθελε να αισθάνεται κλπ. είναι κάτι άλλο, είναι ο Θεός, είναι η αλήθεια του Θεού. Να πιαστεί από την αλήθεια του Θεού, να πιαστεί από τον Θεό και να φροντίσει με βάση αυτή την πίστη στον Θεό, με βάση αυτή την εξάρτηση από τον Θεό, την υπακοή στον Θεό, να φροντίσει να επηρεάσει τον εαυτό του.

Όχι. Δεν κάνει έτσι, αλλά επιζητεί εκείνο το οποίο τον ευχαριστεί. Ευχαριστεί τη φιλαυτία του, τον εγωισμό του, τον συναισθηματισμό του, και φυσικά εδώ συμμετέχει και το σώμα και η ψυχή του ανθρώπου. Μ’ αρέσει αυτό ή δεν μ’ αρέσει αυτό, μ’ ευχαριστεί αυτό ή δεν μ’ ευχαριστεί, θέλω αυτό ή δεν θέλω αυτό και ούτω καθεξής.

Ο όσιος Αμβρόσιος της Όπτινα για τη σωτηρία

 

Κάποιος ρώτησε τον όσιο Αμβρόσιο της Όπτινα:

– Πάτερ, είναι δυνατό να ζούμε στον κόσμο και να σωθούμε;

– Και βέβαια είναι δυνατό, απάντησε ο όσιος, αν δεν ζούμε με το τραλαλά, αλλά με ειρήνη και ταπείνωση.

Άλλες φορές σε παρόμοιες ερωτήσεις έδωσε τις ακόλουθες απαντήσεις:

– Να ζούμε με ευθύτητα, χωρίς φαρισαϊκή υποκρισία.

– Να μην απελπιζόμαστε, να μην κατακρίνουμε και να μην πικραίνουμε κανέναν. Όλους να τους αγαπούμε και όλους να τους τιμούμε.

– Να θεωρούμε τον εαυτό μας χειρότερον απ’ όλους.

– Η πορεία της ζωής μας πρέπει να μοιάζει με την πορεία μιας ρόδας. Όταν κινείται η ρόδα, ένα μόνο σημείο της αγγίζει στη γη, ενώ το υπόλοιπο μέρος της βρίσκεται πάνω από τη γη. Έτσι ας γίνεται και στη ζωή μας· ας μη βουλιάζουμε ολοκληρωτικά στα γήινα.

Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος λέει: «Υπάρχουν τρεις τρόποι για να κερδίσουμε τη σωτηρία μας: ο πρώτος, να μην αμαρτάνουμε· ο δεύτερος, αν αμαρτάνουμε, να μετανοούμε ειλικρινά· και ο τρίτος, αν δεν μετανοήσαμε ειλικρινά, να υπομείνουμε τις συμφορές που θα μας βρουν».

Οι δοκιμασίες βοηθούν να συνέλθουν οι άνθρωποι

Άγιος Παΐσιος

– Γέροντα, μαθαίνω για την ταλαιπωρία των δικών μου. Θα τελειώσουν ποτέ τα βάσανά τους;

– Κάνε υπομονή, αδελφή μου, και μη χάνεις την ελπίδα σου στον Θεό. Όπως κατάλαβα από όλες τις δοκιμασίες που περνούν οι δικοί σου, ο Θεός σας αγαπάει και επιτρέπει όλες αυτές τις δοκιμασίες για ένα λαμπικάρισμα πνευματικό ολόκληρης της οικογένειας.

Εάν εξετάσουμε κοσμικά τις δοκιμασίες της οικογένειάς σου, φαίνεστε δυστυχισμένοι. Εάν όμως τις εξετάσουμε πνευματικά, είστε ευτυχισμένοι, και στην άλλη ζωή θα σας ζηλεύουν όσοι θεωρούνται σε τούτη την ζωή ευτυχισμένοι.

Η παρουσία του Θεού στη ζωή μας

 

Ο κόσμος αυτός που ζούμε είναι όλο πόνους, πίκρες, θλίψεις, απογοητεύσεις, στενοχώριες, δοκιμασίες και δυσκολίες. Όπου να σταθείς, ό,τι ν’ αντικρύσεις, και ό,τι ν’ ακούσεις θα ’χει σχέση με την αμαρτία, την αδικία και τον θάνατο. Φαίνεται σαν να έχει νικήσει τον κόσμο η πονηρία και το κακό, σαν να κυριαρχεί κι εξουσιάζει ο δαίμονας, σαν ν’ απομακρύνθηκε ο Θεός, να κουράσθηκε, να βαρέθηκε τα συνεχή λάθη μας. Ο αόρατος Θεός σαν να στέκει πολύ μακρυά ως βουβός και κουφός.

Όμως, αγαπητοί μου, δεν είναι ακριβώς έτσι. Μπορεί να φαίνεται ότι νίκησε η κακία και υποδούλωσε τους πάντες, να φαίνεται ότι απουσιάζει ο Θεός και ότι κρύβεται, αλλά δεν είναι έτσι. Δεν είναι λίγοι αυτοί που αντιστέκονται στο κακό, ούτε είναι λίγοι αυτοί που βρήκαν μέσα τους τον Θεό ή ακόμη μέσα στον πόνο, στη δυστυχία και στον κατατρεγμό.

Ορισμένοι εύκολα σκανδαλίζονται από τη μη άμεση επέμβαση του Θεού στη ζωή τους, ότι δεν τους ακούει, δεν τους προσέχει, δεν απαντά στα καυτά ερωτήματα που τους πνίγουν. Ο Θεός όμως που επιβλέπει τα δέντρα, τα φυτά, τα άνθη, τα στρουθία, τα ζώα, τα ζωύφια κι έχει μετρημένες τις τρίχες της κεφαλής μας, λέτε να μην ενδιαφέρεται για τα παιδιά του; 

Η παρουσία του μπορεί να είναι αόρατη, σιωπηλή, διακριτική, ευγενική, νηφάλια, και σιγαλή. Να μιλά στις καρδιές, να δίνει υπομονή, ελπίδα, χάρη και χαρά. Να μην αφήνει τη δαιμονοκίνητη απελπισία να κυριεύσει την ψυχή και να την καταταλαιπωρήσει πρόωρα.

Έχουμε ένα Θεό απρόσμενο, όλο εκπλήξεις και κρυμμένα θαύματα. Να έρχεται την τελευταία στιγμή, εκεί που καθόλου δεν τον περιμένεις, εκεί που όλα έχουν σβήσει κι έχουν χαθεί. Μακάριοι όσοι υπομένουν, ελπίζουν, προσεύχονται, ακόμη και όταν δεν λαμβάνουν το ποθούμενο. Ευλογημένοι όσοι ειρηνικά και ατάραχα αποδέχονται το θέλημα του Κυρίου, ακόμη και τον φοβερό θάνατο. Πιστεύω πως αυτοί είναι οι πιο προνομιούχοι στην αγκαλιά του Θεού. Το πιο μεγάλο θαύμα είναι η δυνατή αίσθηση της παρουσίας του Θεού στην καρδιά του πιστού, όταν δεν υπάρχει κανένα φως από πουθενά.

Οἱ δέκα ὀφθαλμοί τοῦ ἀνθρώπου

 Ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς

Γίνεται κατανοητό, ὅτι τὸ ἀνθρώπινο πνεῦμα δὲν εἶναι ἕνα αὐτόματο καὶ νεκρὸ μηχάνημα, μὲ τὸ ὁποῖο τὸ Ἅγιο Πνεῦμα ἐνεργεῖ καὶ πράττει, ἀλλὰ ζωντανὸς συνεργάτης τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Μὲ τὴν ἐπίδραση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ὅλος ὁ ἄνθρωπος μετατρέπεται σὲ «πράξη», «ἐνέργεια».

Καὶ μὲ τὴν βοήθεια τῶν ἁγίων ἀρετῶν μετατρέπει τὶς «Θεοκεχαριτωμένες» δυνάμεις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος σὲ δικές του δυνάμεις. Τὶς μεταφέρει σὲ κάθε «συστατικό» της ὑπάρξεώς του, τὶς ἐκχέει σ’ ὁλόκληρο τὸν ἑαυτό του καὶ αὐτὲς συμμετέχουν σὲ ὅλες τὶς σκέψεις τοῦ (τοῦ ἀνθρώπου δηλαδή), σὲ ὅλα τὰ αἰσθήματά του, στὶς θελήσεις του, στὶς ἐνέργειές του καὶ σὲ ὅλους τοὺς λόγους του. Μὲ μία λέξη, στὴν ὁλόπλευρη ζωή του.

Ο ερημίτης ασκητής και ο ληστής της ερήμου...

 

Ήταν ένας γέροντας ασκητής και αναχωρητής, ο οποίος ασκήτευσε σ’ ένα έρημο τόπο 70 χρόνια, με νηστεία, παρθενία και αγρυπνία. Στα τόσα δε χρόνια που δούλευε στον Θεό, δεν αξιώθηκε να δει καμία οπτασία και αποκάλυψη εκ Θεού. Και σκέφθηκε, λέγοντας τούτο:

«Μήπως για καμίαν αφορμή που δεν ξέρω εγώ, δεν αρέσει του Θεού η άσκησή μου, και η εργασία μου είναι απαράδεκτη; Μήπως γιά τούτο δεν μπορώ να έχω αποκάλυψη και να δω κανένα μυστήριο:».

Αυτά λογιζόμενος ο γέροντας, άρχισε να δέεται και να παρακαλεί το Θεό περισσότερο, προσευχόμενος και λέγοντας:

Ο βασιλιάς και ο βράχος

 

Κάποτε ήταν ένας βασιλιάς. Mια μέρα θέλησε να δει τον χαρακτήρα των κατοίκων του βασιλείου του και έτσι τους έβαλε μια δοκιμασία.
Τοποθέτησε έναν μεγάλο βράχο στη μέση του δρόμου και κρύφτηκε εκεί κοντά σε κάτι θάμνους.

Οι πρώτοι που πέρασαν ήταν μια ομάδα από τους πλουσιότερους ανθρώπους του βασιλείου οι οποίοι περνούσαν με τις άμαξές τους για την δουλειές τους σχεδόν κάθε μέρα από το σημείο εκείνο. Αντί να κατέβουν και να μετακινήσουν τον βράχο, προσπάθησαν να τον περάσουν κάνοντας τον γύρο. Ταλαιπωρήθηκαν πολύ, αλλά στο τέλος πέρασαν. Μάλιστα, κατηγόρησαν τον βασιλιά πως δεν φροντίζει για τη σωστή συντήρηση των δρόμων του βασιλείου.

Πώς να προσερχόμαστε στη Θεία Κοινωνία

Άγιος Θεοφάνης ο Έγκλειστος

Ὅσα σᾶς συμβαίνουν στό διάστημα τῆς προετοιμασίας σας γιά τή θεία Κοινωνία, φόβος, ταραχή κλπ, προέρχονται καθώς φαίνεται ἀπό τόν ἐχθρό. Δέν ὑπάρχει ἀμφιβολία, ὅτι αὐτός σᾶς τριγυρίζει…. Ἡ Ἐξομολόγηση καί ἡ θεία Κοινωνία τόν καῖνε καί τόν διώχνουν μακριά. Γιά νά σᾶς ἐμποδίσει λοιπόν, ἀπ’ αὐτά, σᾶς προξενεῖ τόσους πειρασμούς. Ἀγωνισθεῖτε νά κρατήσετε τή μνήμη τοῦ Θεοῦ καί τή μνήμη τοῦ θανάτου. Αὐτές οἱ δυό μνῆμες, ὄχι μόνο ὅταν ἑτοιμάζεστε γιά τή θεία Μετάληψη, ἀλλά πάντοτε, ἐξουδετερώνουν τά τεχνάσματα τοῦ πονηροῦ.

Ξέρετε καί αἰσθάνεσθε πόσο ψυχοσωτήρια εἶναι τὰ πανάχραντα Μυστήρια. Νά κοινωνεῖτε λοιπόν συχνά.

Γιά νά προσερχόμαστε ἄξια στή θεία Κοινωνία, πρέπει πρῶτα-πρῶτα νά καθαριζόμαστε ἀπό τ’ ἁμαρτήματά μας μέ τήν Ἐξομολόγηση. Ὕστερα, ὅταν πλησιάζουμε στό ἅγιο Ποτήριο, νά ἔχουμε πίστη, φόβο Θεοῦ καί συντετριμμένη καρδιά· νά μή νιώθουμε ὑπεροχή ἀπέναντι στούς ἄλλους, πού δέν κοινωνοῦν, ἀλλά νά εἴμαστε πλημμυρισμένοι ἀπό αἰσθήματα αὐτοκατακρίσεως.