Η παρουσία του Θεού στη ζωή μας

 

Ο κόσμος αυτός που ζούμε είναι όλο πόνους, πίκρες, θλίψεις, απογοητεύσεις, στενοχώριες, δοκιμασίες και δυσκολίες. Όπου να σταθείς, ό,τι ν’ αντικρύσεις, και ό,τι ν’ ακούσεις θα ’χει σχέση με την αμαρτία, την αδικία και τον θάνατο. Φαίνεται σαν να έχει νικήσει τον κόσμο η πονηρία και το κακό, σαν να κυριαρχεί κι εξουσιάζει ο δαίμονας, σαν ν’ απομακρύνθηκε ο Θεός, να κουράσθηκε, να βαρέθηκε τα συνεχή λάθη μας. Ο αόρατος Θεός σαν να στέκει πολύ μακρυά ως βουβός και κουφός.

Όμως, αγαπητοί μου, δεν είναι ακριβώς έτσι. Μπορεί να φαίνεται ότι νίκησε η κακία και υποδούλωσε τους πάντες, να φαίνεται ότι απουσιάζει ο Θεός και ότι κρύβεται, αλλά δεν είναι έτσι. Δεν είναι λίγοι αυτοί που αντιστέκονται στο κακό, ούτε είναι λίγοι αυτοί που βρήκαν μέσα τους τον Θεό ή ακόμη μέσα στον πόνο, στη δυστυχία και στον κατατρεγμό.

Ορισμένοι εύκολα σκανδαλίζονται από τη μη άμεση επέμβαση του Θεού στη ζωή τους, ότι δεν τους ακούει, δεν τους προσέχει, δεν απαντά στα καυτά ερωτήματα που τους πνίγουν. Ο Θεός όμως που επιβλέπει τα δέντρα, τα φυτά, τα άνθη, τα στρουθία, τα ζώα, τα ζωύφια κι έχει μετρημένες τις τρίχες της κεφαλής μας, λέτε να μην ενδιαφέρεται για τα παιδιά του; 

Η παρουσία του μπορεί να είναι αόρατη, σιωπηλή, διακριτική, ευγενική, νηφάλια, και σιγαλή. Να μιλά στις καρδιές, να δίνει υπομονή, ελπίδα, χάρη και χαρά. Να μην αφήνει τη δαιμονοκίνητη απελπισία να κυριεύσει την ψυχή και να την καταταλαιπωρήσει πρόωρα.

Έχουμε ένα Θεό απρόσμενο, όλο εκπλήξεις και κρυμμένα θαύματα. Να έρχεται την τελευταία στιγμή, εκεί που καθόλου δεν τον περιμένεις, εκεί που όλα έχουν σβήσει κι έχουν χαθεί. Μακάριοι όσοι υπομένουν, ελπίζουν, προσεύχονται, ακόμη και όταν δεν λαμβάνουν το ποθούμενο. Ευλογημένοι όσοι ειρηνικά και ατάραχα αποδέχονται το θέλημα του Κυρίου, ακόμη και τον φοβερό θάνατο. Πιστεύω πως αυτοί είναι οι πιο προνομιούχοι στην αγκαλιά του Θεού. Το πιο μεγάλο θαύμα είναι η δυνατή αίσθηση της παρουσίας του Θεού στην καρδιά του πιστού, όταν δεν υπάρχει κανένα φως από πουθενά.

Κανείς δεν μπορεί να φθάσει στον Θεό, αν δεν περάσει απ’ τους ανθρώπους

Άγιος Πορφύριος

Είμαστε ευτυχισμένοι, όταν αγαπήσουμε όλους τους ανθρώπους μυστικά. Θα νιώθουμε τότε ότι όλοι μας αγαπούν. Κανείς δεν μπορεί να φθάσει στον Θεό, αν δεν περάσει απ’ τους ανθρώπους.

…Ν’ αγαπάμε, να θυσιαζόμαστε για όλους ανιδιοτελώς, χωρίς να ζητάμε ανταπόδοση. Τότε ισορροπεί ο άνθρωπος. Αυτό είναι το μεγαλύτερο μυστήριο της Εκκλησίας μας. Να γίνομε όλοι ένα εν Θεώ.

Η αγάπη στον αδελφό μας προετοιμάζει ν’ αγαπήσομε περισσότερο τον Χριστό.

Ας σκορπίζομε σε όλους την αγάπη μας ανιδιοτελώς, αδιαφορώντας για τη στάση τους. Όταν έλθει μέσα μας η χάρις του Θεού, δεν θα ενδιαφερόμαστε αν μας αγαπάνε ή όχι, αν μας μιλάνε με καλοσύνη. Θα νιώθουμε την ανάγκη εμείς να τους αγαπάμε όλους. Είναι εγωισμός να θέλομε οι άλλοι να μας μιλάνε με καλοσύνη.

Το μεγαλύτερο δώρο μας

 Μοναχού Σωφρονίου (Γουβερνιώτου)

«Ο Θεός ποτέ δε θα μας εγκαταλείψει ούτε ακόμα και στις σκοτεινότερες στιγμές μας»

Ο π. Σωφρόνιος είναι αδελφός στην Ιερά Πατριαρχική και Σταυροπηγιακή Μονή Κυρίας των Αγγέλων Γουβερνέτου. Πάσχει από μία νευρομυϊκή εκφυλιστική νόσο (ALS). Έγραψε αυτό το κείμενο με ένα ειδικό πρόγραμμα, χρησιμοποιώντας μόνο τα μάτια του. Δόξα τω Θεώ, πάντων ένεκεν:

«Είπε ο Κύριος: «Κανείς δεν ανέβηκε στον ουρανό, παρά μόνον Αυτός, που κατέβηκε από τον ουρανό και που είναι στον ουρανό, ο Υιός του Άνθρωπου. Όπως δε ο Μωυσής ύψωσε ψηλά το φίδι στην έρημο, έτσι πρέπει και ο Υιός του Άνθρωπου να υψωθεί, ώστε όποιος πιστεύει σε Αυτόν να μη χαθεί, αλλά να κερδίσει ζωή αιώνια.

Διότι ο Θεός τόσο αγάπησε τον κόσμο, ώστε έδωσε τον Υιό Του τον μονογενή, ώστε όποιος πιστεύει σε Αυτόν να μην απολεσθεί, αλλά να έχει ζωή αιώνια. Διότι ο Θεός έστειλε τον Υιό Του στη γη, όχι για να κρίνει τον κόσμο, αλλά, για να σωθεί ο κόσμος δι’ Αυτού.» (Ιωάν. 3:13 -17)

Αυτά τα όμορφα λόγια του Κυρίου και Σωτήρα μας, Ιησού Χριστού, οικοδομούν το θεμέλιο πάνω στο όποιο βασίζουμε την ευτυχία μας, την ειρήνη μας, το κουράγιο μας την υπομονή και την ελπίδα μας. Αύτη είναι η μόνη αλήθεια με την οποία ως πυξίδα μπορούμε να κατευθύνουμε τη ζωή μας και να ατενίσουμε το αιώνιο. Ο Θεός μας έδωσε το δώρο αυτής της ζωής και την υπόσχεση της αιώνιας ζωής. Τι περισσότερο μπορούμε να ζητήσουμε; Τί περισσότερο μπορούμε να επιθυμήσουμε; Τί περισσότερο χρειαζόμαστε;

Ή ζωή με τον Χριστό είναι όμορφη και δοξασμένη, όχι όμως και χωρίς κακουχίες, ταλαιπωρία και πόνο. Εμείς, ως Χριστιανοί, ως παιδιά του Θεού, δεν πρέπει να απελπιζόμαστε, δεν πρέπει να αποθαρρυνόμαστε, υπάρχει κάτι μεγαλύτερο, που μας περιμένει, ο Παράδεισος, τον όποιο από την αρχή ο Θεός προόριζε για τα παιδιά Του.

Το πιο πολύτιμο μαργαριτάρι

Μια φορά κι έναν καιρό, στα πολύ παλιά τα χρόνια, ζούσε πάνω στα βουνά ένας άγριος ληστής. Ο ληστής αυτός ήταν ο φόβος και ο τρόμος όλης της περιοχής. Ήταν γιγαντόσωμος, μαυριδερός και πυκνά γένια σκέπαζαν όλο του το πρόσωπο και του έδιναν μια αγριωπή όψη. Στα άγρια μάτια του καθρεπτιζόταν η σκληρότητα της καρδιάς του.

Πολλές φορές κατέβαινε στις κοντινές πόλεις κι έκλεβε διάφορα τρόφιμα, κοσμήματα και πολύτιμα αντικείμενα. Άλλοτε έστηνε καρτέρι σε ανυποψίαστους διαβάτες, έκλεβε ό,τι κουβαλούσαν πάνω τους κι αν του αντιστέκονταν δεν δίσταζε να τους σκοτώσει. Ήταν ένας άγριος και πολύ κακός ληστής! Τις νύχτες οι άνθρωποι νωρίς-νωρίς κλειδαμπαρώνονταν στα σπίτια τους και δεν τολμούσαν να κυκλοφορήσουν στους δρόμους.