ΟΜΙΛΙΑ ΚΑΘΗΓΟΥΜΕΝΟΥ ΙΕΡΟΥ ΚΟΙΝΟΒΙΟΥ ΟΣΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ 26 - 10 - 2024

 

Πως η προσευχή μπορεί να γίνει μια καλή συνήθεια...

Γέροντας Θαδδαίος της Βιτόβνιτσα

Συχνά στη ζωή έρχεται και μας χτυπά κύμα δύσκολων σκέψεων, κύμα στεναχώριας.

Το καλύτερο απ’ όλα είναι να σωπαίνουμε. Δεν χρειάζεται εμείς πολύ να σκεφτόμαστε. Ο Κύριος ξέρει, προνοεί πόσο μπορούμε να αντέξουμε. Ποιο βά­ρος στεναχώριας μπορούμε να σηκώσουμε.

Σ’ αυτή την περίπτωση πρέπει αμέσως να πλησιάσουμε τον Κύριο, ο όποιος είναι για μας, σαν το ζεστό σπίτι μας τον χειμώνα. Να σιωπούμε. Καλό είναι να σιωπούμε, επειδή αμέσως δεν μπορούμε να νική­σουμε το κύμα των δύσκολων σκέψεων και της στενα­χώριας.

Συχνά μας έρχονται σκέψεις για το μέλλον μας πού είναι γεμάτο ανασφάλεια. Αναρωτιόμαστε: «Πώς θα τελειώσουμε αυτή τη δουλειά, πώς θα λυθεί αυτό το πρόβλημα;».

Πρέπει νά μάθουμε, νά προσευχόμεθα! Ὄχι νά διαβάζουμε. Νά προσευχόμεθα!

Στάρετς Ζαχαρίας

Πρέπει νά προσευχόμεθα μέ ἁπλότητα καί φυσικότητα. Σάν νά κουβεντιάζουμε. Νά μήν ἀφήνουμε ποτέ τήν ἀνάγνωσή μας νά καταντάει μηχανική. Αὐτό ἐπιτυγχάνεται μόνο μέ δουλειά.

Πολλή δουλειά. Συνεχής καί ἀδιάκοπη δουλειά. Ἐπίμονη δουλειά.
Δουλειά ἐπάνω στόν ἑαυτό μας.

Καί νά παρακαλοῦμε: «Δίδαξέ με, Κύριε, νά προσεύχομαι. Δέν ξέρω νά προσεύχομαι». Αὐτός ὁ στεναγμός, αὐτός ὁ λυγμός, πρέπει νά βγαίνει χρόνια ἀπό τό στόμα μας.

Καί ὁ Κύριος θά μᾶς ἐπισκεφθεῖ.

Θά ἔλθει ξαφνικά. Θά διανοιγεῖ ὁ νοῦς μας. Καί θά μᾶς ἀποκαλύψει τό μυστικό: πῶς πρέπει νά προσευχόμεθα, καί τί εἶναι ἡ προσευχή.

Μπαμπά, τί γιορτάζουμε σήμερα; ...

 Λάμπρος Λιάπης

...ρώτησε ένα αγοράκι που ανέμιζε μηχανικά μια μικρή πλαστική Ελληνική σημαία την ώρα της παρέλασης.

Ο μπαμπάς πήρε αγκαλιά το αγοράκι ώστε εκείνο να βλέπει καλύτερα και του ψιθύρισε ότι θα του απαντήσει στο σπίτι, όταν γυρίσουν.

Η παρέλαση τέλειωσε, τα αγήματα αποχώρησαν, τα εμβατήρια σίγασαν, οι μπάντες ξαποσταίναν, οι φωτογράφοι αποσύρθηκαν και ο κόσμος έσπευδε να πιάσει στασίδι σε καφετέριες και ταβέρνες.

Ο μπαμπάς με τον γιο γύρισαν σπίτι. Εκεί το αγόρι αφού έβγαλε τα καλά του και φόρεσε τη φόρμα του, έτρεξε και υπενθύμισε στο μπαμπά την ερώτηση.

Η “Παναγιά της Νίκης”. Η διάσημη εικόνα που ζωγράφισε ο Γιάννης Τσαρούχης στο μέτωπο. Τι απέγινε το εκκλησάκι που χτίστηκε στο σημείο.

 

Κατά τη διάρκεια του ελληνοϊταλικού πολέμου δεν ήταν λίγοι οι στρατιώτες που ανέφεραν ότι σε δύσκολες στιγμές στο μέτωπο, αναζήτησαν στήριγμα στον Θεό και προσευχήθηκαν στην Παναγία για να τους προστατεύσει. 

Κάποιοι από αυτούς που βρέθηκαν σε μεγάλη δοκιμασία, ανέφεραν ότι είχαν δει ακόμα και οράματα με την μορφή της Παναγίας. Η διήγησή τους εκείνες τις δύσκολες ώρες του πολέμου, διαδόθηκαν σαν αστραπή μέσα στο στράτευμα. Μία τέτοια αναφορά έγινε η αφορμή για να εμπνευστεί και να ζωγραφίσει ο Γιάννης Τσαρούχης την περίφημη “Παναγία της Νίκης”.

Η ιστορία του εικονίσματος ξεκίνησε όταν ένας στρατιώτης έγραψε αναφορά στον στρατηγό Κατσιμήτρο για το όραμά του.

Τί δέν μᾶς ἀφήνει νά σηκώσουμε κεφάλι...

 Άγιος Μακάριος

Ὅ,τι ἀγαπᾶ κάποιος ἀπὸ τὰ πράγματα τοῦ κόσμου, αὐτὸ καταβαραίνει τὸν νοῦ του καὶ τὸν δεσμεύει καὶ δὲν τὸν ἀφήνει νὰ σηκώσει κεφάλι.

Σὲ αὐτὸν τὸ σταθμὸ καὶ τὴ ροπὴ καὶ τὸ ζύγι τῆς κακίας δοκιμάζεται ὅλο τὸ ἀνθρώπινο γένος, Χριστιανοὶ τῶν πόλεων καὶ τῶν βουνῶν, τῶν μονῶν, τῶν ἀγρῶν ἢ τῶν ἐρήμων, ὅτι δελεαζόμενος ὁ ἄνθρωπος ἀπὸ τὸ δικό του προσωπικὸ θέλημα, ἀγαπᾶ κάποιο πράγμα ἤ πάθος, καὶ δένεται σὲ αὐτὸ ἡ ἀγάπη του, γι’ αὐτὸ καὶ δὲν προσφέρεται ὅλη στὸν Θεό.

Ἄλλος ἀγάπησε κτήματα,

ἄλλος χρυσὸ ἢ ἄργυρο,

ἄλλος τὴν κοιλιά του ἤ τὶς σαρκικὲς ἐπιθυμίες,

Ὁ ἀγώνας ἐναντίον τῆς ἁμαρτίας

Ἅγιος Τύχων Ἐπίσκοπος Ζαντόνσκ

Δύσκολος εἶναι, τό ἀναγνωρίζω, ὁ ἀγώνας ἐνάντιον αὐτοῦ τοῦ ἐχθροῦ· εἶναι ὅμως ἀπαραίτητος. Πολλοί κάνουν πολέμους καί νικοῦν ἄλλους ἀνθρώπους· εἶναι ὅμως αἰχμάλωτοι καί δοῦλοι στά πάθη τους. Δέν ὑπάρχει πιό ἐνδοξη νίκη ἀπό τή νίκη πάνω στόν ἑαυτό μας. Βραβεῖο χωρίς νίκη δέν ὑπάρχει. Καί νίκη χωρίς ἀγώνα δέν ὑπάρχει.

Ἀδελφέ μου, ἄς καταπιαστοῦμε μ’ αὐτόν τόν ἀγώνα, γιά νά κερδίσουμε μέ τή βοήθεια τοῦ Χριστοῦ τή νίκη, νά πάρουμε ἀπ’ Αὐτόν τό στεφάνι τῆς ἀρετῆς καί νά θριαμβεύσουμε αἰώνια στή Βασιλειά Του.

Ἄς διατυπώσουμε τώρα μερικές σκέψεις, πού δίνουν βοήθεια καί ἐνίσχυση στόν ἀγώνα:

Πῶς θὰ ἀντισταθεῖτε στὸ κακὸ

 Ἅγιος Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης

-Γέροντα, μερικὲς φορὲς οἱ πειρασμοὶ ἔρχονται ὁ ἕνας πάνω στὸν ἄλλον καὶ δὲν ἀντέχω.

-Νὰ σοῦ πῶ μία λύση, γιὰ νὰ τοὺς ἀποφύγεις; Θὰ τὴν δεχθεῖς;

-Ναὶ.

-Ἡ μόνη λύση γιὰ νὰ ἀποφύγεις τοὺς πειρασμούς, εἶναι νὰ … συμμαχήσεις μὲ τὸν διάβολο! Τί γελᾶς; Δὲν σοῦ ἀρέσει αὐτὴ ἡ λύση; Κοίταξε νὰ σοῦ πῶ. Ὅσο κανεὶς ἀγωνίζεται, θὰ ἔχει πειρασμοὺς καὶ δυσκολίες. Και ὅσο προσπαθεῖ νὰ ἀποφύγει τὸν πειρασμό, τόσο κόντρα τοῦ πάει ὁ διάβολος. Ἀλλὰ μὲ τοὺς πειρασμοὺς – ἂν τοὺς ἀξιοποιήσουμε σωστὰ -, δίνεται ἡ εὐκαιρία, ἐπειδὴ μερικὲς φορὲς ἡ ζωή μας εἶναι ἀντιευαγγελική, νὰ γίνει «εὐαγγελική».

-Γέροντα, σκαλώνω σὲ μερικὰ ἀσήμαντα πράγματα καὶ δὲν ἔχω διάθεση μετὰ νὰ ἀγωνισθῶ γιὰ κάτι ἀνώτερο.

Ο αόρατος πόλεμος

 

Αν όχι καθημερινά, αρκετά συχνά στη ζωή μας βιώνουμε έναν «αόρατο πόλεμο». Το «ταγκαλάκι», που λέει και ο Άγιος Παΐσιος, ψάχνει την παραμικρή αφορμή να εισβάλει στη ζωή μας. Το παράθυρο, του το ανοίγουμε εμείς δίνοντάς του χώρο και αξία με τα πάθη μας.

Όσο μετανοούμε, αφήνοντας πίσω τον παλιό μας εαυτό και προσπαθώντας να έρθουμε κοντά στον Θεό, τόσο το ταγκαλάκι μας φέρνει πειρασμούς και ταραχές. Θέλει να σταματήσουμε να αγωνιζόμαστε για τη σωτηρία της ψυχής μας. Βρίσκει το πιο ευαίσθητο σημείο μας και εκεί μας χτυπάει, για να μας κλονίσει ψυχικά, σωματικά και νοητικά. Όσο του δίνουμε χώρο τόσο πιο πολύ το βοηθάμε και του ανοίγουμε την πόρτα για να μας καταστρέψει ολοκληρωτικά. Δυσκολευόμαστε να καταλάβουμε αυτόν τον αόρατο πόλεμο καθώς μας φέρνει λογισμούς που τα δικαιολογεί όλα.

«Ο Θεός μας δείχνει σημάδια για να ετοιμαστούμε»

 Γέροντας Ιουστίνος Πάρβου

Ο Θεός κατά κάποιον τρόπο μας δείχνει σημάδια για να ετοιμαστούμε. Εμείς όμως δεν δίνουμε σημασία.

Αυτό σημαίνει ότι τα πάθη μας τύφλωσαν τόσο πολύ που δεν μπορούμε να ξεχωρίσουμε το καλό από το κακό.

Η γενιά αυτή είναι τόσο τυφλωμένη από τα πάθη που ακόμη κι αν δουν βομβαρδισμούς ή οτιδήποτε άλλο δεν πρόκειται να μετανοήσουν…

Όπως λέει και η Γραφή ο καθένας είναι αλυσοδεμένος από κάποιο πάθος.

Και όταν θα μας βρει το κακό τότε δεν θα έχουμε τη δύναμη να μετανοήσουμε.

Ο καθένας προσπαθεί να ικανοποιήσει το πάθος του.

Εξομολογούμαστε όχι για να κοινωνήσουμε, αλλά επειδή μετανοούμε και θέλουμε να πετάξουμε τις αμαρτίες μας

 

Πήγαινε στον πνευματικό σου συναισθανόμενος που προσέρχεσαι, ποιον πάς να συναντήσεις. Δεν θα συναντήσεις απλά έναν άνθρωπο αλλά τον ίδιο τον Κύριο.

Πριν πας εξέτασε την ζωή σου. Δες το βάθος των πράξεών σου, της συμπεριφοράς σου, τις κινήσεις του νου και της καρδιάς σου.

Εξομολογήσου όλες τις αμαρτίες σου με ευθύτητα και ειλικρίνεια σαν να είναι η τελευταία ημέρα της ζωής σου.

Κι αν έρθει η ντροπή, νίκησέ την ομολογώντας πρώτη εκείνη την αμαρτία για την οποία ντρέπεσαι πιο πολύ. Δεν υπάρχει πιο λυτρωτικό γεγονός από αυτό. Διότι νικώντας την ντροπή ουσιαστικά νικάς το αυτοειδωλό σου, γκρεμίζεις την εγωπάθειά σου. Μην ξεχνάς ότι η ντροπή την ώρα της εξομολογήσεως είναι ένα σύμπτωμα του εγωισμού σου που δεν σε αφήνει να ελευθερωθείς από τον ρύπο της αμαρτίας σου, που δεν σε αφήνει να συγχωρεθείς πλήρως με τον Θεό, δεν σε αφήνει να ταπεινωθείς και δι’ αυτού του τρόπου να ελκύσεις την Χάρη του Θεού.

Πες την αμαρτία σου λοιπόν όπως είναι, χωρίς δικαιολογίες, ώστε να ταπεινωθείς. Ομολόγησέ την χωρίς δισταγμούς. Εάν μετανόησες πραγματικά δεν θα δυσκολευτείς. Εάν πιάνεις τον εαυτό σου να προσπαθεί να περισώσει κάποια “αξιοπρέπεια”, δηλαδή να μην ταπεινωθεί, τότε να ξέρεις ότι δεν μετανοείς πραγματικά. Στον πνευματικό δεν πάμε για να σώσουμε το “εγώ” μας, αλλά για να το συντρίψουμε. Πες την αμαρτία σου χωρίς να την ντύνεις με λόγια περιττά. Πες την δική σου αμαρτία, όχι των άλλων.

Προσπάθησε να βρεις ησυχία, οι δουλειές δεν τελειώνουν ποτέ!

 Ἅγιος Ἰσαάκ ὁ Σύρος

Τά πολλά ὑλικά πράγματα δένουν τόν ἄνθρωπο στήν γῆ αὐτή, καί δέν τόν ἀφήνουν νά δεῖ τήν Αἰώνια Βασιλεία. Ἡ ἀφθονία τῶν πραγμάτων εἶναι ἐχθρός τῆς ἐγκράτειας.

Εἶναι εὐτυχισμένος ἐκεῖνος πού προσπαθεῖ νά βρεῖ ἡσυχία γιά νά ἔλθει σ’ἐπικοινωνία μέ τόν Θεό, καί δέν ἐπηρεάζεται ἀπό τίς πολλές ἐργασίες. Γιατί ὅσο ζεῖ ὁ ἄνθρωπος θά ἔχει δουλειές καί δέν θά σταματήσουν ποτέ. Βέβαια, καί ἡ ἐργασία εἶναι ἀπαραίτητη γιά τήν προκοπή τῆς ψυχῆς. Οἱ Πατέρες μάλιστα ὁρίζουν ὅτι οἱ ἀρχάριοι στήν πνευματική ζωή πρέπει νά καταγίνονται πολύ μέ τή σωματική ἐργασία, γιά νά μή τούς πειράζει ὁ σατανᾶς, χωρίς φυσικά νά παραλείπουν καί τήν προσευχή. Καί προσευχή καί ἐργασία.

Ένας Άγιος στο μπαρ!

 

  Στα τέλη της δεκαετίας του 1980 και λόγω της χαοτικής μου ζωής, η οικογένειά μου έφτασε στα όρια διάλυσης. Δεν περνούσε ημέρα χωρίς να έχω πιει αλκοόλ. Εθίστηκα και στα τυχερά παίγνια. Έχασα δουλειά και φίλους… Εξ αιτίας όλης αυτής της κατάστασης, υπέφεραν οι δικοί μου άνθρωποι. Κατά βάθος συνειδητοποιούσα το τραγικό της κατάστασής μου, αλλά αδυνατούσα να παλέψω με τον εαυτό μου.

Πιθανότατα άρχισα να συνηθίζω τον τρόπο που ζούσα. Από αυτά που μου λένε, αλλά και από αυτά που θυμάμαι, είχα χάσει την ανθρώπινη πλευρά μου. Τα πάντα γύρω με εκνεύριζαν και κάποια στιγμή αισθάνθηκα να είμαι άνθρωπος περιττός. Βέβαια, εκείνον τον καιρό δεν έψαχνα κανένα πνευματικό καταφύγιο και πολύ περισσότερο δεν σκεφτόμουν να επισκεφθώ την εκκλησία, γιατί δεν έπαιρνα καν στα σοβαρά τους ιερείς.

Είναι σίγουρο ότι τα πράγματα δεν θ’ άλλαζαν καθόλου, αν μία μέρα, εκεί που καθόμουν κι έπινα άλλη μια μπίρα και ετοιμαζόμουν να κάνω μία απερισκεψία, στο μπαρ δεν έμπαινε ο γέροντας Γαβριήλ. Ναι, αγαπητοί μου φίλοι, διαβάσατε σωστά. Ο γέροντας Γαβριήλ μπήκε στο μπαρ !

Η μεγαλύτερη θυσία...

Γέροντας Εφραίμ Σκήτης Αγίου Ανδρέα

Κάποιος άπιστος συναντήθηκε κάποτε με έναν πάμφτωχο ερημίτη καλόγερο.

Και του λέει ο άπιστος:

– Θαυμάζω γέροντα την μεγάλη άσκηση και θυσία που κάνεις! Θυσιάζεις όλη σου τη ζωή στον Θεό, που είναι αμφίβολο αν υπάρχει ή δεν υπάρχει…

Ο ασκητής μειδίασε και του είπε:

– Και εγώ παιδάκι μου θαυμάζω την δική σου άσκηση και θυσία, που είναι πολύ μεγαλύτερη από την δική μου!…

– Είναι δυνατόν; είπε με απορία ο άπιστος. Ποιά θυσία κάνω εγώ, που είναι μεγαλύτερη από την δική σου;

Τὶ νὰ ξέρουμε γιὰ τὴν ψυχρότητα στὴν προσευχή

Ἅγιος Θεοφάνης ὁ Ἔγκλειστος

Ἡ ψυχρότητα στήν προσευχή ὀφείλεται εἴτε σέ ψυχική κόπωση εἴτε σέ πνευματικό κορεσμό εἴτε σέ σωματικές ἀπολαύσεις καί ἀναπαύσεις εἴτε σέ πάθη, πού κυριεύουν τήν ψυχή, προπαντός στήν ἔπαρση.

Ὅλα αὐτά εἶναι ἐνάντια στήν πνευματική ζωή, μέσα στήν ὁποία κεντρική θέση κατέχει ἡ προσευχή. Ἔτσι, πρῶτα καί κύρια προκαλοῦν τό στέρεμα τῆς πηγῆς τῆς προσευχῆς μέσα μας. Αὐτό, ὅμως, μπορεῖ νά oφείλεται καί σέ ἀπομάκρυνση τῆς χάριτος, πού συμβαίνει μέ θεία παραχώρηση. Καί νά γιατί:

Για να κερδίσουμε την σωτηρία μας, θα πρέπει να βάλουμε μία τάξι στη ζωή μας

Γέροντας Εφραίμ της Αριζόνας

Όπως ο χειμώνας φέρνει το χιόνι και το χιόνι σκεπάζει το χορτάρι, δεν το ξεραίνει όμως, μάλλον το διατηρεί και το ζωογονεί έως την άνοιξη, οπότε φεύγει το χιόνι και πάλιν το χορτάρι είναι ανθηρό, ούτω πως συμβαίνει και στον πνευματικό αγώνα.

Ο χειμώνας των πειρασμών και των βιοτικών μεριμνών έρχεται να ψυχράνη τον αγωνιστικό ζήλο. Κάθε όμως πνευματική συγκέντρωσι με σκοπό την πνευματική βοήθεια της σποράς του λόγου του Θεού, τον οποίον με την χάρι Του σαν τιποτένιοι διάκονοι προσφέρουμε ζωντανεύει το πνευματικό χορτάρι, δηλαδή τον αγωνιστικό ζήλο για τη μεγάλη σωτηρία, για την απόκτησι της βασιλείας του Θεού...

Άραγε τι λόγο θα δώσεις στον Θεό;

Μέγας Βασίλειος

Δεν έδωσες συμπόνια, δε θα πάρεις συμπόνια.

Δεν άνοιξες την πόρτα, θα σε διώξουν από τη Βασιλεία.

Πες μου, τί λόγο θα δώσεις στο Θεό εσύ που ντύνεις τους τοίχους και όχι τους ανθρώπους;

Εσύ που στολίζεις ένα ζώο και αδιαφορείς για τα κουρέλια που φοράει ο συνάνθρωπός σου;

Εσύ που σου σαπίζουν τα φαγητά και δε δίνεις σ’ αυτούς που πεινάνε;

Βλέπεις αυτούς τους τοίχους που καταρρέουν από το χρόνο, και που τα ερείπιά τους ξεφυτρώνουν μέσα στην πόλη όπως οι σκόπελοι αναδύονται μέσα από το νερό;

Όταν χτίζονταν, οι πλούσιοι νοιάζονταν για τους τοίχους και αδιαφορούσαν για τους φτωχούς.

Πού πήγε λοιπόν η μεγαλοπρέπειά τους;

Συζήτηση με τον γέροντα Πορφύριο περί συνεχούς Θείας Μεταλήψεως

 

Ήταν και εκείνος στενοχωρημένος, γιατί οι πιστοί έχουν απαιτήσεις -και δικαίως- από τον ιερέα, να είναι προσευχόμενος στο Άγιο Βήμα. Αλλά οι ίδιοι πολλές φορές με τη στάση τους δεν τον βοηθούν.

Εγώ, έλεγε, τους θυμιάζω και εκείνοι δεν υποκλίνονται. Λέω «στώμεν καλώς» και αυτοί κάθονται. Τους ευλογώ και εκείνοι κουβεντιάζουν.

Και το τραγικότερο: λέω «πίετε εξ αυτού πάντες» και προσέρχονται στη Θεία Κοινωνία ελάχιστοι. Μεγάλος πόνος για τον ιερέα.

Ρώτησα:

– Πρέπει, γέροντα, να κοινωνούν όλοι;

Η θεία χάρη έρχεται στον άνθρωπο με την αγάπη και την ταπείνωση...

Άγιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης

Να προσεύχεσθε στον Θεό με ανοικτά τα χέρια. Αυτό είναι το μυστικό των αγίων. Μόλις άνοιγαν τα χέρια τους, τους επεσκέπτετο η θεία χάρις. Οι Πατέρες της Εκκλησίας χρησιμοποιούν ως πιο αποτελεσματική τη μονολόγιστη ευχή: «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με».

Το κλειδί για την πνευματική ζωή είναι η ευχή. Την ευχή δεν μπορεί κανείς να τη διδάξει, ούτε τα βιβλία, ούτε ο γέροντας, ούτε κανείς. Ο μόνος διδάσκαλος είναι η θεία χάρις. Αν σας πω ότι το μέλι είναι γλυκό είναι ρευστό είναι έτσι κι έτσι, δεν θα καταλάβετε, αν δεν το γευθείτε. Το ίδιο και στην προσευχή, αν σας πω, «είναι έτσι, νιώθεις έτσι» κ.λπ. δεν θα καταλάβετε, ούτε θα προευχηθείτε, «ει μη εν Αγίω Πνεύματι».

Μόνο το Πνεύμα το Άγιον, μόνο η χάρις του Θεού μπορεί να εμπνεύσει την ευχή.

ΟΜΙΛΙΑ ΚΑΘΗΓΟΥΜΕΝΟΥ ΙΕΡΟΥ ΚΟΙΝΟΒΙΟΥ ΟΣΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ 28 - 09 - 2024

 

Όλα σου μιλούν για τον Θεό

Όσιος Θεοφάνης ο Έγκλειστος

Βλέπεις τὰ μικρὰ παιδιά, ὅταν οἱ γονεῖς τους τὰ ἀφήνουν μόνα, νὰ τρέχουν πέρα-δῶθε καὶ νὰ χαλᾶνε τὸν κόσμο. Σκέψου τότε, ὅτι κάπως ἔτσι κάνουν οἱ ψυχές μας, ὅταν ἀπομακρυνθοῦν ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ χάσουν τὸν φόβο Του.

Μυρίζεις ἕνα τριαντάφυλλο καὶ εὐφραίνεσαι· μυρίζεις, ἀπεναντίας, κάτι ἄλλο, ποὺ ἔχει δυσάρεστη ὀσμή, καὶ γυρίζεις ἀλλοῦ τὸ πρόσωπό σου μὲ ἀηδία. Σκέψου τότε, ὅτι κάθε ψυχὴ ἀναδίδει κάποιαν ὀσμή, ἡ ἀγαθὴ ψυχὴ εὐχάριστη καὶ ἡ ἐμπαθὴς ψυχὴ δυσάρεστη. Οἱ ἄγγελοι καὶ οἱ ἅγιοι τοῦ Θεοῦ, μερικὲς φορὲς ἀκόμα καὶ οἱ δίκαιοι ἄνθρωποι πάνω στὴ γῆ, αἰσθάνονται αὐτὴν τὴν ὀσμή. Γιὰ τὶς εὔοσμες ψυχὲς χαίρονται, ἐνῶ γιὰ τὶς δύσοσμες λυποῦνται.

Ὁποιοδήποτε πράγμα ἢ γεγονὸς μπορεῖ νὰ γίνει ἀφορμὴ γιὰ πνευματικὲς σκέψεις, διαφορετικὲς σὲ κάθε ἄνθρωπο. Ὅλα ὅσα σὲ περιβάλλουν μποροῦν νὰ σοῦ χρησιμεύσουν γιὰ τὸν σκοπὸ αὐτό. Ἄρχισε ἀπὸ τὸ σπίτι σου καὶ ξανακοίταξε μὲ πνευματικὸ βλέμμα τὸ καθετὶ ἐκεῖ μέσα –τοὺς τοίχους, τὴ στέγη, τὰ θεμέλια, τὰ παράθυρα, τὸν φοῦρνο, τὰ τραπέζια, τὶς καρέκλες, τοὺς καθρέφτες κλπ. Συνέχισε μὲ τὰ πρόσωπα ποὺ ζοῦν ἢ ἔρχονται στὸ σπίτι σου –τοὺς γονεῖς σου, τὰ ἀδέλφια σου, τοὺς ὑπηρέτες, τοὺς ἐπισκέπτες. Κάνε τὸ ἴδιο μὲ τὰ γεγονότα τῆς καθημερινῆς ζωῆς –τὸ πρωινὸ ξύπνημα, τὴν ἀνταλλαγὴ χαιρετισμῶν, τὸ γεῦμα, τὴ δουλειά, τὴν ἀναχώρηση, τὴν ἐπιστροφή, τὸ κολατσιό, τὴν ψυχαγωγία, τὸ τραγούδι, τὴν ἡμέρα, τὴ νύχτα, τὸν ὕπνο…

Ποτέ μην τα παρατάς… Πίστεψέ το.

 

Απλά. Να στο πω απλά: 

Μην τα παρατάς. Ο,τιδήποτε σε κάνει να πιστεύεις ότι αξίζει τον κόπο, ο,τιδήποτε είναι καλό, ο,τιδήποτε κάνει την καρδιά σου αληθινά χαρούμενη, να το κυνηγήσεις.

Μην το παρατάς. Τόσο απλά. Η ζωή μας είναι πολύ μικρή για να αφήνουμε το χρόνο να κυλάει άσκοπα. Αδιάφορα.

Είχες μια ευκαιρία να κάνεις τα πράγματα πιο όμορφα; Μην την αφήσεις να χαθεί! Για όνομα του Θεού! Ακόμη κι αν όλα είναι εναντίον σου, πάλεψέ το. Μ’ακούς;

Εμείς πρώτοι να συγχωρούμε τους άλλους

 

(Άπό το βίο του Αγ. Σπυρίδωνος)

Τίποτα δεν μπορεί να μας βοηθήσει, αν δεν είμαστε επιεικείς προς τους ανθρώπους και αν δεν συγχωρούμε τις αδυναμίες τους! Διότι πώς μπορούμε να ελπίζουμε ότι ο Θεός θα μας συγχωρήσει, εάν εμείς πρώτοι δεν συγχωρούμε άλλους;

Κάποτε, ο Άγιος Σπυρίδωνας πούλησε εκατό κατσίκια σε ένα ζωέμπορο σε μια τιμή που συμφώνησαν και ο άγιος είπε στον αγοραστή να του δώσει τα χρήματα.

Τι πρέπει να κάνουμε για να έχουμε μια ευλογημένη μέρα

(†) Μητροπολίτης Αντώνιος του Σουρόζ

Υπάρχουν στιγμές στη ζωή μας που αισθανόμαστε ανήμποροι, ακόμη και απελπισμένοι. Κάθε ημέρα, όμως, είναι ευλογημένη από τον Θεό και καλούμαστε να της δώσουμε την αξία που της πρέπει. Όσο καταβεβλημένοι και αν νιώθουμε υπάρχει τρόπος, για να φτιάξουμε τη διάθεσή μας.

Ακολουθείστε τους 10 τρόπους και θα αλλάξει η ψυχολογία σας! Αυτή η μέρα είναι ευλογημένη από τον Θεό, ανήκει στον Θεό, ας ξεκινήσουμε, λοιπόν, να μπούμε μέσα σ’ αυτή. Προχωρείς αυτή τη μέρα σαν αγγελιοφόρος του Θεού. Όποιον συναντάς, τον συναντάς με τον τρόπο του Θεού. Βρίσκεσαι εκεί για να είσαι η παρουσία του Κυρίου και Θεού, η παρουσία του Χριστού, η παρουσία του Αγίου Πνεύματος, η παρουσία του Ευαγγελίου. Αυτό είναι το καθήκον σου αυτή τη συγκεκριμένη μέρα.

Η ηχώ της αγάπης

 Όσιος Ζωσιμάς της Σιβηρίας

Μια αδελφή παραπονέθηκε κάποτε στον π. Ζωσιμά για κάποια άλλη.

- Πάτερ, γιατί η τάδε με αντιπαθεί; Τι της έκανα;

- Ποιος σου είπε ότι σε αντιπαθεί; αντέδρασε εκείνος. Λάθος κάνεις! Από τον πονηρό είναι αυτός ο λογισμός. Μην τον δέχεσαι!

- Όχι, γέροντα, κάτι έχει μαζί μου. Το δείχνουν και τα λόγια της και το φέρσιμό της. Αλλά και η καρδιά μου το πληροφορείται καθαρά!

- Καλά, ας υποθέσουμε ότι έχεις δίκιο. Βγες στο δάσος και φώναξε: «Αγαπημένη μου αδελφή...!» Η ηχώ τι θα σου απαντήσει;

O διάβολος μας βομβαρδίζει με λογισμούς ακατάπαυστα...

 

Μια μέρα οι άνθρωποι σκέφτηκαν να γίνουν θεοί στη θέση του Θεού και έχασαν τον παράδεισο.

Μια μέρα οι άνθρωποι έβαλαν σχέδιο στο μυαλό τους να εξοντώσουν τον Θεό που ήρθε να τους καλέσει πίσω στην αγκαλιά Του και Τον κρέμασαν στον σταυρό σαν εγκληματία.

Μια μέρα –κάθε μέρα– οι άνθρωποι αφήνουν το νου τους να σκοτιστεί και χάνουν τη θέα του προσώπου του Θεού· πρώτα με τη σκέψη τους και ύστερα με τις πράξεις τους επιμένουν να προδίδουν Εκείνον που υπάρχει και να λατρεύουν ψεύτικους θεούς που δεν υπάρχουν. Και γιατί όλα αυτά;

Πολλοί είναι οι λόγοι και άλλες τόσες οι αφορμές μας για να αποστατήσουμε από τον Θεό μας. Αλλά ένας είναι ο τρόπος: πώς η σκέψη μας χειρίζεται τα ερεθίσματα που λαμβάνει και τί τελικά πράττει η ελεύθερη βούλησή μας.

Η σκέψη μας οδηγεί σε συμπεράσματα και αυτά σε αποφάσεις· έπειτα πράτουμε κατά την βούλησή μας. Ποια είναι όμως αυτά τα ερεθίσματα που επεξεργάζεται η σκέψη μας και καταλήγουμε σε πράξεις; Είναι οι λογισμοί· αγαθοί ή πονηροί.

«Άνοιξε την πόρτα σου στον Χριστό»

 π. Σεραφείμ Αλντέα

Δέκα λεπτά μόνος με τον Χριστό, την μία νύχτα μετά την άλλη και η ζωή σου θα αλλάξει..

Προσευχήσου τη νύχτα. Προσευχήσου μόνος σου. Προσευχήσου χωρίς να χρησιμοποιείς βιβλίο, χωρίς κάποια φαντασίωση, χωρίς να σκέφτεσαι.

Απλώς μείνε άγρυπνος για δέκα λεπτά αφού ξυπνήσεις για να πιεις ένα ποτήρι νερό, αφού σε ξυπνήσει το παιδί σου ή κάποιος εφιάλτης. Στάσου εκεί μέσα στο σκοτάδι και μην κάνεις κάποια κίνηση ή κάποιον ήχο. 

Κάνε τον χρόνο να σταματήσει, αιχμαλώτισε την στιγμή και παρουσίασε την μπροστά στον Χριστό σαν μια ταπεινή προσφορά: αυτός είμαι εγώ, αυτός είναι ο πραγματικός μου εαυτός, αυτός είναι εκείνος ο οποίος πρέπει Εσύ να σώσεις.

Χωρίς τον Θεό η ανθρωπότητα θα οδηγηθεί στον παραλογισμό

Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

 Αν οι Ευρωπαίοι πρώτα έψαχναν τον ουράνιο Πατέρα και αναζητούσαν πριν από όλα την Βασιλεία των ουρανών, όλα τα υπόλοιπα θα τους δίνονταν και τότε όλοι τους θα ήταν χαρούμενοι.

Με τη χαρά τους θα φώτιζαν όλο τον μη χριστιανικό κόσμο, θα δόξαζαν το Θεό και λόγω αυτού όλοι οι λαοί στη γη θα αρνιόντουσαν τα είδωλα και θα έσπευδαν να βαπτιστούν, να γίνουν μέλη του θεϊκού ευρωπαϊκού χορού.

Και όμως οι Ευρωπαίοι πήραν λανθασμένο δρόμο, μακριά από τον Χριστό. Σκοτώνονται, παλεύοντας για ψωμί και πάντα είναι πεινασμένοι. Παρανόησαν, αρπάζουν αυτό που δεν τους ανήκει και πάλι δεν τους είναι αρκετό.

Η Ευρώπη διαβάζοντας βιβλία για να αποκτήσει περισσότερες γνώσεις τυφλώθηκε, βάρυνε το νου της με το βάρος των γνώσεων και κατέληξε πιο ανόητη, πιο σκοτεινή, πιο φτωχή.

Συνήθισε να ψάχνει το ψωμί, την ευτυχία, τη γνώση, μακριά από τον ουράνιο Πατέρα, μακριά από το δρόμο του Χριστού.

Από όλα αυτά, είναι φανερό πως οι πόλεμοι στην Ευρώπη προήλθαν από τον πόλεμο της Ευρώπης ενάντια στον Χριστό.

Πώς θα σωθούμε: Λόγοι παρηγοριάς στους θλιμμένους

 

α΄. Η καλύτερη παρηγοριά για τους θλιμμένους είναι η επίγνωση των αμαρτημάτων τους 

Το πρώτο σου γιατρικό, το πρώτο παυσίπονο που θα πάρεις στον καιρό των θλίψεων, ας είναι τούτος ο καλός λογισμός, που αναφέραμε και πριν, όταν για τις πολλές σου αμαρτίες σου άξιζαν χειρότερα δεινά. Και μην τολμήσεις να πεις, όπως μερικοί ανόητοι, ότι δεν έχεις κάνει κανένα κακό. Όλοι έχουμε αμαρτήσει, με τον ένα τρόπο ή με τον άλλο. 

Όταν οι άγιοι Τρεις Παίδες μέσα στο καμίνι δόξαζαν τον Θεό λέγοντας, “Ας είσαι δοξασμένος Κύριε, γιατί με ακρίβεια και δικαιοκρισία ξεσήκωσες όλα τούτα εναντίον μας, εξαιτίας των αμαρτιών μας” (Δαν., Προσ. Άζαρ.: 2, 4), τι να πούμε εμείς; Όταν ο μέγας Παύλος ομολογούσε ότι είναι ο πρώτος των αμαρτωλών (Α΄Τιμ. 1:15), δεν θα είμαστε αναίσθητοι και θρασύτατοι αν αρνηθούμε τη δική μας αμαρτωλότητα;

"Αυτούς που φαίνονται ή που είναι αμαρτωλοί, τους κάνει ο Χριστός ανθρώπους του παραδείσου.."

Γέροντας Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης

Το να γνωρίζεις την πονηριά κάποιου ανθρώπου είναι μία γνώσις που δεν σε βοηθάει. Πρώτον σου διασαλεύει την λογική, διότι αναρωτιέσαι: Όλοι τέτοιοι είναι;

Δεν Υπάρχει Κανείς καλός; Αυτό βγαίνει σαν φυσικό συμπέρασμα, στην ουσία όμως είναι ένας παραλογισμός. Διότι ποιος μπορεί να αμφισβητήσει ότι "μείζων ο εν ημίν ή ο εν τω κόσμω"; Αν ο Χριστός είναι ο μείζων, σημαίνει ότι ο Χριστός έχει περισσότερους και ότι ο Χριστός νικά. Αλλά εάν φαίνεται στενή πύλη, αυτό σημαίνει ότι εμείς τους βλέπουμε όλους ως αμαρτωλούς.

Τίποτε δεν είναι χειρότερο από την κατάκριση

 

Ήταν κάποιος Γέροντας που έτρωγε καθημερινά τρία παξιμάδια. Τον επισκέφθηκε κάποιος αδελφός και όταν κάθισαν να φάνε, έβαλε και για τον αδελφό τρία παξιμάδια.

Είδε κατόπιν ο Γέροντας ότι ο αδελφός είχε ανάγκη να φάει περισσότερο και τού ’φερε άλλα τρία.

Αφού χόρτασαν και σηκώθηκαν, κατέκρινε ο Γέροντας τον αδελφό και του είπε: «Δεν πρέπει, αδελφέ, να υπηρετούμε τη σάρκα μας». Ο αδελφός έβαλε μετάνοια στον Γέροντα και έφυγε.

«Εδώ στη γη, όλα τα καλά και τα κακά κάποτε τελειώνουν»

Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος

Κοίτα, πόσα κάστρα και παλάτια βασιλιάδων, ηγεμόνων και αρχόντων είναι σωριασμένα σε ερείπια!

Σκέψου, πόση δύναμη και πόσο πλούτο είχαν κάποτε! Τώρα έχουν ξεχαστεί και τα ονόματά τους.

Λέει η Γραφή: «Πολλοί άρχοντες έχασαν την εξουσία τους και κάθισαν στο χώμα» κι ένας άσημος, που κανείς δεν φανταζόταν ότι θα γίνει βασιλιάς, φόρεσε στέμμα» .

Ὁ προσωπικός ἁγιασμός τοῦ Ἱερέως ὡς ἀπαραίτητη προϋπόθεση γιά τήν ἐπιτυχία τοῦ ποιμαντικοῦ του ἔργου

 Ὁμιλία Καθηγουμένου τοῦ Ἱεροῦ Κοινοβίου Ὁσίου Νικοδήμου Πανοσιολογιωτάτου Ἀρχιμανδρίτου Χρυσοστόμου

(Ἐκκφωνήθηκε τήν Τρίτη 03 Σεπτεμβρίου 2024 στά πλαίσια τοῦ ἐτησίου Γενικοῦ Ἱερατικοῦ Συνεδρίου τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς και Κονίτσης, εἰς Κουκλιούς Πωγωνίου).

Σεβασμιώτατε Μητροπολίτα Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς και Κονίτσης κ.Ἀνδρέα,

Σεβαστοί Καθηγούμενοι καί σεβαστοί ἀδελφοί μου ἱερεῖς,

Ἐλλογιμώτατοι κύριοι Καθηγητές,

Ἀποτελεῖ τιμή καί χαρά γιά μένα ἡ πρόσκλησή Σας, Σεβασμιώτατε, νά ἀπευθύνω λόγο στήν ἱερατική σύναξη τῆς Μητροπόλεώς Σας. Μέ τίς εὐχές Σας θά ἀναπτύξω εὐθύς ἀμέσως τό θέμα «Ὁ προσωπικός ἁγιασμός τοῦ Ἱερέως ὡς ἀπαραίτητη προϋπόθεση γιά τήν ἐπιτυχία τοῦ ποιμαντικοῦ του ἔργου». Εὐχηθεῖτε νά λαλήσω λόγον οἰκοδομῆς καί παρακλήσεως πρός τούς ἀγαπητούς ἀδελφούς ἱερεῖς.

ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΙΕΡΩΣΥΝΗ

Τί εἶναι ἡ ἱερωσύνη; Ἱερεύς, Λειτουργός, Πρεσβύτερος, Παπάς εἶναι μερικά ἀπό τά ὀνόματα πού περιγράφουν τόν φέροντα τήν ἱερατική τιμή καί ἀξία τοῦ δευτέρου βαθμοῦ τῆς Ἱερωσύνης. Στήν εὐχή τῆς χειροτονίας ὁ ἀρχιερεύς εὔχεται ὥστε ὁ χειροτονούμενος νά πληρωθῇ Πνεύματος Ἁγίου, νά γίνει ἄξιος νά παρίσταται ἀμέμπτως ἔμπροσθεν τοῦ ἱεροῦ Θυσιαστηρίου, νά κηρύσσει τό Εὐαγγέλιον τῆς Βασιλείας, νά ἱερουργεῖ τόν λόγον τῆς ἀληθείας, νά προσφέρει δῶρα καί θυσίες πνευματικές, νά ἀνακαινίζει τόν Λαό τοῦ Θεοῦ διά τοῦ Λουτροῦ τῆς Παλιγγενεσίας. Καί ἐν τέλει νά δεχθεῖ κατά τήν Δευτέρα Παρουσία τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ τόν μισθό τῆς ἀγαθῆς οἰκονομίας τοῦ οἰκείου τάγματος.

ΟΜΙΛΙΑ ΚΑΘΗΓΟΥΜΕΝΟΥ ΙΕΡΟΥ ΚΟΙΝΟΒΙΟΥ ΟΣΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ 31 - 08 - 2024

 

Έτσι γινόμαστε ναός του Θεού

Μέγας Βασίλειος

Προσευχές πάλι, οι οποίες διαδέχονται την ανάγνωση, βρίσκουν την ψυχή πιο νεαρή και πιο ακμαία, αφού έχει συγκινηθεί από τον πόθο προς τον Θεό (που προκάλεσε η ανάγνωση). Καλή δε προσευχή είναι εκείνη που προκαλεί μέσα στην ψυχή, σαφή την έννοια του Θεού. Και αυτό είναι ενοίκηση του Θεού, το να έχει κανείς εγκατεστημένο μέσα του τον Θεό με τη μνήμη. 

Έτσι γινόμαστε ναός του Θεού, όταν δεν διακόπτεται η συνέχεια αυτής της μνήμης από γήινες φροντίδες, όταν δεν ταράσσεται ο νους από απροσδόκητα πάθη, αλλά αποφεύγοντάς τα όλα ο φιλόθεος αναχωρεί στον Θεό, και εκδιώκοντας ό,τι μας προσκαλεί στην κακία, ενδιατρίβει στις ασχολίες που οδηγούν στην αρετή.

-Πώς κατορθώνει κανείς την συγκέντρωση στην προσευχή;

Για τον πιστό δεν υπάρχουν αδιέξοδα!

 

Πόσοι, αλήθεια, άνθρωποι αγωνιούν χωρίς την πίστη!

Τι θα γίνει αύριο; 

Πώς θα τα βγάλουμε πέρα;

Τι θα κάνουμε;

“Τι τέξεται η επιούσα”;

Ποιους κινδύνους μάς επιφυλάσσει το μέλλον; 

Όλα αυτά, διότι λείπει η πίστη. Όταν όμως υπάρχει η πίστη, τότε ο άνθρωπος ζει χωρίς αγωνία, ζει χωρίς δυσκολίες.

Ο πιστός είναι ο άνθρωπος ο ειρηνικός, ο οποίος αναθέτει τον εαυτό του στα χέρια του Θεού. Η πίστη τον πληροφορεί ότι υπάρχει ο Θεός, ότι γνωρίζει ο Θεός και βλέπει τα προβλήματά του και είναι ο Δυνατός, ώστε εκεί που εμείς οι άνθρωποι βλέπουμε αδιέξοδο, να δώσει Εκείνος διέξοδο και μάλιστα διέξοδο πολύ καλή. Όλα αυτά η πίστη τα εμπνέει. Όταν όμως ο άνθρωπος στερείται αυτής της πίστεως, ζει μέσα σε καθημερινή αγωνία και σε καθημερινή ψυχική ταλαιπωρία και δεν είναι δυνατόν να ησυχάσει.

Προσευχή και μετάνοια με δάκρυα θα μας σώσει

 Παπα-Δημήτρης Γκαγκαστάθης (1902-1975)

Είθε ο Κύριος να φωτίσει όλο τον κόσμο, να αισθανθεί τις αμαρτίες του και επιστρέψει στην Εκκλησία με μετάνοια και εξομολόγηση…

Είναι ανάγκη να αγωνισθούμε και επαγρυπνήσουμε για την σωτηρία ψυχών.. Δεν είμεθα καλά, θα μας τιμωρήσει ο Θεός, διότι τον εγκαταλείψαμε.

Προβλέπεται μεγάλη δυστυχία και πτώχεια, αλλά επιβάλλεται να γίνει και αυτό, διότι είναι δοκιμασία του Θεού. Αφού ο Πανάγαθος Θεός, μας έχει δώσει όλα τα αγαθά, εμείς όχι μόνο τον ξεχάσαμε, αλλά και τον βλασφημούμε, γι’ αυτό χρειάζεται να μας δώσει κανένα ράπισμα να συνέλθουμε.

Όπως θα εργασθούμε έτσι θα πληρωθούμε από τον Κύριον, και ότι μας χρεωστά θα μας τα δώσει. Σύμφωνα με την εργασία θα πάρουμε και την αξία… Τι θα γίνει ένας Θεός γνωρίζει…

Πώς μαλακώνει μια σκληρή καρδιά

 

Στην οικογένεια που συχνότατα πήγαινε ο Παππούς (άγιος Νικόλαος Πλανάς), τον χώρο τους εντός της αυλής τον είχε νοικιάσει ένας τσαγκάρης κομμουνιστής, εκ των σημαινόντων στελεχών. Το μίσος του προς όλους, και εξαιρετικώς προς τους ιερείς, δεν είχε όρια. Εκεί που εργαζόταν παραληρούσε μονολογώντας, από πού θα αρχίσει με την παρέα του να σφάζουν τους παππάδες.

Έλεγε: «Πρώτα – πρώτα, θα σφάξουμε τους παπάδες της Ζωοδόχου Πηγής». Και έλεγε συνέχεια και για τους άλλους. Όπως σας είπα αυτός εργαζόταν εντός της αυλής.

Να εμπιστευθείς στον Χριστό χωρίς επιφυλάξεις

π. Συμεών Κραγιόπουλος (†)

Άλλο είναι έτσι γενικά-γενικά να πιστεύεις, να ακούς το Ευαγγέλιο, αν θέλεις, να ακούς τις ακολουθίες, να ακούς τα τροπάρια, και άλλο μέσα στην καρδιά σου – εκεί, εκεί θα γίνει το παν – μέσα στην καρδιά σου όντως να πιστέψεις στον Χριστό, όντως να κοινωνήσεις με τον Χριστό, όντως να σηκώσεις ό,τι επιτρέψει ο Χριστός, να περάσεις και συ, να πάθεις κι εσύ και έτσι να σταυρωθείς μαζί του και να αναστηθείς μαζί του μέσα στην καρδιά.

Ίσως θα χρειαζόταν να πω στο σημείο αυτό ότι, ενόσω μας βλέπει ο Θεός ότι ζούμε έτσι λίγο εξωτερικά, λίγο επιπόλαια, λίγο πάνω-πάνω, απλώς να βολέψουμε την παρούσα ζωή και δεν μας βλέπει να πιστεύουμε αληθινά και να πηγαίνουμε κατόπιν του, μας αφήνει.

Έάν θέλεις νά ζήσεις τόν Θεό ἀληθινά…

 †Γέρων Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης

Εάν θέλεις να ζήσεις τον Θεό αληθινά, πρέπει να μπορέσεις να ζήσεις στη συγκεκριμένη οικογένεια στην οποία ανήκεις!

Να μπορείς να χαίρεσαι και να ζεις αυτόν που σε βρίζει, αυτόν που σε καταριέται, αυτόν που σε κλωτσάει, αυτόν που δε σε χωνεύει, αυτόν που σε μιλάει με τον αγριότερο τρόπο, αυτόν που σε ονειδίζει, αυτόν που το μαύρο το λέει άσπρο, αυτόν που τον κάμπο τον ονομάζει βουνό, αυτόν που παρεξηγεί το καθετί σε σένα.

Οφείλεις να βαστάζεις το ρήμα του πλησίον σου, γιατί ο καθένας θα σου μιλάει κατά τον πόνο του!

Αν δεν συγχωρήσεις, δεν θα συγχωρηθείς. Το ξέρεις.

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος

Πριν υψώσουμε, λοιπόν, ικετευτικά τα χέρια μας στον ουρανό, ας βάλουμε αρχή μετάνοιας. Άλλωστε, επειδή με τα χέρια εκτελούμε πολλές πονηρές πράξεις, γι’ αυτό ακριβώς έχει καθιερωθεί να τα υψώνουμε, όταν προσευχόμαστε, ώστε η υπηρεσία που προσφέρουν για την προσευχή, να τα εμποδίζει από την κακία και να τ’ απομακρύνει από την αμαρτία.

Έτσι θα θυμάσαι, δηλαδή, όταν πρόκειται ν’ αρπάξεις κάτι ή να χτυπήσεις κάποιον, ότι αυτά τα χέρια θα τα υψώσεις στον Θεό ως συνηγόρους σου και ότι μ’ αυτά θα Του προσφέρεις την πνευματική θυσία της προσευχής. Γι’ αυτό μην τα μολύνεις, μην τα ντροπιάζεις, μην τα κάνεις ανάξια εμφανίσεως στον Θεό, με την τέλεση οποιασδήποτε ανομίας. Καθάριζέ τα με την ελεημοσύνη, με τη φιλανθρωπία, με την καλοσύνη, κι έτσι καθαρά ύψωνέ τα σε προσευχή.

Μην απογοητεύεσθε και μη νιώθετε στενοχώρια για τη ζωή σας.

Στάρετς Σάββας ο Παρηγορητής

Δεν πρέπει σε οποιεσδήποτε περιπτώσεις και περιστάσεις να χάνετε το θάρρος σας ή να απελπίζεσθε. Η απελπισία φονεύει την ενέργεια που χρειάζεται για να λάβουμε στην καρδιά μας το Άγιο Πνεύμα. Ο απελπισμένος χάνει την προσευχή και νεκρώνεται για τον πνευματικό αγώνα.

Να ξέρετε ότι τη στιγμή της αποθαρρύνσεως και της απελπισίας δεν σας αφήνει ο Κύριος, αλλά εσείς αφήνετε τον Κύριο. Οτιδήποτε θλιβερό κι αν σας συμβαίνει, καλέστε νοερά τον Κύριο Ιησού Χριστό που ζει μέσα στην καρδιά σας.

Νὰ ἀγαπήσουμε τὴν ταπεινοφροσύνη

 Ἅγιος Ἀνδρέας Κρήτης

Δύο πράγματα ἀπαιτοῦνται ἀπὸ ὅλους τούς ἀνθρώπους, νὰ κατακρίνουμε τὰ ἰδικὰ μας ἁμαρτήματα καὶ νὰ συγχωροῦμε τὰ ἁμαρτήματα τῶν ἄλλων. Διότι ἐκεῖνος πού βλέπει τὰ ἰδικὰ του ἁμαρτήματα, συγχωρεῖ πιὸ εὔκολα τούς ἄλλους· ἐνῶ ἐκεῖνος πού κατακρίνει τοὺς ἄλλους, τὸν ἴδιο τὸν ἑαυτό του κατακρίνει καὶ καταδικάζει, ἔστω καὶ ἂν ἔχη πολλὲς ἀρετές.

Ἀληθῶς μεγάλο πράγμα εἶναι τὸ νὰ μὴ κατακρίνουμε τοὺς ἄλλους, ἀλλά τούς ἑαυτούς μας, ἀδελφοί. Ἐμεῖς ὅμως, ἀφήνοντας τὶς δικὲς μας ἁμαρτίες, τοὺς ἄλλους ἰδίως κατακρίνουμε, τοὺς ἄλλους ἐξετάζουμε, μὴ γνωρίζοντας ὅτι ἀκόμη καὶ ἂν εἴμεθα δικαιότεροι ἀπὸ ὅλους, ἐὰν κατακρίνουμε τοὺς ἄλλους, γινόμεθα ἔνοχοι καὶ εἴμεθα ἄξιοι τῆς ἰδίας τιμωρίας καὶ τῶν ἰδίων βασάνων τῶν ὁποίων εἶναι ἄξιος καὶ αὐτός τὸν ὁποῖον κρίνουμε. «Ὧ γὰρ κρίματι κρίνετε», λέγει, «τούτῳ καὶ κριθήσεσθε». Διότι αὐτός πού πορνεύει, παραβαίνει ἐντολή, ὅπως καὶ ἐκεῖνος πού τὸν κρίνει. Ὥστε καὶ οἱ δύο παραβαίνουν θείαν ἐντολή, καὶ αὐτός πού πορνεύει καὶ ἐκεῖνος πού κρίνει.

Το καλό που σου έκανα…συνέχισέ το!

 

Θα ‘θελα να σας μεταφέρω μια ιστορία κάπως διαφορετική, ίσως ουτοπική μα δυνατή και με νόημα μεγάλο. Κάτι που έχουμε ανάγκη πια, σε ότι συμβαίνει δίπλα μας τούτες τις μέρες…

Πριν από χρόνια ένας σπουδαίος γιατρός ταξίδευε με την οικογένειά του στην έρημο με ένα τροχόσπιτο. Ξαφνικά, μετά από ένα απότομο τράνταγμα, το αυτοκίνητο στρίβει δεξιά στο πλάι του δρόμου.

Λάστιχο στον μπροστινό δεξί τροχό. Τα δίδυμα έχουν τρομάξει, η γυναίκα του προσπαθεί να τα ηρεμήσει. «Μην ανησυχείτε», τους λέει, «θα βάλω τη ρεζέρβα και θα συνεχίσουμε». Πράγματι, αλλάζει το λάστιχο με μεγάλο κόπο.

Είχε 40 βαθμούς θερμοκρασία. Μπαίνει στο αυτοκίνητο και διαπιστώνει πως τα δίδυμα συνεχίζουν να κλαίνε. Η γυναίκα του έχει απελπιστεί. Ο γιατρός της λέει: «Κάνε υπομονή, σε 50 χιλιόμετρα έχει βενζινάδικο και θα σταματήσουμε». Ξαναβγαίνει στο δρόμο, δεν προλαβαίνει όμως να κάνει πάνω από 50 μέτρα και ένας θόρυβος, ίδιος με πριν, τον αναγκάζει να φρενάρει απότομα.

«Μετέστης προς την ζωήν, μήτηρ υπάρχουσα της ζωής»

(ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΗΝ ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΚΟΙΜΗΣΕΩΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ)

ΛΑΜΠΡΟΥ ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου - καθηγητού

Μέσα στην σωματική και πνευματική νωχέλεια του καλοκαιριού η Εκκλησία μας προβάλει, ως μια δροσερή νοητή όαση και πνευματική ανάταση, τη μεγάλη εορτή της Παναγίας μας. Ο δεκαπενταύγουστος, ή όπως τον ονομάζουν πολλοί «το Πάσχα του καλοκαιριού», αποτελεί έναν σπουδαίο εορτολογικό σταθμό του εκκλησιαστικού ενιαυτού. Η κορυφαία αυτή εορτή είναι  για ολόκληρη την Ορθοδοξία και ιδιαίτερα για μας του Έλληνες, που ευλαβούμαστε τη Θεοτόκο κατά τρόπο ξεχωριστό, μια ευκαιρία να εκφράσουμε ολόθυμα την τιμή μας προς το ιερό Της πρόσωπο, κι αυτό διότι η προσωπική και εθνική μας ζωή είναι συνυφασμένη με την υψηλή σκέπη και προστασία της Μεγάλης Μάνας, του κόσμου. Μεγάλα προσκυνηματικά κέντρα της χάρης Της (Τήνος, Πάρος, Βέρμιο, κ.α.) θα γίνουν και φέτος πόλοι έλξης χιλιάδων πιστών. Ακόμα πλήθος άλλων ναών αφιερωμένοι στην σεπτή Της Κοίμηση θα πανηγυρίσουν λαμπρά και θα τιμήσουν όπως πρέπει την έξοδό Της από τον κόσμο και την είσοδό Της στην ατέρμονη αιωνιότητα και την περίλαμπρη δόξα. 

Η αόρατη βοήθεια της Υπεραγίας Θεοτόκου

 

Ήταν κάποτε ένας άνθρωπος ευλαβής που ωνομαζόταν Αγαθόνικος.

Aυτός είχε διδαχθή, ακόμη από την παιδική του ηλικία, να λέγη μπροστά στην εικόνα της Παναγίας, τον ύμνο αυτό:

«Θεοτόκε, Παρθένε, χαίρε Κεχαριτωμένη Μαρία, ο Κύριος μετά σού. Ευλογημένη, συ εν γυναιξί και ευλογημένος ο καρπός της κοιλίας σου. Ότι Σωτήρα έτεκες, των ψυχών ημών».

Αργότερα έκανε μια ζωή με πολλές φροντίδες και έλεγε σπανιώτερα αυτόν τον ύμνο της Κυρίας Θεοτόκου. Κατόπιν σιγά σιγά έπαυσε να τον λέγη.

Ο Θεός όμως, ο Οποίος δεν θέλει τον θάνατο του αμαρτωλού, έστειλε στο σπίτι του έναν ερημίτη από την Θηβαίδα για να τον ελέγξη διότι εξέχασε αυτόν τον ύμνο της Κυρίας Θεοτόκου.