Δημήτριος Παναγόπουλος
Η
πίστη δοκιμάζεται, σαν σε λυδία λίθο, επάνω στις θλίψεις. Στις θλίψεις η πίστη
φαίνεται αν είναι αληθινή ή ψεύτικη.
Πολλοί,
όταν όλα έρχονται καλά, όπως τα θέλουν, είναι πιστοί.
Πηγαίνουν
στην Εκκλησία, ανάβουν κεριά, παρακολουθούν κηρύγματα, προσεύχονται, μελετούν
θρησκευτικά βιβλία, συζητούν ωφέλιμα, παίρνουν ενεργό μέρος σε Χριστιανικές
Κινήσεις, ενθουσιάζονται για κάθε ευγενικό, υψηλό και ωραίο. Είναι εύθυμοι,
είναι γελαστοί, ψάλλουν, τραγουδούν, χαίρονται. Νομίζει κανείς ότι δεν υπάρχουν
άλλοι πιο αφοσιωμένοι στον Θεό.
Η
σύζυγος δεν βρίσκει λόγους να ευχαριστεί τον Κύριο, διότι ο σύζυγος έρχεται με
χέρια γεμάτα. Ο σύζυγος το ίδιο χαίρεται διότι η σύζυγός του είναι καλά στην
υγεία, τα παιδιά είναι γερά, η δουλειά πηγαίνει εμπρός.
Μα
αν η θάλασσα είναι δυνατόν να μείνει χωρίς κύματα, άλλο τόσο είναι δυνατόν να
μείνει ο άνθρωπος, η οικογένεια, χωρίς θλίψη και δοκιμασία.
Ή
η μητέρα θ’ αρρωστήσει, ή το παιδί θα πάθει κάτι, ή κάποια ζημιά θα τους
επισκεφθεί, ή ο σύζυγος θα μείνει χωρίς εργασία, ή κάποιος θάνατος θα τους
επισκεφθεί, ουδέποτε παραμένουν οι άνθρωποι πάντα χαρούμενοι και γελαστοί.
Αλλά,
αν συμβεί κάτι από αυτά, τι γίνεται τότε;
.jpg)
