Για την αγάπη του Θεού και την αγάπη του ανθρώπου

Γέροντος Θαδδαίου της Βιτόβνιτσα

Ὁ Θεὸς ἀγάπη ἐστί. Εάν, όπως λένε και οι άγιοι Πατέρες, επωφελούμεθα από τον Θεό, σημαίνει ότι επωφελούμεθα από την αγάπη. Αν βλέπουμε και γνωρίζουμε ότι ο Θεός είναι πανταχού παρών και αν είμαστε με την καρδιά ενωμένοι μαζί Του, τότε Εκείνος θα μας μάθει πώς να αγαπάμε τον πλησίον μας, επειδή εμείς δε γνωρίζουμε πώς να αγαπάμε ούτε τον Θεό ούτε και τον πλησίον μας.

Στη δική μας Θεϊκή αγάπη, την οποία φύτεψε ο Θεός μέσα μας, συχνά μπερδεύονται καταχθόνια πνεύματα, έτσι που μας απομακρύνουν εντελώς από τον ορθό δρόμο της αληθινής και πραγματικής αγάπης. Στην πραγματικότητα οι υποδείξεις τους είναι συνυφασμένες με τις αισθήσεις και τα αισθήματα αυτού του κόσμου, με τις επίγειες ηδονές· και αυτό τότε γίνεται υποδούλωση.

Συχνά συμβαίνει ο άνθρωπος, και σε νεανική και σε προχωρημένη ηλικία, να αγαπήσει κάποιο ζωντανό ον ή αντικείμενο, τη νεκρή φύση. Κάποιος αγαπά τον χρυσό και δεν μπορεί με τίποτα να αποχωριστεί από αυτόν και τον πλούτο του, το σπίτι, την ιδιοκτησία του, και έτσι γίνεται υπόδουλος. Αν κάποιος τον άρπαζε από αυτά, θα απελπιζόταν πλήρως. Και συχνά τα καταχθόνια πνεύματα οδηγούν τον άνθρωπο σε τόσο βαθειά απελπισία, ώστε αφαιρεί τη ζωή του.

Είναι άραγε αυτό αγάπη; Βλέπετε ότι σ’ αυτή την αγάπη που μας εμφύτεψε ο Κύριος, ανακατεύονται καταχθόνια πνεύματα. Και αυτό είναι αγάπη χωρίς κατάκριση, ενώ η Θεϊκή αγάπη είναι απεριόριστη. Δεν κάνει διακρίσεις. Είναι τόσο τρυφερή! Γι’ αυτό ο απόστολος Παύλος λέει ότι η αγάπη είναι τελειότητα, επειδή ο Θεός είναι τέλειο Ον, που δεν έχει ελλείψεις. Γι’ αυτό, όταν μέσα μας φανερώνεται η Θεϊκή αγάπη στην πληρότητα της Χάρης της, τότε κι εμείς αγκαλιάζουμε όχι μόνο ολόκληρη τη γήινη σφαίρα, αλλά και ολόκληρο το σύμπαν. Δηλαδή ο Κύριος είναι μέσα μας, και ο Θεός είναι πανταχού παρών, περιέχει τα πάντα. Πράγμα που σημαίνει ότι μέσα μας φανερώνεται η Θεϊκή αγάπη που περιέχει τα πάντα. Τότε δεν κάνουμε διακρίσεις, όλοι είναι αδέλφια μας, όλοι για μας είναι καλοί, και τους εαυτούς μας τους βλέπουμε ως τους χειρότερους, για να υπηρετήσουμε κάθε πλάσμα.

Βλέπετε, με τέτοια Θεϊκή αγάπη ο άνθρωπος ταπεινώνεται τόσο πολύ, η ψυχή του φθάνει σε τέτοια ταπεινοφροσύνη, και η ταπεινοφροσύνη είναι τελειότητα της χριστιανικής ζωής. Η τελειότητα της χριστιανικής ζωής δεν βρίσκεται ούτε στο να αναστήσουμε νεκρούς, ούτε στο να κάνουμε θαύματα, αλλά στην άκρα ταπείνωση. Και όταν μας φωτίσει η Χάρις του Αγίου Πνεύματος στην πληρότητα της Θεϊκής αγάπης, τότε επιθυμούμε να υπηρετήσουμε σχεδόν τους πάντες, για όλους ζητούμε να είναι καλά (ακόμα και το μικρότερο μυρμήγκι, όταν βλέπουμε ότι κάτι το βασανίζει, θέλουμε με κάποιο τρόπο να το βοηθήσουμε). Αυτό σημαίνει πως η αγάπη είναι θυσία. Η αγάπη θυσιάζεται για τον πλησίον.

Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς. Οσίου Ιουστίνου Πόποβιτς. Γέροντος Θαδδαίου της Βιτόβνιτσα, Περί αγάπης λόγοι, εκδ. Παρρησία, Αθήνα 2016