Χαράλαμπος Μουζουρίδης - Θεολόγος
α. Ἡ ἀναγκαιότητα τῆς
μετάνοιας.
Μετάνοια εἶναι ἡ ἐπανασύνδεση τῆς ἀποκοπείσης
ἀγάπης μας πρὸς τὸν Θεό». Ο μετανοῶν διεσκόρπισε ἀσώτως τὸν πλοῦτο τῶν
χαρισμάτων ποὺ ἔλαβε ἀπὸ τὸν Θεό. Διοχέτευσε τὴν ἀγάπη του πρὸς τὴν ὕλη καὶ τὸν
ἑαυτό του. Ἀπομονώθηκε στὸ ἄτομο του καὶ αἰχμαλωτίστηκε στὴν ἱκανοποίηση τῶν
παθῶν. Λέει ὁ Ἀπόστολος Πέτρος: « ᾧ γὰρ τις ἥττηται, τούτῳ καὶ
δεδούλωται» (Β΄ Πέτρ. 2,20).
Ἡ μετάνοια εἶναι ἡ προσωπικὴ συνάντηση τοῦ ἁμαρτωλοῦ μὲ τὸν Χριστό, ὁ ὁποῖος εἶναι «ὁ μόνος δυνάμενος» νὰ συγχωρήσει καὶ νὰ ἐλευθερώσει «τὸν πεσόντα στοὺς ληστές», διότι Αὐτὸς «ἠχμαλώτευσε αἰχμαλωσίαν». Δηλαδή, ὁ παγκάκιστος ἐχθρὸς μὲ τὴν παράβαση τοῦ Ἀδὰμ αἰχμαλώτισε τὸν ἄνθρωπο, ὁ ὁποῖος ἔγινε ὑπόδουλός του. Ὁ Χριστὸς ποὺ ἀνέβηκε στὸν Σταυρὸ μᾶς ἀπάλλαξε μὲ τὸ αἷμα Του ἀπὸ τὴν αἰχμαλωσία τοῦ ἐχθροῦ, ἀφοῦ νίκησε αὐτὸν ποὺ μᾶς αἰχμαλώτισε. Ὁ ἄνθρωπος, ἐλεύθερος πλέον ἀπὸ τὴν ἁμαρτία, μεταβαίνει στὸν παράδεισο καὶ ὄχι στὸν Ἅδη. Ἡ ἔμπρακτη ἁμαρτία μᾶς ὑποδουλώνει στὸν ἀνθρωποκτόνο. Ἡ ἐξομολόγηση μᾶς ἐλευθερώνει ἀπὸ τὸν θάνατο ποὺ ἐπιφέρει ἡ ἁμαρτία. Δὲν εἶναι ΝΤΡΟΠΗ, ἀφοῦ ὁ Χριστὸς μᾶς ἐξαγόρασε μὲ τὸ αἷμα Του, νὰ πετάξουμε πάλι τὸν ἑαυτό μας στὸν Ἅδη; Ἂς ἀποκτήσουμε «γρήγορο νοῦ, σώφρονα λογισμὸ» και λίγο φιλότιμο. Σὲ τοῦτον τὸν κόσμο πνέουν δύο ἄνεμοι: ὁ ἐφήμερος καὶ ὁ αἰώνιος. Ἀγάπη πρὸς τὸν κόσμο καὶ ἀγάπη πρὸς τὸν Θεό. Φρόνημα κοσμικὸ (σαρκικὸ) καὶ φρόνημα θεϊκὸ (πνευματικό). Λέει ὁ Ἀπόστολος Ἰάκωβος: «Ἡ φιλία τοῦ κόσμου τούτου ἔχθρα πρὸς τὸν Θεὸ ἐστίν» (Ἰακ. 4,4). Ἡ ἀγάπη πρὸς τὸν κόσμο ἐχθρεύεται τὴν ἀγάπη πρὸς τὸν Θεό.