Έτσι γινόμαστε ναός του Θεού

Μέγας Βασίλειος

Προσευχές πάλι, οι οποίες διαδέχονται την ανάγνωση, βρίσκουν την ψυχή πιο νεαρή και πιο ακμαία, αφού έχει συγκινηθεί από τον πόθο προς τον Θεό (που προκάλεσε η ανάγνωση). Καλή δε προσευχή είναι εκείνη που προκαλεί μέσα στην ψυχή, σαφή την έννοια του Θεού. Και αυτό είναι ενοίκηση του Θεού, το να έχει κανείς εγκατεστημένο μέσα του τον Θεό με τη μνήμη. 

Έτσι γινόμαστε ναός του Θεού, όταν δεν διακόπτεται η συνέχεια αυτής της μνήμης από γήινες φροντίδες, όταν δεν ταράσσεται ο νους από απροσδόκητα πάθη, αλλά αποφεύγοντάς τα όλα ο φιλόθεος αναχωρεί στον Θεό, και εκδιώκοντας ό,τι μας προσκαλεί στην κακία, ενδιατρίβει στις ασχολίες που οδηγούν στην αρετή.

-Πώς κατορθώνει κανείς την συγκέντρωση στην προσευχή;

Για τον πιστό δεν υπάρχουν αδιέξοδα!

 

Πόσοι, αλήθεια, άνθρωποι αγωνιούν χωρίς την πίστη!

Τι θα γίνει αύριο; 

Πώς θα τα βγάλουμε πέρα;

Τι θα κάνουμε;

“Τι τέξεται η επιούσα”;

Ποιους κινδύνους μάς επιφυλάσσει το μέλλον; 

Όλα αυτά, διότι λείπει η πίστη. Όταν όμως υπάρχει η πίστη, τότε ο άνθρωπος ζει χωρίς αγωνία, ζει χωρίς δυσκολίες.

Ο πιστός είναι ο άνθρωπος ο ειρηνικός, ο οποίος αναθέτει τον εαυτό του στα χέρια του Θεού. Η πίστη τον πληροφορεί ότι υπάρχει ο Θεός, ότι γνωρίζει ο Θεός και βλέπει τα προβλήματά του και είναι ο Δυνατός, ώστε εκεί που εμείς οι άνθρωποι βλέπουμε αδιέξοδο, να δώσει Εκείνος διέξοδο και μάλιστα διέξοδο πολύ καλή. Όλα αυτά η πίστη τα εμπνέει. Όταν όμως ο άνθρωπος στερείται αυτής της πίστεως, ζει μέσα σε καθημερινή αγωνία και σε καθημερινή ψυχική ταλαιπωρία και δεν είναι δυνατόν να ησυχάσει.

Προσευχή και μετάνοια με δάκρυα θα μας σώσει

 Παπα-Δημήτρης Γκαγκαστάθης (1902-1975)

Είθε ο Κύριος να φωτίσει όλο τον κόσμο, να αισθανθεί τις αμαρτίες του και επιστρέψει στην Εκκλησία με μετάνοια και εξομολόγηση…

Είναι ανάγκη να αγωνισθούμε και επαγρυπνήσουμε για την σωτηρία ψυχών.. Δεν είμεθα καλά, θα μας τιμωρήσει ο Θεός, διότι τον εγκαταλείψαμε.

Προβλέπεται μεγάλη δυστυχία και πτώχεια, αλλά επιβάλλεται να γίνει και αυτό, διότι είναι δοκιμασία του Θεού. Αφού ο Πανάγαθος Θεός, μας έχει δώσει όλα τα αγαθά, εμείς όχι μόνο τον ξεχάσαμε, αλλά και τον βλασφημούμε, γι’ αυτό χρειάζεται να μας δώσει κανένα ράπισμα να συνέλθουμε.

Όπως θα εργασθούμε έτσι θα πληρωθούμε από τον Κύριον, και ότι μας χρεωστά θα μας τα δώσει. Σύμφωνα με την εργασία θα πάρουμε και την αξία… Τι θα γίνει ένας Θεός γνωρίζει…

Πώς μαλακώνει μια σκληρή καρδιά

 

Στην οικογένεια που συχνότατα πήγαινε ο Παππούς (άγιος Νικόλαος Πλανάς), τον χώρο τους εντός της αυλής τον είχε νοικιάσει ένας τσαγκάρης κομμουνιστής, εκ των σημαινόντων στελεχών. Το μίσος του προς όλους, και εξαιρετικώς προς τους ιερείς, δεν είχε όρια. Εκεί που εργαζόταν παραληρούσε μονολογώντας, από πού θα αρχίσει με την παρέα του να σφάζουν τους παππάδες.

Έλεγε: «Πρώτα – πρώτα, θα σφάξουμε τους παπάδες της Ζωοδόχου Πηγής». Και έλεγε συνέχεια και για τους άλλους. Όπως σας είπα αυτός εργαζόταν εντός της αυλής.

Να εμπιστευθείς στον Χριστό χωρίς επιφυλάξεις

π. Συμεών Κραγιόπουλος (†)

Άλλο είναι έτσι γενικά-γενικά να πιστεύεις, να ακούς το Ευαγγέλιο, αν θέλεις, να ακούς τις ακολουθίες, να ακούς τα τροπάρια, και άλλο μέσα στην καρδιά σου – εκεί, εκεί θα γίνει το παν – μέσα στην καρδιά σου όντως να πιστέψεις στον Χριστό, όντως να κοινωνήσεις με τον Χριστό, όντως να σηκώσεις ό,τι επιτρέψει ο Χριστός, να περάσεις και συ, να πάθεις κι εσύ και έτσι να σταυρωθείς μαζί του και να αναστηθείς μαζί του μέσα στην καρδιά.

Ίσως θα χρειαζόταν να πω στο σημείο αυτό ότι, ενόσω μας βλέπει ο Θεός ότι ζούμε έτσι λίγο εξωτερικά, λίγο επιπόλαια, λίγο πάνω-πάνω, απλώς να βολέψουμε την παρούσα ζωή και δεν μας βλέπει να πιστεύουμε αληθινά και να πηγαίνουμε κατόπιν του, μας αφήνει.

Έάν θέλεις νά ζήσεις τόν Θεό ἀληθινά…

 †Γέρων Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης

Εάν θέλεις να ζήσεις τον Θεό αληθινά, πρέπει να μπορέσεις να ζήσεις στη συγκεκριμένη οικογένεια στην οποία ανήκεις!

Να μπορείς να χαίρεσαι και να ζεις αυτόν που σε βρίζει, αυτόν που σε καταριέται, αυτόν που σε κλωτσάει, αυτόν που δε σε χωνεύει, αυτόν που σε μιλάει με τον αγριότερο τρόπο, αυτόν που σε ονειδίζει, αυτόν που το μαύρο το λέει άσπρο, αυτόν που τον κάμπο τον ονομάζει βουνό, αυτόν που παρεξηγεί το καθετί σε σένα.

Οφείλεις να βαστάζεις το ρήμα του πλησίον σου, γιατί ο καθένας θα σου μιλάει κατά τον πόνο του!

Αν δεν συγχωρήσεις, δεν θα συγχωρηθείς. Το ξέρεις.

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος

Πριν υψώσουμε, λοιπόν, ικετευτικά τα χέρια μας στον ουρανό, ας βάλουμε αρχή μετάνοιας. Άλλωστε, επειδή με τα χέρια εκτελούμε πολλές πονηρές πράξεις, γι’ αυτό ακριβώς έχει καθιερωθεί να τα υψώνουμε, όταν προσευχόμαστε, ώστε η υπηρεσία που προσφέρουν για την προσευχή, να τα εμποδίζει από την κακία και να τ’ απομακρύνει από την αμαρτία.

Έτσι θα θυμάσαι, δηλαδή, όταν πρόκειται ν’ αρπάξεις κάτι ή να χτυπήσεις κάποιον, ότι αυτά τα χέρια θα τα υψώσεις στον Θεό ως συνηγόρους σου και ότι μ’ αυτά θα Του προσφέρεις την πνευματική θυσία της προσευχής. Γι’ αυτό μην τα μολύνεις, μην τα ντροπιάζεις, μην τα κάνεις ανάξια εμφανίσεως στον Θεό, με την τέλεση οποιασδήποτε ανομίας. Καθάριζέ τα με την ελεημοσύνη, με τη φιλανθρωπία, με την καλοσύνη, κι έτσι καθαρά ύψωνέ τα σε προσευχή.

Μην απογοητεύεσθε και μη νιώθετε στενοχώρια για τη ζωή σας.

Στάρετς Σάββας ο Παρηγορητής

Δεν πρέπει σε οποιεσδήποτε περιπτώσεις και περιστάσεις να χάνετε το θάρρος σας ή να απελπίζεσθε. Η απελπισία φονεύει την ενέργεια που χρειάζεται για να λάβουμε στην καρδιά μας το Άγιο Πνεύμα. Ο απελπισμένος χάνει την προσευχή και νεκρώνεται για τον πνευματικό αγώνα.

Να ξέρετε ότι τη στιγμή της αποθαρρύνσεως και της απελπισίας δεν σας αφήνει ο Κύριος, αλλά εσείς αφήνετε τον Κύριο. Οτιδήποτε θλιβερό κι αν σας συμβαίνει, καλέστε νοερά τον Κύριο Ιησού Χριστό που ζει μέσα στην καρδιά σας.

Νὰ ἀγαπήσουμε τὴν ταπεινοφροσύνη

 Ἅγιος Ἀνδρέας Κρήτης

Δύο πράγματα ἀπαιτοῦνται ἀπὸ ὅλους τούς ἀνθρώπους, νὰ κατακρίνουμε τὰ ἰδικὰ μας ἁμαρτήματα καὶ νὰ συγχωροῦμε τὰ ἁμαρτήματα τῶν ἄλλων. Διότι ἐκεῖνος πού βλέπει τὰ ἰδικὰ του ἁμαρτήματα, συγχωρεῖ πιὸ εὔκολα τούς ἄλλους· ἐνῶ ἐκεῖνος πού κατακρίνει τοὺς ἄλλους, τὸν ἴδιο τὸν ἑαυτό του κατακρίνει καὶ καταδικάζει, ἔστω καὶ ἂν ἔχη πολλὲς ἀρετές.

Ἀληθῶς μεγάλο πράγμα εἶναι τὸ νὰ μὴ κατακρίνουμε τοὺς ἄλλους, ἀλλά τούς ἑαυτούς μας, ἀδελφοί. Ἐμεῖς ὅμως, ἀφήνοντας τὶς δικὲς μας ἁμαρτίες, τοὺς ἄλλους ἰδίως κατακρίνουμε, τοὺς ἄλλους ἐξετάζουμε, μὴ γνωρίζοντας ὅτι ἀκόμη καὶ ἂν εἴμεθα δικαιότεροι ἀπὸ ὅλους, ἐὰν κατακρίνουμε τοὺς ἄλλους, γινόμεθα ἔνοχοι καὶ εἴμεθα ἄξιοι τῆς ἰδίας τιμωρίας καὶ τῶν ἰδίων βασάνων τῶν ὁποίων εἶναι ἄξιος καὶ αὐτός τὸν ὁποῖον κρίνουμε. «Ὧ γὰρ κρίματι κρίνετε», λέγει, «τούτῳ καὶ κριθήσεσθε». Διότι αὐτός πού πορνεύει, παραβαίνει ἐντολή, ὅπως καὶ ἐκεῖνος πού τὸν κρίνει. Ὥστε καὶ οἱ δύο παραβαίνουν θείαν ἐντολή, καὶ αὐτός πού πορνεύει καὶ ἐκεῖνος πού κρίνει.

Το καλό που σου έκανα…συνέχισέ το!

 

Θα ‘θελα να σας μεταφέρω μια ιστορία κάπως διαφορετική, ίσως ουτοπική μα δυνατή και με νόημα μεγάλο. Κάτι που έχουμε ανάγκη πια, σε ότι συμβαίνει δίπλα μας τούτες τις μέρες…

Πριν από χρόνια ένας σπουδαίος γιατρός ταξίδευε με την οικογένειά του στην έρημο με ένα τροχόσπιτο. Ξαφνικά, μετά από ένα απότομο τράνταγμα, το αυτοκίνητο στρίβει δεξιά στο πλάι του δρόμου.

Λάστιχο στον μπροστινό δεξί τροχό. Τα δίδυμα έχουν τρομάξει, η γυναίκα του προσπαθεί να τα ηρεμήσει. «Μην ανησυχείτε», τους λέει, «θα βάλω τη ρεζέρβα και θα συνεχίσουμε». Πράγματι, αλλάζει το λάστιχο με μεγάλο κόπο.

Είχε 40 βαθμούς θερμοκρασία. Μπαίνει στο αυτοκίνητο και διαπιστώνει πως τα δίδυμα συνεχίζουν να κλαίνε. Η γυναίκα του έχει απελπιστεί. Ο γιατρός της λέει: «Κάνε υπομονή, σε 50 χιλιόμετρα έχει βενζινάδικο και θα σταματήσουμε». Ξαναβγαίνει στο δρόμο, δεν προλαβαίνει όμως να κάνει πάνω από 50 μέτρα και ένας θόρυβος, ίδιος με πριν, τον αναγκάζει να φρενάρει απότομα.

«Μετέστης προς την ζωήν, μήτηρ υπάρχουσα της ζωής»

(ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΗΝ ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΚΟΙΜΗΣΕΩΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ)

ΛΑΜΠΡΟΥ ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου - καθηγητού

Μέσα στην σωματική και πνευματική νωχέλεια του καλοκαιριού η Εκκλησία μας προβάλει, ως μια δροσερή νοητή όαση και πνευματική ανάταση, τη μεγάλη εορτή της Παναγίας μας. Ο δεκαπενταύγουστος, ή όπως τον ονομάζουν πολλοί «το Πάσχα του καλοκαιριού», αποτελεί έναν σπουδαίο εορτολογικό σταθμό του εκκλησιαστικού ενιαυτού. Η κορυφαία αυτή εορτή είναι  για ολόκληρη την Ορθοδοξία και ιδιαίτερα για μας του Έλληνες, που ευλαβούμαστε τη Θεοτόκο κατά τρόπο ξεχωριστό, μια ευκαιρία να εκφράσουμε ολόθυμα την τιμή μας προς το ιερό Της πρόσωπο, κι αυτό διότι η προσωπική και εθνική μας ζωή είναι συνυφασμένη με την υψηλή σκέπη και προστασία της Μεγάλης Μάνας, του κόσμου. Μεγάλα προσκυνηματικά κέντρα της χάρης Της (Τήνος, Πάρος, Βέρμιο, κ.α.) θα γίνουν και φέτος πόλοι έλξης χιλιάδων πιστών. Ακόμα πλήθος άλλων ναών αφιερωμένοι στην σεπτή Της Κοίμηση θα πανηγυρίσουν λαμπρά και θα τιμήσουν όπως πρέπει την έξοδό Της από τον κόσμο και την είσοδό Της στην ατέρμονη αιωνιότητα και την περίλαμπρη δόξα. 

Η αόρατη βοήθεια της Υπεραγίας Θεοτόκου

 

Ήταν κάποτε ένας άνθρωπος ευλαβής που ωνομαζόταν Αγαθόνικος.

Aυτός είχε διδαχθή, ακόμη από την παιδική του ηλικία, να λέγη μπροστά στην εικόνα της Παναγίας, τον ύμνο αυτό:

«Θεοτόκε, Παρθένε, χαίρε Κεχαριτωμένη Μαρία, ο Κύριος μετά σού. Ευλογημένη, συ εν γυναιξί και ευλογημένος ο καρπός της κοιλίας σου. Ότι Σωτήρα έτεκες, των ψυχών ημών».

Αργότερα έκανε μια ζωή με πολλές φροντίδες και έλεγε σπανιώτερα αυτόν τον ύμνο της Κυρίας Θεοτόκου. Κατόπιν σιγά σιγά έπαυσε να τον λέγη.

Ο Θεός όμως, ο Οποίος δεν θέλει τον θάνατο του αμαρτωλού, έστειλε στο σπίτι του έναν ερημίτη από την Θηβαίδα για να τον ελέγξη διότι εξέχασε αυτόν τον ύμνο της Κυρίας Θεοτόκου.

The purpose of human beings is to reach Sainthood.

We were born and came to the world with a destination and a purpose: To become Saints. Therefore, wherever we are, whatever we are doing, we must exercise and work on our holiness. In this life, with the help of God, we can achieve Holiness.  “Be holy, for I am holy.” the apostle Peter quotes in his First Epistle (1 Peter 1:16) a well-known command of God to His people (Leviticus 11:44–45; 19:2; 20:7). If we fail, we demonstrate our aversion of God, and our life then degrades and becomes the joy and delight of the demons. 

Η αλάδωτη νηστεία

 

Δεν πάει πολύς καιρός που ένας νέος επισκέφθηκε τον πνευματικό του προβληματισμένος σχετικά με την αλάδωτη νηστεία.

Νέος: Γέροντα μήπως η αλάδωτη νηστεία είναι λίγο παρατραβηγμένη για τους λαϊκούς; Εντάξει να νηστέψω από γαλακτοκομικά κρέας κλπ, αλλά το λάδι πολύ πάει, δεν το καταλαβαίνω.

Μήπως τα αλάδωτα είναι για τους ευσεβιστές αυτούς που προσπαθούν να κάνουν όλα τα τυπικά της Εκκλησίας μόνο και μόνο για την έξωθεν μαρτυρία για το τι θα πει ο κόσμος. Τα πρέπει και δεν πρέπει της Εκκλησίας;

Γέρων: Παιδί μου δίκαιο έχεις. Πολλές φορές οι άνθρωποι πέφτουν στην παγίδα του πονηρού και κάνουν τυπικά κάποιες εξωτερικές προσπάθειες για να δείχνουν ότι είναι αυτό που λέμε «καλοί Χριστιανοί». Αλλά παιδί μου άλλο «καλός Χριστιανός» και άλλο «αγαπητό τέκνο του Υψίστου».

Οι ανέσεις και η χριστιανική ζωή

Άγιος Ισαάκ ο Σύρος

Μην προσκολλάσαι στην ματαιότητα της παρούσης ζωής.

Η αίσθηση της παροδικότητος βοηθάει πολύ στην αποκόλληση της ψυχής από τον μάταιο τούτο κόσμο.

«Οι μωροί και οι ανόητοι προτιμούν μάλλον την ενταύθα μικράν ανάπαυση παρά την βασιλείαν των ουρανών, μην γνωρίζοντες, ότι κάλλιον είναι να υποφέρη τις παιδεύσεις εις τον αγώνα παρά να αναπαύεται εις στρωμνήν βασιλικήν και να κατακριθή ως ράθυμος.

Ἀνήκω στὸν κόσμο τοῦ Θεοῦ

 

Ναί! Δὲν ἀνήκω σ’ αὐτὸ τὸν κόσμο ποὺ βλέπω γύρω μου, ποὺ μὲ περιβάλλει μὲ τὴν ἀπόλυτη ἀπαίτηση νὰ ἀποδεχθῶ τοὺς τρόπους του, νὰ συμβιβασθῶ μὲ τὸ πνεῦμα του, νὰ ὑποταχθῶ στὶς συνήθειές του. Δὲν ζῶ στὸν κόσμο τῶν ἀνθρώπων ποὺ δὲν γνωρίζουν ἀπὸ ποῦ ἔρχονται καὶ ποῦ πηγαίνουν, ποὺ μένουν ἐγκλωβισμένοι στὸ ἐδῶ καὶ στὸ τώρα, ποὺ παλεύουν γιὰ μιὰ πρόσκαιρη ἀμφιβόλου ποιότητος εὐτυχία πάνω στὴ γῆ.

Ὄχι! Δὲν ἀνήκω στὸν εὔθραυστο κόσμο τοῦ ἀδιέξοδου πολιτισμοῦ μας, στὸν μάταιο κόσμο τῆς γῆς, στὴν ἐπίπεδη πραγματικότητα τοῦ παρόντος, στὸ μηδὲν ποὺ καταπίνει τὴ ζωὴ καὶ ταλαιπωρεῖ τὴν ὕπαρξή μας.

Ἀνήκω στὸν κόσμο τοῦ ἀπείρου Θεοῦ. Ἀνοίγω τὰ φτερά μου στὸν ἀπέραν­το κόσμο τῆς ἀλήθειας καὶ τῆς αἰωνιότητος. Γνωρίζω τί θέλω, ποῦ πηγαίνω, τί μπορῶ. Καὶ ἡ γνώση αὐτὴ δίνει νόημα ὑπέροχο στὴ ζωή μου, ἀναγεννᾶ τὴν ὕπαρξή μου, φτιάχνει μέσα μου τὸν κόσμο τῆς ἀλήθειας καὶ τοῦ φωτός, τὸν κόσμο τῆς χαρᾶς καὶ τῆς ζωῆς, ποὺ ἀπολαμβάνω μέσα στὸν κόσμο τοῦ Θεοῦ, μέσα στὴν ὑπέροχη πραγματικότητα τῆς Ἐκκλησίας.

Ἀνήκω στὸν κόσμο ποὺ ἦλθε νὰ δημιουργήσει ὁ Θεός, τότε ποὺ κατέβηκε στὴ γῆ καὶ ἦλθε ὡς ἄνθρωπος ἀνάμεσά μας.

Δεν υπάρχει τόπος χωρίς πειρασμό

 Άγιος Ιωσήφ ο Ησυχαστής

Και όσα συμβαίνουν τώρα με σένα, θα συμβούν και πάλι θα έρθει κάτι καινούργιο, επειδή ο εχθρός ποτέ δεν ησυχάζει.

Δεν γνωρίζει άραγε τι είπε εκείνος στον Θεό, όταν τον ρώτησε για τον Ιωβ; Τα ίδια αφορούν και όλους εμάς. Ο πειρασμος έρχεται με μέτρο στον καθένα. Και πρέπει να αντέξεις για να γίνεις νικητής.

Επειδή ο Χριστός για αυτό τον λόγο αφήνει τους πειρασμούς να μας έρχονται για να νικούμε τον εχθρό, να καθαριζόμαστε από τα πάθη και να τελειοποιούμαστε.

Λοιπόν, είναι κόπος και υπομονή. Μην απελπίζεσαι. Μην γυρίζεις πίσω. Όταν βλέπεις ότι κουράζεσαι, να έρχεσαι εδώ και να ξεκουράζεσαι. Να αποκτάς δυνάμεις και να γυρίζεις πάλι για να ενδυναμωθείς.

Ο άνθρωπος του Χριστού όλα τα κάνει προσευχή

Άγιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης

Όλα τα προβλήματά μας, τα υλικά, τα σωματικά, τα πάντα, να τ΄ αναθέτουμε στον Θεό. Πως λέμε στην Θεία Λειτουργία, “… και πάσαν την ζωήν ημών Χριστώ τω Θεώ παραθώμεθα”.

Όλη τη ζωή μας σ΄ Εσένα, Κύριε, αφήνουμε. Ό,τι θέλεις Εσύ. “Γενηθήτω το θέλημά Σου, ως εν ουρανώ και επί της γης”.

Ο άνθρωπος του Χριστού όλα τα κάνει προσευχή. Και τη δυσκολία και τη θλίψη, τις κάνει προσευχή. Ό,τι και να του τύχει, αμέσως αρχίζει: “Κύριε Ιησού Χριστέ…”. 

Η προσευχή ωφελεί σε όλα, και στα πιο απλά. Για παράδειγμα, πάσχεις από αϋπνία, να μη σκέφτεσαι τον ύπνο. Να σηκώνεσαι, να βγαίνεις έξω και να έρχεσαι πάλι μέσα στο δωμάτιο, να πέφτεις στο κρεβάτι σαν για πρώτη φορά, χωρίς να σκέφτεσαι αν θα κοιμηθείς ή όχι. Να συγκεντρώνεσαι, να λες τη δοξολογία και μετά τρεις φορές το “Κύριε Ιησού Χριστέ…” κι έτσι θα έρχεται ο ύπνος.

ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΥ ΑΡΙΘΜΟΥ

Ἀναρτήθηκε τό ψήφισμα μέ τίτλο «ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΥ ΑΡΙΘΜΟΥ» στήν πλατφόρμα CHANGE.ORG καί συγκεκριμένα στόν σύνδεσμο:

https://www.change.org/ELEFTHEROS

Ὑπογράφουμε μέ ὄνομα, ἐπώνυμο καί ἠλεκτρονική διεύθυνση στήν ὁποία θά μᾶς ἔλθει μήνυμα ἐπιβεβαίωσης ἀπό τήν πλατφόρμα CHANGE.ORG.

Πατοῦμε τόν σύνδεσμο πού θά βρίσκεται μέσα στό μήνυμα ἐπιβεβαίωσης καί τότε μόνον ἡ ὑπογραφή μας καταχωρίζεται.

Δέν ἀπαιτεῖται πληρωμή.

Προωθοῦμε τόν σύνδεσμο πρός ὑπογραφήν ἀπό ὁμόπνοους ἀδελφούς, λαϊκούς, μοναχούς καί κληρικούς.

ΠΗΓΗ enromiosini

Τα τέσσερα μυστήρια της πίστεώς μας…

Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός

Ήθελα, αδελφοί μου, και αγαπούσα να είχα τον καιρόν να σας εξομολογούσα όλους και άνδρας και γυναίκας να μου ελέγετε τα παράπονά σας, μα βλέπω το πολύ πλήθος και δεν ημπορώ. Μοναχά σας λέγω και σας φανερώνω τέσσερα μυστήρια, τα αναγκαιότερα της πίστεώς μας:

Το πρώτον είναι να αγαπάτε τους εχθρούς σας και να τους συγχωράτε με όλην σας την καρδίαν εις ό,τι και αν σας έφταιξαν, δια να σας συγχωρήση και εσάς ο Θεός εις τα όσα του φταίετε.

Το δεύτερον είναι να εξετάζετε να ευρίσκετε πνευματικόν καλόν και να του ειπήτε ο καθένας έτσι: «Εγώ, πνευματικέ μου, έχω να κολασθώ διατί δεν αγαπώ τον Θεόν και τον αδελφόν μου καθώς πρέπει.

Εγώ είμαι αχάριστος εις τον Θεόν μου δια τα τόσα και τόσα καλά οπού μου εχάρισε.

Μου έδωσε τα ομμάτια να βλέπω τα άπειρά του ποιήματα και να τον δοξάζω, να βλέπω τον ήλιον και να θαυμάζω και να λέω: εάν ο ήλιος είναι τόσον λαμπρός, αμή εκείνος οπού τον έκαμε, πόσον να είναι λαμπρότερος;

Αχ, Θεέ μου, αξίωσόν με να σε απολαύσω. Εγώ δεν κάνω έτσι, αλλά βλέπω το ξένον πράγμα τού αδελφού μου δια να το κλέψω.

Υπεραγία Θεοτόκε, σώσον ημάς!

 

«Τῇ Θεοτόκῳ ἐκτενῶς νῦν προσδράμωμεν... ἐν μετανοίᾳ... κράζοντες ἐκ βάθους ψυχῆς...».

Το τροπάριο είναι από τα γνωστότερα θεοτοκία που ψέλνει η Εκκλησία μας, το οποίο  με λιτό, αλλά ανάγλυφο τρόπο, προβάλλει τη στάση του πιστού ανθρώπου έναντι της Παναγίας Θεοτόκου. Δύο είναι τα στοιχεία που συνιστούν τη στάση αυτή: 

Πρώτον: Η Παναγία έχει αφενός την εξουσία να βοηθήσει εμάς που ταλανιζόμαστε από τα θλιβερά του βίου και «χανόμαστε» από το πλήθος των πταισμάτων μας, λόγω της παρρησίας της έναντι του Υιού και Θεού της, αφετέρου την αγάπη για να έχει στραμμένο το ενδιαφέρον της σ’ εμάς και να θέλει να μας βοηθήσει. Τυχόν αμφισβήτηση της δύναμης και της αγάπης της θα ακύρωνε και τη θέση της στην Εκκλησία και την ίδια την ύπαρξη βεβαίως των προσευχών μας σε αυτήν. Η Παναγία όμως είναι «των θλιβομένων η χαρά και των χριστιανών η προστάτις», κι ακόμη «ο γλυκασμός των αγγέλων». Όλη η δημιουργία αναπνέει τον αέρα της αγιασμένης παρουσίας της και τρέφεται με το όνομά της, πλην βεβαίως των αγγέλων του σκότους και των συν αυτοίς, για τους οποίους και μόνη η αναφορά της είναι φωτιά που τους κατακαίει.

Δεύτερον: Εμείς που την προσεγγίζουμε και την επικαλούμαστε, πρέπει να την προσεγγίζουμε και με τον σωστό τρόπο. Και ο υμνογράφος κυρίως σ’ αυτό επικεντρώνει την προσοχή μας.

Ο Θεός βοηθά τους ταπεινούς.

 

Ένας πλούσιος φούρναρης ζήτησε να του φέρουν παιδιά από τις πιο φτωχές οικογένειες της πόλης. Όταν μαζεύτηκαν τα παιδιά, τους είπε:

- Σε αυτό το καλάθι υπάρχει ένα καρβέλι ψωμί για τον καθένα σας. Πάρτε από ένα, και αύριο έλατε πάλι, και θα σας ξαναδώσω ψωμί.

Αμέσως σχεδόν ξέσπασε καυγάς γύρω από το καλάθι. Όλοι προσπάθησαν να πιάσουν ένα μεγαλύτερο καρβέλι. Αφού άρπαξαν το ψωμί, τα παιδιά τράπηκαν σε φυγή χωρίς καν να ευχαριστήσουν βιαστικά τον φούρναρη.

Και μόνο ένα μικρό, πολύ κακοντυμένο κορίτσι στεκόταν ήσυχα στο πλάι και περίμενε να διαλυθούν όλοι. Μετά πήγε, πήρε το μικρότερο καρβέλι που είχε απομείνει στο κάτω μέρος, φίλησε το χέρι του φούρναρη και πήγε σπίτι. Την επόμενη μέρα, όλα έγιναν ξανά, όπως  χθες.

Πώς να μοιράσω το ψωμί; (Αληθινή Ιστορία)

 

Τούτες τις μέρες που την πατρίδα μας τη δέρνει η φτώχεια και η πείνα, η Χρυσούλα, μεγάλη ώριμη γυναίκα με δική της τώρα οικογένεια, φέρνει στο νου της τη συγχωρεμένη τη γιαγιά της. Χρυσούλα την έλεγαν κι εκείνη, με παππού ιερέα ευλαβικό τον ονομαστό παπα-Γιώργη τον Διακουμάτο στην περιοχή της Οιτύλου στη Λακωνία.

Απ’ το στόμα του παπα-Γιώργη έβγαινε πάντα χρυσάφι ο θείος λόγος του Ευαγγελίου. Αυτόν έσπερνε παντού και γλύκαινε τους πονεμένους. Στη μικρή του τη Χρυσούλα έκανε μαθήματα μέσα από την Αγία Γραφή, το Οκτωήχι και το Ψαλτήρι. Τι στιγμές ήταν εκείνες! Σμίλευε ο ακούραστος λευΐτης με τη σμίλη του Πνεύματος την άκακη και αθώα ψυχή της εγγονούλας του, την μάθαινε να αγαπά τον Θεό, να συγχωρεί τους ανθρώπους, να σκορπίζει καλοσύνες σε εχθρούς και φίλους. Ποτέ δεν ξεχνούσε -η μακαρίτισσα τώρα- γιαγιά τη μεγάλη μορφή του ιερέα παππού της που για το χωριό δεν ήταν μόνο παπάς αλλά και δάσκαλος και συμφιλιωτής και παρηγορητής, άγγελος ήταν για όλο το χωριό τους ο παπα-Γιώργης.

Μεγάλη υπόθεση η εμπιστοσύνη στον Θεό!

Άγιος Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης

Ο Καλός Θεός μας δίνει πλούσιες τις ευλογίες Του. Να μη δείχνουμε αχαριστία και Τον παροργίζουμε, γιατί έρχεται «η οργή του Θεού επί τους υιούς της απειθείας» (Εφ. 5,6). – μη γένοιτο.

Στην εποχή μας δεν πέρασαν οι άνθρωποι ούτε πολέμους ούτε πείνα και λένε ότι δεν έχουν ανάγκη και από τον Θεό. Τα έχουν όλα και γι’ αυτό δεν εκτιμούν τίποτε.

‘Αν όμως έλθη δύσκολος καιρός, πείνα κ.λ.π., και δεν έχουν τι να φάνε, τότε θα εκτιμήσουν και το ψωμί και την μαρμελάδα και όσα θα στερηθούν. ‘Αμα δεν δοξάζουμε τον Θεό, επιτρέπει ο Θεός να έρθη μια δοκιμασία, για να εκτιμήσουμε τα πράγματα. Ενώ, όταν τα εκτιμούμε, δεν επιτρέπει ο Θεός να συμβή τίποτε το κακό.

Για τη γαλήνη της ψυχής

 

"Ποιος καλός άνεμος σε φέρνει εδώ; "ρώτησε ο σοφός ερημίτης τον οδοιπόρο που ζητούσε απεγνωσμένα να τον συναντήσει.

"Εγώ θέλω γαλήνη" απάντησε μελαγχολικά εκείνος. Ο ερημίτης πήρε ένα ξύλο κι έγραψε στο χώμα :

Εγώ θέλω γαλήνη...

"Κοίταξε τώρα πόσο απλό είναι", είπε στον οδοιπόρο και διέγραψε με μια κίνηση το «Εγώ».

Να μην τα παρατάμε!

 

Υπάρχουν πολλές φορές στη ζωή μας που λυγίζουμε, δεν αντέχουμε άλλο, νιώθουμε τις δυνάμεις μας να μας εγκαταλείπουν και δεν έχουμε πλέον καμία διάθεση να συνεχίσουμε. Θέλουμε απλά να κάτσουμε εκεί που πέσαμε και να ξεκουραστούμε… να αφεθούμε, να παραδώσουμε τα όπλα. Δε μας νοιάζει τίποτα πια, μόνο να ξαποστάσουμε! Και κάπως έτσι μας παίρνει από κάτω και νιώθουμε απογοητευμένοι και απελπισμένοι χωρίς καμία αχτίδα φωτός να μας χτυπάει στο πρόσωπο… μόνο σκοτάδι και αδιέξοδο. Και καθώς αισθανόμαστε ηττημένοι και αδύναμοι βουλιάζουμε σε μια βαθιά μελαγχολία που πιθανότατα θα εξελιχθεί σε κατάθλιψη αν δεν κάνουμε κάτι.