Στον σεισμό της Αρμενίας…
Το 1989, ένας σεισμός 8.2 βαθμών
ισοπέδωσε σχεδόν την Αρμενία, σκοτώνοντας πάνω από 30.000 άτομα σε λιγότερο από
τέσσερα λεπτά.
Μέσα από την ολοκληρωτική καταστροφή
και το χάος, ένας πατέρας άφησε τη γυναίκα του στο σπίτι κι έτρεξε στο σχολείο
όπου βρισκόταν ο γιος του, όπου ανακάλυψε πως το σχολικό κτίριο ήταν ένας σωρός
από ερείπια.
Μετά από το αρχικό τραυματικό σοκ,
θυμήθηκε την υπόσχεση που είχε δώσει στο γιο του: «Ότι και να συμβεί θα είμαι
πάντα δίπλα σου!» και τα μάτια του άρχισαν να γεμίζουν δάκρυα.
Καθώς κοιτούσε το σωρό με τα ερείπια
κάθε ελπίδα φαινόταν μάταια, αλλά η υπόσχεση που είχε δώσει στο γιο του
εξακολούθησε να τον απασχολεί.
Προσπάθησε να συγκεντρώσει τη σκέψη
του στη διαδρομή που ακολούθησε ο γιος του για το σχολείο κάθε πρωί. Καθώς
θυμήθηκε ότι η τάξη του βρισκόταν στην πίσω δεξιά γωνία του κτιρίου, έτρεξε
προς τα εκεί κι άρχισε να σκάβει.
Στο μεταξύ, άρχισαν να καταφθάνουν κι
άλλοι απελπισμένοι γονείς, οι οποίοι φώναζαν: «Ο γιος μου!» «Η κόρη μου!»
Κάποιοι γονείς, καλοπροαίρετα, προσπάθησαν να τον τραβήξουν πίσω από τα ερείπια
λέγοντας του:
«Τελείωσε πια!» «Έχουν σκοτωθεί!»
«Δεν μπορείς να κάνεις τίποτα!» «Πήγαινε στο σπίτι σου!» «Έλα , αντιμετώπισε
την αλήθεια, δεν μπορείς να κάνεις τίποτα πια!» «Απλώς θα χειροτερέψεις τα
πράγματα!»
Απαντούσε σε όλους στερεότυπα: «Θα με
βοηθήσετε τώρα;» και συνέχιζε να σκάβει για να βρει το γιο του, σηκώνοντας μία
μία τις πέτρες.