Ἕνα μήνυμα γιά τό σύγχρονο κόσμο

Ἅγιος Σεραφείμ τοῦ Σαρώφ

Ἀπό τά βάθη τῶν δασῶν (...) τό κουτσό γεροντάκι μέ τό ἀγγελικό χαμόγελο ξεπροβάλλει μέ τό μήνυμά του, πού ὅπως εἶχε πῆ στόν Μοτοβίλωφ, προοριζόταν γιά ὅλον τόν κόσμο. Γιατί ὁ κόσμος ὑποφέρει.

Ἀπό τί ὑποφέρει; Κατ᾿ ἀρχάς ἀπό τό ὅτι ἔχασε τήν πίστη του.

«Ἰδού ἡμέραι ἔρχονται, λέγει Κύριος, καί ἐξαποστελῶ λιμόν ἐπί τήν γῆν, οὐ λιμόν ἄρτων οὐδέ δίψαν ὕδατος, ἀλλά λιμόν τοῦ ἀκοῦσαι τόν λόγον Κυρίου καί σαλευθήσονται ὕδατα ἀπό τῆς θαλάσσης ἕως θαλάσσης, καί ἀπό βορρᾶ ἕως ἀνατολῶν περιδραμοῦνται ζητοῦντες τὀν λόγον τοῦ Κυρίου καί οὐ μή εὕρωσιν». (Ἀμώς 8, 11-12).

Δέν θά τόν βροῦν ὅμως, γιατί θά τόν ζητοῦν μέ ὑπερηφάνεια χρησιμοποιῶντας τήν δική τους ἀνθρώπινη λογική. Θά τόν ἀναζητοῦν χωρίς νά ἐπικαλοῦνται τήν βοήθεια τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Ὁ σκόπος τῆς ζωῆς συνίσταται στήν ἀπόκτηση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἔλεγε ὁ στάρετς. (...) Πρέπει νά ἀποκτήση κανείς τό Ἅγιο Πνεύμα, ἔλεγε. Καί ἡ ἰδέα ὅμως ἀκόμη τῆς ἀποκτήσεώς Του ἀφήνει τόν κόσμο ἀδιάφορο. «Δέν τό ἔχουνε καί οὔτε νοιάζονται νά τό ἀποκτήσουν. Θεωροῦν τήν ἀπόκτησή του ἀνώφελη. Ξεχνοῦν πώς χωρίς αὐτή τήν ἐνεργοῦσα δύναμη ὁ χριστιανισμός δέν εἶναι παρά τό ἅλας πού ἔχει μωρανθῆ καί τό φῶς πού ἔχει σβυστῆ». (Florans Ky)

Ἡ συνομιλία μέ τόν Μοτοβίλωφ δείχνη πώς αὐτή ἡ ἀπόκτηση δέν εἶναι μόνο ἀπαραίτητη, ἀλλά καί δυνατή γιά κάθε ἄνθρωπο. Τί μᾶς χρειάζεται; Ἀπό τί μᾶς σώζει ἡ θρησκεία; Πῶς μπορεῖ νά βοηθήση τόν διαλελυμένο καί ἀνήσυχο ἄνθρωπο τοῦ 21οῦ αἰῶνα;

«Μᾶς λυτρώνει ἀπό τούς ἑαυτούς μας, ἀπό τό χάος τοῦ ἐσωτερικοῦ μας κόσμου καί μᾶς βοηθᾶ νά νικήσουμε τά τέρατα τῆς ῾῾μεγάλης καί πλατειᾶς θάλασσας̓̓ πού ἀναμοχλεύουν μέσα στό ὑποσυνείδητό μας. Εἰρηνεύει τήν ψυχή. Καί συγχρόνως εἰρηνεύει ὁλόκληρη τήν ἀνθρωπότητα καί μαζί καί τή φύση».

Ἄρα λοιπόν, ἡ ἀπόκτηση αὐτῆς τῆς εἰρήνης _ τῆς εἰρήνης τοῦ Κυρίου, ὅπως τήν ἔλεγε ὁ στάρετς _ ἕνας ἀπό τούς πιό ὄμορφους καρπούς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, λογιζόταν ἰδιαίτερα σημαντική ἀπό τόν ἅγιο Σεραφείμ.

«Σέ ἰκετεύω, χαρά μου, ἔλεγε, ἀπόκτησε τό πνεῦμα τῆς εἰρήνης. Ὁ ἄνθρωπος πού κατέχει αὐτό τό πνεῦμα δέν ταράσσεται ἀπό τίποτα. Εἶναι σάν κουφός καί ἄλαλος, σάν νεκρός ὅταν πέφτουν ἐπάνω του λύπες, συμφορές καί διωγμοί, πού κάθε χριστιανός θέλοντας νά ἀκολουθῆ τόν Χριστό πρέπει ὑποχρεωτικά νά ὑποφέρη καί νά τά περάση. Γιατί πρέπει νά περάσωμε μέσα ἀπό πολλές θλίψεις, γιά νά μποῦμε μέσα στή Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν. Ἔτσι εἰσῆλθαν οἱ δίκαιοι σ᾿ αὐτή τή Βασιλεία, σέ σύγκριση μέ τήν ὁποία ὅλη ἡ δόξα αὐτοῦ τοῦ κόσμου δέν εἶναι τίποτε. Ὅλες οἱ ἀπολαύσεις αὐτοῦ τοῦ κόσμου δέν εἶναι οὔτε ἡ σκιά τῆς εὐδαιμονίας πού φυλάγεται στούς οὐρανούς γι᾿ αὐτούς πού ἀγαποῦν τόν Θεό. Εἶναι ἡ αἰώνια χαρά, ὁ θρίαμβος καί ἡ γιορτή. Ἀπόκτησε τήν ἐσωτερική εἰρήνη καί χιλιάδες ψυχές θά βροῦν κοντά σου τή σωτηρία».

Δέν θά θριαμβεύση ὁ ἄνθρωπος πάνω στό σύμπαν, μέ τό νά στέλνη πυραύλους στή σελήνη, ἀλλά μέ τό νά παλεύη ἐσωτερικά μέ τή δική του ἁμαρτία, γιατί κάθε τι πού ὑπάρχει, ἀκόμη καί ὁ ἀέρας πού ἀναπνέουμε εἶναι μολυσμένος ἀπό τήν ἁμαρτία τοῦ ἀνθρώπου. Μέ τό νά ἐξαγιάζη τόν ἑαυτό του καί μέ τήν εὐλογία τῆς Ἐκκλησίας καί τίς πιό συνηθισμένες πράξεις τῆς καθημερινῆς ζωῆς, μπορεῖ νά συμβάλη ὁ ἄνθρωπος στόν ἐξαγιασμό τοῦ σύμπαντος.

Νά δράση; Ναί, πρέπει νά τό κάνη. Γιατί μόνο ἐνεργῶντας στό Ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, μπορεῖ νά ἀποκτήση τή χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. (...)

Ὁ Χριστός καί τό Ἅγιο Πνεῦμα. Τό Ἅγιο Πνεῦμα καί ὁ Χρι- στός. Αὐτά τά δύο εἶναι ἀδιαχώριστα. (...) Μόνο μέ τό σταυρό μπορεῖ ὁ χριστιανός νἄρθη σ᾿ ἐπικοινωνία μέ τό ἕνα καί μέ τό ἄλλο. Ἐν τούτοις ὑπάρχουν δυό στάσεις. Ὁρισμένοι χριστιανοί ἀπομακρύνονται ἀπό τόν Γολγοθᾶ κρίνοντας πώς χωρίς λύπες μποροῦν ν᾿ ἀπολαύσουν ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ τήν Ἀνάσταση τοῦ Λυτρωτοῦ. Κινδυνεύουν ὅμως νά πέσουν στήν ἔξαρση μιᾶς ἀπατηλῆς πνευματικότητας καί ἀπορρίπτοντας τήν «στενή ὁδό» τελικά ἀνακατεύονται μέ τόν «κόσμο πού κεῖται ἐν τῷ πονηρῷ». Ἀντίθετα, αὐτοί πού ἀποδέχονται «τήν στενήν ὁδό» καί ἔχουν τά μάτια σταθερά προσηλωμένα πάνω στό Γολγοθᾶ, σέ σημεῖο πού νά λησμονοῦν τήν Ἀνάσταση καί τήν παρουσία τῆς Βασιλείας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος σ᾿ αὐτό τόν κόσμο, κάνουν στεῖρο τόν χριστιανισμό τους.

Μέ τή στάση του, τήν πάντα συμβολική, ὁ ἅγιος Σεραφείμ ἔκανε προσεκτικούς τούς ἀνθρώπους ἐνάντια καί στή μιά καί στήν ἄλλη ἀπ᾿ αὐτές τίς πλάνες. Γεμᾶτος ἀπό Ἅγιο Πνεῦμα, ἔβγαινε ἀπό τά δάση λέγοντας: «Χριστός Ἀνέστη!», καί ἡ χαρά, καρπός τοῦ ἐξαγνιστικοῦ καί ἀπολυτρωτικοῦ πόνου, φώτιζε τό πρόσωπό του. (...) «Καλημέρα, χαρά μου! συνήθιζε νά λέη. Χριστός Ἀνέστη!». Τό πρόσωπο τοῦ στάρετς ἀκτινοβολοῦσε ἀπό γλυκύτητα. Ἕνα ἐσωτερικό φῶς τό φώτιζε.

«Ἄς μήν ἀκολουθοῦμε τό δρόμο τῆς ἀπογοητεύσεως, διακήρυττε, κτυπώντας χαρούμενα τό πόδι του στό ἔδαφος. Ὁ Χριστός τά νίκησε ὅλα. Ἀνέστησε τόν Ἀδάμ. Ἔδωσε πάλι στήν Εὔα τήν ἀξιοπρέπειά της. Ἐθανάτωσε τό θάνατο».(...)

Τό πιό μεγάλο ἁμάρτημα, κατά τόν ἅγιο Ἰσαάκ τόν Σῦρο, εἶναι νά μήν πιστεύει κανείς στήν Ἀνάσταση. «Εἰ δέ Χριστός οὐκ ἐγήγερται... κενή δέ καί ἡ πίστις ὑμῶν», βεβαίωνε ὁ Ἀπόστολος Παῦλος (Α΄ Κορινθ. 15, 14). Στίς ἄθεες χῶρες, ἀρνοῦνται μέ ἔμφαση τήν Ἀνάσταση. Ἡ ἀμφιβολία διεισδύει μέσα στούς ὀρθολογιστές πιστούς.

Ἕνα ἐπίσης μέγαλο ἁμάρτημα εἶναι ἡ βλασφημία κατά τοῦ Πνεύματος. Τέτοιο πρᾶγμα δέν θά συγχωρηθῆ οὔτε σ᾿ αὐτόν οὔτε στόν ἄλλο κόσμο, λέγει ὁ Κύριος (Ματθ. 12, 31-32). Πᾶνε ἆραγε μαζί αὐτά τά δύο ἁμαρτήματα;

(Ἀποσπάσματα ἀπό τό βιβλίο «Ὁ Ἅγιος Σεραφείμ τοῦ Σαρώφ» σ.91 καί 254-257, ἔκδ. «ΤΗΝΟΣ»)