ΙΕΡΑ ΠΑΝΗΓΥΡΙΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ «ΠΑΡΑΜΥΘΙΑΣ» & ΤΟ ΕΤΗΣΙΟ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ ΑΓΙΟΝΙΚΟΔΗΜΙΤΟΥ

 

Τήν Τρίτη 21 Ἰανουαρίου 2025 συμπληρώθηκαν τέσσερα χρόνια ἀπό τήν εἰς οὐρανούς ἐκδημία τοῦ Γέροντος Χρυσοστόμου, Κτήτορος καί πρώτου Καθηγουμένου τοῦ Ἱεροῦ Κοινοβίου Ὁσίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου, Κτήτορος δέ καί πνευματικοῦ πατρός τοῦ Ἱεροῦ Ἡσυχαστηρίου «Παναγία Ἄξιόν Ἐστιν» ἐν Μεσαίῳ Θεσσαλονίκης.

Τό ἀπόγευμα τῆς Δευτέρας 20 Ἰανουαρίου ἐτελέσθη σέ κλίμα κατανύξεως ὁ Μέγας Πανηγυρικός Ἑσπερινός τῆς Παναγίας τῆς «Παραμυθίας». Στό τέλος τοῦ Ἑσπερινοῦ, ὁ σεβαστός Καθηγούμενος, λαμβάνοντας ἀφορμή ἀπό τό θαῦμα τῆς Παναγίας, ὁμίλησε κατάλληλα γιά τήν περίσταση, ἀναφέροντας πόσο πολύ ὀφείλουμε νά ἀγαποῦμε καί νά τιμοῦμε τήν Μητέρα του Θεοῦ, ἡ ὁποία εἶναι ἕτοιμη σέ κάθε περίσταση νά τείνει σέ μᾶς χείρα βοηθείας.

Κατόπιν ὅλοι οἱ προσκυνητές κατευθύνθηκαν πρός τό μεγάλο ἀρχονταρίκι, ὅπου δέχθηκαν τό καθιερωμένο πλούσιο μοναστηριακό κέρασμα. Στή συνέχεια, ὁ σεβαστός Καθηγούμενος μέ σύμπασα τή μοναστική ἀδελφότητα ἀλλά καί πολλούς Φίλους τῆς Μονῆς, ἐπέστρεψαν στό Καθολικό, ὅπου μέ ἱεροπρέπεια καί κατάνυξη τελέσθηκε ἡ Παννυχίς (τό Μεγάλο Μνημόσυνο) κατά τό ἁγιορειτικό τυπικό γιά τήν ἀνάπαυση τῆς ψυχῆς τοῦ ἀειμνήστου Γέροντος. Στό τέλος τοῦ Μνημοσύνου, ὁ σεβαστός Καθηγούμενος ἀναφέρθηκε προσευχητικά στό πρόσωπο τοῦ ἀοιδίμου Γέροντος, συνδέοντας τήν Παννυχίδα μέ τήν Πανήγυρη τῆς Παναγίας μας, ἡ ὁποία τήν ἡμέρα τῆς ἑορτῆς Της εὐαρεστήθηκε νά τόν πάρει μαζί Της εἰς τούς οὐρανούς, ὡς πρῶτο, πιό ὥριμο καί πιό ἐκλεκτό καρπό ἀπό τήν νοητή ἄμπελο τῆς μοναστικῆς μας ἀδελφότητος.

Τήν ἑπομένη, Τρίτη 21 Ἰανουαρίου, ἐτελέσθη πανηγυρικό ἱερατικό συλλείτουργο προεξάρχοντος τοῦ σεβαστοῦ Καθηγουμένου, πρός τιμήν τῆς Παναγίας μας. Κατά τή ὥρα τοῦ «Κοινωνικοῦ» ὁ ἅγιος Καθηγούμενος, λαμβάνοντας ἀφορμή ἀπό μιά εὐχή τῆς θείας Εὐχαριστίας («Παναγία Δέσποινα, Θεοτόκε, τὸ φῶς τῆς ἐσκοτισμένης μου ψυχῆς, ἡ ἐλπίς, ἡ σκέπη, ἡ καταφυγή, ἡ παραμυθία, τὸ ἀγαλλίαμά μου...») μίλησε ἐπίκαιρα γιά τήν Παναγία μας. «Παραμυθία σημαίνει παρηγορία», ἀνέφερε χαρακτηριστικά. «Ἡ Παναγία μᾶς σκεπάζει, μᾶς παρηγορεῖ καί μᾶς ἀξιώνει νά βρισκόμαστε μέσα στήν Ἐκκλησία καί δίνει χρόνο μετανοίας στόν καθένα μας. Τό θαῦμα αὐτό εἶναι διαρκές καί προσωπικό, ἀπευθύνεται διαχρονικά στίς ψυχές μας, προτρέποντάς τες νά μήν ἀνοίγουν τήν πόρτα σέ κακούς, ρυπαρούς καί ψυχοκτόνους λογισμούς».

Μετά τό πέρας τῆς ὁμιλίας καί τή μετάληψη τῆς θείας Κοινωνίας, τό ἐκκλησίασμα ἐξῆλθε ἐκ τοῦ ναοῦ καί μπροστά στόν τάφο τοῦ μακαρίου Γέροντά μας, τό ἱερατεῖο μέ ἐπικεφαλῆς τόν ἅγιο Καθηγούμενο ἐτέλεσε μνημόσυνο μετά κολλύβου γιά τήν ἀνάπαυση τῆς ψυχῆς του.

Στό τέλος τῆς θείας Λειτουργίας, πρίν ἀπό τό «Δι᾿ εὐχῶν», ὁ καλός μας πατέρας ἀναφέρθηκε μέ σύντομο συγκινητικό λογύδριο στό γεγονός τῆς εἰς οὐρανόν ἀναχωρήσεως τοῦ ἀειμνήστου Γέροντός μας Χρυσοστόμου, ἐρανιζόμενος πρός τοῦτο στίχους ἀπό τούς Ψαλμούς τοῦ Προφητάνακτος Δαβίδ («Μακάριος ἀνήρ»).

Καθ῾ ὅλη τήν διάρκεια τοῦ ἑορταστικοῦ τούτου διημέρου, δέν ἔλειψε ἡ παρουσία τῆς σεβαστῆς Γερόντισσας Εὐφημίας τοῦ γυναικείου Ἱεροῦ Ἡσυχαστηρίου «Παναγία Ἄξιόν Ἐστιν» Μεσαίου Θεσσαλονίκης, μετά τῆς συνοδίας της. Μαζί μέ τούς Πατέρες καί τούς Φίλους τῶν δύο Μονῶν οἱ ἀδελφές τοῦ Ἱεροῦ Ἡσυχαστηρίου ἕνωσαν τίς εὐχαριστήριες, δοξολογικές καί παρακλητικές προσευχές τους πρός τήν Παναγία γιά τήν ἀνάπαυση τῆς ψυχῆς του καλοῦ μας Γέροντος.

Παρακάτω παρατίθενται ἀποσπάσματα ἀπό τούς συγκινητικούς λόγους τοῦ σεβαστοῦ Καθηγουμένου τοῦ Ἱεροῦ Κοινοβίου, πού ἀναφέρονται, ὁ μέν πρῶτος στόν ἀοίδιμο Γέροντα Χρυσόστομο, ὁ δέ δεύτερος στήν Παναγία:

«Τρισευτυχισμένος καί εὐλογημένος ἀπό τόν Θεόν εἶσαι μακάριε καί πολυαγαπημένε μας Γέροντα. Μέ ὅλην σου τήν καρδιά ἔδωσες τήν θέλησή σου καί τήν σκέψη σου στόν νόμον τοῦ Κυρίου. Μοιάζεις μέ τό δένδρο πού εἶναι φυτευμένο στίς ἐκβολές τοῦ ποταμοῦ τοῦ Θεοῦ, τό ὁποῖο ἀρδεύεται μέ ἀφθονία ἀπό τά πλούσια τρεχούμενα νερά τῆς χάριτος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἀφοσιώθηκες μέ ὅλην σου τήν καρδιά στόν Θεό. Ὅλα τα ἔργα σου θά ἔχουν, μέ τήν εὐλογία τοῦ Θεοῦ, αἴσιο πέρας καί θά μείνουν εἰς τόν αἰῶνα.

»Παναγία Δέσποινα, Θεοτόκε, τὸ φῶς τῆς ἐσκοτισμένης μου ψυχῆς, ἡ ἐλπίς, ἡ σκέπη, ἡ καταφυγή, ἡ παραμυθία, τὸ ἀγαλλίαμά μου. Ἡ τεκοῦσα τὸ ἀληθινὸν φῶς, φώτισόν μου τοὺς νοητοὺς ὀφθαλμοὺς τῆς καρδίας. Ἐλέησόν με, καὶ δὸς κατάνυξιν καὶ συντριβὴν ἐν τῇ καρδίᾳ μου. Παράσχου μοι δάκρυα μετανοίας καὶ ἐξομολογήσεως, εἰς τὸ ὑμνεῖν καὶ δοξάζειν σε πάσας τὰς ἡμέρας τῆς ζωῆς μου. Ὅταν δέ ἔλθει τό πλήρωμα τοῦ χρόνου, πάρε καί ἐμᾶς ἀπό τό χεράκι, ὅπως πῆρες τόν καλόν μας Γέροντα, καί παρουσίασέ μας μέ παρρησία στό ἀδέκαστο βῆμα τοῦ Υἱοῦ Σου καί Θεοῦ μας. Ἀξίωσέ μας τότε νά συγκαταλεγοῦμε μετά τοῦ καλοῦ μας Γέροντος, ἔνθα ὁ τῶν ἑορταζόντων ἦχος ὁ ἀκατάπαυστος καὶ ἡ ἀπέραντος ἡδονὴ τῶν καθορώντων τοῦ προσώπου τοῦ Υἱοῦ Σου τὸ κάλλος τὸ ἄῤῥητον. Ὅτι εὐλογημένη καὶ δεδοξασμένη ὑπάρχεις εἰς τοὺς αἰῶνας· Ἀμήν, γένοιτο.»