Ήταν κάποιος Γέροντας που έτρωγε
καθημερινά τρία παξιμάδια. Τον επισκέφθηκε κάποιος αδελφός και όταν κάθισαν να
φάνε, έβαλε και για τον αδελφό τρία παξιμάδια.
Είδε κατόπιν ο Γέροντας ότι ο αδελφός
είχε ανάγκη να φάει περισσότερο και τού ’φερε άλλα τρία.
Αφού χόρτασαν και σηκώθηκαν, κατέκρινε ο Γέροντας τον αδελφό και του είπε: «Δεν πρέπει, αδελφέ, να υπηρετούμε τη σάρκα μας». Ο αδελφός έβαλε μετάνοια στον Γέροντα και έφυγε.
Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος
Κοίτα, πόσα κάστρα και παλάτια βασιλιάδων, ηγεμόνων και αρχόντων
είναι σωριασμένα σε ερείπια!
Σκέψου, πόση δύναμη και πόσο πλούτο
είχαν κάποτε! Τώρα έχουν ξεχαστεί και τα ονόματά τους.
Λέει η Γραφή: «Πολλοί άρχοντες έχασαν την εξουσία τους και κάθισαν στο χώμα» κι ένας άσημος, που κανείς δεν φανταζόταν ότι θα γίνει βασιλιάς, φόρεσε στέμμα» .
Ὁμιλία Καθηγουμένου τοῦ Ἱεροῦ Κοινοβίου Ὁσίου Νικοδήμου Πανοσιολογιωτάτου Ἀρχιμανδρίτου Χρυσοστόμου
.jpg)
Σεβασμιώτατε
Μητροπολίτα Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς και Κονίτσης κ.Ἀνδρέα,
Σεβαστοί
Καθηγούμενοι καί σεβαστοί ἀδελφοί μου ἱερεῖς,
Ἐλλογιμώτατοι
κύριοι Καθηγητές,
Ἀποτελεῖ
τιμή καί χαρά γιά μένα ἡ πρόσκλησή Σας, Σεβασμιώτατε, νά ἀπευθύνω λόγο στήν ἱερατική
σύναξη τῆς Μητροπόλεώς Σας. Μέ τίς εὐχές Σας θά ἀναπτύξω εὐθύς ἀμέσως τό θέμα «Ὁ προσωπικός ἁγιασμός τοῦ Ἱερέως ὡς ἀπαραίτητη
προϋπόθεση γιά τήν ἐπιτυχία τοῦ ποιμαντικοῦ του ἔργου». Εὐχηθεῖτε νά λαλήσω λόγον οἰκοδομῆς
καί παρακλήσεως πρός τούς ἀγαπητούς ἀδελφούς ἱερεῖς.
ΤΙ
ΕΙΝΑΙ ΙΕΡΩΣΥΝΗ
Τί εἶναι ἡ ἱερωσύνη; Ἱερεύς, Λειτουργός, Πρεσβύτερος, Παπάς εἶναι μερικά ἀπό τά ὀνόματα πού περιγράφουν τόν φέροντα τήν ἱερατική τιμή καί ἀξία τοῦ δευτέρου βαθμοῦ τῆς Ἱερωσύνης. Στήν εὐχή τῆς χειροτονίας ὁ ἀρχιερεύς εὔχεται ὥστε ὁ χειροτονούμενος νά πληρωθῇ Πνεύματος Ἁγίου, νά γίνει ἄξιος νά παρίσταται ἀμέμπτως ἔμπροσθεν τοῦ ἱεροῦ Θυσιαστηρίου, νά κηρύσσει τό Εὐαγγέλιον τῆς Βασιλείας, νά ἱερουργεῖ τόν λόγον τῆς ἀληθείας, νά προσφέρει δῶρα καί θυσίες πνευματικές, νά ἀνακαινίζει τόν Λαό τοῦ Θεοῦ διά τοῦ Λουτροῦ τῆς Παλιγγενεσίας. Καί ἐν τέλει νά δεχθεῖ κατά τήν Δευτέρα Παρουσία τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ τόν μισθό τῆς ἀγαθῆς οἰκονομίας τοῦ οἰκείου τάγματος.
Μέγας Βασίλειος
Προσευχές πάλι, οι οποίες διαδέχονται την ανάγνωση, βρίσκουν την ψυχή πιο νεαρή και πιο ακμαία, αφού έχει συγκινηθεί από τον πόθο προς τον Θεό (που προκάλεσε η ανάγνωση). Καλή δε προσευχή είναι εκείνη που προκαλεί μέσα στην ψυχή, σαφή την έννοια του Θεού. Και αυτό είναι ενοίκηση του Θεού, το να έχει κανείς εγκατεστημένο μέσα του τον Θεό με τη μνήμη.
Έτσι γινόμαστε ναός του Θεού, όταν δεν διακόπτεται η συνέχεια αυτής της μνήμης από γήινες φροντίδες, όταν δεν ταράσσεται ο νους από απροσδόκητα πάθη, αλλά αποφεύγοντάς τα όλα ο φιλόθεος αναχωρεί στον Θεό, και εκδιώκοντας ό,τι μας προσκαλεί στην κακία, ενδιατρίβει στις ασχολίες που οδηγούν στην αρετή.
-Πώς κατορθώνει κανείς την συγκέντρωση στην προσευχή;
Πόσοι, αλήθεια, άνθρωποι αγωνιούν χωρίς την πίστη!
Τι θα γίνει αύριο;
Πώς θα τα βγάλουμε πέρα;
Τι θα κάνουμε;
“Τι τέξεται η επιούσα”;
Ποιους κινδύνους μάς επιφυλάσσει το μέλλον;
Όλα αυτά, διότι λείπει η πίστη. Όταν όμως υπάρχει η πίστη, τότε ο άνθρωπος ζει χωρίς αγωνία, ζει χωρίς δυσκολίες.
Ο πιστός είναι ο άνθρωπος ο ειρηνικός, ο οποίος αναθέτει τον εαυτό του στα χέρια του Θεού. Η πίστη τον πληροφορεί ότι υπάρχει ο Θεός, ότι γνωρίζει ο Θεός και βλέπει τα προβλήματά του και είναι ο Δυνατός, ώστε εκεί που εμείς οι άνθρωποι βλέπουμε αδιέξοδο, να δώσει Εκείνος διέξοδο και μάλιστα διέξοδο πολύ καλή. Όλα αυτά η πίστη τα εμπνέει. Όταν όμως ο άνθρωπος στερείται αυτής της πίστεως, ζει μέσα σε καθημερινή αγωνία και σε καθημερινή ψυχική ταλαιπωρία και δεν είναι δυνατόν να ησυχάσει.
Παπα-Δημήτρης Γκαγκαστάθης (1902-1975)
Είθε ο Κύριος να φωτίσει όλο τον
κόσμο, να αισθανθεί τις αμαρτίες του και επιστρέψει στην Εκκλησία με μετάνοια
και εξομολόγηση…
Είναι ανάγκη να αγωνισθούμε και
επαγρυπνήσουμε για την σωτηρία ψυχών.. Δεν είμεθα καλά, θα μας τιμωρήσει ο
Θεός, διότι τον εγκαταλείψαμε.
Προβλέπεται μεγάλη δυστυχία και
πτώχεια, αλλά επιβάλλεται να γίνει και αυτό, διότι είναι δοκιμασία του Θεού.
Αφού ο Πανάγαθος Θεός, μας έχει δώσει όλα τα αγαθά, εμείς όχι μόνο τον
ξεχάσαμε, αλλά και τον βλασφημούμε, γι’ αυτό χρειάζεται να μας δώσει κανένα
ράπισμα να συνέλθουμε.
Όπως θα εργασθούμε έτσι θα πληρωθούμε από τον Κύριον, και ότι μας χρεωστά θα μας τα δώσει. Σύμφωνα με την εργασία θα πάρουμε και την αξία… Τι θα γίνει ένας Θεός γνωρίζει…
Στην οικογένεια που συχνότατα πήγαινε
ο Παππούς (άγιος Νικόλαος Πλανάς), τον χώρο τους εντός της αυλής τον είχε
νοικιάσει ένας τσαγκάρης κομμουνιστής, εκ των σημαινόντων στελεχών. Το μίσος
του προς όλους, και εξαιρετικώς προς τους ιερείς, δεν είχε όρια. Εκεί που
εργαζόταν παραληρούσε μονολογώντας, από πού θα αρχίσει με την παρέα του να
σφάζουν τους παππάδες.
Έλεγε: «Πρώτα – πρώτα, θα σφάξουμε τους παπάδες της Ζωοδόχου Πηγής». Και έλεγε συνέχεια και για τους άλλους. Όπως σας είπα αυτός εργαζόταν εντός της αυλής.
π. Συμεών Κραγιόπουλος (†)
Άλλο είναι έτσι γενικά-γενικά να
πιστεύεις, να ακούς το Ευαγγέλιο, αν θέλεις, να ακούς τις ακολουθίες, να ακούς
τα τροπάρια, και άλλο μέσα στην καρδιά σου – εκεί, εκεί θα γίνει το παν – μέσα
στην καρδιά σου όντως να πιστέψεις στον Χριστό, όντως να κοινωνήσεις με τον
Χριστό, όντως να σηκώσεις ό,τι επιτρέψει ο Χριστός, να περάσεις και συ, να
πάθεις κι εσύ και έτσι να σταυρωθείς μαζί του και να αναστηθείς μαζί του μέσα
στην καρδιά.
Ίσως θα χρειαζόταν να πω στο σημείο αυτό ότι, ενόσω μας βλέπει ο Θεός ότι ζούμε έτσι λίγο εξωτερικά, λίγο επιπόλαια, λίγο πάνω-πάνω, απλώς να βολέψουμε την παρούσα ζωή και δεν μας βλέπει να πιστεύουμε αληθινά και να πηγαίνουμε κατόπιν του, μας αφήνει.
†Γέρων Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης
Εάν θέλεις να ζήσεις τον Θεό αληθινά,
πρέπει να μπορέσεις να ζήσεις στη συγκεκριμένη οικογένεια στην οποία ανήκεις!
Να μπορείς να χαίρεσαι και να ζεις
αυτόν που σε βρίζει, αυτόν που σε καταριέται, αυτόν που σε κλωτσάει, αυτόν που
δε σε χωνεύει, αυτόν που σε μιλάει με τον αγριότερο τρόπο, αυτόν που σε
ονειδίζει, αυτόν που το μαύρο το λέει άσπρο, αυτόν που τον κάμπο τον ονομάζει
βουνό, αυτόν που παρεξηγεί το καθετί σε σένα.
Οφείλεις να βαστάζεις το ρήμα του πλησίον σου, γιατί ο καθένας θα σου μιλάει κατά τον πόνο του!
Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος
Πριν υψώσουμε, λοιπόν, ικετευτικά τα
χέρια μας στον ουρανό, ας βάλουμε αρχή μετάνοιας. Άλλωστε, επειδή με τα χέρια
εκτελούμε πολλές πονηρές πράξεις, γι’ αυτό ακριβώς έχει καθιερωθεί να τα
υψώνουμε, όταν προσευχόμαστε, ώστε η υπηρεσία που προσφέρουν για την προσευχή,
να τα εμποδίζει από την κακία και να τ’ απομακρύνει από την αμαρτία.
Έτσι θα θυμάσαι, δηλαδή, όταν πρόκειται ν’ αρπάξεις κάτι ή να χτυπήσεις κάποιον, ότι αυτά τα χέρια θα τα υψώσεις στον Θεό ως συνηγόρους σου και ότι μ’ αυτά θα Του προσφέρεις την πνευματική θυσία της προσευχής. Γι’ αυτό μην τα μολύνεις, μην τα ντροπιάζεις, μην τα κάνεις ανάξια εμφανίσεως στον Θεό, με την τέλεση οποιασδήποτε ανομίας. Καθάριζέ τα με την ελεημοσύνη, με τη φιλανθρωπία, με την καλοσύνη, κι έτσι καθαρά ύψωνέ τα σε προσευχή.
Στάρετς Σάββας ο Παρηγορητής
Δεν πρέπει σε οποιεσδήποτε
περιπτώσεις και περιστάσεις να χάνετε το θάρρος σας ή να απελπίζεσθε. Η
απελπισία φονεύει την ενέργεια που χρειάζεται για να λάβουμε στην καρδιά μας το
Άγιο Πνεύμα. Ο απελπισμένος χάνει την προσευχή και νεκρώνεται για τον πνευματικό
αγώνα.
Να ξέρετε ότι τη στιγμή της αποθαρρύνσεως και της απελπισίας δεν σας αφήνει ο Κύριος, αλλά εσείς αφήνετε τον Κύριο. Οτιδήποτε θλιβερό κι αν σας συμβαίνει, καλέστε νοερά τον Κύριο Ιησού Χριστό που ζει μέσα στην καρδιά σας.
Ἅγιος Ἀνδρέας Κρήτης
Δύο πράγματα ἀπαιτοῦνται ἀπὸ ὅλους
τούς ἀνθρώπους, νὰ κατακρίνουμε τὰ ἰδικὰ μας ἁμαρτήματα καὶ νὰ συγχωροῦμε τὰ ἁμαρτήματα
τῶν ἄλλων. Διότι ἐκεῖνος πού βλέπει τὰ ἰδικὰ του ἁμαρτήματα, συγχωρεῖ πιὸ εὔκολα
τούς ἄλλους· ἐνῶ ἐκεῖνος πού κατακρίνει τοὺς ἄλλους, τὸν ἴδιο τὸν ἑαυτό του
κατακρίνει καὶ καταδικάζει, ἔστω καὶ ἂν ἔχη πολλὲς ἀρετές.
Ἀληθῶς μεγάλο πράγμα εἶναι τὸ νὰ μὴ κατακρίνουμε τοὺς ἄλλους, ἀλλά τούς ἑαυτούς μας, ἀδελφοί. Ἐμεῖς ὅμως, ἀφήνοντας τὶς δικὲς μας ἁμαρτίες, τοὺς ἄλλους ἰδίως κατακρίνουμε, τοὺς ἄλλους ἐξετάζουμε, μὴ γνωρίζοντας ὅτι ἀκόμη καὶ ἂν εἴμεθα δικαιότεροι ἀπὸ ὅλους, ἐὰν κατακρίνουμε τοὺς ἄλλους, γινόμεθα ἔνοχοι καὶ εἴμεθα ἄξιοι τῆς ἰδίας τιμωρίας καὶ τῶν ἰδίων βασάνων τῶν ὁποίων εἶναι ἄξιος καὶ αὐτός τὸν ὁποῖον κρίνουμε. «Ὧ γὰρ κρίματι κρίνετε», λέγει, «τούτῳ καὶ κριθήσεσθε». Διότι αὐτός πού πορνεύει, παραβαίνει ἐντολή, ὅπως καὶ ἐκεῖνος πού τὸν κρίνει. Ὥστε καὶ οἱ δύο παραβαίνουν θείαν ἐντολή, καὶ αὐτός πού πορνεύει καὶ ἐκεῖνος πού κρίνει.
Θα ‘θελα να σας μεταφέρω μια ιστορία κάπως διαφορετική, ίσως ουτοπική μα δυνατή και με νόημα μεγάλο. Κάτι που έχουμε ανάγκη πια, σε ότι συμβαίνει δίπλα μας τούτες τις μέρες…
Πριν από χρόνια ένας σπουδαίος γιατρός ταξίδευε με την οικογένειά του στην έρημο με ένα τροχόσπιτο. Ξαφνικά, μετά από ένα απότομο τράνταγμα, το αυτοκίνητο στρίβει δεξιά στο πλάι του δρόμου.
Λάστιχο στον μπροστινό δεξί τροχό. Τα δίδυμα έχουν τρομάξει, η γυναίκα του προσπαθεί να τα ηρεμήσει. «Μην ανησυχείτε», τους λέει, «θα βάλω τη ρεζέρβα και θα συνεχίσουμε». Πράγματι, αλλάζει το λάστιχο με μεγάλο κόπο.
Είχε 40 βαθμούς θερμοκρασία. Μπαίνει στο αυτοκίνητο και διαπιστώνει πως τα δίδυμα συνεχίζουν να κλαίνε. Η γυναίκα του έχει απελπιστεί. Ο γιατρός της λέει: «Κάνε υπομονή, σε 50 χιλιόμετρα έχει βενζινάδικο και θα σταματήσουμε». Ξαναβγαίνει στο δρόμο, δεν προλαβαίνει όμως να κάνει πάνω από 50 μέτρα και ένας θόρυβος, ίδιος με πριν, τον αναγκάζει να φρενάρει απότομα.
(ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΗΝ ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΚΟΙΜΗΣΕΩΣ ΤΗΣ
ΘΕΟΤΟΚΟΥ)
ΛΑΜΠΡΟΥ ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου -
καθηγητού
Μέσα στην σωματική και πνευματική νωχέλεια του καλοκαιριού η Εκκλησία μας προβάλει, ως μια δροσερή νοητή όαση και πνευματική ανάταση, τη μεγάλη εορτή της Παναγίας μας. Ο δεκαπενταύγουστος, ή όπως τον ονομάζουν πολλοί «το Πάσχα του καλοκαιριού», αποτελεί έναν σπουδαίο εορτολογικό σταθμό του εκκλησιαστικού ενιαυτού. Η κορυφαία αυτή εορτή είναι για ολόκληρη την Ορθοδοξία και ιδιαίτερα για μας του Έλληνες, που ευλαβούμαστε τη Θεοτόκο κατά τρόπο ξεχωριστό, μια ευκαιρία να εκφράσουμε ολόθυμα την τιμή μας προς το ιερό Της πρόσωπο, κι αυτό διότι η προσωπική και εθνική μας ζωή είναι συνυφασμένη με την υψηλή σκέπη και προστασία της Μεγάλης Μάνας, του κόσμου. Μεγάλα προσκυνηματικά κέντρα της χάρης Της (Τήνος, Πάρος, Βέρμιο, κ.α.) θα γίνουν και φέτος πόλοι έλξης χιλιάδων πιστών. Ακόμα πλήθος άλλων ναών αφιερωμένοι στην σεπτή Της Κοίμηση θα πανηγυρίσουν λαμπρά και θα τιμήσουν όπως πρέπει την έξοδό Της από τον κόσμο και την είσοδό Της στην ατέρμονη αιωνιότητα και την περίλαμπρη δόξα.
Ήταν κάποτε ένας άνθρωπος ευλαβής που ωνομαζόταν Αγαθόνικος.
Aυτός είχε διδαχθή, ακόμη από την παιδική του ηλικία, να λέγη μπροστά στην
εικόνα της Παναγίας, τον ύμνο αυτό:
«Θεοτόκε, Παρθένε, χαίρε Κεχαριτωμένη Μαρία, ο Κύριος μετά σού. Ευλογημένη,
συ εν γυναιξί και ευλογημένος ο καρπός της κοιλίας σου. Ότι Σωτήρα έτεκες, των
ψυχών ημών».
Αργότερα έκανε μια ζωή με πολλές φροντίδες και έλεγε σπανιώτερα αυτόν τον
ύμνο της Κυρίας Θεοτόκου. Κατόπιν σιγά σιγά έπαυσε να τον λέγη.
Ο Θεός όμως, ο Οποίος δεν θέλει τον θάνατο του αμαρτωλού, έστειλε στο σπίτι του έναν ερημίτη από την Θηβαίδα για να τον ελέγξη διότι εξέχασε αυτόν τον ύμνο της Κυρίας Θεοτόκου.
We were born and came to the world with a destination and a purpose: To become Saints. Therefore, wherever we are, whatever we are doing, we must exercise and work on our holiness. In this life, with the help of God, we can achieve Holiness. “Be holy, for I am holy.” the apostle Peter quotes in his First Epistle (1 Peter 1:16) a well-known command of God to His people (Leviticus 11:44–45; 19:2; 20:7). If we fail, we demonstrate our aversion of God, and our life then degrades and becomes the joy and delight of the demons.
Δεν πάει πολύς καιρός που ένας νέος
επισκέφθηκε τον πνευματικό του προβληματισμένος σχετικά με την αλάδωτη νηστεία.
Νέος: Γέροντα μήπως η αλάδωτη νηστεία είναι
λίγο παρατραβηγμένη για τους λαϊκούς; Εντάξει να νηστέψω από γαλακτοκομικά
κρέας κλπ, αλλά το λάδι πολύ πάει, δεν το καταλαβαίνω.
Μήπως τα αλάδωτα είναι για τους
ευσεβιστές αυτούς που προσπαθούν να κάνουν όλα τα τυπικά της Εκκλησίας μόνο και
μόνο για την έξωθεν μαρτυρία για το τι θα πει ο κόσμος. Τα πρέπει και δεν πρέπει
της Εκκλησίας;
Γέρων: Παιδί μου δίκαιο έχεις. Πολλές φορές οι άνθρωποι πέφτουν στην παγίδα του πονηρού και κάνουν τυπικά κάποιες εξωτερικές προσπάθειες για να δείχνουν ότι είναι αυτό που λέμε «καλοί Χριστιανοί». Αλλά παιδί μου άλλο «καλός Χριστιανός» και άλλο «αγαπητό τέκνο του Υψίστου».
Άγιος Ισαάκ ο Σύρος
Μην προσκολλάσαι στην ματαιότητα της
παρούσης ζωής.
Η αίσθηση της παροδικότητος βοηθάει
πολύ στην αποκόλληση της ψυχής από τον μάταιο τούτο κόσμο.
«Οι μωροί και οι ανόητοι προτιμούν μάλλον την ενταύθα μικράν ανάπαυση παρά την βασιλείαν των ουρανών, μην γνωρίζοντες, ότι κάλλιον είναι να υποφέρη τις παιδεύσεις εις τον αγώνα παρά να αναπαύεται εις στρωμνήν βασιλικήν και να κατακριθή ως ράθυμος.
Ναί! Δὲν ἀνήκω σ’ αὐτὸ τὸν κόσμο ποὺ
βλέπω γύρω μου, ποὺ μὲ περιβάλλει μὲ τὴν ἀπόλυτη ἀπαίτηση νὰ ἀποδεχθῶ τοὺς
τρόπους του, νὰ συμβιβασθῶ μὲ τὸ πνεῦμα του, νὰ ὑποταχθῶ στὶς συνήθειές του. Δὲν
ζῶ στὸν κόσμο τῶν ἀνθρώπων ποὺ δὲν γνωρίζουν ἀπὸ ποῦ ἔρχονται καὶ ποῦ
πηγαίνουν, ποὺ μένουν ἐγκλωβισμένοι στὸ ἐδῶ καὶ στὸ τώρα, ποὺ παλεύουν γιὰ μιὰ
πρόσκαιρη ἀμφιβόλου ποιότητος εὐτυχία πάνω στὴ γῆ.
Ὄχι! Δὲν ἀνήκω στὸν εὔθραυστο κόσμο τοῦ ἀδιέξοδου πολιτισμοῦ μας, στὸν μάταιο κόσμο τῆς γῆς, στὴν ἐπίπεδη πραγματικότητα τοῦ παρόντος, στὸ μηδὲν ποὺ καταπίνει τὴ ζωὴ καὶ ταλαιπωρεῖ τὴν ὕπαρξή μας.
Ἀνήκω στὸν κόσμο τοῦ ἀπείρου Θεοῦ. Ἀνοίγω
τὰ φτερά μου στὸν ἀπέραντο κόσμο τῆς ἀλήθειας καὶ τῆς αἰωνιότητος. Γνωρίζω τί
θέλω, ποῦ πηγαίνω, τί μπορῶ. Καὶ ἡ γνώση αὐτὴ δίνει νόημα ὑπέροχο στὴ ζωή μου, ἀναγεννᾶ
τὴν ὕπαρξή μου, φτιάχνει μέσα μου τὸν κόσμο τῆς ἀλήθειας καὶ τοῦ φωτός, τὸν
κόσμο τῆς χαρᾶς καὶ τῆς ζωῆς, ποὺ ἀπολαμβάνω μέσα στὸν κόσμο τοῦ Θεοῦ, μέσα στὴν
ὑπέροχη πραγματικότητα τῆς Ἐκκλησίας.
Ἀνήκω στὸν κόσμο ποὺ ἦλθε νὰ δημιουργήσει ὁ Θεός, τότε ποὺ κατέβηκε στὴ γῆ καὶ ἦλθε ὡς ἄνθρωπος ἀνάμεσά μας.
Άγιος Ιωσήφ ο Ησυχαστής
Και όσα συμβαίνουν τώρα με σένα, θα
συμβούν και πάλι θα έρθει κάτι καινούργιο, επειδή ο εχθρός ποτέ δεν ησυχάζει.
Δεν γνωρίζει άραγε τι είπε εκείνος
στον Θεό, όταν τον ρώτησε για τον Ιωβ; Τα ίδια αφορούν και όλους εμάς. Ο
πειρασμος έρχεται με μέτρο στον καθένα. Και πρέπει να αντέξεις για να γίνεις
νικητής.
Επειδή ο Χριστός για αυτό τον λόγο αφήνει τους πειρασμούς να μας έρχονται για να νικούμε τον εχθρό, να καθαριζόμαστε από τα πάθη και να τελειοποιούμαστε.
Λοιπόν, είναι κόπος και υπομονή. Μην απελπίζεσαι. Μην γυρίζεις πίσω. Όταν βλέπεις ότι κουράζεσαι, να έρχεσαι εδώ και να ξεκουράζεσαι. Να αποκτάς δυνάμεις και να γυρίζεις πάλι για να ενδυναμωθείς.
Άγιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης
Όλα τα προβλήματά μας, τα υλικά, τα σωματικά, τα πάντα, να τ΄ αναθέτουμε στον Θεό. Πως λέμε στην Θεία Λειτουργία, “… και πάσαν την ζωήν ημών Χριστώ τω Θεώ παραθώμεθα”.
Όλη τη ζωή μας σ΄ Εσένα, Κύριε, αφήνουμε. Ό,τι θέλεις Εσύ. “Γενηθήτω το θέλημά Σου, ως εν ουρανώ και επί της γης”.
Ο άνθρωπος του Χριστού όλα τα κάνει προσευχή. Και τη δυσκολία και τη θλίψη, τις κάνει προσευχή. Ό,τι και να του τύχει, αμέσως αρχίζει: “Κύριε Ιησού Χριστέ…”.
Η προσευχή ωφελεί σε όλα, και στα πιο απλά. Για παράδειγμα, πάσχεις από αϋπνία, να μη σκέφτεσαι τον ύπνο. Να σηκώνεσαι, να βγαίνεις έξω και να έρχεσαι πάλι μέσα στο δωμάτιο, να πέφτεις στο κρεβάτι σαν για πρώτη φορά, χωρίς να σκέφτεσαι αν θα κοιμηθείς ή όχι. Να συγκεντρώνεσαι, να λες τη δοξολογία και μετά τρεις φορές το “Κύριε Ιησού Χριστέ…” κι έτσι θα έρχεται ο ύπνος.
Ἀναρτήθηκε τό ψήφισμα μέ τίτλο «ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΥ ΑΡΙΘΜΟΥ» στήν πλατφόρμα CHANGE.ORG καί συγκεκριμένα στόν σύνδεσμο:
https://www.change.org/ELEFTHEROS
Ὑπογράφουμε μέ ὄνομα, ἐπώνυμο καί ἠλεκτρονική
διεύθυνση στήν ὁποία θά μᾶς ἔλθει μήνυμα ἐπιβεβαίωσης ἀπό τήν πλατφόρμα
CHANGE.ORG.
Πατοῦμε τόν σύνδεσμο πού θά βρίσκεται μέσα στό μήνυμα ἐπιβεβαίωσης καί τότε μόνον ἡ ὑπογραφή μας καταχωρίζεται.
Δέν ἀπαιτεῖται πληρωμή.
Προωθοῦμε τόν σύνδεσμο πρός ὑπογραφήν ἀπό ὁμόπνοους ἀδελφούς, λαϊκούς, μοναχούς καί κληρικούς.
ΠΗΓΗ enromiosini
Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός
Ήθελα, αδελφοί μου, και αγαπούσα να
είχα τον καιρόν να σας εξομολογούσα όλους και άνδρας και γυναίκας να μου
ελέγετε τα παράπονά σας, μα βλέπω το πολύ πλήθος και δεν ημπορώ. Μοναχά σας
λέγω και σας φανερώνω τέσσερα μυστήρια, τα αναγκαιότερα της πίστεώς μας:
Το πρώτον είναι να αγαπάτε τους
εχθρούς σας και να τους συγχωράτε με όλην σας την καρδίαν εις ό,τι και αν σας
έφταιξαν, δια να σας συγχωρήση και εσάς ο Θεός εις τα όσα του φταίετε.
Το δεύτερον είναι να εξετάζετε
να ευρίσκετε πνευματικόν καλόν και να του ειπήτε ο καθένας έτσι: «Εγώ,
πνευματικέ μου, έχω να κολασθώ διατί δεν αγαπώ τον Θεόν και τον αδελφόν μου
καθώς πρέπει.
Εγώ είμαι αχάριστος εις τον Θεόν μου
δια τα τόσα και τόσα καλά οπού μου εχάρισε.
Μου έδωσε τα ομμάτια να βλέπω τα
άπειρά του ποιήματα και να τον δοξάζω, να βλέπω τον ήλιον και να θαυμάζω και να
λέω: εάν ο ήλιος είναι τόσον λαμπρός, αμή εκείνος οπού τον έκαμε, πόσον να είναι
λαμπρότερος;
Αχ, Θεέ μου, αξίωσόν με να σε απολαύσω. Εγώ δεν κάνω έτσι, αλλά βλέπω το ξένον πράγμα τού αδελφού μου δια να το κλέψω.
«Τῇ Θεοτόκῳ ἐκτενῶς νῦν
προσδράμωμεν... ἐν μετανοίᾳ... κράζοντες ἐκ βάθους ψυχῆς...».
Το τροπάριο είναι από τα γνωστότερα θεοτοκία που ψέλνει η Εκκλησία μας, το οποίο με λιτό, αλλά ανάγλυφο τρόπο, προβάλλει τη στάση του πιστού ανθρώπου έναντι της Παναγίας Θεοτόκου. Δύο είναι τα στοιχεία που συνιστούν τη στάση αυτή:
Πρώτον: Η Παναγία έχει αφενός την
εξουσία να βοηθήσει εμάς που ταλανιζόμαστε από τα θλιβερά του βίου και
«χανόμαστε» από το πλήθος των πταισμάτων μας, λόγω της παρρησίας της έναντι του
Υιού και Θεού της, αφετέρου την αγάπη για να έχει στραμμένο το ενδιαφέρον της
σ’ εμάς και να θέλει να μας βοηθήσει. Τυχόν αμφισβήτηση της δύναμης και της
αγάπης της θα ακύρωνε και τη θέση της στην Εκκλησία και την ίδια την ύπαρξη
βεβαίως των προσευχών μας σε αυτήν. Η Παναγία όμως είναι «των θλιβομένων η
χαρά και των χριστιανών η προστάτις», κι ακόμη «ο γλυκασμός των αγγέλων».
Όλη η δημιουργία αναπνέει τον αέρα της αγιασμένης παρουσίας της και τρέφεται με
το όνομά της, πλην βεβαίως των αγγέλων του σκότους και των συν αυτοίς, για τους
οποίους και μόνη η αναφορά της είναι φωτιά που τους κατακαίει.
Δεύτερον: Εμείς που την προσεγγίζουμε και την επικαλούμαστε, πρέπει να την προσεγγίζουμε και με τον σωστό τρόπο. Και ο υμνογράφος κυρίως σ’ αυτό επικεντρώνει την προσοχή μας.
Ένας πλούσιος φούρναρης ζήτησε να του
φέρουν παιδιά από τις πιο φτωχές οικογένειες της πόλης. Όταν μαζεύτηκαν τα
παιδιά, τους είπε:
- Σε αυτό το καλάθι υπάρχει ένα
καρβέλι ψωμί για τον καθένα σας. Πάρτε από ένα, και αύριο έλατε πάλι, και θα
σας ξαναδώσω ψωμί.
Αμέσως σχεδόν ξέσπασε καυγάς γύρω από το καλάθι. Όλοι προσπάθησαν να πιάσουν ένα μεγαλύτερο καρβέλι. Αφού άρπαξαν το ψωμί, τα παιδιά τράπηκαν σε φυγή χωρίς καν να ευχαριστήσουν βιαστικά τον φούρναρη.
Και μόνο ένα μικρό, πολύ κακοντυμένο κορίτσι στεκόταν ήσυχα στο πλάι και περίμενε να διαλυθούν όλοι. Μετά πήγε, πήρε το μικρότερο καρβέλι που είχε απομείνει στο κάτω μέρος, φίλησε το χέρι του φούρναρη και πήγε σπίτι. Την επόμενη μέρα, όλα έγιναν ξανά, όπως χθες.
Τούτες τις μέρες που την πατρίδα μας
τη δέρνει η φτώχεια και η πείνα, η Χρυσούλα, μεγάλη ώριμη γυναίκα με δική της
τώρα οικογένεια, φέρνει στο νου της τη συγχωρεμένη τη γιαγιά της. Χρυσούλα την
έλεγαν κι εκείνη, με παππού ιερέα ευλαβικό τον ονομαστό παπα-Γιώργη τον
Διακουμάτο στην περιοχή της Οιτύλου στη Λακωνία.
Απ’ το στόμα του παπα-Γιώργη έβγαινε πάντα χρυσάφι ο θείος λόγος του Ευαγγελίου. Αυτόν έσπερνε παντού και γλύκαινε τους πονεμένους. Στη μικρή του τη Χρυσούλα έκανε μαθήματα μέσα από την Αγία Γραφή, το Οκτωήχι και το Ψαλτήρι. Τι στιγμές ήταν εκείνες! Σμίλευε ο ακούραστος λευΐτης με τη σμίλη του Πνεύματος την άκακη και αθώα ψυχή της εγγονούλας του, την μάθαινε να αγαπά τον Θεό, να συγχωρεί τους ανθρώπους, να σκορπίζει καλοσύνες σε εχθρούς και φίλους. Ποτέ δεν ξεχνούσε -η μακαρίτισσα τώρα- γιαγιά τη μεγάλη μορφή του ιερέα παππού της που για το χωριό δεν ήταν μόνο παπάς αλλά και δάσκαλος και συμφιλιωτής και παρηγορητής, άγγελος ήταν για όλο το χωριό τους ο παπα-Γιώργης.
Άγιος Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης
Ο Καλός Θεός μας δίνει πλούσιες τις
ευλογίες Του. Να μη δείχνουμε αχαριστία και Τον παροργίζουμε, γιατί έρχεται «η
οργή του Θεού επί τους υιούς της απειθείας» (Εφ. 5,6). – μη γένοιτο.
Στην εποχή μας δεν πέρασαν οι άνθρωποι
ούτε πολέμους ούτε πείνα και λένε ότι δεν έχουν ανάγκη και από τον Θεό. Τα
έχουν όλα και γι’ αυτό δεν εκτιμούν τίποτε.
‘Αν όμως έλθη δύσκολος καιρός, πείνα κ.λ.π., και δεν έχουν τι να φάνε, τότε θα εκτιμήσουν και το ψωμί και την μαρμελάδα και όσα θα στερηθούν. ‘Αμα δεν δοξάζουμε τον Θεό, επιτρέπει ο Θεός να έρθη μια δοκιμασία, για να εκτιμήσουμε τα πράγματα. Ενώ, όταν τα εκτιμούμε, δεν επιτρέπει ο Θεός να συμβή τίποτε το κακό.
"Ποιος καλός άνεμος σε φέρνει εδώ; "ρώτησε ο σοφός ερημίτης τον
οδοιπόρο που ζητούσε απεγνωσμένα να τον συναντήσει.
"Εγώ θέλω γαλήνη" απάντησε μελαγχολικά εκείνος. Ο ερημίτης
πήρε ένα ξύλο κι έγραψε στο χώμα :
Εγώ θέλω γαλήνη...
"Κοίταξε τώρα πόσο απλό είναι", είπε στον οδοιπόρο και διέγραψε με μια κίνηση το «Εγώ».
Υπάρχουν πολλές φορές στη ζωή μας που λυγίζουμε, δεν αντέχουμε άλλο, νιώθουμε τις δυνάμεις μας να μας εγκαταλείπουν και δεν έχουμε πλέον καμία διάθεση να συνεχίσουμε. Θέλουμε απλά να κάτσουμε εκεί που πέσαμε και να ξεκουραστούμε… να αφεθούμε, να παραδώσουμε τα όπλα. Δε μας νοιάζει τίποτα πια, μόνο να ξαποστάσουμε! Και κάπως έτσι μας παίρνει από κάτω και νιώθουμε απογοητευμένοι και απελπισμένοι χωρίς καμία αχτίδα φωτός να μας χτυπάει στο πρόσωπο… μόνο σκοτάδι και αδιέξοδο. Και καθώς αισθανόμαστε ηττημένοι και αδύναμοι βουλιάζουμε σε μια βαθιά μελαγχολία που πιθανότατα θα εξελιχθεί σε κατάθλιψη αν δεν κάνουμε κάτι.
Σάββατο 13 & Κυριακή 14 Ἰουλίου
2024
Μέ πολύ μεγάλη συμμετοχή πιστῶν παρά
τίς ὑψηλές θερμοκρασίες καί μέ τήν δέουσα μεγαλοπρέπεια τιμήθηκε στό ὄρος Πάϊκο
ἡ μνήμη τοῦ σοφωτάτου διδασκάλου τῆς καθόλου Ἐκκλησίας ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου,
στό φερώνυμο Κοινόβιό του (καί μετοχίου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σίμωνος Πέτρας Ἁγίου Ὄρους)
τήν παραμονή, Σάββατο 13 καί ἀνήμερα τῆς ἑορτῆς του Κυριακή 14 Ἰουλίου 2024 ἀντίστοιχα.
Οἱ πιστοί πού ἀγαποῦν καί τόν ἅγιο
Νικόδημο καί τό ὁμώνυμο μοναστήρι ἀψήφησαν τόν καύσωνα καί αὐτές τίς δύο μέρες ἀναζήτησαν
καί ἔλαβαν τήν δρόσο τοῦ οὐρανοῦ, πού ἔρρανε ἐπάνω τους ὁ ταπεινός Ἅγιος.
Ὁ ἅγιος Νικόδημος, ὁ μεγαλύτερος
θεολόγος μετά τήν Ἅλωση, ὅπως ἔχει εἰπωθεῖ, μαζί μέ τόν πατρο-Κοσμᾶ, τόν ἰσαπόστολο
καί ἱερομάρτυρα ἀπετέλεσαν τούς δύο στυλοβάτες τῆς πνευματικῆς ἀναγέννησης τοῦ ὑποδούλου
Γένους καί τό προετοίμασαν γιά τήν Παλιγγενεσία, ὁ μέν πρῶτος μέ τά βιβλία του,
ὁ δέ δεύτερος μέ τό προφορικό κήρυγμά του.
Εἰδικώτερα, τό ἑσπέρας τοῦ Σαββάτου 13 Ἰουλίου 2024, τόν Μέγα Πανηγυρικό Ἑσπερινό ἐλάμπρυνε χοροστατώντας ὁ σεβαστός Καθηγούμενος τοῦ Ἱεροῦ Ἡσυχαστηρίου Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Ρώσσου Πευκοχωρίου Χαλκιδικῆς Πανοσιολογιώτατος Ἀρχιμανδρίτης Γρηγόριος, μετά τῆς συνοδίας του, ὁ ὁποῖος καί μίλησε κατάλληλα γιά τόν Ἅγιο, προσφέροντας στό εὐσεβές ἐκκλησίασμα ἀφορμή γιά ἐμβάθυνση στό ἱερό Μυστήριο τῆς μετανοίας μετά ταπεινώσεως. Συμπροσευχόμενοι ἦταν καί ὁ σεβαστός Καθηγούμενος τοῦ Ἱεροῦ Ἡσυχαστηρίου Παντοκράτορος καί Ἁγίας Σκέπης Μελισσοχωρίου Λαγκαδᾶ Πανοσιολογιώτατος Ἀρχιμανδρίτης Ἀντώνιος, μετά συνοδίας, ὁ Ὁσιολογιώτατος Μοναχός Ἀρσένιος (Βλιαγκόφτης) ὡς ἐκπρόσωπος τοῦ Ἱεροῦ Ἡσυχαστηρίου Ὁσίου Ἀρσενίου τοῦ Καππαδόκη στήν Ὀρμύλια Χαλκιδικῆς ἀλλά καί πολλοί φίλοι Ἱερεῖς.
Μητροπολίτης Αντώνιος του Σουρόζ
Κάποιος ασκητής συναντά στα βουνά
κάποιον άλλον ασκητή κι αρχίζουν μια συζήτηση στη διάρκεια της οποίας ο
επισκέπτης εντυπωσιασμένος από το επίπεδο προσευχής του συνομιλητή του, τον
ρωτά:
«Γέροντα, ποιος σε δίδαξε να
προσεύχεσαι αδιάκοπα;»
Κι εκείνος, που είχε καταλάβει ότι ο
επισκέπτης του ήταν άνθρωπος με βαθιά πνευματική πείρα, του απαντά:
«Δε θα το έλεγα αυτό στον καθένα,
αλλά σε σένα θα το πω, πως αληθινά ήταν οι δαίμονες που με δίδαξαν».
Ο επισκέπτης του λέει:
«Νομίζω πως σε καταλαβαίνω, γέροντα, αλλά θα μπορούσες να μου εξηγήσεις λεπτομερέστερα με ποιο τρόπο σε δίδαξαν, για να σε καταλάβω καλύτερα;»
Ένας άθεος έκανε τη βόλτα του στο
δάσος, θαυμάζοντας όλα αυτά που εκείνο το «ατύχημα της εξέλιξης” είχε
δημιουργήσει.
-Τι καταπληκτικά δέντρα!
-Τι όμορφα ποτάμια!
-Τι απίστευτα ζώα!
…;αναφωνούσε συνέχεια.
Ενώ περπατούσε κατά μήκος του ποταμού
άκουγε ένα θόρυβο στους θάμνους πίσω του.
Γύρισε για να κοιτάξει.
Τότε είδε μία τεράστια αρκούδα να πηγαίνει προς την κατεύθυνσή του.
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς
Στον χλευασμό να απαντάς με
χαμόγελο. Ο χλευασμός τους προέρχεται από την μοχθηρή καρδιά το χαμόγελό σου ας είναι χωρίς κακία.
Ο χλευασμός αρμόζει στην άγνοια, ενώ
στη γνώση αρμόζει το χαμόγελο. Με τον χλευασμό τους αυξάνουν την τιμή της
προσευχής σου μπροστά στον αιώνιο Δικαστή. Αφού στον Θεό είναι πιο αγαπητή η
προσευχή της θαρραλέας ψυχής, περικυκλωμένης από τα βέλη της κακίας, του
μίσους, του φθόνου και του χλευασμού.
Όλα αυτά τα βέλη έχουν αμβλυμένη την
κορυφή και αιχμηρή την βάση, ώστε αποκρούονται από εσένα και λαβώνουν τους
ίδιους τους τοξότες. Η γυναίκα, του βασιλιά Δαυίδ, Μελχόλ, χλεύασε κάποια φορά
την ένθερμη προσευχή του άντρα της. Από τον χλευασμό αυτό ο Θεός βρέθηκε περισσότερο
προσβεβλημένος απ’ ότι ο βασιλιάς Δαυίδ. Γι’ αυτό ο Ύψιστος τιμώρησε την
Μελχόλ: «καί τη Μελχόλ θυγατρί Σαούλ ουκ εγένετο παιδίον έως της ημέρας του
αποθανείν αυτήν» (Βασ. Β΄6, 23). Όποιος παρατηρεί προσεχτικά τη μοίρα
των ανθρώπων και τα γεγονότα, αυτός μπορεί να βεβαιωθεί ότι και στις μέρες μας ο Θεός τιμωρεί αυστηρά τους χλευαστές της ιερότητας.
Κι εσύ -εάν νομίζεις ότι οποιοσδήποτε
λόγος είναι πιο δυνατό φάρμακο γι’ αυτούς από τη σιωπή- πες στους χλευαστές
σου: με απατούν τα μάτια μου ή βλέπω καλά; Εσείς που κάθε μέρα παρακαλάτε τους
εμπόρους και τους γαιοκτήμονες και τους χωροφύλακες, την μια για το ένα και την
άλλη για το άλλο, χλευάζετε εμένα, επειδή παρακαλώ τον αιώνιο Δημιουργό μας;
Δεν είναι πιο γελοίο να παρακαλάς τον ανήμπορο παρά τον Παντοδύναμο; Δεν είναι παράλογο να προσκυνάς τη σκόνη παρά τον Ζωοδότη και Κύριο;
Η πιο κάτω ομιλία (ελαφρά
συντομευμένη) δόθηκε το 1984 κατά το χειμερινό προσκύνημα στον Άγιο Γερμανό,
στο Ρέντιγκ της Καλιφόρνιας.
Θα ήθελα να σας ζητήσω να σκεφτείτε
κάτι που δεν έχετε σκεφτεί μέχρι τώρα. Πώς θα νιώθατε αν ο γιός ή η κόρη σας
εξέφραζε την επιθυμία να μπει σε μοναστήρι; Μπορεί να είστε Ορθόδοξος και πολύ
ευλαβής. Μπορεί να είστε σταθερός στον εκκλησιασμό σας και να διαβάζετε
πνευματικά βιβλία. Μπορεί να έχετε κάνει ό,τι καλύτερο για να μεγαλώσετε τα
παιδιά σας με ορθόδοξο τρόπο και μπορεί να θαυμάζετε κιόλας τον μοναχισμό.
Παρόλα αυτά πώς θα νιώθετε αλήθεια;
Ζούμε σε εποχή και κοινωνία που είναι αρκετά διαφορετική από αυτήν της Ελλάδας και της Ρωσίας, όπου ο μοναχισμός ήταν φανερός και αρκετά αποδεκτό μέρος της ζωής. Δεν ήταν ασύνηθες για ολόκληρες οικογένειες να επισκέπτονται μοναστήρια. Ωστόσο σήμερα λίγοι άνθρωποι εκτίθενται σε κάποιο σημαντικό βαθμό στον μοναχισμό, γι’ αυτό και δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι στην αντιχριστιανική και ανορθόδοξη κοινωνία μας και μόνο η σκέψη ότι το παιδί μας μπορεί να θέλει να γίνει μοναχός μπορεί να φανεί ως μεγάλη απειλή.
Ρώτησε κάποιος μοναχός τον γερω –
Νικήτα από τη Σταυρονικητιανή Καλύβη της Παναγίας Καζνάσκας, χάριν ωφελείας και
οικοδομής, τι κανόνα κάνει. Απήντησε: «Ο Γέροντάς μου στο κοινόβιο μου είπε να
κάνω έξι κομποσχοίνια του Κυρίου και έξι της Παναγίας. Εγώ τα κάνω όλα
στην Παναγία. Η τιμή στην Παναγία σώζει. Ο Κύριος χαίρεται, όταν τιμάμε τη
μητέρα Του. Όποιος τιμά την Παναγία που θήλασε τον Κύριο του σύμπαντος,
περισσότερο θα τιμά τον ίδιο τον Κύριο. Η Παναγία είναι μάνα· ξέρεις τι θα πει
μάνα;».
Εδώ ο λυγμός διακόπηκε από τους λυγμούς του Γέροντα που φαινόταν σαν ένα μικρό παιδάκι με αγάπη ανυπέρβλητη προς την Παναγία – μητέρα Του. Αυτή η ευλάβεια και ο παρθενικός πόθος που ανάβει το πυρ το εγκάρδιο στις καρδιές των αγιορειτών μοναχών, ομορφαίνει και αρωματίζει τη μοναχική τους ζωή.
Άγιος Ιωάννης της Κρονστάνδης
Ο τρόπος θεραπείας μιας πνευματικής νόσου (αμαρτίας) διαφέρει πολύ από τον
τρόπο θεραπείας των σωματικών παθήσεων.
Στη δευτέρα περίπτωσι, χρειάζεται προσοχή και αβρότης απέναντι του πονεμένου μέρους. Πρέπει να του βάλουμε χλιαρό νερό, μαλακά επιθέματα, καταπαραϋντικά κ.λ.π.
Δεν συμβαίνει όμως το ίδιο με τις πνευματικές παθήσεις. Αν έχης κάποια τέτοια αρρώστια, μην την καλομεταχειρίζεσαι, αλλά σταύρωσέ την. Μη της φέρεσαι με επιείκια, μη τη θωπεύεις. Αλλά κάμε ευθύς το αντίθετο απ’ ό,τι σου ζητεί.
Αγίου Ιωάννου της Κροστάνδης
Γιατί τα ονόματα;
Μερικοί ρωτούν γιατί μνημονεύουμε τα
ονόματα των κεκοιμημένων και των ζώντων στις προσευχές που κάνουμε γι’ αυτούς.
Ο Θεός σαν παντογνώστης που είναι, δεν ξέρει τα ονόματά τους και τις ανάγκες
τους;
Όμως αυτοί που μιλούν και σκέπτονται
έτσι, ξεχνούν ότι την προσευχή δεν την κάνομε για ενημέρωση του Θεού. Φυσικά ο
Θεός δεν έχει ανάγκη τέτοιας ενημερώσεως. Άλλη είναι η σημασία αυτής της
προσευχής.
Προσευχόμεθα υπέρ των ζώντων και των
μεταστάντων και τους μνημονεύουμε με τα ονόματά τους, για να δείξουμε, ότι τους
αγαπάμε με όλη μας την καρδιά.
Γιατί δεν είμαστε απλώς συγγενείς ή φίλοι ή γνωστοί, αλλά «αλλήλων μέλη». Μέλη της Μιάς Εκκλησίας. Του Ενός Μυστικού Σώματος του Χριστού.
Ὁ Γέροντας μοῦ μιλοῦσε, ὄχι γιὰ κάποια ἀποσπασματικὴ καλή μας προσπάθεια, ἀλλὰ γιὰ ἕνα ἀποφασιστικό, ὁριστικὸ πέρασμα ἀπὸ τὴν παλιὰ ζωὴ τῆς ἁμαρτίας στὴν καινούργια ζωὴ τῆς ἁγιότητας, κατὰ τὴν ὁποία ἐμεῖς ζοῦμε ἐν Χριστῷ καὶ ὁ Χριστὸς ἐν ἡμῖν καὶ γι’ αὐτὸ τὸ πέρασμα χρειαζόταν νὰ δώσουμε ὅλες μας τὶς δυνάμεις.
Μιὰ φορὰ μὲ ρώτησε: ” Δὲ μοῦ λές, γιὰ νὰ σπουδάσει κανεὶς δικηγόρος, πόσα χρόνια χρειάζονται;”. Τοῦ ἀπάντησα. Μὲ ξαναρώτησε: “Γιὰ νὰ σπουδάσει χημικός, μηχανικός, γιατρός, πόσα χρόνια χρειάζονται;”. Τοῦ ἀπάντησα ἀναλόγως, ἀπορώντας γιὰ τὴ φύση τῶν ἐρωτήσεών του.
Κι ὁ Γέροντας κατέληξε: “Ἐμεῖς, γιὰ νὰ σπουδάσουμε, γιὰ νὰ μάθουμε τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ τὸ ἐφαρμόσουμε;”. Κατάλαβα τί ἐννοοῦσε καὶ ντράπηκα νὰ τοῦ ἀπαντήσω. Τί νὰ τοῦ πῶ; Ὅτι οἱ πιὸ πολλοὶ ἀπὸ μᾶς τοὺς πιστοὺς εἴμαστε ράθυμοι, χλιαροί, “ἐρασιτέχνες χριστιανοί”; Τὸ ἤξερε. Καὶ μοῦ τὸ εἶπε: “Δὲν γίνεται κανεὶς χριστιανὸς μὲ τὴν τεμπελιά. Χρειάζεται δουλειά, πολλὴ δουλειά”.
π. Ιωάννης Σ. Ρωμανίδης
Ο Θεός αγαπάει όχι μόνο τους αγίους, αλλά όλους τους ανθρώπους ανεξαιρέτως. Όλους τους αμαρτωλούς, όλους τους κολασμένους, ακόμη και τον ίδιο τον διάβολο.
Και θέλει να σώσει, να θεραπεύσει τους πάντες. Θέλει, άλλα δεν μπορεί να θεραπεύσει τους πάντες, διότι δεν θέλουν όλοι να θεραπευθούν.
Αυτό, το ότι ο Θεός είναι αγάπη και θέλει να θεραπεύσει
τους πάντες και ότι αγαπά τους πάντες εξ ίσου, διαπιστώθηκε και διαπιστώνεται
από την εμπειρία των θεουμένων, όσων δηλαδή έφθασαν σε θέωση, δηλαδή σε θεοπτία
και είδαν τον Θεό.
Δεν μπορεί όμως ο Θεός να θεραπεύσει τους πάντες, διότι δεν εκβιάζει την θέληση του ανθρώπου. Σέβεται ο Θεός τον άνθρωπο και τον αγαπά. Δεν μπορεί όμως να θεραπεύσει κάποιον με το ζόρι. Θεραπεύει μόνο όσους θέλουν να θεραπευθούν και του ζητούν να τους θεραπεύσει.
Ὅταν εἶχαν πάει γιά πρώτη φορά ἀπεσταλμένοι Κληρικοί τῶν Ἁγίων Ἐπισκόπων τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, γιά νά κηρύξουν τό Εὐαγγέλιο στήν Ἀγγλία, οἱ Ἄγγλοι ἡγεμόνες, εἶχαν ἕνα μεγάλο νυχτερινό γλέντι. Καί φυσικά ἐπειδή οἱ ἀπεσταλμένοι ἦταν ἐπίσημοι, τούς κάλεσαν νά... γλεντήσουν μαζί τους.
Οἱ Ἄγγλοι ἄρχοντες ἐνῶ ἔτρωγαν, ἔπιναν, τραγουδοῦσαν καί χόρευαν, ἔβλεπαν δίπλα τους τούς ἀπεσταλμένους κληρικούς-ἱεραποστόλους καί σκέπτονταν: “Καί τί θά μᾶς ποῦν αὐτοί οἱ ἄνθρωποι; Τάχα ἐμεῖς δέν ἔχουμε μέχρι τώρα κάποια θρησκεία; Πού τήν ἀκολουθεῖ ὁ καθένας ὅσο καί ὅπως θέλει. Τί περισσότερο θά μᾶς ποῦν;”.
Γιά μιά στιγμή, ἐνῶ ἦταν σκοτάδι, καί τήν μεγάλη αἴθουσα πού διασκέδαζαν τή φώτιζαν μερικά κεράκια, μπῆκε ἀπ᾽ τό παράθυρο, ἕνα πουλάκι. Τό ὁποῖο, πέταξε δεξιά, ἀριστερά, στριφογύρισε καί προκάλεσε τά μάτια ὅλων νά τό κοιτάζουν. Τελικά, ξαναβρῆκε τό παράθυρο καί χάθηκε μέσα στή νύχτα.
Τότε εἶπε ἕνας ἡγεμόνας:
"Μήπως ἡ ζωή μας στόν κόσμο αὐτό μοιάζει μέ τό πέταγμα αὐτοῦ τοῦ πουλιοῦ; Ἔτσι καί ἐμεῖς μπαίνουμε μέσα σ᾽ ἕνα χῶρο φτερουγᾶμε γιά λίγο —ὅσο ζοῦμε— βλέπουμε ὡρισμένα πράγματα, εὐφραινόμαστε ἤ λυπόμαστε καί πενθοῦμε, καί στό τέλος ξαναφεύγουμε ἀπό ἕνα ἄλλο παράθυρο. Ἔτσι δέν εἶναι καί ἡ ζωή μας; Καί μετά ποιός ξέρει τί γίνεται καί ποῦ πᾶμε; Μήπως οἱ ἄνθρωποι αὐτοί πού ἦλθαν, ἔχουν νά μᾶς ποῦν κάτι περισσότερο ἀπό ἐκεῖνο πού μέχρι τώρα ξέρουμε;".
Όσιος Θεοφάνης ο Έγκλειστος
Ζητῶ ἀπὸ τὸν Κύριο νὰ σὲ λυτρώσει ἀπὸ τὴν κατάθλιψη, ποὺ θεωρεῖς ἀφόρητη, ἀλλά μόνο ἂν αὐτὸ εἶναι σύμφωνο μὲ τὸ ἅγιο θέλημά Του καὶ ἀπαραίτητο γιὰ τὴ σωτηρία σου. Θὰ σὲ λυτρώσει, δίχως ἄλλο, στὴν ὥρα ποὺ πρέπει. Ὁπλίσου μὲ πίστη καὶ ὑπομονή.
Βλέπουμε πόσο γρήγορα μεταβάλλονται οἱ συνθῆκες τῆς ζωῆς μας. Ὅλα ἀλλάζουν ἀκατάπαυστα. Ἔτσι θ’ ἀλλάξει καὶ ἡ ψυχική σου κατάσταση. Θὰ ἔρθει μία μέρα πού, ἀπαλλαγμένη πιὰ ἀπὸ τὸ πλάκωμα, θ’ ἀναπνέεις ἐλεύθερα καὶ θὰ φτεροκοπᾶς ὅπως ἡ πεταλούδα πάνω ἀπὸ τὰ λουλούδια. Πρέπει μόνο νὰ σηκώσεις μὲ ὑπομονὴ τὴν τωρινὴ δυσκολία γιὰ ὅσον καιρὸ παραχωρήσει ὁ Θεός.