Τί φρονεῖ ὁ Ἅγιος Νικόδημος γιά τή θεία Κοινωνία ;

ΑΠΟ ΤΗΝ «ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΠΙΣΤΕΩΣ»

ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ

«ΠΕ­ΡΙ ΤΟΥ ΜΥ­ΣΤΗ­ΡΙ­ΟΥ ΤΗΣ ΘΕΙ­ΑΣ ΕΥ­ΧΑ­ΡΙ­ΣΤΙ­ΑΣ»

1ο μέρος

 Τήν φετινή ἄνοιξη, μέ ἀφορμή τήν ἀποκαλούμενη (κατ᾿ εὐφημισμόν ὅπως ἀποδεικνύουν τά ἐπιστημονικά δεδομένα νηφάλιων, μή στρατευμένων ἐπιστημόνων) «πανδημία τοῦ κορωνοϊοῦ», τά ΜΜΕ ἐν χορῷ στοχοποίησαν τόν ἐκκλησιασμό καί εἰδικώτερα τήν θεία Κοινωνία, ὡς τρόπο μετάδοσης τῆς ἐπικίνδυνης ἴωσης. Μάλιστα γιά νά γίνουν περισσότερο δεκτικά τά μέτρα πού ἐκπορεύονταν ἀπό μία κατ᾿ ἐπίφαση πατριωτική κυβέρνηση, οἱ περιορισμοί καί οἱ ἀπαγορεύσεις ξεκίνησαν πρῶτα ἀπό τά καρναβάλια (ὁπότε εὐλόγως κέρδισε ἡ κυβέρνηση τίς ἐντυπώσεις ἀπό ἐμᾶς τούς ἀφελεῖς χριστιανούς), στή συνέχεια ἔγινε γενική παύση ὅλων τῶν δραστηριοτήτων («lockdown»), περιορισμός μετακινήσεων χάριν τῆς προάσπισης δῆθεν τῆς δημόσιας ὑγείας (ὅλη ἡ χώρα μά καί ὁλόκληρη ἡ ὑφήλιος ἀναμετρήθηκε μέ μιά... γρίππη). Στή συνέχεια, μέ τρόπο δόλιο οἱ ἀπαγορεύσεις ἔφθασαν καί στό «λογικό» ἐρώτημα: «μά ἀφοῦ ὅλοι κάτι θυσίασαν γιά νά ἀποφευχθεῖ ὁ θανατηφόρος συγχρωτισμός, νά μήν κάνει τό ἴδιο καί ἡ Ἐκκλησία;». Ἔτσι λοιπόν οἱ ἀρχιερεῖς τῆς Διαρκοῦς Ἱερᾶς Συνόδου, χωρίς κάν νά συγκαλέσουν ὅλη τήν Ἱεραρχία γιά τό μεῖζον αὐτό θέμα, καταπατώντας τόν Συνοδικό θεσμό, μέ ξεθωριασμένη πνευματικότητα προέταξαν προτεσταντικῷ τῷ τρόπῳ «τό κοινό καλό», ἔκαναν μιά καλή πράξη γιά νά μήν ἔχουν νά λένε οἱ «θύραθεν» πώς οἱ ἄνθρωποι τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἀνυπάκουοι καί ἀπείθαρχοι. Ἠθέλησαν νά ἀρέσουν στούς ἀνθρώπους καί ὄχι στόν Θεό...

Ἀπαγορεύτηκε λοιπόν ὁ ἐκκλησιασμός. Ἀκόμη καί αὐτό τό φτωχό ὑποκατάστατο τῆς λεγομένης «ἀτομικῆς προσευχῆς» (ἀλήθεια ὑπάρχει τέτοιο πράγμα στήν Ὀρθοδοξία; ποιός ἐπινόησε τούς ὅρους αὐτούς;) δέν ἦταν γραμμένο στίς ἕξι αἰτίες κατ᾿ ἐξαίρεσιν ἐξόδου στά «συγχωροχάρτια» μετακίνησης τῆς Κυβέρνησης. Ἡ συνέχεια γνωστή: ἀπειλές, πρόστιμα, παρακολούθηση ἀπό τήν ἀστυνομία τῶν πιθανῶν «ἑστιῶν μόλυνσης», δηλαδή τῶν Ὀρθοδόξων Ναῶν, προσαγωγές, συλλήψεις, συστάσεις, εἰσαγγελικές παρεμβάσεις, εἰρωνείες, βλασφημίες κατά τῆς θείας Κοινωνίας καί τό χειρότερο: σέ κάποιες περιπτώσεις αὐτοί πού ἀπαγόρευσαν τήν τέλεση ἱερῶν Ἀκολουθιῶν ἦταν οἱ ἴδιοι οἱ Ποιμένες, οἱ ἀρχιερεῖς, γιά νά δείξουν στήν Ἐξουσία πόσο καλά τῆς ὑποτάσσονται, πόσο πειθήνιοι τῆς εἶναι καί πόσο τέλος πάντως ἀξίζουν καί αὐτοί τά ψαροκόκαλα μέ τά ὁποῖα θά ἀνταμείψει τούς «φρονίμους υἱούς» ὁ κοσμοκράτωρ τοῦ αἰῶνος τούτου τοῦ ἀπατεῶνος....

Γιά νά μήν ἐπεκταθοῦμε περισσότερο, τό θέμα τό ὁποῖο, τό παρόν μικρό πόνημά μας, ἀξιώνει νά ἀναδείξει εἶναι τί φρονεῖ (σέ ἐνεστῶτα χρόνο, ἀφοῦ οἱ Ἅγιοι ζοῦν αἰωνίως ἐν Χριστῷ) ὁ Ἅγιος Νικόδημος γιά τή θεία Κοινωνία, ἡ ὁποία τόσο λοιδορήθηκε κατά τήν περίοδο αὐτή ἀκόμη καί ἀπό ὑψηλόβαθμα κυβερνητικά χείλη, ἀκόμη καί ἀπό αὐτήν τήν ἴδια τήν Ὑπουργό Παιδείας καί πάλαι ποτέ Θρησκευμάτων. Καί αὐτό γιατί ἀπό χείλη ὄχι μόνον ἀθέων καί ἀσχέτων –εἰδημόνων καί μή–  ἀκούστηκαν βλασφημίες, ἀλλά καί γιατί ἐν τοῖς πράγμασι οἱ βλασφημίες αὐτές υἱοθετήθηκαν ἐν τῇ πράξει ἀπό μερίδα κλήρου καί λαοῦ, ἀκόμη καί ἀπό ἀρχιερεῖς.

Ἐνδεικτικά, εἴδαμε ὑπερατλαντικό ἀρχιερέα –καί πιθανῶς αὐριανό Οἰκουμενικό Πατριάρχη– νά κοινωνάει ἕκαστον πιστόν μέ μοναδικό γιά κάθε πιστό κουταλάκι-λαβίδα. Εἴδαμε ὑπερσιβηρικό ἀρχιερέα –καί πιθανότατα αὐριανό «τριτορωμαῖο» Πατριάρχη– νά ἐμβαπτίζει τήν ἁγία Λαβίδα μετά τήν μετάληψη ἑκάστου πιστοῦ σέ δύο νεροπότηρα, τό ἕνα ἀπό τά ὁποῖα ἐγράφη πώς ἦταν ξίδι (ἀλήθεια, πόσο εὔκολα ξαναγυρίσαμε στό «ὄξος καί χολή»!). Ἄλλος στρατευμένος οἰκουμενιστής δημοσιογράφος παρερμήνευσε σχόλιο τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου στό Πηδάλιον καί ἐσφαλμένως τοῦ ἀπέδωσε δῆθεν πρακτική τῆς μετάληψης βαρέως πασχόντων ἀπό λοιμῶδεις νόσους μέ λαβίδες πού ἀπολυμαίνονταν μέ ξίδι. Ἀρχιερεύς πού συγχρωτίζεται μέ χαρά σέ κάθε εὐκαιρία μέ «κοκκινοσκουφίτσες», φόρεσε μία καί στό χέρι του γιά νά μήν μολύνει (ἤ νά μήν μολύνεται;) τούς πιστούς δίνοντας τους ἀντίδωρο. Καί ἄλλα πολλά πού «διηγώντας τα νά κλαῖς».....

Ἀλήθεια ὅμως, τί εἶναι ἡ θεία Κοινωνία; Ἐπικαλούμενοι τόν θεῖο φωτισμό θά προσεγγίσουμε κατά τό ἀνθρώπινον τό ὑπερφυές αὐτό Μυστήριο τῶν Μυστηρίων, γιά νά βοηθήσουμε ἀπό ἀγάπη καί σεβασμό τούς σκανδαλισμένους ἀδελφούς μας καί ἴσως καί τούς καλόγνωμους ἐκ τῶν ἀμφισβητιῶν. Ἐν πάσῃ περιπτώσει, ἄν καί ἐμεῖς σιωπήσουμε, «οἱ λίθοι κεκράξονται».   

Μολύνει λοιπόν ἡ θεία Κοινωνία; Ἄς δοῦμε τί γράφει ὁ ἅγιος Νικόδημος στό βιβλίο του «Ὁμολογία Πίστεως» καί εἰδικά στό κεφάλαιο  «ΠΕ­ΡΙ ΤΟΥ ΜΥ­ΣΤΗ­ΡΙ­ΟΥ ΤΗΣ ΘΕΙ­ΑΣ ΕΥ­ΧΑ­ΡΙ­ΣΤΙ­ΑΣ». Παραθέτουμε ἐπιλεγμένα ἀποσπάσματα ἀπό τό κείμενο σέ νεοελληνική ἀπόδοση. Στίς δέ ὑποσημειώσεις τοῦ παρόντος πονήματος μπορεῖ κανείς νά τό ἀναγνώσει καί εἰς τό πρωτότυπο, κάτι πού συστήνουμε ἐνθέρμως. Μολονότι τό  κείμενο γράφτηκε πρό δύο καί πλέον αἰώνων, εἶναι γραμμένο σέ γλώσσα πολύ κατανοητή σέ μᾶς, πολύ κοντά στή σύγχρονη καθομιλουμένη.

 

Α΄. Τό Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Κυρίου ἐν τῷ Ποτηρίῳ εἶναι πραγματικό[i]

Ἀδίστακτα λοιπόν πιστεύουμε μέ τήν καρδιά, ὁμολογοῦμε καί μέ τό στόμα πρός σωτηρία καί μέ τό χέρι γράφουμε πρός διαβεβαίωση, ὅτι τό πανάχραντο Σῶμα τοῦ Κυρίου καί τό ζωοοιό Του Αἷμα εἶναι πρῶτα ἀπό ὅλα πραγματικό καί δεύτερο εἶναι πνευματικό. Εἶναι πραγματικό, διότι ὁ ἐκτεθειμένος Ἄρτος, πού βρίσκεται μετά ἀπό τόν καθαγιασμό πάνω στήν Ἁγία Τράπεζα εἶναι ἀληθινά αὐτό τό Σῶμα τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὄχι ἄλλο καί διαφορετικό. Μέ τόν ἴδιο τρόπο καί ὁ Οἶνος, πού βρίσκεται μετά τόν καθαγιασμό μέσα στό Ποτήριο, αὐτό εἶναι ἀληθινά τό ζωοποιό Αἷμα τοῦ Κυρίου καί ὄχι ἄλλο καί διαφορετικό. Καί ἐπειδή δέν εἶναι ἄλλο καί διαφορετικό σῶμα, ἀλλά πραγματικά ἕνα καί τό αὐτό, ἀπό αὐτό συμπεραίνεται ὅτι ὁ ἁγιασμένος Ἄρτος εἶναι αὐτό τό Σῶμα τοῦ Κυρίου, πού πραγματικά συνελήφθηκε από τό Ἅγιο Πνεῦμα (πού τό Ἅγιο Πνεῦμα δηλαδή ἐνέργησε νά κυοφορηθεῖ)· αὐτό πού πραγματικά γεννήθηκε ἀπό τήν Παρθένο· αὐτό πού πραγματικά βαπτίσθηκε· αὐτό πού πραγματικά ἔπαθε (ὑπέφερε δηλαδή παθήματα)· αὐτό πού πραγματικά σταυρώθηκε· αὐτό πού πραγματικά τάφηκε· αὐτό πού πραγματικά ἀναστήθηκε· αὐτό πού πραγματικά ἀναλήφθηκε στούς Οὐρανούς· αὐτό πού πραγματικά κάθεται στά δεξιά τοῦ Πατέρα· καί αὐτό πού πραγματικά πρόκειται νά ἔρθει γιά νά κρίνει ζωντανούς καί νεκρούς.

Φιλάγιος

 

---

[i] Α΄. Τό Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Κυρίου ἐν τῷ Ποτηρίῳ εἶναι πραγματικό

Πι­στεύ­ο­μεν οὖν ἀ­δι­στά­κτως τῇ καρ­δί­ᾳ, ὀ­μο­λο­γοῦ­μεν δὲ τῷ στό­μα­τι εἰς σω­τη­ρί­αν, καὶ τῇ χει­ρὶ γρά­φο­μεν εἰς πλη­ρο­φο­ρί­αν, ὅτι τὸ πα­νά­χρα­ντον Σῶ­μα τοῦ Κυ­ρί­ου, καὶ τὸ ζω­η­ρὸν αὐ­τοῦ Αἶ­μα, πρῶ­τον μὲν, εἶ­ναι Πρα­γμα­τι­κόν· δεύ­τε­ρον δὲ, εἶ­ναι Πνευ­μα­τι­κόν. Εἶ­ναι Πρα­γμα­τι­κὸν, δι­ὰ τὶ ὁ με­τὰ τὸν Ἁ­γι­α­σμὸν ἐ­πὶ τῆς Ἁ­γί­ας Τρα­πέ­ζης προ­κεί­με­νος Ἄρ­τος, εἶ­ναι αὐ­τὸ ἀ­λη­θῶς τὸ Σῶ­μα τοῦ Κυ­ρί­ου ἡ­μῶν Ἰ­η­σοῦ Χρι­στοῦ, οὐκ ἄλ­λο καὶ ἄλ­λο· ὁ­μοί­ως καὶ ὁ με­τὰ τὸν Ἁ­γι­α­σμὸν ἐν τῷ Πο­τη­ρί­ῳ εὑ­ρι­σκό­με­νος Οἶ­νος, αὐ­τό ἐ­στιν ἀ­λη­θῶς τὸ ζω­η­ρὸν Αἷ­μα τοῦ Κυ­ρί­ου, καὶ οὐκ ἄλ­λο καὶ ἄλ­λο· ἐ­πει­δὴ δὲ οὐκ ἄλ­λο καὶ ἄλ­λο σῶ­μά ἐ­στιν, ἀλ­λ᾿ ἕν καὶ τὸ αὐ­τὸ πρα­γμα­τι­κῶς, ἐκ τού­του ἕ­πε­ται, ὅ­τι ὁ Ἡ­γι­α­σμέ­νος Ἄρ­τος, αὐ­τὸ εἶ­ναι τὸ Σῶ­μα τοῦ Κυ­ρί­ου τὸ πρα­γμα­τι­κῶς συλ­λη­φθὲν ἐκ Πνεύ­μα­τος Ἁ­γί­ου· τὸ πρα­γμα­τι­κῶς γεν­νη­θὲν ἐκ τῆς Παρ­θέ­νου· τὸ πρα­γμα­τι­κῶς βα­πτι­σθέν· τὸ πρα­γμα­τι­κῶς πα­θόν· τὸ πρα­γμα­τι­κῶς σταυ­ρω­θέν· τὸ πρα­γμα­τι­κῶς τα­φέν· τὸ πρα­γμα­τι­κῶς ἀ­να­στάν· τὸ πρα­γμα­τι­κῶς ἀ­να­λη­φθὲν εἰς τους Οὐ­ρα­νοὺς· τὸ πρα­γμα­τι­κῶς κα­θε­ζό­με­νον ἐκ δε­ξι­ῶν τοῦ Πα­τρός· καὶ τὸ πρα­γμα­τι­κῶς μέλ­λον ἔρ­χε­σθαι κρῖ­ναι ζῶ­ντας κὶ νε­κρούς......