Τί φρονεῖ ὁ Ἅγιος Νικόδημος γιά τή θεία Κοινωνία ;

ΑΠΟ ΤΗΝ «ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΠΙΣΤΕΩΣ»

ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ

«ΠΕ­ΡΙ ΤΟΥ ΜΥ­ΣΤΗ­ΡΙ­ΟΥ ΤΗΣ ΘΕΙ­ΑΣ ΕΥ­ΧΑ­ΡΙ­ΣΤΙ­ΑΣ»

 

2ο μέρος

 

Β΄. Τό Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Κυρίου ἐν τῷ Ποτηρίῳ εἶναι πνευματικό γιά δύο λόγους:

1. Διότι τό Μυστήριον τελεσιουργεῖται  ὑπό τοῦ Ἁγίου Πνεύματος[i]

Ἐπίσης τό Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Κυρίου, πού ἀναφέρεται στό Μυστήριο, εἶναι καί Πνευματικό, δηλαδή μολονότι εἶναι Πραγματικό καί ἀληθινό, ὅπως εἴπαμε παραπάνω, δέν εἶναι ὅμως καί φυσικό ἤ ὁρατό ἤ κάν ἀντιληπτό μέ τίς αἰσθήσεις, ἀλλά εἶναι Πνευματικό. Καί αὐτό γίνεται κατανοητό μέ δύο τρόπους. Πρῶτον, διότι τό Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Κυρίου πού ἀναφέρεται στό  Μυστήριο ἐνεργεῖται καί τελεσιουργεῖται  ὄχι μέ τή μεσολάβηση τῶν νόμων τῆς φύσεως, ἀλλά μέ τήν παντοκρατορική ἐνέργεια καί δύναμη τοῦ Παναγίου καί Τελεταρχικοῦ Πνεύματος. Ὡς ἐκ τούτου τό Μυστήριο  αὐτό εἶναι ὑπερφυσικό, εἶναι ἀκατάληπτο, εἶναι ἀκατανόητο καί ἑπομένως εἶναι ἄρρητο καί ἀνέκφραστο καί γίνεται ἀποδεκτό μόνο μέ τήν Πίστη.

 

Β΄. 2. Τό Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Κυρίου ἐν τῷ Ποτηρίῳ δέν εἶναι αἰσθητόν, ἀλλά νοεῖται κατά τόν τρόπο τῆς ψυχῆς[ii]

Δεύτερο, εἶναι Πνευματικό τό Σῶμα καί Αἷμα τοῦ Κυρίου στό Μυστήριο τῆς θείας Εὐχαριστίας, διότι αὐτό δέν κατανοεῖται μέ τόν τρόπο τοῦ ἀνθρωπίνου σώματος (σ.σ.: δηλαδή δέν πρέπει νά περιμένουμε νά ἀντικρύσουμε ἀνθρώπινο σῶμα), ἀλλά σύμφωνα μέ τόν τρόπον τῆς ψυχῆς, ἡ ὁποία εἶναι πνεῦμα, ὅπως λέει ὁ Συρίγου Μελέτιος.῾Επομένως, ἀπ᾿ αὐτό προκύπτει ὅτι ὅπως τό Πνεῦμα, ἡ ψυχή λοιπόν εἶναι ἀόρατη καί δέν γίνεται ἀντιληπτή μέ τίς αἰσθήσεις· ἔτσι καί τό Σῶμα καί Αἷμα τοῦ Κυρίου στήν Εὐχαριστία εἶναι ἀόρατα καί δέν γίνονται ἀντιληπτά μέ τίς αἰσθήσεις, ἐπειδή βρίσκονται πάνω ἀπό τή γνώση τῶν αἰσθήσεων. Διότι λέει ὁ ἴδιος Συρίγου· «οὔτε ὁρατό καί ὁλωσδιόλου ἀντιληπτό μέ τίς αἰσθήσεις πιστεύουμε ὅτι εἶναι τό Σῶμα τοῦ Κυρίου· ἀλλά λέμε ὅτι σκεπάζεται κάτω ἀπό τό ἔνδυμα (σ.σ.: κάλυμμα) τοῦ ἄρτου καί ὅτι εἶναι παρόν στήν Εὐχαριστία μέ τρόπο ἀόρατο.» Γι᾿ αὐτό τό λόγο μερικοί ὄχι ὀρθῶς, μεταχειριζόμενοι καταχρηστικά τό ὄνομα τοῦ Πραγματικοῦ, θέλουν νά τελεῖται ἡ αἰσθητή σφαγή σώματος καί αἰσθητή ἔκχυση αἵματος κατά τό Μυστήριο τῆς Εὐχαριστίας· διότι ἄν συνέβαινε αὐτό, θά ἔπρεπε νά συνεργήσουν μέ τρόπο ὁρατό καί ὅλα τά αἰσθητά (σ.σ. δηλαδή τά ἀντιληπτά διά τῶν αἰσθήσεων) ὄργανα πού ὑπηρέτησαν σ᾿ αὐτοῦ τοῦ εἴδους τή σφαγή καί σ᾿ αὐτοῦ τοῦ εἴδους τήν ἔκχυση τοῦ Αἵματος τοῦ Κυρίου, ὁ Σταυρός δηλαδή καί τά καρφιά καί ἡ λόγχη καί τά ὑπόλοιπα· ἀλλά δέν συμβαίνει αὐτό, δέν συμβαίνει· γιατί, ἄν καί εἶναι πραγματική ἡ Θυσία τοῦ Σώματος τοῦ Κυρίου στό Μυστήριο, εἶναι ὅμως καί Πνευματική, δηλαδή μυστική, ἀόρατη καί βρίσκεται πάνω ἀπό τή γνώση τῶν αἰσθήσεων· γι᾿ αὐτό καί ὀνομάζεται ἀναίμακτη Θυσία. Διότι πίστη προϋποθέτουν τά Μυστήρια καί ὄχι γνώση μέ τίς αἰσθήσεις.

Φιλάγιος

 

[συνεχίζεται]

---

[i] Β΄. Τό Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Κυρίου ἐν τῷ Ποτηρίῳ εἶναι πνευματικό γιά δύο λόγους:

1. Τό Μυστήριον τελεσιουργεῖται  ὑπό τοῦ Ἁγίου Πνεύματος

Εἶ­ναι δὲ καὶ Πνευ­μα­τι­κὸν τὸ ἐν τῷ Μυ­στη­ρί­ῳ Σῶ­μα καὶ Αἷ­μα τοῦ Κυ­ρί­ου, δη­λα­δὴ ἀ­γκα­λὰ καὶ ᾖ­ναι Πρα­γμα­τι­κὸν καὶ ἀ­λη­θὲς, ὡς εἴ­πο­μεν ἀ­νω­τέ­ρω, δὲν εἶ­ναι ὅ­μως καὶ φυ­σι­κὸν, ἢ ὁ­ρα­τὸν, ἢ ὅ­λως αἰ­σθη­τὸν, ἀλλ᾿ εἶ­ναι Πνευ­μα­τι­κόν. Τοῦ­το δὲ νο­εῖ­ται δι­χῶς. Πρῶ­τον, δι­ὰ τὶ τὸ ἐν τῷ Μυ­στη­ρί­ῳ Σῶ­μα καὶ Αἷ­μα τοῦ Κυ­ρί­ου ἐ­νερ­γεῖ­ται καὶ τε­λε­σι­ουρ­γεῖ­ται, οὐ­χὶ δι­ὰ μέ­σου τῶν ὅ­ρων τῆς φύ­σε­ως, ἀλ­λὰ δι­ὰ τῆς πα­ντοκ­ρα­το­ρι­κῆς ἐ­νερ­γεί­ας καὶ δυ­νά­με­ως τοῦ Πα­να­γί­ου καὶ Τε­λε­ταρ­χι­κοῦ Πνεύ­μα­τος. Ἐ­ντεῦ­θεν τὸ Μυ­στή­ρι­ον τοῦ­το εἶ­ναι ὑ­περ­φυ­σι­κὸν· εἶ­ναι μυ­στη­ρι­ῶ­δες· εἶ­ναι ἀ­κα­τά­λη­πτον, καὶ ἀ­κο­λού­θως εἶ­ναι ἄῤ­ῥη­τον καὶ ἀ­νέκ­φρα­στον, καὶ δι­ὰ Πί­στε­ως μό­νης δε­χό­με­νον. 

 

[ii] Β΄. 2. Τό Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Κυρίου ἐν τῷ Ποτηρίῳ δέν εἶναι αἰσθητόν, ἀλλά νοεῖται κατά τόν τρόπο τῆς ψυχῆς

Δεύ­τε­ρον, εἶ­ναι Πνευ­μα­τι­κὸν τὸ ἐν τῇ Εὐ­χα­ρι­στί­ᾳ Σῶ­μα καὶ Αἷ­μα τοῦ Κυ­ρί­ου, καθ᾿ ὅ­τι αὐ­τὸ δὲν νο­εῖ­ται κα­τὰ τὸν τρό­πον τοῦ ἀν­θρω­πί­νου σώ­μα­τος· ἀλ­λὰ κα­τὰ τὸν τρό­πον τῆς ψυ­χῆς, ἥ­τις Πνεῦ­μά ἐ­στιν, ὡς λέ­γει ὁ Συ­ρί­γου Με­λέ­τι­ος· ὅ­θεν ἐκ τού­του ἕ­πε­ται, ὅ­τι κα­θὼς τὸ Πνεῦ­μα, εἴτ᾿ οὖν ἡ ψυ­χὴ εἶ­ναι ἀ­ό­ρα­τος καὶ ταῖς αἰ­σθή­σε­σιν οὐχ ὑ­πο­πί­πτει· ἔτ­ζι καὶ τὸ ἐν τῇ Εὐ­χα­ρι­στί­α Σῶ­μα καὶ Αἷ­μα τοῦ Κυ­ρί­ου ἀ­ό­ρα­τά εἰ­σι, καὶ ταῖς αἰ­σθή­σε­σιν οὐχ ὑ­πο­πί­πτου­σιν, ὑ­πὲρ τὴν αἰ­σθη­σιν ὄ­ντα· λέ­γει γὰρ ὁ αὐ­τὸς Συ­ρί­γου· «οὔ­τε ὁ­ρα­τὸν, καὶ ὅ­λως δι᾿ ὅ­λου αἰ­σθη­τὸν πι­στεύ­ο­μεν τὸ Σῶ­μα τοῦ Κυ­ρί­ου· ἀλ­λὰ λέ­γο­μεν νὰ σκε­πά­ζε­ται ὑ­πο­κά­τω εἰς τὸ ροῦ­χον τοῦ ἄρ­του, καὶ νὰ ᾖ­ναι πα­ρὼν ἀ­ο­ρά­τως εἰς τὴν Εὐ­χα­ρι­στί­αν». ὅ­θεν οὐκ ὀρ­θῶς τι­νες κα­τα­χρώ­με­νοι τὸ ὄ­νο­μα τοῦ Πρα­γμα­τι­κοῦ, θέ­λου­σιν αἰ­σθη­τὴν σφα­γὴν σώ­μα­τος, καὶ αἰ­σθη­τὴν χῦ­σιν αἵ­μα­τος ἐν τῷ Μυ­στη­ρί­ῳ τῆς Εὐ­χα­ρι­στί­ας·  εἰ γὰρ ἦν τοῦ­το, ἔ­πρε­πε νὰ συν­δρά­μουν ὁ­ρα­τῶς καὶ ὅ­λα τὰ αἱ­σθη­τὰ ὄρ­γα­να τὰ ὑ­πη­ρε­τή­σα­ντα εἰς τὴν τοι­αύ­την σφα­γὴν, καὶ τὴν τοι­αύ­την χῦ­σιν τοῦ Αἵ­μα­τος τοῦ Κυ­ρί­ου, ὁ Σταυ­ρὸς δη­λα­δὴ, καὶ οἱ ἧ­λοι, καὶ ἡ λόγ­χη, καὶ τὰ λοι­πὰ· ἀλ­λ᾿ οὐκ ἔ­στι τοῦ­το, οὐκ ἔ­στι· δι­ὰ τί, εἰ καὶ πρα­γμα­τι­κήν ἐ­στιν ἡ ἐν τῷ Μυ­στη­ρί­ῳ Θυ­σί­α του Σώ­μα­τος τοῦ Κυ­ρί­ου, ἀλ­λὰ καὶ Πνευ­μα­τι­κή ἐ­στιν αὕ­τη, του­τέ­στι μυ­στι­κὴ, ἀ­ό­ρα­τος, καὶ ὑ­πὲρ τὴν αἴ­σθη­σιν· ὅ­θεν καὶ Θυ­σί­αν κα­λεῖ­ται ἀ­ναί­μα­κτος· Πί­στιν γὰρ, ἀλ­λ᾿ οὐ­χὶ αἴσθη­σιν τὰ Μυ­στή­ρι­α ἀ­παι­τοῦ­σιν.