Τί φρονεῖ ὁ Ἅγιος Νικόδημος γιά τή θεία Κοινωνία ;

ΑΠΟ ΤΗΝ «ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΠΙΣΤΕΩΣ»

ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ

«ΠΕ­ΡΙ ΤΟΥ ΜΥ­ΣΤΗ­ΡΙ­ΟΥ ΤΗΣ ΘΕΙ­ΑΣ ΕΥ­ΧΑ­ΡΙ­ΣΤΙ­ΑΣ»

 

5ο καί τελευταῖο μέρος

 

Δ΄. Συμπεράσματα

[συνέχεια ἀπό προηγούμενο]

Φρονοῦμε ἐν τέλει ὅτι τό νά λέει κάποιος πώς ἡ θεία Κοινωνία μεταδίδει ἀσθένειες δέν εἶναι ἁπλῶς μιά μορφή ἀθεΐας ἤ ἄγνοιας, ἀλλά βλασφημία κατά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος πού τελεσιουργεῖ τό Μυστήριον. Δέν εἶναι ἁπλῶς αἵρεση ἀλλά καί πέραν τούτου, εἶναι ἀπιστία χειρίστης μορφῆς, εἶναι ἄρνηση Χριστοῦ, ὅπως καταδείξαμε, ἡ ὁποία ἐπισείει κανόνα καί μετάνοια, γιά ὅσους τέλος πάντων θεωροῦν ἑαυτούς Ὀρθοδόξους. Πολλῷ δέ μᾶλλον ὅταν αὐτά τά λόγια εἴτε ἐκπορεύονται εἴτε καί γίνονται σιωπηρῶς ἀνεκτά ἀπό ἀρχιερεῖς τοῦ Ὑψίστου.

Ἀλλά γιά νά νοιώσει κανείς αὐτά τά πράγματα στή σωστή τους διάσταση, πρέπει νά ἔχει καθαρή καρδιά, νά ζεῖ σωστή προσωπική ζωή. Τό ὀρθό δόγμα ἀπαιτεῖ ὀρθό βίο. Ὀ φαῦλος βίος ἐκφυλίζει τό δόγμα. Συνεπῶς φρονοῦμε πώς ἡ ἀποστασία, ἡ ἐκκοσμίκευση, ἡ ἀνηθικότητα καί ἡ ἐπιπολαιότητα, καταστάσεις μέ τίς ὁποῖες ζοῦν πολλοί κατ᾿ ὄνομα Χριστιανοί, εἶναι οἱ βαθύτερες αἰτίες τῆς διάδοσης καί ἀποδοχῆς τῆς νέας αὐτῆς αἵρεσης-βλασφημίας εἰς βάρος τῆς Θείας Κοινωνίας. Ἐφευρέτης βέβαια αὐτῆς τῆς μεγίστης βλασφημίας πού φθάσαμε νά ἀκοῦμε ἐπί τῶν ἡμερῶν μας εἶναι ὁ ἀπαρχῆς ἀνθρωποκτόνος διάβολος, ὁ ὁποῖος χρησιμοποιεῖ τά ὄργανά του, τούς δαίμονες καί τούς παραδομένους σέ αὐτόν ἀνθρώπους, γιά νά διαβάλλει τόν Θεό στούς πιστούς.

  Ἄς κλείσουμε τήν παρούσα μας ἐργασία μέ μιά παράφραση τῆς ἀκροτελεύτιας παραγράφου πού ἔγραψε ὁ Ἅγιος στό ἔργο του «Ὁμολογία Πίστεως». Ταπεινά ἀπευθύνουμε τήν παραίνεση αὐτήν πρός ὅλους τούς ἐν Χριστῷ ἀδελφούς μας, οἱ ὁποῖοι εἴτε ἐν γνώσει εἴτε ἐν ἀγνοίᾳ τους συστρατεύθηκαν μέ τόν Καίσαρα εἰς βάρος τῆς πίστεώς μας.

Ε΄. Ἀκροτελεύτια παράγραφος[1]

Ἀφήνοντας λοιπόν, ἀδελφοί καί Πατέρες, κατά μέρος τό μίσος καί τό φθόνο καί τίς συκοφαντίες κατά τῶν ἀδελφῶν σας πού ἐπιμένουν νά ἐκκλησιάζονται, πού δέν φοβοῦνται νά συγκεντρώνονται στόν ἱερό Ναό[2] καί νά ἵστανται ὅπως καί πρίν ἀπό τό ψέμμα τῆς πανδημίας δίπλα στούς ἐν Χριστῷ ἀδελφούς τους ἐν τῷ Ναῷ γιά τήν κοινή προσευχή[3], πού ἐπιμένουν νά ἀσπάζονται τίς ἱερές εἰκόνες καί τά ἁγιασμένα χέρια τῶν ἱερέων, πού ἐπιμένουν νά κοινωνοῦν, σᾶς παρακαλοῦμε ταπεινά: ἔλθετε εἰς ἑαυτούς καί μετανοήσατε ἐκ βάθους καρδίας γιά τήν ἀπιστία πού δείξατε ἀφ᾿ ἑνός μέν στό Μυστήριο τῆς θείας Εὐχαριστίας, ἀφ᾿ ἑτέρου δέ στήν δυνατότητα τοῦ ἱεροῦ Ναοῦ νά ἁγιάζει τούς πιστούς διά τῶν τελουμένων ἱερῶν Ἀκολουθιῶν.

Ἄς ἀποκτήσουμε τό διακριτικό σημάδι καί τό γνώρισμα τῶν μαθητῶν τοῦ Χριστοῦ, τήν ἀγάπη, καί ἄς ἐγκολπωθοῦμε τήν πρός ἀλλήλους εἰρήνη καί ὁμόνοια καί σύμπνοια. Καί ἔτσι ἄς προσφέρουμε μέ εἰρήνη τίς προσευχές μας στόν ἀρχηγό τῆς εἰρήνης Θεό, Αὐτόν πού μᾶς χάρισε τήν εἰρήνη μέ τό Αἷμα τοῦ Σταυροῦ Του καί πού χαρίζει εἰρήνη σ᾿ ἐκείνους πού εἶναι μακριά καί σ᾿ ἐκείνους πού εἶναι κοντά, σύμφωνα μέ τόν Ἀπόστολο· κι ἔτσι ἄς δοξάζουμε μέ ἕνα στόμα καί μέ μιά καρδιά τό Πανάγιο ὄνομα τοῦ Πατέρα καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τῆς μίας Τριαδικῆς Θεότητας· στήν ὁποία ταιριάζει κάθε δόξα στούς ἀτέλειωτους αἰῶνες. Ἀμήν.

 

Φιλάγιος

 

 

---

[1] Ε΄. Ἀκροτελεύτια παράγραφος «Ὁμολογίας Πίστεως»

Ἀ­φί­νο­ντες λοι­πὸν, Ἀ­δελ­φοὶ καὶ Πα­τέ­ρες, εἰς ἕ­να μέ­ρος τὸ μῖ­σος καὶ τὸν φθό­νον, καὶ τὰς κα­τὰ τῶν ἀ­δελ­φῶν δυ­σφη­μί­ας, ἂς ἀ­να­λά­βω­μεν τὸ ση­μεῖ­ον καὶ γνώ­ρι­σμα τῶν μα­θη­τῶν τοῦ Χρι­στοῦ τὴν Ἀ­γά­πην, καὶ τὴν πρὸς ἀλ­λή­λους εἰ­ρή­νην καὶ ὁ­μό­νοι­αν καὶ συμ­ψυ­χί­αν ἐ­να­γκα­λι­σώ­με­θα, καὶ οὕ­τως ἂς προ­σφέ­ρω­μεν ἐν εἰ­ρή­νῃ τὰς εὐ­χάς μας τῷ εἰ­ρη­νάρ­χει Θε­ῷ, τῷ εἰ­ρη­νο­ποι­ή­σα­ντι ἡ­μᾶς δι­ᾁ τοῦ Αἵ­μα­τος τοῦ Σταυ­ροῦ αὐ­τοῦ, καὶ εἰ­ρή­νην δό­ντι τοῖς μα­κρὰν καὶ τοῖς ἐγ­γὺς, κα­τὰ τὸν Ἀ­πό­στο­λον·  δο­ξά­ζο­ντες ἐν ἑ­νὶ στό­μα­τι, καὶ μι­ᾷ καρ­δί­ᾳ, τὸ πα­νά­γι­ον Ὄ­νο­μα τοῦ Πα­τρὸς, καὶ τοῦ Υἱ­οῦ, καὶ τοῦ Ἁ­γί­ου Πνεύ­μα­τος, τῆς μι­ᾶς ἐν Τρι­ά­δι Θε­ό­τη­τος·  ᾗ πρέ­πει πᾶ­σα δό­ξα εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας των αἰ­ώ­νων. Ἀ­μήν.

 

Ἀπόδοση στή νεοελληνική:

Ἀφήνοντας λοιπόν, ἀδελφοί καί Πατέρες, κατά μέρος τό μίσος καί τό φθόνο καί τίς συκοφαντίες κατά τῶν ἀδελφῶν, ἄς ἐπωμισθοῦμε τό διακριτικό σημάδι καί τό γνώρισμα τῶν μαθητῶν τοῦ Χριστοῦ, τήν ἀγάπη, καί τήν πρός ἀλλήλους εἰρήνη καί ὁμόνοια καί σύμπνοια ἄς ἐναγκαλισθοῦμε καί ἔτσι ἄς προσφέρουμε μέ εἰρήνη τίς προσευχές μας στόν ἀρχηγό τῆς εἰρήνης Θεό, Αὐτόν πού μᾶς χάρισε τήν εἰρήνη μέ τό Αἷμα τοῦ Σταυροῦ Του καί πού χαρίζει εἰρήνη σ᾿ ἐκείνους πού εἶναι μακριά καί σ᾿ ἐκείνους πού εἶναι κοντά, σύμφωνα μέ τόν Ἀπόστολο· κι ἔτσι ἄς δοξάζουμε μέ ἕνα στόμα καί μέ μιά καρδιά τό Πανάγιο ὄνομα τοῦ Πατέρα καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τῆς μίας Τριαδικῆς Θεότητας· στήν ὁποία ταιριάζει κάθε δόξα στούς ἀτέλειωτους αἰῶνες. Ἀμήν.

 

[2] Εἰσερχόμενοι εἰς τόν Ναό, εἰς τόν οὐρανόν ἀναβαίνομεν. Ὁ Μέγας Βασίλειος μᾶς ἀκόμη διδάσκει ὅτι ἡ προσκύνησις εἰς τό πρωτότυπο διαβαίνει. Προσκυνῶ τήν ἱερά εἰκόνα; Προσκυνῶ τόν εἰκονιζόμενο Ἅγιο. Μεταλαμβάνω τῆς ζωῆς του, εὔχομαι νά τοῦ μοιάσω, νά μοῦ δώσει δύναμη νά τοῦ μοιάσω. Προσκυνῶ τήν εἰκόνα τῆς Θεοτόκου; Μεταλαμβάνω τῆς ἁγνείας Της, τῆς ταπεινώσεώς Της, τῆς ὑπακοῆς Της πρός τό θεῖον θέλημα. Προσκυνῶ τήν εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ; Μεταλαμβάνω τόν Χριστόν. Φιλῶ τό χέρι τοῦ ἱερέως; Προσκυνῶ τήν δισχιλιόχρονη ἱερωσύνη, αὐτήν πού ἔδωσε ὁ Χριστός διά τοῦ ἀρχιερατικοῦ Του ἀξιώματος στούς Ἀποστόλους.

 

[3] Αὐτό σημαίνει ἀπό ἀρχαιοτάτων χρόνων ὁ ὅρος «ἐκκλησία», σημαίνει συγκέντρωση· βλέπε «Ἐκκλησία τοῦ Δήμου» στήν ἀρχαία Ἀθήνα.