Ένα ωραίο καντήλι γίνεται ωραιότερο
και βέβαια εκπληρώνει τον προορισμό του, όταν του βάλουμε λάδι και ανάψουμε το
φυτιλάκι του. Τότε ρίχνει ευεργετικά τις ακτίνες του και φωτίζει χαρωπά τα
γύρω, ενώ παράλληλα, με την ταπεινή φλογίτσα του, εκφράζει την ευλάβειά μας
στον Θεό.
Ένα καντηλάκι είναι και η ψυχή μας.
Χωρίς λάδι δεν ανάβει το καντήλι, αλλά και χωρίς πίστη δεν γεννιέται στην ψυχή
μας η ελπίδα. Για τούτο, πολλές φορές, που γίνεται λόγος στην Αγία Γραφή για
την πίστη, γίνεται λόγος και για την ελπίδα και μάλιστα υπάρχουν περιπτώσεις
που χρησιμοποιείται η λέξη ελπίδα με την έννοια της πίστεως.
Θείο δώρο είναι η ελπίδα. Ολόφωτη και χαρωπή, γλυκαίνει το ταξίδι της ζωής. Αυτή σαν προβολέας φωτίζει το άγνωστο μέλλον του ανθρώπου. Αυτή μας παρηγορεί και μας ανακουφίζει. Αυτή μας δίνει θάρρος και δύναμη, αυτή γίνεται χαρά, αυτή μας υπόσχεται το ήρεμο και ατάραχο λιμάνι στις τρικυμίες της ζωής, ενώ παράλληλα, αποτελεί την προϋπόθεση για την απόλαυση των αιωνίων αγαθών, όπως θα δούμε στη συνέχεια.
Όταν πιστεύουμε στην αλήθεια των
λόγων του Θεού, στην πατρική αγάπη του, στις υποσχέσεις του, ότι ακούει τις
προσευχές μας, ότι βλέπει και φροντίζει τις ανάγκες μας, όταν πιστεύουμε ότι
Εκείνος και μπορεί και θέλει να μας προστατεύσει από κάθε κίνδυνο, δεν είναι
δυνατόν παρά να νοιώθουμε στην ψυχή μας να ανατέλλει και να μεσουρανεί ο ήλιος
της ελπίδας. Τότε θα μπορούμε να λέμε με χαρά εκείνα τα λόγια του αποστόλου
Παύλου «ἰσχυρὰν παράκλησιν ἔχωμεν οἱ καταφυγόντες κρατῆσαι τῆς προκειμένης ἐλπίδος»
(Εβρ. στ΄ 18), με άλλα λόγια, μεγάλη παρηγοριά έχουμε εμείς που πιστεύουμε στον
Θεό και στηρίζουμε σ’ Εκείνον τις ελπίδες μας.
Χωρίς την ελπίδα ο άνθρωπος
ανεμοδέρνεται στο πέλαγος της ζωής σαν το καράβι δίχως άγκυρα, σαν ναυαγός
χωρίς σωσίβιο που παρασύρεται στα μαύρα κύματα της απελπισίας. Ταλαιπωρείται
από ανέμους αβάσιμων ή και απατηλών υποσχέσεων στα ξερονήσια της απόγνωσης, πνίγεται
και πεθαίνει σαν ναυαγός σε πέλαγος απραγματοποίητων πόθων, αξιολύπητος.
Δεν είναι κάτι το αστήρικτο η
χριστιανική ελπίδα. Δεν είναι πίστη και ελπίδα σε υποσχέσεις ανθρώπων, που τόσο
εύκολα αθετούνται, λησμονούνται και διαψεύδονται. Οι υποσχέσεις του Θεού δεν
είναι σαν τις υποσχέσεις των ανθρώπων ή σαν αυτές που δίνουν οι πολιτικοί στους
ψηφοφόρους ή οποιεσδήποτε άλλες υποσχέσεις, που υπαγορεύει το συμφέρον, που
όταν παύσει να υπάρχει, ατονούν και παραγράφονται. Ο Χριστιανός ελπίζει, γιατί
πιστεύει στο Θεό, πιστεύει στην αγάπη, στην παντοδυναμία του, πιστεύει γιατί
γνωρίζει ότι ο Θεός είναι πιστός στις υποσχέσεις του. «Πιστὸς ὁ ἐπαγγειλάμενος»
(Εβρ. ι΄ 23) λέγει ο απόστολος Παύλος, αλλά και αυτά ακόμη που δεν έχει
υποσχεθεί τα ρυθμίζει η πατρική του αγάπη κατά τον καλλίτερο τρόπο.
Ο απόστολος Παύλος θεωρεί την ελπίδα
συνέπεια της πίστεως, αλλά και άγκυρά της «ἀσφαλῆ τε καὶ βεβαία» (Εβρ. στ΄
18-19), πηγή χαράς στον άνθρωπο ακόμα και στις δύσκολες περιστάσεις της ζωής
και για τούτο, κρίνοντας από τη δική του πείρα, γράφει «Τῇ ἐλπίδι χαίροντες»
(Ρωμ, ιβ΄ 12).
Έτσι η ελπίδα γίνεται ευεργετική πνοή
στον Χριστιανό «χρυσή προσδοκία της ψυχής, απαλό αεράκι γλυκιάς προσμονής,
πόθος του ανθρώπου, να δει το όνειρό του πραγματικότητα, και χαρά πριν από τη
χαρά της επιτυχίας».
Σωτηρίου Γεώργιος, Η ελπίδα,
Αποστολική Διακονία, Αθήνα, 2009.
Θα κάνω πρώτα μία παρένθεση με αυτό που ξεκινάει το άρθρο και μετά θα αναφερθούμε στο καντήλι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔιαβάζουμε στο πολύ ωραίο άρθρο:
Ένα ωραίο καντήλι γίνεται ωραιότερο και βέβαια εκπληρώνει τον προορισμό του, όταν του βάλουμε λάδι και ανάψουμε το φυτιλάκι του.
Εννοείται, βέβαια, ότι το λάδι των καντηλιών πρέπει να είναι μόνο ελαιόλαδο και μάλιστα όσο το δυνατόν καλύτερης ποιότητος.
Ένα καθαρό ποτήρι, καθαρό και αγνό λάδι ελιάς πρέπει να χρησιμοποιούμε στο καντήλι μας και όχι η κακή συνήθεια να χρησιμοποιούμε σπορέλαιο ή άλλα παράγωγα , ή πυρηνέλαιο.
(το πυρηνέλαιο γίνεται από το κουκούτσι της ελιάς, δηλαδή παίρνουμε εμείς για τον εαυτό μας το λάδι από τον καρπό της ελιάς και δίνουμε στον Χριστό το λάδι του κουκουτσιού).
Χρησιμοποιούμε αγνό ελαιόλαδο για να θυμόμαστε την προσευχή του Κυρίου μας Ιησού Χριστού στον κήπο των Ελαιών στη Γεθσημανή.
Γιατί ὁ Άγιος Τριαδικός Θεός μας δέν ἔχει ἀνάγκη ἀπό τά δῶρα τῶν ἀνθρώπων. Αὐτό πού θέλει νά Τοῦ προσφέρουμε εἶναι ἡ καρδιά μας.
Ὁ Κάιν πρόσφερε, βέβαια, θυσία, ἀλλά ὄχι μέ τήν καρδιά του, κοιτούσε να κρατήσει τα καλύτερα για τον εαυτό του.
Ἀντίθετα, ὁ Ἄβελ μ’ ὅλη του τήν καρδιά ἀγαποῦσε τόν Θεό.
Ο Άβελ είχε πολύ καθαρή και αγνή καρδιά.
Αγαπούσε βαθιά τον Θεό και Του πρόσφερε με πολλή προθυμία τους καλύτερους καρπούς.
Καί ὁ Θεός τά βλέπει ὅλα.
Εἶναι Παντογνώστης καί Καρδιογνώστης.
Γνωρίζει τά πάντα, γνωρίζει καί τήν καθεμιά καρδιά, τί κρύβει μέσα της.
Νά, λοιπόν, γιατί δέν Τοῦ ἄρεσαν τά δῶρα τοῦ Κάιν, ἐνῶ δέχτηκε μέ χαρά τά δῶρα τοῦ Ἄβελ.
Για αυτό Αδερφοί μου στο καντήλι μας πάντα μόνο ελαιόλαδο.
Και όπως μας λέει και ο Άγιος Παΐσιος:
Οικονομία σε όλα εκτός από το καντήλι.
(κι ας έχει ανέβει η τιμή του στον ουρανό, ο Θεός δεν θα μας αφήσει ποτέ).
Θα συνεχίσω και με τον συμβολισμό του καντηλιού.
Το Καντήλι τοποθετείται στο Εικονοστάσι του σπιτιού μας και ανάβεται κάθε μέρα, (αν μπορούμε να το έχουμε και ακοίμητο σύμφωνα με την Ορθόδοξο Παράδοση).
ΑπάντησηΔιαγραφήΜια συνήθεια που διατηρεί τον βαθύ χριστιανικό συμβολισμό της με το Φώς του Χριστού που φωτίζει κάθε άνθρωπο, που θερμαίνει την ελπίδα και που παρηγορεί και συντροφεύει στις ατέλειωτες ώρες της μοναξιάς.
Το άναμμα του καντηλιού ενέχει τον συμβολισμό ότι προσφέρεται ως θυσία σεβασμού και τιμής προς τον Θεό και τους Αγίους Του.
Συμβολίζει επίσης, το φώς του Χριστού που φωτίζει κάθε άνθρωπο, καθώς επίσης συμβολίζει και το γνωστό παράγγελμα του Κυρίου μας ότι πρέπει να είμαστε, οι Χριστιανοί, τα φώτα του κόσμου.
Διαβάζουμε στη συνέχεια από την αρχή του άρθρου:
Τότε ρίχνει ευεργετικά τις ακτίνες του και φωτίζει χαρωπά τα γύρω, ενώ παράλληλα, με την ταπεινή φλογίτσα του, εκφράζει την ευλάβειά μας στον Θεό.
Οι δαίμονες αγαπούν το σκοτάδι και τρέμουν το φως.
Και του Χριστού αλλά και εκείνων που αγαπούν τον Χριστό.
Και αμέσως μετά διαβάζουμε πάλι:
Ένα καντηλάκι είναι και η ψυχή μας.
Χωρίς λάδι δεν ανάβει το καντήλι, αλλά και χωρίς πίστη δεν γεννιέται στην ψυχή μας η ελπίδα.
Όπως δεν ανάβει το καντήλι χωρίς τα δικά μας χέρια, έτσι και το εσωτερικό καντήλι της καρδιάς μας δεν ανάβει χωρίς τα χέρια του Θεού.
Οι κόποι των αρετών μας είναι η καύσιμη ύλη (το φυτίλι και το λάδι}, που για να ανάψουν και να φωτίσουν χρειάζονται το «πυρ» του Αγίου Πνεύματος.
Πολλά πράγματα ζητάμε στην προσευχή μας από τον Χριστό αλλά δεν ζητούμε το σημαντικότερο.
Να μας δώσει το Άγιο Πνεύμα.
Γιατί χωρίς το (πυρ) του Αγίου Πνεύματος όλοι οι κόποι των αρετών μας είναι όπως ένα σβησμένο κάρβουνο.
Μόνο με την φωτιά πυρώνεται και θερμαίνει.
Και τότε..
Ούτω λαμψάτω το φως ημών έμπροσθεν των ανθρώπων, όπως ίδωσιν ημών τα καλά έργα και δοξάσωσιν τον Πατέρα ημών τον εν τοις ουρανοίς. Αμήν.
Προσφέρουμε τα γήινα και λαμβάνουμε τα ουράνια. Η ελπίδα στον Πατέρα μας Θεό είναι το καντηλάκι της ψυχής μας το οποίο με την χάρη Του μένει αναμμένο και ζεσταίνει την παγωμένη μας καρδιά. Γλυκέ μας Πατέρα μην μας εγκαταλείψεις ποτέ..
ΑπάντησηΔιαγραφή