Λιτάνευσαν το λείψανο του αγίου Θεοδώρου του Βυζάντιου και σώθηκαν (αναλογίες με την εποχή μας)

 

Υπάρχουν εκεί στο πέρασμα των χρόνων, για να μας υπενθυμίζουν ποιος είναι ο θεάρεστος τρόπος διαχείρισης των επιδημιών και των πανδημιών. Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι και το θαύμα που επιτελέστηκε στη νήσο της Λέσβου και κυρίως στην πόλη της Μυτιλήνης, από τον Άγιο Θεόδωρο τον Βυζάντιο, όταν στο νησί έπεσε η θανατηφόρος πανώλη.

Και τότε όπως και τώρα υπήρχε η ιατρική επιστημονική ομάδα η οποία φυσικά προσπαθούσε, αλλά δεν μπορούσε να περιορίσει αποτελεσματικά το κακό.

Μόνο που τότε υπήρχε κάτι απλό και βασικό το οποίο τώρα σπάνια το βρίσκεις. Πίστη βαθιά, άδολη και ουσιαστική που λειτουργούσε ως κινητήριος δύναμη, ικανή να κάνει τους Αγίους του Θεού να εμφανίζονται στον Κλήρο και να τον καθοδηγούν, έτσι ώστε να γλυτώνει το ποίμνιο από τα δεινά που τους έβρισκαν και να ενισχύεται η Πίστη τους ακόμα περισσότερο.

Βλέπουμε όμως τότε πόσο πολύ ο λαός αγαπούσε τον Δεσπότη Χριστό και φυσικά Τον αναγνώριζε με τις πράξεις του ως Παντοδύναμο Θεό!

Ενώ όλοι οι γιατροί ήταν αντίθετοι – όπως και τώρα – με τις συναθροίσεις των πιστών στους Ναούς, γιατί τις θεωρούσαν επικίνδυνες για τη μετάδοση της αρρώστιας, εκείνοι τους αγνόησαν και πλημμύρισαν τους δρόμους και τις Εκκλησίες, συμμετέχοντας στις Θείες Λειτουργίες και στις λιτανείες.

Και φυσικά το θαύμα πραγματοποιήθηκε, κόντρα στον ορθολογισμό των γιατρών και των ελαχίστων δύσπιστων ή άθεων!

Ας παραδειγματιστούμε κι ας μάθουμε από τα συναξάρια των Αγίων μας, ποια είναι η σωστή και θεάρεστη διαχείριση των πανδημιών και των προβλημάτων γενικότερα.

 

Θαύμα του Αγίου Θεοδώρου του Βυζάντιου

 

Το έτος 1832 αποδεικνύεται ολοφάνερη η προστασία του Νεομάρτυρα στη Μυτιλήνη.

Τον χρόνο εκείνο το νησί και ειδικά η πόλη της Μυτιλήνης μαστιζόταν από θανατηφόρο πανώλη. Φόβος και τρόμος είχε καταλάβει τους κατοίκους. Η επιδημία ανελέητη θέριζε ζωές. Τον καιρό εκείνο, κατά δεκάδες, ενταφίαζαν καθημερινά τους Χριστιανούς και τους Τούρκους. Ο αριθμός τους μάλιστα, ανεξάρτητα από κοινωνική τάξη και ηλικία, αυξανόταν απελπιστικά.

Πολλοί Χριστιανοί έτρεχαν τότε στον μητροπολίτη και ζητούσαν να ενταθούν οι προσευχές και οι παρακλήσεις της Εκκλησίας, ώστε να γίνει κάποιο θαύμα να γλιτώσουν από το θανατικό. Μητροπολίτης της Μυτιλήνης τον καιρό εκείνο ήτανε ο Πορφύριος, ο οποίος έκανε ότι μπορούσε να παρηγορήσει τον λαό.

Πολλοί όμως, πανικόβλητοι, εγκατέλειπαν την πόλη κι έφευγαν σε χωριά κι ερημιές. Υγειονομικά συνεργεία και γιατροί έφτασαν από την Κωνσταντινούπολη στη Μυτιλήνη και προσπάθησαν, χωρίς αποτέλεσμα, να περιορίσουν το κακό. Η μαύρη σκιά του θανάτου απλωνόταν παντού ανεξέλεγκτα. Όταν όμως οι Χριστιανοί απελπίζονται και με αγωνία και πίστη ζητούν την βοήθεια του Θεού, ο Κύριος θαυματουργεί δια των Αγίων Του. Αυτό έγινε και στην πανικόβλητη Μυτιλήνη που την θέριζε η πανώλης.

 

Ο Άγιος τους προστατεύει

 

Ήταν νύχτα της Παρασκευής της πρώτης εβδομάδας Νηστειών της Μεγάλης Τεσσαρακοστής. Μια νύχτα αλησμόνητη, ιστορική, κατά την οποία η βουλή του Κυρίου φανερωνόταν θαυματουργικά.

Ο πρωτοσύγκελος της Μητροπόλεως Μυτιλήνης Καλλίνικος και μετέπειτα Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως καθώς είχε αποκοιμηθεί, στο πρωτοΰπνι του, ακούει βήματα στην αυλή του σπιτιού του.

Ξαφνικά η πόρτα του δωματίου του ανοίγει και προβάλλει ένα όμορφο λαμπερό παλικάρι μπροστά του και του λέει:

« Γιατί είσαστε όλοι εδώ στο νησί ταραγμένοι και φοβισμένοι;

Γιατί χάσατε την ελπίδα; Δεν ξέρετε ότι εγώ προστατεύω την πόλη;

Τι κάθεστε λοιπόν με σταυρωμένα χέρια;

Πες στον Μητροπολίτη σου να καλέσει όλους τους Χριστιανούς απ’ όλα τα μέρη του νησιού, όπου κι αν έχουν καταφύγει, να προσέλθουν όλοι μαζί στον Μητροπολιτικό ναό και να γίνει εκεί δέηση, παράκληση στον Θεό.

Βγάλετε έπειτα το Λείψανο μου από την κρύπτη του και λιτανεύσατε αυτό σε όλη την πόλη. Έτσι, η θανατηφόρος επιδημία θα σταματήσει αμέσως!»

Ο Καλλίνικος βρίσκεται σε ταραχή και έκσταση. Δεν καταλαβαίνει αν αυτό που του συμβαίνει είναι όνειρο η οπτασία.

Παίρνει όμως το θάρρος να ρωτήσει τον νυκτερινό επισκέπτη:

– Και ποιος είσαι εσύ, παλικάρι μου, και για ποιο λείψανο μιλάς;

Ο νέος μ’ ένα γλυκό αγγελικό χαμόγελο του απαντάει:

– Είμαι ο Θεόδωρος!

Ξυπνάει τότε ο Καλλίνικος, ντύνεται βιαστικά και τρέχει να ανακοινώσει στον Μητροπολίτη την εντολή που έλαβε στο όνειρο του από τον θαυματουργό Νεομάρτυρα Θεόδωρο.

Ο Μητροπολίτης χωρίς δισταγμούς και αναβολή επισκέπτεται αμέσως τον Τούρκο διοικητή της Μυτιλήνης και ζητάει την άδειά του να τελέσει αγρυπνία, θερμή παράκληση στον Θεό για τη σωτηρία του λαού από τη φοβερή μάστιγα της πανούκλας. Μέσα στη γενική απόγνωση και ο Τούρκος ελπίζει στο θαύμα και πρόθυμα δίνει την άδειά του.

Αμέσως έπειτα αποστέλλονται παντού «κράχτες», ντελάληδες, αγγελιοφόροι, για να καλέσουν τους Χριστιανούς να συμπροσευχηθούν με ολονύχτια δέηση στον Μητροπολιτικό Ναό.

Οι γιατροί είναι αντίθετοι στην πραγματοποίηση μιας τέτοιας σύναξης, γιατί τη θεωρούν επικίνδυνη για τη μετάδοση της επιδημίας.

Αλλά οι Χριστιανοί στο άκουσμα ότι το μήνυμα της σωτηρίας τους προερχόταν από τον Νεομάρτυρα τους, δεν ακούνε τους γιατρούς.

Έτσι λοιπόν την επόμενη νύχτα πλήθη Χριστιανών απ’ όλα τα μέρη της Μυτιλήνης συρρέουν προς τον Μητροπολιτικό ναό, όπου προσεύχονται γονατιστοί με δάκρυα και παρακαλούν τον Κύριο να τους λυτρώσει από τη φοβερή πανώλη.

 

Η λιτανεία του Λειψάνου

 

Κατά τις πρωινές ώρες ο Μητροπολίτης Πορφύριος και ο Πρωτοσύγκελος Καλλίνικος κατεβαίνουν στην κρύπτη του ιερού του Ναού και βγάζουν το Λείψανο του Αγίου Θεοδώρου.

Μέγα πλήθος πιστών, ανερχόμενο σε χιλιάδες, περιμένει σιωπηλά, υπομονετικά και με κατανυκτική ευλάβεια τη λιτανεία του ιερού Λειψάνου. Κάποια στιγμή στην κεντρική πύλη του Μητροπολιτικού Ναού εμφανίζονται τέσσερις ιερείς να κρατούν ως φέρετρο μια λάρνακα, όπου βρίσκεται το Λείψανο του Αγίου Θεοδώρου του Βυζάντιου.

Ρίγη συγκινήσεως διαπερνούν τα σώματα των πιστών. Δάκρυα ελπίδας και ευγνωμοσύνης κυλούν από τα μάτια τους. Ψάλτες καλλίφωνοι ψάλλουν ύμνους και ευχαριστίες στον Θεό.

Το Άγιο Λείψανο του Θεοδώρου το συνοδεύουν τρεις ιεράρχες, πολλοί ιερείς και Μοναχοί. Το συνοδεύουν κατά τη λιτάνευση του χιλιάδες πιστών, και οι γέροντες και οι γριές που δεν μπορούν να περπατήσουν βγαίνουν στις πόρτες, στα παράθυρα, στα μπαλκόνια, με λιβανιστήρια να το υποδεχτούν.

Το μοσχολίβανο αρωματίζει ιεροπρεπώς το νησί. Μετά την ιστορική αυτή λιτανεία επικρατεί μια ηρεμία και όλη η ατμόσφαιρα έχει μια παράξενη μοσχοβολιά, που θεωρούνται δείγματα της επίσκεψης της θείας χάριτος.

Το μέγα θαύμα επακολούθησε ολοφάνερο. 

Την ίδια μέρα το θανατικό της Μυτιλήνης σταμάτησε! Κανένας θάνατος δεν σημειώθηκε από την πανώλη.

Το σεπτό Λείψανο του Νεομάρτυρα δεν το βάλανε πλέον στην κρύπτη, αλλά το τοποθέτησαν στο μεσαίο κλίτος του Μητροπολιτικού Ναού σε προσκύνημα των χιλιάδων πιστών. 

Εκεί παραμένει έκτοτε και αποτελεί τον ανεκτίμητο θησαυρό της Λέσβου.

ΠΗΓΗ anazhthseis