Φωτεινή Μιχαηλίδου – Χρίστου*
Αυτή τη στιγμή, υπάρχουν στην πραγματικότητα τρεις πόλεμοι σε εξέλιξη: Ο πραγματικός, ο πλάγιος και ο αθέατος. Διευκρινίζεται φυσικά ότι, σε καμία περίπτωση, δεν μπορεί να εξισωθεί η φρίκη του πραγματικού πολέμου με τους άλλους δυο, οι οποίοι όμως θα πρέπει να αναγνωριστούν και να μελετηθούν από τους πολιτικούς αναλυτές γιατί από τη μια, εξηγούν την αναχαίτιση της ειρηνευτικής διαδικασίας και τη συνέχιση και διαιώνιση του ουκρανικού δράματος, ενώ από την άλλη, φαίνεται να διαδραματίζουν σοβαρότατο ρόλο στην επικίνδυνη αποδόμηση της ισορροπίας των πολιτικών δυνάμεων στον παγκόσμιο χάρτη.
Ο πραγματικός είναι ο πόλεμος που διεξάγεται στην Ουκρανία μετά τη ρωσική εισβολή. Με όλα τα χαρακτηριστικά της φρίκης του πολέμου, τις απώλειες ανθρωπίνων ζωών, την προσφυγοποίηση και τον σωματικό και ψυχικό τραυματισμό εκατομμυρίων ανθρώπων αποτελεί αναντίρρητα μία ακόμα μελανότατη κηλίδα στις σελίδες του 21ου αιώνα. Παρά την προπαγάνδα ή τη διάχυση ψευδών ή παραποιημένων ειδήσεων για το ποιος κάνει τι, ή τη διαφορετική εκτίμηση των αιτιών και των ευθυνών για τον πόλεμο, η φρικτή πραγματικότητα της καταστροφής και του σπαραγμού που επιφέρει η εισβολή και η παρατεταμένη πολεμική σύρραξη δεν μπορεί να αμφισβητηθεί από κανέναν.
Ο πλάγιος είναι ο οικονομικός, εμπορικός και πολιτικός «πόλεμος» κατά της Ρωσίας από τις χώρες του δυτικού κόσμου (ΗΠΑ, ΕΕ, ΝΑΤΟ). Με τις κυρώσεις που επέβαλαν οι ΗΠΑ και η ΕΕ και την παρεμπόδιση των τραπεζικών συναλλαγών με τη Ρωσία, όλες σχεδόν οι αμερικανικές και ευρωπαϊκές επιχειρήσεις έχουν αποσυρθεί από τη ρωσική αγορά. Την ίδια στιγμή, η Ρωσία αποβάλλεται από το Συμβούλιο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ μετά από αίτημα των ΗΠΑ, ενώ φαίνεται να απομονώνεται σε όλα τα επίπεδα από τις χώρες της Δύσης.
Ο αθέατος πόλεμος είναι αυτός για τον οποίο δεν μιλά σχεδόν κανείς. Αυτό οφείλεται, κατά πάσα πιθανότητα, στο γεγονός ότι έχουμε συνηθίσει να αναφερόμαστε στον λεγόμενο «δυτικό κόσμο» σαν αυτός να είναι μια ενιαία και ισομερής οντότητα με κοινά συμφέροντα και κοινούς στόχους. Γι’ αυτό και μας είναι εξαιρετικά δύσκολο να δούμε κατάματα και να αναγνωρίσουμε την πραγματική εικόνα:
Ότι δηλαδή το ένα μέρος του «δυτικού κόσμου» το πολιτικά και στρατιωτικά ισχυρό, οι ΗΠΑ, επιτίθεται αδίστακτα στο άλλο μέρος το εμφανώς πιο αδύνατο, την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Είναι πλέον προφανές ότι ο πόλεμος στην Ουκρανία και υποκινήθηκε από την Αμερική αλλά και διαιωνίζεται και παρατείνεται εξαιτίας της. Με στόχο τη διάλυση των σχέσεων που είχαν ενδυναμωθεί τα τελευταία χρόνια μεταξύ ΕΕ και Ρωσίας, η Αμερική φρόντισε να δημιουργήσει (και τα κατάφερε) μια άκρως προβληματική εστία δίπλα από τα ζωτικά όργανα της ΕΕ: την Ουκρανία. Παραβιάζοντας κατάφωρα τις προηγούμενες δεσμεύσεις της για μη επέκταση του ΝΑΤΟ και εντατικοποιώντας τις μεθοδευμένες και απανωτές προκλήσεις και απειλές προς τη Ρωσία, κατάφερε να οδηγήσει τα πράγματα στα άκρα. Με τη ρωσική εισβολή που ακολούθησε στην Ουκρανία και με τη συνεχή υποδαύλιση του πολέμου, τα συμφέροντα της Αμερικής εξυπηρετούνται στο έπακρο:
Τινάζονται στον αέρα οι εμπορικές σχέσεις μεταξύ ΕΕ και Ρωσίας. Η ΕΕ, με ξεκάθαρη αμερικανική υποκίνηση, αντί να επιδιώξει άμεση έναρξη ειρηνευτικής διαδικασίας για λήξη του πολέμου, επιβάλλει σειρά εμπορικο-οικονομικών κυρώσεων στη Ρωσία που εν τέλει όμως τιμωρούν παράλληλα και τους λαούς της ίδιας της Ευρώπης. Η ΕΕ εξαρτημένη από την αγορά φυσικού αερίου από τη Ρωσία εξαναγκάζεται από τις ΗΠΑ να αναζητήσει φυσικό αέριο από αλλού. Και φυσικά ο νέος προμηθευτής φυσικού αερίου για την ΕΕ θα είναι πια οι ΗΠΑ που όλως τυχαίως αναζητούσαν πελάτη για το δικό τους φυσικό αέριο το οποίο παράγουν με ένα καινοτόμο μεν αλλά πολύ επιβλαβή για το φυσικό περιβάλλον τρόπο.
Εκτός όμως από την εξαναγκαστική μετατροπή της ΕΕ σε πελάτη του φυσικού τους αερίου, η Αμερική επωφελείται και με άλλο τρόπο, από τη συνέχιση του ουκρανικού πολέμου. Με τη δημιουργία κλίματος ανασφάλειας στην Ευρώπη και τη «δαιμoνοποίηση του Πούτιν» ως παρανοϊκού εισβολέα που θα πάρει σβάρνα τις ευρωπαϊκές χώρες, τα μεγάλα ευρωπαϊκά κράτη το ένα μετά το άλλο και με πρώτη τη Γερμανία, αναζητούν να αγοράσουν στρατιωτικό εξοπλισμό, αξίας δισεκατομμυρίων ευρώ. Και από πού θα αγοράσουν άραγε αυτόν το εξοπλισμό; Ούτε φυσικά από τη Ρωσία, ούτε από την Κίνα. Τα χρυσοφόρα συμβόλαια πολεμικού εξοπλισμού πάνε και πάλι προς Αμερική μεριά.
Με αυτό τον τρόπο, η Αμερική πετυχαίνει μέσα από τον ουκρανικό πόλεμο «με ένα σμπάρο, δυο και τρία τρυγόνια». Έχει από τη μια οδηγήσει σε αποκλεισμό και πολιτικό-οικονομική απομόνωση τη Ρωσία και από την άλλη έχει υποδουλώσει εμπορικό- οικονομικά την ΕΕ, εξασφαλίζοντας ταυτόχρονα πελατεία και για το φυσικό της αέριο και για τις όπλο-βιομηχανίες της που κινδύνευαν να μείνουν χωρίς πελατολόγιο.
Υπάρχει όμως και μια άλλη διάσταση στον αθέατο πόλεμο που δέχεται η Ευρώπη. Πέραν του εμπορικό- οικονομικού αλυσοδέματος της, η ΕΕ έχει συρθεί και σε μια πορεία αυτοαναίρεσης και ανατροπής κατασταλαγμένων για δεκαετίες αρχών και θέσεων της. Για πρώτη φορά, βλέπουμε να κανονικοποιούνται στο ευρωπαϊκό έδαφος πάσης φύσεως διακρίσεις κατά ανθρώπων, στη βάση της καταγωγής και της υπηκοότητας τους, να απαγορεύονται βιβλία, να αλλάζουν ονόματα κλασσικοί ζωγραφικοί πίνακες, να τερματίζονται θεατρικές παραστάσεις, να μην επιτρέπεται διδασκαλία Ρώσων λογοτεχνών σε πανεπιστήμια, να γίνεται ανερυθρίαστα αποδεκτή και με συνοπτικές διαδικασίες η ένταξη της Ουκρανίας στην ΕΕ -μιας χώρας με βαθύτατα πολιτικοκοινωνικά προβλήματα, μαζικές παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων, εθνικό ξεκαθάρισμα μειονοτήτων, βασανισμούς, απαγόρευση κομμάτων αντιπολίτευσης, διώξεις αντιφρονούντων και ΛΟΑΤΚΙ κ.ο.κ. Για πρώτη φορά, η ΕΕ φαίνεται και να έχει ξεχάσει και να έχει χάσει τον ρόλο του ειρηνοποιού που είχε θεσμοθετήσει σαν βασικό πυλώνα της ίδρυσης και λειτουργίας της. Αντί αυτού, σύρεται μάλιστα σε μια αλόγιστη πορεία στρατιωτικοποίησης, αναχαίτισης των συνομιλιών και υποδαύλισης του πολέμου με αποστολή στρατιωτικών εξοπλισμών.
Στο παρασκήνιο του πολέμου στην Ουκρανία, ο αθέατος αυτός πόλεμος που διεξάγεται εντός του «δυτικού κόσμου» είναι τόσο ανελέητος που η ΕΕ φαίνεται να αλλάζει μορφή, υπόσταση, προοπτική και ιδεολογική ροπή. Η ΕΕ δέχεται, αυτή τη στιγμή, την πιο πρωτοφανή επίθεση της ιστορίας της· μια αθέατη αλλά πραγματική και δριμεία επίθεση σε ό,τι έκτισε, μέσα από ποτάμια αίματος, από τη δεκαετία του 1950 και μετά. Το πιο τρομακτικό είναι όμως, ότι αυτός που της επιτίθεται είναι ο ίδιος ο νούμερο ένα «σύμμαχος» της στον λεγόμενο «δυτικό κόσμο»: η Αμερική.
* Δικηγόρος, Λεμεσός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου