«Άντλημα ουκ έχεις»…

παπα-Ηλίας Υφαντής

Ο, εναντίον του Ευαγγελίου και των ιερών προσώπων, πόλεμος, είναι διαχρονικός. Αλλά, ιδιαίτερα στις μέρες μας, έχει γίνει καθεστώς και διεξάγεται με απροκάλυπτη σφοδρότητα.

Μέσω της παιδείας, καταβάλλεται προσπάθεια να ξεριζωθεί απ’ τις καρδιές των παιδιών κάθε ίχνος ηθικής και θρησκευτικής συνείδησης. Για τους ενήλικους το έργο αυτό έχουν αναλάβει τα ΜΜΕ και ιδιαίτερα η τηλεόραση. Απ’ όπου παρελαύνουν πάσης φύσεως «διαφωτιστές», οι οποίοι, χωρίς αντίλογο, επιτίθενται εναντίον των ιερών και οσίων της πίστης και της πατρίδας. Πάντα πριμοδοτούμενοι αδρά απ’ τον ιδρώτα του φτωχού λαού.

Τους «διαφωτιστές» αυτούς θα μπορούσαμε να τους χωρίσουμε σε δυο, κυρίως, κατηγορίες: Τους «δικηγόρους του διαβόλου», που έχουν αναλάβει εργολαβικά τον εναντίον του Ευαγγελίου πόλεμο, επειδή πληρώνονται με σκανδαλώδη ποσά, από ντόπιους και  διεθνείς αντίχριστους. Και αυτούς, εξάλλου, που για λόγους προσωπικούς στέκονται αρνητικά απέναντι στον Χριστιανισμό. Χαρακτηρίζοντας ανύπαρκτα τα ιερά πρόσωπα και μυθεύματα τα λεγόμενα ή πραττόμενά τους.

Απάντηση σχετικά με τη στάση των τελευταίων αυτών μας δίνει-νομίζω-η σχετική με τη Σαμαρείτιδα ευαγγελική διήγηση (Ιωάνν. δ,5-42):

Υπήρχε αντιπαλότητα μεταξύ Ιουδαίων και Σαμαρειτών. Και για άλλα θέματα, αλλά και για το θέμα της θρησκείας. Αντιπαλότητα την οποία δεν συμμεριζόταν ο Χριστός, ο οποίος είπε και την ωραιότατη, περί του «Καλού Σαμαρείτη», παραβολή. Και στην προκειμένη περίπτωση επέλεξε να επισκεφθεί με τους μαθητές του τη Σαμάρεια.

Στη Σαμαρείτιδα όμως, που μεσημεριάτικα ήρθε στο πηγάδι του Ιακώβ, για να αντλήσει νερό, οι προκαταλήψεις ήταν απροκάλυπτες.  Γι’ αυτό, και, όταν ο Χριστός της ζήτησε νερό, εκείνη του αποκρίθηκε:

-Πώς εσύ, Ιουδαίος, ζητείς από μένα, που είμαι Σαμαρείτιδα, νερό; Δεν γνωρίζεις ότι μεταξύ Ιουδαίων και Σαμαρειτών υπάρχει αμοιβαία εχθρότητα;

Και ο Χριστός της αποκρίθηκε: Αν ήξερες ποιος σου ζητάει το πηγαδίσιο νερό, θα του ζητούσες να σου δώσει τρεχούμενο!

Οπότε η γυναίκα, με κάποια δόση ειρωνείας, του αντιτείνει: Μα, αφού «άντλημα ουκ έχεις» για το πηγαδίσιο νερό, πού θα ‘βρεις το τρεχούμενο;

Κι όμως ο Χριστός επιμένει. Και διατείνεται, μάλιστα, πως το δικό του νερό έχει θαυματουργικές ιδιότητες. Γιατί όποιος πιεί-της λέει-απ’ αυτό, δεν θα ξαναδιψάσει. Κι όχι μόνο αυτό. Αλλά και θα δημιουργηθεί, μέσα του, πηγή και  πίδακας νερού, που, αδιάκοπα, θα αναβλύζει. Και θα κάνει όσους πίνουν απ’ αυτό να ζουν αιώνια.

Τα λόγια του μυστηριώδη συνομιλητή εξάπτουν την περιέργεια της γυναίκας. Η οποία ζητάει αυτή, πια, να της δώσει το θαυματουργό νερό. Για να μην ξαναδιψάσει κι ούτε να έρχεται διαρκώς στο πηγάδι. Έτσι, που ο Χριστός θα μπορούσε να της πει, με τη σειρά του, ότι είναι εκείνη, που  «άντλημα ουκ έχει», για να πάρει το θαυματουργό νερό.

Όμως, το να κεντρίσει τις ηθικές της πληγές,  θα ήταν βαναυσότητα. Και γι’ αυτό προτιμάει να χειρουργήσει τις πληγές της με το νυστέρι της «εις άτοπον απαγωγής»:

-Πήγαινε, της είπε, να φωνάξεις τον άντρα σου κι ελάτε εδώ μαζί.

-Δεν έχω άντρα! αποκρίνεται εκείνη.

-Αυτό, της λέει ο Χριστός, είναι αλήθεια. Αλλά μόνο η μισή αλήθεια. Γιατί είχες πέντε άντρες κι αυτός, που τώρα έχεις, δεν σου ανήκει.

Η γυναίκα μένει κατάπληκτη απ’ την αποκάλυψη. Αλλά δεν αισθάνεται καθόλου άσχημα. Αντίθετα, νιώθει πανέμορφα, που  φωτίστηκαν οι σκοτεινές πτυχές της ψυχής της. Έτσι ώστε να πάρει αυτή, τώρα πια, την πρωτοβουλία της συζήτησης:

-Κύριε, του λέει, μου δίνεις την εντύπωση ότι είσαι προφήτης. Θα ήθελα να μου λύσεις μια απορία: Εσείς οι Ιουδαίοι λέτε ότι πρέπει να προσκυνάμε τον Θεό στο ναό του Σολομώντα, ενώ εμείς οι Σαμαρείτες στο όρος Γαριζείν. Ποιο είναι το σωστό;

-Ο Θεός, της αποκρίνεται ο Χριστός, δεν είναι, αποκλειστικά, ούτε εδώ ούτε εκεί. Είναι παντού. Είναι σαν τη δροσερή αύρα, που φυσάει, όπου θέλει. Βρίσκεται έξω και πέρα απ’ τις ανθρώπινες προκαταλήψεις. Είναι το απέραντο θαύμα, που μας μιλάει με μύριες γλώσσες. Αλλά κυρίως με τη γλώσσα της αλήθειας και της ελευθερίας. Κι εκείνο, που ζητάει από μας είναι να του αποκρινόμαστε στην ίδια γλώσσα: «Πνεύμα ο Θεός και τους προσκυνούντας αυτόν εν πνεύματι και αληθεία δει προσκυνείν».

-Μακάρι, λέει η γυναίκα, ν’ αξιωθούμε ν’ ακούσουμε τι θα μας πει για όλα αυτά ο Μεσσίας, που πρόκειται να έλθει.

Για ν’ αποσπάσει, έτσι, απ’ τον Χριστό την ομολογία, που τόσοι άλλοι αιώνες περίμεναν:

-Εγώ της αποκρίνεται, που σου μιλάω, είμαι ο Μεσσίας.

Η γυναίκα δεν μπορεί να αρθρώσει λέξη. Γιατί αυτό, που ακούει, δεν μπορεί να το χωρέσει το μυαλό της. Αφήνει τη στάμνα της στο πηγάδι και τρέχει να ειδοποιήσει τους συμπολίτες της. Για να ιδούν κι αυτοί και ν’ ακούσουν αυτά, που εκείνη άκουσε. Έτσι ώστε να βεβαιωθεί ότι ήταν πραγματικά και ότι δεν έζησε, ξαφνικά, κάποιες παραισθητικές καταστάσεις…

Τι μας λέει, λοιπόν, η σχετική με τη Σαμαρείτιδα ευαγγελική διήγηση;

Μας λέει απλά ότι οι άνθρωποι που χαρακτηρίζουν μυθεύματα τα όσα λέει το Ευαγγέλιο και αντιμετωπίζουν με αντιπάθεια τον Χριστό, την Παναγία και τους αγίους, «άντλημα ουκ έχουσι». Είναι σαν τους κουφούς, που δεν μπορούν ν’ ακούσουν μια ωραία μουσική συμφωνία. Ή σαν τους τυφλούς, που δεν μπορούν να θαυμάσουν ένα ωραίο τοπίο.

Είναι, δηλαδή, ηθικά και πνευματικά «μωροί και τυφλοί». Και μόνο κάποιο συγκλονιστικό γεγονός μπορεί να τους «διανοίξει τον νουν του συνιέναι τα γραφάς». Όπως στη Σαμαρείτιδα ή τον απόστολο Παύλο!…

ΠΗΓΗ papailiasyfantis