Για να ανασάνουμε, λίγο άρωμα από το μυρογιάλι της ιστορίας μας

Δημήτρης Νατσιός δάσκαλος

«Τα έθνη, σε αντίθεση με τον ανθρώπινο, βιολογικό θάνατο, πρώτα αποσυντίθενται και έπειτα πεθαίνουν»

Και διηγώντας τα και μελετώντας και βλέποντας και ακούγοντάς τα, να κλαις. Τρικυμία μεγάλη και ξεβράζονται συνεχώς τα σκουπίδια στην πατρίδα. Χοιρομάντρι της Κίρκης, η, κάποτε Ιθάκη, Ελλάδα. Ο βούρκος δεν έχει όρια. Άνθρωποι «λοιμοί», χοιρώδεις, με αδιανόητα ποινικά εγκλήματα, εκτός από την 1η και 15η του μηνός, που προσέρχονται στο «αστυνομικό τμήμα της περιοχής τους, η… βαρύτατη αυτή ποινή, που τους θυμίζει τις ανομίες τους, αντί για την φυλακή, απελευθερώνονται με αναστολή. (Και έχει το εκδικητικό, άθλιο κράτος 7.000 έντιμους, εργατικούς και οικογενειάρχες υγιεινομικούς «σε αναστολή», χωρίς εργασία, χωρίς τα απαραίτητα για να ζήσουν τις οικογένειές τους. Οι παιδεραστές στην ίδια και καλύτερη μοίρα από τους αναξιοπαθούντες της υγείας).

Τούτη την εποχή ανασασμός και καταφυγή η μελέτη στα μυρογιάλια της ιστορίας. ‘Όταν σε πνίγουν οι αναθυμιάσεις ψάχνεις ξέφωτο, καθαρό αέρα. Η ιστορία μας, ακόμη και με τις αθλιότητές της, δεν παύει να είναι, επαναλαμβάνω, «μυρογιάλι». Μπουκαλάκι με αρώματα. Κοπρώνας η εποχή μας, αλλά σαν τις μέλισσες αναζητούμε τα μυρίπνοα άνθη. Και υπάρχουν, δόξα τω Θεώ. Για να μας θυμίζουν ποιοι είμαστε, από ποιους καταγόμαστε, τι μας πρέπει, ώστε να σηκωθούμε λίγο, κοκάλωσε η μέση μας από το πολύ γονάτισμα. (Κάπνισαν τα μάτια μου από οργή διαβάζοντας τις δηλώσεις της κ. Ούρσουλας φον… και λοιπά, στο σκοπιανό κοινοβούλιο. Και «Μακεδόνες» οι κλέπτες της ιστορίας και γλώσσας και εθνότητας. Και η προδοτική «αγραβάτωτη σαχλαμάρα» να ετοιμάζεται και πάλι να κυβερνήσει. Καμμιά αντίδραση από τους πορφυρογέννητους γόνους, που κυβερνούν, και την συνοδό, παρδαλοειδή συνοδοιπορία. Ως συνήθως κάνουν την δίαιτα που δεν παχαίνει. Ποια; Καταπίνουν τα λόγια τους…

Παραθέτω ανάσες εθνικές - επεισόδια από τη σύγχρονη ιστορία - για να απαλύνω τις πληγές που μας πονούν. Τα ερανίζομαι από παλαιότερα κείμενά μου.

Επεισόδιο πρώτο: 13 Ιουλίου 1913. Μάχη της Άνω Τζουμαγιάς, στο ύψωμα 1378, σκοτώνεται, πολεμώντας μπροστά και ο Βελισσαρίου. Ο βασιλιάς Κωνσταντίνος μόλις πληροφορήθηκε τον θάνατό του, αντί για συλλυπητήρια, τηλεγραφεί στην οικογένειά του:

«Χαιρετίζω τον Ήρωα των Ηρώων».
Ο Σπύρος Μελάς, στο βιβλίο του «οι πόλεμοι 1912 -13», περιγράφει το τέλος του αθάνατου ήρωα (σελ. 511-512).

«Έτσι, αυτή την ιστορική μέρα, βρέθηκαν αντιμέτωποι και από τα δύο μέρη οι πιο διαλεχτοί άντρες, Βούλγαροι και Έλληνες. Οι άντρες της βασιλικής φρουράς του Φερδινάνδου, μεγαλόσωμοι όλοι και ψυχωμένοι, πολέμησαν με παλληκαριά και πείσμα. Κι απέναντι τους είχανε τους αθάνατους ευζώνους, τους ημίθεους του «πρώτου-τριακοστού όγδοου», 1/38, συντάγματος.

Ο αγώνας ήταν τόσο λυσσασμένος και συχνά σώμα με σώμα, ώστε πολλοί από τη μια μεριά και από την άλλη πέφτανε τρυπημένοι με τη λόγχη, αρκετοί Βούλγαροι σκοτώθηκαν με πέτρες στο κεφάλι... γιατί, κάποια στιγμή, τα πυρομαχικά λείψανε από τους ευζώνους και τότε ο Βελισσαρίου που ήταν όπως πάντα στη γραμμή της φωτιάς, τους φώναξε:

-“Χτυπάτε τους με τις πέτρες, μωρέ! Κι αυτές σκοτώνουν”. Αλλά μια οβίδα έσκασε κοντά τους, ένα μεγάλο θραύσμα τον βρήκε κατάστηθα και ο εθνικός ήρωας, ο πορθητής του Μπιζανίου, απόμεινε στον τόπο. Στην επική αυτή σύγκρουση έπεσε σε λίγο και ο ταγματάρχης Κολοκοτρώνης, άξιο βλαστάρι της δοξασμένης γενιάς του Γέρου του Μοριά, κοντά σ’ αυτή χάθηκαν και πολλοί άλλοι αξιωματικοί και άντρες του ηρωικού συντάγματος. Οι πλαγιές κι οι ρεματιές είχαν γεμίσει πτώματα Ελλήνων και Βουλγάρων ανακατωμένα...»

(Εκείνα τα χρόνια «οι άνθρωποι ζούσαν για ένα έπαινο και πέθαιναν για ένα τραγούδι» έλεγε ο Καρκαβίτσας. Ήταν αρχοντικά φιλότιμοι. Ελπίζουμε, πως όταν ανθίσουνε και πάλι τούτοι οι τόποι, και 'ρθούνε καινούργιοι άνθρωποι, οι οποίοι θα συνοδεύσουν την μνημονιακή βλακεία στην τελευταία της κατοικία, να ξαναμπούν αυτά τα κείμενα στην τυμπανιαίας,σήμερα, αποφοράς εκπαίδευση, για να ανασάνουμε κι εμείς και οι μαθητές μας).

Επεισόδιο δεύτερο: Τον Μάρτιο του 1957, οι Άγγλοι δολοφόνοι και κατακτητές, καλούν τον Πιερή Αυξεντίου – τον πατέρα του Γρηγόρη Αυξεντίου, του θρυλικού αητού του Μαχαιρά – στις Κεντρικές Φυλακές της Λευκωσίας, για να αναγνωρίσει τον νεκρό γιο του. (Στις 3 Μαρτίου µια ολόκληρη ταξιαρχία πεζικού των Άγγλων – 5.000 στρατιώτες- επί 10 ολόκληρες ώρες έδωσε µάχη µε τον 29χρονο υπαρχηγό της ΕΟΚΑ Γρηγόρη Αυξεντίου. Μπροστά στο αλύγιστο θάρρος του, όταν οι Άγγλοι κατάλαβαν ότι δεν µπορούσαν µε άλλο τρόπο να τον εξαναγκάσουν να παραδοθεί, περιέλουσαν µε βενζίνη την «αητοφωλιά» και τον έκαψαν µες στο κρησφύγετό του. Έγινε λαμπάδα ελευθερίας!!). Ο τραγικός πατέρας αντικρίζει αγέρωχα το απανθρακωµένο λείψανο του µοναχογιού του, δεν λύγισε η ψυχή του, και απαγγέλει τους παρακάτω αυτοσχέδιους στίχους, κεντημένους με όλες τις ηρωικές σελίδες της ελληνικής ιστορίας:

«Δεν κλαίω που σ’ έχασα, που σ’ είχα για καμάρι

Κλαίω που δεν έχω ‘άλλο γιο την θέση σου να πάρει».

Επεισόδιο τρίτο: Πριν από 26 περίπου χρόνια, στην Κύπρο, σε κάποιο σηµείο της «νεκρής ζώνης», (εκεί όπου διχοτοµείται το νησί μας στα δύο, εδώ και 48 χρόνια), πέφτει νεκρός από σφαίρες άνανδρων Τούρκων ένα 26χρονο παλληκάρι, ο Σολωµός Σολωµού. Σκαρφάλωνε άοπλος στον ιστό, για να κατεβάσει το κατοχικό σύµβολο του ψεύδους και του αίµατος: την τουρκοκυπριακή «σβάστικα». Εκεί τον βρήκε το μεμέτικο βόλι… Και το ηρωικό ελληνόπουλο – που είχε ίδιο και το όνοµα και το επίθετο µε τον ποιητή που έγραψε τον «Ύµνο εις την Ελευθερίαν»! – πέρασε στην αθανασία!

Πήγαν μετά από μέρες στον πατέρα του ήρωα, για να του προσφέρουν οικονομική ενίσχυση, εκ μέρους της Βουλής των Ελλήνων. Αρνιόταν πεισματικά, όντας φτωχός μα περήφανος. Πείστηκε, όταν του είπαν πως δεν έπρεπε να προσβάλει τους εκπροσώπους του ελληνικού λαού, γιατί ήθελαν μόνο να τιμήσουν τον ήρωα γιό του. Μόλις πήρε την επιταγή, την κατέθεσε αμέσως στο Ταμείο Άμυνας της Κύπρου. Όταν τον ρώτησαν, γιατί το έκανε, απάντησε ο λεβεντόγερος. «Τι νόμιζαν ότι θα έτρωγα εγώ από το αίμα του παιδιού μου; Φαντάζεστε να πήγαιναν στον Πιερή Αυξεντίου με μια επιταγή και να του λέγαν: “Αυτά είναι για τη θυσία του γιού σου; Θα τους σκότωνε!”.

Τα γράφω αυτά, γιατί πλησιάζει η αποφράς (=από +φράσσω, μέρα που δεν πρέπει να λέγεται, να μνημονεύεται), ημέρα του ελληνοτουρκικού πολέμου, του 1974, τότε που κάποιοι προδομένοι κρατούσαν όρθια και αγκαλιά την πατρίδα. Εδώ η «πολύχρωμη» πληγή που λέγεται «ανωτέρα τάξις» (Παπαδιαμάντης), θα γιορτάζει την αποκατάστασή της…