Με το μέτρο της παιδικής αθωότητας μπορεί ο άνθρωπος να εισέλθει στην Βασιλεία του Θεού

Πρωτοπρεσβύτερος Βασίλειος Γιαννακόπουλος

Το Ευαγγελικό ανάγνωσμα της Κυριακής Ι΄ Ματθαίου, παρουσιάζει ένα βασανισμένο παιδί, που το ταλαιπωρούσε το ακάθαρτο πνεύμα.

Ο πατέρας του δυστυχισμένου παιδιού γονυκλινής ενώπιον του Ιησού παρακαλεί να θεραπεύσει το άρρωστο παιδί του. «Κύριε, ελέησόν μου τον υιόν, ότι σεληνιάζεται και κακώς πάσχει· πολλάκις γαρ πίπτει εις το πυρ και πολλάκις εις το ύδωρ» (ΜΑΤΘ. 17, 15).

Και ο Χριστός αμέσως θεράπευσε τον δαιμονισμένο νέο. Η θεραπεία αυτή πέρα από τη θαυματουργική σημασία της, είναι συγχρόνως και ένα ενδιαφέρον του Χριστού προς το παιδί αυτό, αλλά και σε κάθε παιδί. 

Η αγάπη προς τα παιδιά, εκείνη την εποχή, είχε ιδιαίτερη σημασία. Τα παιδιά τότε βρίσκονταν σε μειονεκτική θέση και θεωρούνταν ως πράγματα χωρίς πνευματική αξία. Τους φέρονταν με απάνθρωπους τρόπους. Τα υποτιμούσαν.

     Τα νεογέννητα παιδιά, εκείνον τον καιρό, τα έβαζαν στα πόδια του πατέρα, ο οποίος αποφάσιζε, αν θα ζούσαν ή αν θα τα σκότωναν. Τα φαινόμενα αυτά δεν συνέβαιναν μόνο στην Ρωμαϊκή εποχή, αλλά και στους αρχαίους Έλληνες. Είναι γνωστοί οι νόμοι του Σόλωνα και του Λυκούργου για τη σκληρότητά τους προς τα παιδιά τα καχεκτικά ή τα ανάπηρα. Φονεύονταν, για να μη γίνονται βάρος της κοινωνίας.

Όμως ο Χριστός ανέτρεψε αυτή την τάξη πραγμάτων και εξεδήλωσε ιδιαίτερη αγάπη και ενδιαφέρον προς τα παιδιά. Μάλιστα την αθωότητά τους έθεσε ως μέτρο κρίσης της αθωότητας των ενηλίκων. Με το μέτρο της παιδικής αθωότητας μπορεί ο άνθρωπος να εισέλθει στην Βασιλεία του Θεού.

Όταν οι μαθητές απομάκρυναν τις μητέρες που οδήγησαν τα παιδιά τους στον Χριστό να τα ευλογήσει, ο Κύριος είπε: «Άφετε τα παιδία και μη κωλύετε αυτά ελθείν προς με· των γαρ τοιούτων εστίν η βασιλεία των ουρανών» (ΜΑΤΘ. 19, 14).

Με την επίδραση των Χριστιανικών ιδεών αναγνωρίσθηκε η θέση του παιδιού και η υποχρέωση των αρμοδίων παραγόντων για τη μόρφωσή του και για την προαγωγή του. Η οικογένεια θεωρήθηκε το θερμοκήπιο της ανάπτυξης του παιδιού.

Ιδιαίτερα αναγνωρίσθηκε ο πολύτιμος ρόλος της μητέρας. Αποτελούν στόλισμα της Εκκλησίας υπέροχες μητέρες που ανέδειξαν αγίους μέσα στους κόλπους της, όπως ο Μέγας Βασίλειος, ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος, ο Ιερός Αυγουστίνος και αναρίθμητοι άλλοι.

Πίσω από όλες αυτές τις μεγάλες προσωπικότητες κρυβόταν μία μητέρα που αγαπούσε τον Θεό, ήταν προσηλωμένη στην οικογένειά της και δεν κοίταζε εδώ κι εκεί, προσευχόταν συνεχώς στον Θεό να την φωτίζει για το πως να διαπαιδαγωγήσει τα παιδιά της, συμμετείχε στα Ιερά Μυστήρια της Εκκλησίας μας. 

Το παιδί είναι η ελπίδα του κοινωνικού μας βίου. Δυστυχώς και στη σημερινή εποχή δεν έχουν εξαλειφθεί εντελώς τα φαινόμενα εκμετάλλευσης των παιδιών. Βλέπουμε για παράδειγμα, να εκμεταλλεύονται κάποιοι την παιδική φτώχεια με ποικίλες μορφές δουλείας και εμπορίας.

Ποικιλόμορφη η διαφθορά κυρίως των συμφερόντων της υποτίθεται Χριστιανικής Δύσης. Από το άλλο μέρος έχουμε με τις υλιστικές αντιλήψεις καθίζηση της παιδείας μας. Στα σημερινά σχολεία της πατρίδας μας, έχουν παρεισφρήσει κάποιοι εκπαιδευτικοί, ευτυχώς που υπάρχουν και εξαιρέσεις, που είναι εθνομηδενιστές.

Έχουν καταπατήσει όλα τα ιδανικά που αφορούν τα ιερά και τα όσια της πατρίδας μας. Τα σχολεία έπαυσαν να είναι παιδαγωγικά καθιδρύματα και δεν προσδίδουν τη δέουσα προσοχή στην παιδαγωγική οδηγητική των παιδιών.

     Φρούριο προστασίας του παιδιού παραμένει η οικογένεια. Η αρμονική συμβίωση μεταξύ των μελών είναι η βασική προϋπόθεση της πνευματικής και σωματικής ανάπτυξης των παιδιών για να εισέλθουν στο στίβο της ζωής.

Όταν μέσα στην οικογένεια επικρατεί ταραχή ή κάποια στιγμή διαλύεται, το παιδί διαταράσσεται ψυχολογικά και χάνει τις ισορροπίες του. Και έτσι βγαίνει στην κοινωνία και δεν μπορεί να συνυπάρξει με αυτή. Αποτέλεσμα αυτής της κατάστασης είναι αυτή η κοινωνία που βιώνουμε όλοι μας.

Γι’ αυτό τα ζευγάρια να είναι προσεκτικά. Να μην τσακώνονται μπροστά στα παιδιά, να ταπεινώνονται, να ζητούν τη βοήθεια του Θεού. Αν σήμερα έχουμε παραστρατήματα πολλών νέων, τα αίτια τα βρίσκουμε στις προβληματικές οικογένειες, στην έλλειψη στοργής και φροντίδας. Και η διαπαιδαγώγηση αρχίζει και πρέπει να αρχίζει από τη βρεφική ηλικία. Μην περιμένουμε να αλλάξουν τα παιδιά σε μεγαλύτερη ηλικία.

     Η οικογένεια είναι κατά τη διδασκαλία της Εκκλησίας μας η «κατ’ οίκον Εκκλησία», όπου ιερουργείται το μυστήριο της ζωής. Ισχυρές πνευματικά οικογένειες απομακρύνουν ή εκτονώνουν οξέα κοινωνικά προβλήματα και δημιουργούν νέους, όχι πνευματικά σεληνιαζόμενους, αλλά γεμάτους χαρά, αισιοδοξία, διάθεση δημιουργίας και πραγματικής προόδου. Όμως για να είναι οι οικογένειες έτσι, θα πρέπει να είναι κοντά στον Χριστό και στην Εκκλησία Του.

Όχι πως τότε θα εκλείψουν όλα τα προβλήματα. Όμως ο αγωνιζόμενος πιστός θα κάνει την αυτοκριτική του, θα ταπεινωθεί, θα προσευχηθεί, θα εξομολογηθεί τις πτώσεις του στον Εξομολόγο, θα κοινωνήσει, θα είναι μέσα στην κιβωτό της σωτηρίας που είναι η Εκκλησία. Ο Χριστός με την αγάπη Του απέβη ο Μέγας παιδαγωγός της ανθρωπότητας. 

ΠΗΓΗ orthodoxia