Η μοναδική οδός για την σωτηρία μας είναι το ολοκληρωτικό μας δόσιμο στον Χριστό

Στέφανος Παναγόπουλος

Όταν ο Χριστιανός αρχίσει και εμβαθύνει στο κάθε ένα γεγονός όχι ως εορτή, όχι απλώς ως πανηγύρι όπου θα επιτελέσει κάποια πνευματικά καθήκοντα αλλά ως κρίκο στο σχέδιο της Θείας Οικονομίας δια την σωτηρία του ανθρώπου, που οικειοθελώς εξέπεσε της χάριτος, τότε αντιλαμβάνεται πολύ διαφορετικά όχι μόνο το περιεχόμενο της εορτής αλλά πολύ περισσότερο τα διδάγματά της.

Αυτές τις μέρες οι σκέψεις είναι πάρα πολλές γύρω από αυτά τα θέματα της σωτηρίας του ανθρώπου διότι έρχονται οι δικές μας πράξεις και οι δικές μας επιλογές, ως ανθρωπότητας, να μας υπενθυμίσουν ότι αυτά που είναι γραμμένα είναι πέρα για πέρα αλήθεια. Ότι αυτά που είναι γραμμένα είναι η όντως αλήθεια. Κι αφού αυτά είναι αλήθεια, άρα ζει Κύριος ο Θεός και οι υποσχέσεις Του είναι αληθινές και είναι εγγύς προς βοήθειαν πάσι τοις επικαλουμένοις Αυτόν. Ταυτόχρονα, όμως, αυτό συνεπάγεται ότι και ο διάβολος είναι υπαρκτό πρόσωπο, που, για πάνω από 7.500 χρόνια, μάχεται να κρατήσει τον άνθρωπο βουτηγμένο στην αμαρτία και μακριά από τον Θεό.

Όπλο του διαβόλου είναι η αμαρτία. Από μόνος του ο διάβολος δεν έχει καμία εξουσία επ’ ουδενός πράγματος. Ούτε επί της φύσης, ούτε επί του ανθρώπου. Ο άνθρωπος οικειοθελώς τού δίνει εξουσία επί της ψυχής του με την παρακοή στο θέλημα του Θεού και την αποδοχή του ψέματος που εκείνος του εισαγάγει στον νου του· και άμα τη παρακοή, ο άνθρωπος συμπαρασύρει μαζί του στην πτώση και τη φύση που έχει δημιουργηθεί για εκείνον.

Αλλά ούτε η αμαρτία, η παρακοή αυτή καθαυτή, είναι το πρόβλημα όσο είναι η αμετανοησία, δηλαδή η εμμονή στο ίδιον θέλημα, το οποίο πλέον έχει διαφθαρεί και έχει εκπέσει, και η περαιτέρω απομάκρυνση από τον Θεό, δια της αποποίησης της ευθύνης, ο Οποίος όμως είναι ταχύς προς διόρθωσιν του προβλήματος και δεν μένει αμέτοχος.

Και κατόπιν αυτών άρχεται να εγείρεται το τείχος της έχθρας μεταξύ των Θεού και ανθρώπου, το οποίο το αναγείρει ο άνθρωπος και όχι ο Θεός. Στο δε τέλος, έχοντας το τείχος υψωμένο ο άνθρωπος αδυνατεί να δει ότι αυτός ήταν που το έκτισε και ότι ο Θεός δεν έχει κανένα πρόβλημα μαζί του εφόσον θελήσει να τακτοποιήσει δια της υπακοής και δια της εξομολογήσεως και μετανοίας το ζήτημα της αμαρτίας. Αρχίζει τότε, λόγω της πωρώσεως της καρδίας, της σκληρύνσεως που έχει επέλθει, να θεωρεί ότι το τείχος ο Θεός το έχει χτίσει, ή ότι πάντα υπήρχε εκεί, ότι πάντα ήταν έτσι. (Όπως και πολλά πράγματα ο άνθρωπος στην ζωή του θεωρεί αυθαιρέτως ότι έτσι είναι, ενώ δεν είναι.)

Αυτήν τη διαστροφή του ανθρώπου ήρθε ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός με την ενανθρώπησή Του να διαλύσει, να την ανατρέψει. Να αποδείξει στον άνθρωπο ότι ο Θεός από την μεριά Του δεν έχει κανένα θέμα να διαλεχθεί με τον άνθρωπο, εφόσον ο δεύτερος τακτοποιήσει το θέμα της αμαρτίας και ότι για την τακτοποίηση του θέματος δεν απαιτούνται έξοδα, δεν απαιτούνται έργα χρόνων αλλά μόνο αλλαγή του θελήματος και ταπείνωση του εγώ, ώστε να αποδεχθεί το σφάλμα του και να δεχθεί την θεραπευτική αγωγή.

Είναι τόσο δύσκολο στον άνθρωπο που ζει μέσα στην αμαρτία να κατανοήσει την αγαθότητα του Θεού, πολλώ δε μάλλον να κατανοήσει την φυσιολογική κατάσταση στην οποία πρέπει να βρίσκεται, την κατά Θεόν κατάσταση. Όλη η αρχαιότητα ματαιοπονούσε με θεωρίες και απόπειρες προσεγγίσεως του Θείου. Και σήμερα επιστρέψαμε πάλι εκεί. Επιστρέψαμε αναλογικά στην ίδια κατάσταση όπου ψάχνουν όλοι να εφευρίσκουν θεωρίες και υπολογισμούς για το πώς να προσεγγίσουν αυτά που μόνο δια αποκαλύψεως μπορούν να προσεγγιστούν. Επιστρέψαμε στο σημείο όπου δεν μας ενδιαφέρει η αλήθεια, όσο μάς ενδιαφέρει απλώς το να ακούγεται κάτι διαφορετικό, κάτι νέο αλλά όχι καινό, κάτι άλλο. Βέβαια, πέραν του Θεού, το κάτι άλλο καταλήγει να είναι πάντοτε το του διαβόλου. Μέση οδός δεν υπάρχει.

Ακόμη και στη λεγομένη θεολογία, αυτή των Πανεπιστημίων -και τη λέω λεγομένη καθότι ουδέποτε δύναται να διδαχθεί η αληθινή Θεολογία από καθέδρας με τον δυτικό τρόπο της επιστημοσύνης, αφού εμπειρία εστί- αναλώνονται οι φοιτητές στο να πουν κάτι το διαφορετικό. Αντί να κατοχυρωθεί ότι γνωρίζουν αυτά που πρέπει να γνωρίζουν, την αλήθεια της πίστεως και ότι όχι μόνο τα γνωρίζουν, αλλά τα εφαρμόζουν κιόλας! Αυτό, βέβαια, δεν αποτελεί καινοφανές φαινόμενο, ούτε έγινε τα τελευταία χρόνια.

Πολλοί ξεχάσαν τι συνέβαινε πριν ξεκινήσει όλο αυτό το σχέδιο αποσταθεροποίησης το οποίο εντέλει όμως ο Θεός θα αξιοποιήσει για να κάνει τη δική του «Επανεκκίνηση», όπως έκανε και άλλοτε στο διάβα της ιστορίας με διαφόρους τρόπους, διότι ο Θεός ελέγχει τον ρου της ιστορίας.

Έχουν ξεχαστεί οι βλασφημίες στα άγια πρόσωπα πολλά χρόνια πριν και ότι κανείς εκκλησιαστικός άρχων δεν αντιδρούσε δυναμικά, με αφορισμούς ή άλλες ποινές εκκλησιαστικές...

Έχουν ξαφνικά ξεχαστεί οι εκατοντάδες χιλιάδες εκτρώσεις, τις οποίες εστηλίτευαν κάποτε επιφανείς άνδρες και γυναίκες της Εκκλησίας, αλλά που τις τελευταίες δεκαετίες έγιναν «ανθρώπινο δικαίωμα», αντιβαίνον στα δικαιώματα του Θεού...

Έχει ξεχαστεί όλη αυτή η υποστήριξη και η ανοχή που εδείχθη στα σαρκικά αμαρτήματα και κατ’ εξοχήν στο βδέλυγμα της αρσενοκοιτίας και της μίξης ατόμων του ιδίου φύλου...

Έχει ξεχαστεί η από τόσων ετών διάβρωση της Εκκλησίας με τη συνεχή εισβολή του κράτους σε θέματα που δεν πρέπει και τις συνεχείς υποχωρήσεις των επισκόπων. Τα αναφέρει εξάλλου και ο Άγιος Παΐσιος από την εποχή του, αλλά και άλλοι επιφανείς Πατέρες του 20ου αιώνος...

Έχουν ξεχαστεί οι τόσες ατασθαλίες κληρικών στην τέλεση των μυστηρίων και η ασυνέπεια του λαού στα πνευματικά του καθήκοντα με όλων των ειδών τις προφάσεις...

Όλα έχουν ξεχαστεί και ακούς ανθρώπους να απορούν πώς γίνεται αυτή τη στιγμή οι άνθρωποι να μη βλέπουν την πλεκτάνη που έχει στηθεί για να τους νεκρώσει πλήρως, και σωματικώς.

Μα πώς να αντιληφθεί ο οποιοσδήποτε την παγίδα όταν έχει αυτο-τυφλωθεί, όταν έχει απορρίψει το φως και προτιμήσει το σκοτάδι, ότι τα έργα αυτού πονηρά εισίν; Όταν δεν έχουν διάθεση μετανοίας οι άνθρωποι παρά τα έτη πολλά τα οποία τούς αφήνει ο Θεός επί της γης αναμένων τη μετάνοιά τους, αλλά μόνο κοιτούν πώς να αποκτήσουν αγαθά, να καλοπεράσουν, να ζήσουν να δουν παιδιά και εγγόνια;

Όπως και τότε, στην εποχή προ της Γεννήσεως του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, που οι άνθρωποι αδυνατούσαν να καταλάβουν τον όλεθρο που προκαλεί η αμαρτία και που για να γεμίσουν το ψυχικό κενό και να δικαιολογήσουν την αμαρτία τους κατέφευγαν στην ειδωλολατρία, σε θεούς όμοιους μ’ εκείνους, με τα ίδια πάθη και τις ίδιες αδυναμίες. Ελάχιστοι ήταν εκείνοι που κατόρθωναν να δουν το ψεύδος και τη ματαιότητα όλων αυτών. Οι πολλοί τα δεχόντουσαν, είτε γιατί ένιωθαν ασφάλεια σ’ αυτά, είτε γιατί δεν ήθελαν να ξεχωρίσουν και να χάσουν τα κεκτημένα.

Δεν προηγείται η δύναμη του διαβόλου της αμαρτίας. Ο Διάβολος έχει πειθώ, δεν έχει δύναμη. Δεν μπορεί να εξαναγκάσει τον άνθρωπο να διαπράξει αμαρτία. Δεν του έχει παραχωρηθεί τέτοια εξουσία. Άρα, όταν πληθαίνει η αμαρτία, δεν πληθαίνει επειδή έχει αυξηθεί η δύναμη του διαβόλου, την οποία αντλεί από κάπου αλλού ή αποκτά με κάποιον άλλον τρόπο. Τουναντίον, όταν πληθαίνει η δύναμη του διαβόλου, τότε σημαίνει ότι έχει πληθυνθεί η αμαρτία.

Και οι λύσεις στο πρόβλημα της αμαρτίας του ανθρώπου είναι δύο: ΜΕΤΑΝΟΙΑ και κατάργηση της αμαρτίας δια της υπακοής στον Θεό και της επανενώσεως μαζί Του ή σωματικός ΘΑΝΑΤΟΣ (ο ψυχικός έχει επέλθει προ πολλού, εξάλλου) ώστε να μην διαπράττεται πλέον η αμαρτία.

Αλλά πώς να επιθυμήσει ο άνθρωπος την επανένωση όταν, όπως ειπώθηκε προηγουμένως, νιώθει ότι υπάρχει τείχος ανυπέρβλητο;

Αυτό το τείχος ήρθε ο Χριστός να διαλύσει, αποδεικνύοντας στον άνθρωπο ότι έτσι όπως ο ίδιος το κατασκεύασε, ο ίδιος μπορεί να το χαλάσει, διότι Εκείνος δεν τον αποστρέφεται ως πλάσμα Του. Αποστρέφεται την αμαρτία που φέρει, αλλά μόλις την αποτινάξει και ως άλλος άσωτος πάρει τον δρόμο της επιστροφής, αμέσως έρχεται να τον βοηθήσει. Ωστόσο, ο άνθρωπος πρέπει κατ’ αρχήν να επιθυμήσει τη σχέση με τον Θεό ξανά και αυτό δεν είναι εύκολο έργο, γιατί το εγώ του πρώτο και καλύτερο δεν τον αφήνει και κατόπιν οι γύρω του, και τελευταίος ο διάβολος.

Πέραν, όμως, όλων των προαναφερθέντων, ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, ως Θεάνθρωπος, έκανε και κάτι ακόμη που ουδείς άλλος μπορούσε να κάνει, διότι ο άνθρωπος που αντιστέκεται στον πονηρό ωφελεί εντέλει μόνο τον εαυτό του. Η Υπεραγία Θεοτόκος, η άσπιλος αυτή ύπαρξη, που ουδεμία ηθελημένη αμαρτία είχε πλην του προπατορικού αμαρτήματος, χωρίς τη σάρκωση του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, θα είχε ωφελήσει με την αγιότητά της, που ακόμη και άγγελοι δεν μπορούν να συλλάβουν, μόνο εκείνην. Ουδένα μπορούσε να σώσει από μόνη της η Παναγία Μητέρα του Κυρίου ημών Ιησού Χριστό από την αμαρτία.

Με τη γέννηση του Υιού του Θεού δι’ αυτής και Σωτήρος του κόσμου, γέννησε Εκείνον, ο οποίος όχι μόνο άνοιξε τον δρόμο προς τον Παράδεισο για τους Δικαίους αλλά έδωσε και τη δυνατότητα αφέσεως των αμαρτιών σε όλους τους θέλοντας ανθρώπους και συνέστησε την Εκκλησία επί γης, με την πομπή παρά του Πατρός του Πνεύματος του Αγίου, δίνοντας την εξουσία στους Αποστόλους, και οι Απόστολοι στους διαδόχους αυτών κατόπιν, της αφέσεως των αμαρτιών, του ισχυροτέρου όπλου κατά του Διαβόλου. Αυτό τού συντρίβει όλην την δύναμη.

Ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός ήρθε επί γης για να λύσει το ζήτημα της αμαρτίας που εδημιουργήθη εν τω Παραδείσω και το έλυσε στο διηνεκές. Δεν το έλυσε προσωρινά, δεν το έλυσε περιορισμένα. ΑΛΛΆ, όπως ειπώθηκε προηγουμένως, το έλυσε δια τους θέλοντας καθότι οι μη θέλοντες αφήνουν αναξιοποίητη την ευεργεσία αυτήν του Κυρίου.

Δυστυχώς, σήμερα ο λαός δεν θέλει να αποτινάξει τις αμαρτίες του, ενώ αντιθέτως δέχεται να συσσωρεύσει κι άλλες. Με ένα πυροτέχνημα ο διάβολος έστρεψε την προσοχή όλων μακριά από το θέμα της αποτινάξεως της αμαρτίας και προς την κατεύθυνση του να μην πράξουν μια συγκεκριμένη αμαρτία, ή κάποιες συγκεκριμένες αμαρτίες. Ως Χριστιανοί δεν μας εδόθη ποτέ τέτοιο περιθώριο εκ μέρους του Κυρίου, ότι μπορούμε να μην φροντίζουμε για τις αμαρτίες μας και να είμαστε βέβαιοι για τη σωτηρία μας, αρκεί να μη διαπράξουμε κάποια «πιο μεγάλη» όπως τη θεωρούμε εμείς αμαρτία απ’ όσες ήδη διαπράττουμε.

Αυτό είναι τέχνασμα του διαβόλου. Ο Κύριος μάς είπε να γίνουμε καθόλα άγιοι και στους μακαρισμούς μάς έχει βάλει πολύ υψηλά τον πήχη, γιατί μας έδωσε με τη σταυρική Του Θυσία και τα Μυστήρια της Εκκλησίας πολύ περισσότερη δύναμη, και πολύ ισχυρότερα όπλα κατά του διαβόλου.

Είναι τόσο σημαντικό γεγονός αυτό, της κατά σάρκαν Γεννήσεως του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού όπου αναλύοντάς το κάποιος, όπως και όλα τα γεγονότα που αφορούν την ζωή του Θεανθρώπου Ιησού, αναγκάζεται να εκθέσει όλην την θεολογία της Ορθοδόξου Εκκλησίας, αλλά και όλον τον αγώνα του πιστού έναντι των τεχνασμάτων του διαβόλου, διότι αυτή η γέννηση έθεσε την αρχή της οριστικής διαλύσεώς τους.

Μία δε από τις αμαρτίες που δεν προσέχουμε κατά κόρον οι Χριστιανοί, επειδή ακριβώς όπως είπαμε, κατηγοριοποιούμε τις αμαρτίες όπως μας βολεύει, ή όπως θεωρούμε τη δεδομένη στιγμή ότι πρέπει να είναι η προτεραιότητά τους, είναι το θέμα του ψεύδους. Ο δε Διάβολος μεταχειρίζεται κατά κόρον το ψεύδος ώστε να συγχύσει τον άνθρωπο και να τον συντρίψει.

Δεν τον ενδιαφέρει τον διάβολο να πει εκατομμύρια ψέματα, να δημιουργήσει ένα σωρό ψεύτικες εικόνες και ψεύτικες προφητείες, και ψεύτικες προβολές του μέλλοντος με σκοπό να φέρει σε σύγχυση, σε φόβο και σε αγωνία τον άνθρωπο ώστε να του αποστρέψει το βλέμμα από τις εντολές του Θεού, από το σχέδιο του Θεού και από τη σωτηρία του. Από την άλλη, ο Χριστιανός δεν μπορεί να μεταχειρίζεται το ψεύδος με τον ίδιο τρόπο και πρέπει να είναι πολύ προσεχτικός στη διαχείριση της πληροφορίας, και να μην εστιάζει στον εντυπωσιασμό.

Τα περισσότερα που λέει ο Διάβολος είναι ψέματα ή υπερβολές. Θέλει πάντοτε να παρουσιάζεται ότι κατέχει δύναμη με κάποιον τρόπο, όπου δεν είναι στο χέρι του πιστού να του τη στερήσει, παρότι, όπως αναφέρθηκε προηγουμένως, η δύναμη του διαβόλου έγκειται στην αμαρτία του ανθρώπου και την αμετανοησία του, και όχι σε κάτι άλλο. Έτσι ο Διάβολος ξεδοντιάζει τους πιστούς και τους περιορίζει να νιώθουν μονίμως σε μειονεκτική θέση, ενώ έχουν τη δύναμη είτε εν λόγω, πολλώ δε εν έργω να χτυπήσουν το κέντρο του διαβόλου, την αμαρτία.

Με μεγάλη θλίψη πρέπει να ομολογήσουμε ότι εδώ και αρκετές δεκαετίες, μέσω και της διαβρώσεως εντός της Εκκλησίας, έβαλε στο χέρι και τους λειτουργούς στο μυστήριο της Μετανοίας και Εξομολογήσεως με αποτέλεσμα να υπάρχει πρόβλημα και σ’ αυτόν τον τομέα.

Δεν είναι το ιατρικό θέμα που προέκυψε το κύριο πρόβλημα, ούτε το πολιτικό, ούτε κανένα από όλα αυτά. Αυτά είναι παραπετάσματα καπνού του διαβόλου για να κρατά τους ανθρώπους αποπροσανατολισμένους και να νομίζουν ότι τους φταίνε συγκεκριμένα πρόσωπα, που αν τα βγάλουν από τη μέση, θα λυθούν ξαφνικά τα προβλήματα όλα. Ναι, προς στιγμήν ίσως λυθούν κάποια προβλήματα και ναι, πρέπει να φύγουν αυτά τα πρόσωπα, αλλά αν δεν λυθεί το θέμα της αμαρτίας, θα κρατήσει πολύ λίγο αυτή η πρόσκαιρη λύση, όπως έχει δείξει και η ιστορία άλλωστε και πάλι θα εγερθούν άρχοντες, τόσο πολιτικοί, όσο και εκκλησιαστικοί, ασεβέστεροι των προηγουμένων.

Και τι ωφελεί αν διορθωθεί το κράτος, αλλά δεν διορθωθούν τα κακώς κείμενα στην Εκκλησία ή στον λαό; Τι έχει μεγαλύτερη αξία, η Ελλάδα ή η Ορθοδοξία; Μπορεί η Ελλάδα να κάνει Ορθοδοξία από μόνη της; Αδύνατον. Ελλάδα κάποτε στον χάρτη δεν υπήρχε, όμως η Ορθοδοξία υπήρχε και ανέστησε την Ελλάδα επειδή οι πρόγονοί μας ηγάπησαν το κήρυγμα του Ευαγγελίου και εμαρτύρησαν γι’ αυτό και ο Κύριος ηγάπησεν αυτούς και τη γλώσσα την ελληνικήν, την οποία επέλεξεν ίνα κηρυχθεί το Ευαγγέλιόν Του και να μείνει εις τους αιώνας η διαθήκη Του.

Εμείς δυστυχώς ξεχάσαμε την γλώσσα μας και ούτε πια κατανοούμε τα νοήματα των Γραφών ή των εκκλησιαστικών κειμένων, και ούτε μπορούμε να τα μεταδώσουμε ώστε να φωτίσουμε· και μένουμε λαμπάδες σβηστές, παρότι ο κόσμος χρειάζεται το φως. Σ’ αυτό δεν μας φταίνε οι πολιτικοί, αν εμείς εξελέξαμε όλα αυτά τα χρόνια να μην αφιερώνουμε τον χρόνο που πρέπει προς την μελέτην και την αγάπην του νόμου του Θεού. Αυτοί μάς έλκυαν αλλά θέλαμε κι εμείς. Γι’ αυτό και τώρα ακόμη βλέπουμε ανθρώπους να μην καταλαβαίνουν ότι τους λένε ψέματα μέσα στα μούτρα τους, ότι έχουν διαστρέψει το νόημα των λέξεων και δι’ αυτής της διαστροφής έχουν διαστρέψει και το νόημα της επιστήμης· καθότι η επιστήμη βασίζεται στην κατανόηση που γίνεται δια του λόγου.

Θέλει κάποιος να βοηθήσει έστω και σ’ αυτήν την εσχάτη ώρα;

Πρέπει όλη η ζωή του ανθρώπου να θεμελιωθεί επάνω στην πέτρα της πίστεως, την ομολογία στη Θεότητα του Χριστού. Όλη. Επάνω στην αλήθεια.

Υπάρχει πολύ ψεύδος πλέον διάχυτο παντού. Υπάρχουν πολλές διαστρεβλώσεις της αλήθειας, ειδικά στον επιστημονικό χώρο, στον εκπαιδευτικό, παντού. Οι Χριστιανοί μαθαίνουν και ακούν πράγματα που πόρρω απέχουν της κατά Θεόν επιστήμης και δεν αντιδρούν, δεν τ’ απορρίπτουν αλλά τα αναμεταδίδουν.

Υπάρχουν πολλά κατάλοιπα της αμαρτίας σε πολλά μέρη της ζωής του Χριστιανού, ακόμη κι εντός της Εκκλησίας. Επιθυμίες πολλές για μια καλή κατά κόσμον ζωή και όχι για κατά Χριστόν, και μόνο, καλή ζωή. Κι αυτά περνάνε στα παιδιά, αναμενόμενα.

Χρειάζεται μια ολοκληρωτική αποτίναξη του ζυγού της αμαρτίας, σε όλες τις προεκτάσεις της ζωής μας. Ακόμη κι αν αυτό έχει κόστος. Διότι, ό,τι έχει κόστος σ’ αυτήν την ζωή για τον Χριστό έχει ανταπόδοση πολλαπλάσια στην άλλη.

Και ήδη έχουν ξεκινήσει αυτές οι προσπάθειες ανοικοδόμησης από ανθρώπους του Θεού που βλέπουν το βάθος των πραγμάτων. Δεν περιμένουμε πότε θα μας επιτρέψουν τα όργανα του Διαβόλου να κινηθούμε. Αυτοί τη δουλειά τους και εμείς τη δική μας.

Εύχομαι ο νέος χρόνος να είναι η χρονιά που με τη χάρη του Θεού θα εναρμονίσουμε το θέλημά μας και όλα τα έργα μας με το θέλημα του Θεού και θα συμβάλλουμε κι εμείς στην αναλαμπή της μετανοίας στον κόσμο!

Χαίρετε εν Κυρίω πάντοτε.

ΠΗΓΗ facebook