Σκοταδιστικά Βεγγαλικά

 Ιωάννης Πελίτης - θεολόγος

Ασφαλώς και η Παναγία δεν χρειάζεται συνήγορο απέναντι σε όποιους αχρείους βλασφημούν, νομίζοντας πως προσβάλλουν σα να ήταν δυνατό να λερωθεί ο ήλιος απ’ τη λάσπη. Μόνοι τους πάσχουν την έσχατη αποβλάκωση να στερούν απ’ τον εαυτό τους την ενέργεια της ελευθέρωσής τους απ’ τον σαδιστή ανθρωποκτόνο που τους εξωθεί στην βλασφημία.

Επειδή και ο δαίμονας της βλασφημίας πιστεύει και φρίττει και δεν τολμάει να βεβηλώσει τα Ιερά, ούτε εκπίπτει σε αθεϊσμό, διαλέγει όσους οι ψυχές τους ξεχειλίζοντας βόρβορο ανοηταίνουν και, υποσχόμενος να τους θρονιάσει σε υψηλή (!) θέση, στην κόλαση, βάζει στο δικό τους στόμα όποια βλασφημία τον ευχαριστεί. Ξέροντας βέβαια ότι με ισόβια μετάνοια δύσκολα θα καθαρθούν, οπότε τους κυριεύει ολοκληρωτικά και στην αιωνιότητά τους, που ούτε άπειρα τρισεκατομμύρια χιλιετίες την εξαντλούν.

Το ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερο κακό απ’ αυτό που προκαλούν στον εαυτό τους οι ίδιοι, υπαγορεύει να παραιτηθούμε απ’ όποια απαίτηση;

Δεν τίθεται εκ των πραγμάτων (απ’ το ίδιο το εμετικό θρασύδειλο «κατόρθωμα») πώς ένα βδελυρό ανθρωπόμορφο που εκλαμβάνει την ξεδιαντροπιά του για «ανδραγάθημα», και τον εξυπνακισμό του για εξυπνάδα, το ανέχεται ο ανθυποδικτατορίσκος φον Κούλης και δεν τον κλωτσοστέλνει στην ασημαντότητά του;

Μήπως δεν του επιτρέπουν τα αφεντικά του και τον έχουν άβουλο και άλογο εργαλείο;

Η μήπως η πνευματική συγγένεια, προερχόμενη από την ίδια μύηση σε σκοτεινές τελετουργίες οργανώσεων, που καλλιεργούν θανάσιμο μίσος ενάντια στον Χριστό και τους χριστιανούς και ονομάζουν αναπόδεικτα ως «ορθό λόγο» την διαστροφή του Λόγου του Θεανθρώπου, που επαληθεύει θαυματουργικώς είκοσι αιώνες.

Αν είναι έτσι, δεν προστίθεται μια ακόμη αιτιολόγηση για τον δίκαιο αφορισμό του; Εκατομμύρια αγίασαν με την πεποίθηση της Ενανθρώπησης απ’ την Αειπάρθενο.

Άραγε φαντάζονται πως θα πλανήσουν, στην διπλά θανάσιμη παγίδα του εμβολιασμού ή θα πτοήσουν χριστιανούς που μαθαίνουν δια της μνήμης θανάτου εν αναστάσει, πως ο θάνατος τρέπεται σε κοίμηση; Αυτοί που το θεμέλιο της ζωής τους είναι η εκ φόβου αμνησία του θανάτου, επειδή δεν γεύτηκαν ανάσταση ποτέ; Ποια η απάντηση των Βαλκάνιων, Ρώσων, Σύρων, Αιγυπτίων και άλλων ορθόδοξων λαών;

Ελάχιστο χρέος των Ιεραρχών, να επισημάνουν σε όλο τον λαό ότι όποια στήριξη στο κόμμα που ανέχεται ακόμη τον Μητσοτάκη (και για την μετάθεση της Αναστάσεως ερήμην του Αναστάντος) συνιστά συνέργεια στην βλάσφημη τακτική του. Έστω κι αν τ’ αποτελέσματα μαγειρεύονται εκτός κάλπης. Η έμπρακτη κατάργηση της κυβέρνησης απ’ τον λαό, δεν δείχνει πιθανή.