Το μεγάλο φως

 παπα-Ηλίας Υφαντής

Ο προφήτης Ησαΐας, οχτακόσια χρόνια προ Χριστού, μίλησε για το «μεγάλο φως». Λέγοντας πως «ο λαός, που καθόταν στο σκοτάδι και τη σκιά του θανάτου είδε μεγάλο φως». Και βέβαια, λέγοντας «μεγάλο φως», εννοούσε τον αναμενόμενο Μεσσία, τον Χριστό.

Και μπαίνει το ερώτημα:

Κατά ποιον τρόπο ο Χριστός υπήρξε «μεγάλο φως»; Και, κατά συνέπεια, ποιο ήταν το σκοτάδι, μέσα στο οποίο καθόταν ο λαός; Και με το οποίο θα αντιπάλευε ο Χριστός;

Ήταν, επιγραμματικά και συνοπτικά, το σκοτάδι του νόμου, της εξουσίας και του θανάτου. Ο νόμος, βέβαια, θεωρείται-και ασφαλώς είναι-ευεργέτης των ανθρώπων. Γιατί απάλλαξε τους ανθρώπους απ’ την ασυδοσία της αυτοδικίας. Στην οποία ίσχυε, φυσικά, ο νόμος της ζούγκλας. Όπου το «δίκαιο» βρισκόταν στα δόντια και στα νύχια του ισχυρότερου.

Αλλά και οι νόμοι, άλλοτε περισσότερο και άλλοτε λιγότερο, έγιναν τα δόντια και τα νύχια των ισχυρότερων. Που, συνήθως, είναι και οι χειρότεροι. Δεδομένου ότι θέσπιζαν τους νόμους, κατά κανόνα, οι εκάστοτε βασιλιάδες, τσιφλικάδες, βουλευτάδες, και λοιποί αφεντάδες. Που βασικά κριτήρια τους είχαν την καταπίεση και καταλήστευση των λαών.

Ασφαλώς και ο Χριστός δεν συνέστησε την κατάργηση των νόμων: «Δεν ήρθα, είπε,  να καταργήσω τους νόμους αλλά να τους συμπληρώσω». Και έθεσε το βασικό και ασφαλές κριτήριο, για το διαχωρισμό, μεταξύ των καλών και των κακών νόμων. Που είναι η αντιμετώπιση του ανθρώπου. Που σημαίνει, απλά, ότι καλοί είναι οι νόμοι, που έγιναν, για να υπηρετούν και εξυπηρετούν το λαό. Σε αντίθεση με τους κακούς, που έγιναν, για να εξυπηρετούν τα συμφέροντα των ισχυρών. Κι ακόμη πιο πέρα σημαίνει ότι οι κακοί νόμοι είναι οι βραχίονες των δυο μεγαλύτερων πληγών της κοινωνίας: της εξουσίας, δηλαδή, και του χρήματος. Εναντίον των οποίων έστρεψε και την πολεμική του ο Χριστός.

Αφού σχετικά με την εξουσία είπε στους μαθητές του: Εσείς δεν θα καταπιέζετε το λαό και δεν θα παίρνετε απ’ το λαό. Αλλά θα προσφέρετε στο λαό και θα τον υπηρετείτε. Κι αν κάποιοι από σας θέλουν να είναι πρώτοι, θα το κατορθώσουν, αν αγωνίζονται να είναι πρώτοι στην προσφορά και όχι στην αρπαγή. Γιατί κι εγώ δεν ήρθα στον κόσμο να εξουσιάσω και να πάρω. Αλλά να υπηρετήσω και να προσφέρω στο λαό. Και να θυσιάσω ακόμη και τη ζωή μου για τη σωτηρία του.

Σχετικά εξάλλου με τον έτερο βραχίονα της κακής νομιμότητας, το χρήμα, διευκρίνισε με αδιαμφισβήτητη καθαρότητα ότι: Ανάμεσα στον Θεό και το χρήμα υπάρχει διαμετρική αντίθεση τόση, όση ανάμεσα στον Θεό και τον σατανά. Γι’ αυτό κανείς, είπε, δεν μπορεί να τα έχει καλά και με τον Θεό και με το χρήμα. Όπως ακριβώς κανείς δεν μπορεί να υπηρετεί ταυτόχρονα δύο αφεντικά. Γιατί, αν θελήσει να είναι πιστός στον ένα, σίγουρα θα παραμελήσει και δυσαρεστήσει τον άλλο.

Ο Χριστός απέναντι στο σκοτάδι του θανάτου, αντέταξε το φως της Ανάστασης. Που είναι-δυνάμει-και το φως όλων των ανθρώπων. Για να ακολουθήσει το φως της Πεντηκοστής. Που έκαμε σοφούς και θαρραλέους τους, κατά κανόνα, αγράμματους και δειλούς μαθητές. Κάτι, που, επίσης, ισχύει, δυνάμει, και για όλους τους ανθρώπους. Αρκεί ν’ ακολουθήσουν το δρόμο και το όραμα, που προσφέρει, επίσης, η ευαγγελική περικοπή της «Μετά τα Φώτα» Κυριακής: Το δρόμο, δηλαδή, της μετάνοιας με όραμα τη βασιλεία των ουρανών.

Όπου μετάνοια, βέβαια, δεν είναι μόνο η μεταμέλεια, για τα όσα άσχημα πράξαμε, αλλά και για όσα καλά παραλείψαμε. Και δεν είναι, απλά και μόνο μεταμέλεια, αλλά και υπόσχεση και απόφαση αγώνα. Πάντα για το καλό και ενάντια στο πολύμορφο κακό. Με κάθε θυσία. Και ασφαλώς, όχι μόνο στο προσωπικό αλλά και το κοινωνικό επίπεδο. Στο οποίο διεξάγεται ο αγώνας, προκειμένου να έλθει η βασιλεία του Θεού «ως εν ουρανώ και επί της γης». Δεδομένου ότι αποτελεί την απαραίτητη προϋπόθεση, προκειμένου να γίνουμε συνδαιτυμόνες και συμμέτοχοι και στο τραπέζι της βασιλείας των ουρανών….

Το «μεγάλο φως», λοιπόν, που προέβλεψε ο Ησαΐας, πριν από εικοσιοχτώ αιώνες, ήρθε στον κόσμο πριν από δύο, περίπου, χιλιάδες χρόνια. Αλλά, όπως μας λέει ο ευαγγελιστής Ιωάννης, οι άνθρωποι προτίμησαν να παραμείνουν στο σκοτάδι. Γιατί αγάπησαν τα σκοτεινά έργα και όχι τα έργα τα καθαρά της ανθρωπιάς και του φωτός.
Και η εμμονή τους αυτή συνεχίστηκε δια μέσου των αιώνων, άλλοτε σε μικρότερο και άλλοτε σε μεγαλύτερο βαθμό. Για να φτάσει στις μέρες μας στην αποκορύφωσή της.

Καθώς μας έχoυν εγκλωβίσει στο αδιέξοδο σκοτάδι του τοκογλυφικού μεσαίωνα των μνημονίων και της υγειονομικοπολιτικής  τυραννίας. Στην πυρά, της ανίερης εξέτασης της οποίας καίγεται, όχι μόνο η πατρίδα μας και ο λαός μας, αλλά αι ολάκερη η ανθρωπότητα. Θυσία απεχθής και αποκρουστική στο βωμό του Μολώχ του Μαμωνά των σιωνιστών και της κακουργίας των ναζιστών.

Χορεύουν αναιδώς ζεμπεκιές οι αρχιτέκτονες του τωρινού σκότους μας: Παπανδρέου, Τσίπρας και τώρα ο κυνικός εκβιαστής και καταθλιπτικός καταπιεστής Κούλης. Κι όλα τ’ άλλα εμπαθέστατα ερπετά της νεοταξικής κόλασης και συμμορίας…

Γεγονός που σημαίνει ότι τώρα, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, έχουμε ανάγκη απ’ το μεγάλο φως του Χριστού, που με όλο τους το μένος και το πάθος πολεμούν. Εκτός και προτιμούμε να μένουμε «στο σκότος και τη σκιά του θανάτου» Επειδή αγαπάμε τα «πονηρά έργα μας»!…

 ΠΗΓΗ papailiasyfantis