«ΔΕΥΤΕ ΑΝΑΒΩΜΕΝ ΕΙΣ ΤΟ ΟΡΟΣ ΚΥΡΙΟΥ...» (Α΄ Μέρος)

Ὁσίου  Ἰωάννου  τοῦ  Δαμασκηνοῦ (675 – 749)

Α΄Μέρος

Ἄ

 ἀπομακρύνουμε τό νέφος κάθε λύπης πού σκοτεινιάζει τόν νοῦ μας καί δέν τόν ἀφήνει νά ὑψωθεῖ πρός τά οὐράνια. Ἄς περιφρονήσουμε ὅλα τά γήινα γιατί ἡ πόλη μας δέν εἶναι στή γῆ. Ἄς ὑψώσουμε τόν νοῦ μας στόν οὐρανό, ἀπό ὅπου καί περιμένουμε τόν Χριστό καί Κύριο καί Σωτήρα μας.

Σήμερα ἑορτάζουμε τήν ἄβυσσο τοῦ ἀπροσίτου φωτός. Σήμερα στό ὄρος Θαβώρ περιλούζει τούς ἀποστόλους ἀπεριόριστη πλημμύρα θείας αἴγλης. 

Σήμερα ἔγιναν ὁρατά ὅσα ἦταν ἀόρατα γιά τά ἀνθρώπινα μάτια, ἕνα σῶμα γήινο νά ἀκτινοβολεῖ θεϊκή λαμπρότητα, σῶμα θνητό νά πηγάζει θεϊκή δόξα. Διότι ὁ «Λόγος ἔγινε σάρκα» καί ἡ θνητή σάρκα ἔγινε Λόγος, μολονότι δέν ἀπομακρύνθηκε ἀπό τή θεία φύση Του.

Σήμερα ἀνθρώπινη ἀκοή ἀκούει ὅσα δέν εἶχε ἀκούσει μέχρι σήμερα. Αὐτός πού φαίνεται ἄνθρωπος, εἶναι Υἱός τοῦ Θεοῦ, καί μαρτυρεῖται ὅτι εἶναι μονογενής, ἀγαπημένος καί ὁμοούσιος. Ἡ μαρτυρία αὐτή εἶναι ἀψευδής, ἡ ἀνακήρυξη εἶναι ἀληθινή. Ὁ ἴδιος ὁ Πατέρας πού Τόν γέννησε, ἀνακοινώνει τήν ἀνακήρυξη.

Αὐτό εἶναι τό Ὄνομα πάνω ἀπό ὅλα τά ὀνόματα, γιά τό ὁποῖο ἀγάλλονται τό Θαβώρ καί τό Ἑρμών. «Αὐτός εἶναι ὁ Υἱός μου ὁ ἀγαπητός». Αὐτό τό Ὄνομα εἶναι ἡ ἀγαλλίαση ὅλης τῆς κτίσης. Αὐτό εἶναι δῶρο στούς ἀνθρώπους καί ἀναφαίρετο καύχημά τους. Διότι, αὐτός πού μαρτυρήθηκε, εἶναι ἄνθρωπος, ἔστω καί ἄν δέν εἶναι μόνο ἄνθρωπος. Ὤ ἀγαλλίαση πού μᾶς δωρήθηκε πάνω ἀπό κάθε σκέψη ἀνθρώπινη! Ὤ ἀνέλπιστη μακαριότητα! Ὤ δῶρα Θεοῦ πού ξεπερνοῦν κάθε ἐπιθυμία μας!

Τώρα στό Θαβώρ ὅλα γέμισαν μέ φῶς καί δόξα. Διότι ὁ ἴδιος ὁ τεχνίτης καί Κύριος τοῦ σύμπαντος ἦλθε ἀνάμεσά μας ἀπό τούς Πατρικούς κόλπους, χωρίς νά μετακινηθεῖ ἀπό αὐτούς, ἀπό τή θέση του δηλαδή μέσα στούς Πατρικούς κόλπους. Κατέβηκε στό ἐπίπεδο τῶν δούλων Του καί πῆρε τό σχῆμα τῆς μορφῆς τοῦ δούλου. Ἔγινε ὡς πρός τή φύση καί τήν ἐμφάνιση ἄνθρωπος, γιά νά χωρέσει μέσα στόν ἄνθρωπο ὁ ἀχώρητος Θεός. Μέ τόν ἑαυτό Του καί στόν ἑαυτό Του ἔδειξε τή λαμπρότητα τῆς θείας φύσεώς Του.

Σήμερα κατά τήν Μεταμόρφωση δείχνει ὅλη τήν ὀμορφιά Του σ' αὐτήν τήν εἰκόνα. Λάμπει τό πρόσωπό Του σάν τόν ἥλιο (ἡ ὑπόστασή Του ταυτίζεται μέ τό ἄϋλο φῶς, γι' αὐτό καί ὀνομάζεται Ἥλιος τῆς δικαιοσύνης), ἐνῶ τά ἱμάτιά Του γίνονται λευκά σάν τό χιόνι.

Ἐλᾶτε λοιπόν κι ἐμεῖς νά γίνουμε ζηλωτές τῆς ὑπακοῆς τῶν μαθητῶν καί ἄς ἀκολουθήσουμε πρόθυμα τόν Χριστό πού μᾶς προσκαλεῖ. Ἄς ἀποτινάξουμε ἀπό πάνω μας τό πλῆθος τῶν παθῶν μας καί ἄς ὁμολογήσουμε μέ θάρρος τόν Υἱό τοῦ ζωντανοῦ Θεοῦ. Καί ἀφοῦ γίνουμε ἄξιοι τῆς ὑπόσχεσης πού μᾶς ἔδωσε, ἄς προστρέξουμε πρόθυμα στό ὄρος τῶν ἀρετῶν μέ τήν ἀγάπη καί ἄς γίνουμε θεατές τῆς δόξας Του καί ἀκροατές τῶν ἀπορρήτων. Γιατί εἶναι ἀληθινά μακάρια, ὅπως εἶπε ὁ Κύριος, τά μάτια ὅσων βλέπουν, διότι βλέπουν, καί τά αὐτιά, διότι ἀκοῦνε, ὅσα ἐπιθύμησαν πολλοί προφῆτες καί βασιλεῖς νά δοῦν καί νά ἀκούσουν, καί δέν ἱκανοποιήθηκε ἡ ἐπιθυμία τους (Ματθ. 13, 16-17). (συνεχίζεται)