Δημήτριος Ρωμανός
Κατρακυλά η Ελλάδα καθημερινά. Και
αυτό είναι μικρό κακό. Το μεγάλο είναι η ψευδής θεώρηση ότι οι καρχαρίες έγιναν
πια ζώα φιλικά προς το περιβάλλον, άλλαξαν διαιτητικές συνήθειες.
Η σκοτοδίνη είναι φανερή. Άνθρωποι
στην κορυφή της ανθρώπινης γνώσης ψάχνουν τη λύση. Ξεσπούν κάποιοι, μα
επιτέλους γνωρίζουμε από καιρό, όλοι γνωρίζουν πια, την καμπύλη του Δημόσιου
χρέους ποσοστιαία επί του ΑΕΠ, για τα τελευταία 35 χρόνια. Ας παραγωγίσουμε,
λοιπόν, την καμπύλη, και κατά τις κλίσεις που προκύπτουν, ας επιβάλουμε τις
ποινές. Να η κάθαρση. Να η θεραπεία, ίσως…
Αλλά αγγίζουμε την ουσία του
προβλήματος; Ή μήπως, συνολικά έχουμε επιβιβασθεί σε λάθος καράβι; Μήπως
ψάχνουμε εύκρατο κλίμα σε πολικά πλάτη; Και η καταστολή των συμπτωμάτων δε
σημαίνει θεραπεία. Γιατί έπρεπε να περάσουν 37 χρόνια για να ψελλίζουμε, μόλις
τώρα, τα αυτονόητα: Ότι «δεν υπάρχει μεγαλύτερη ανισότητα από την ίση
μεταχείριση ανίσων», και παρόμοια.
Το κείμενο παρακάτω έχει αιχμές. Θα
είναι γεμάτο αιχμές γι’ αυτούς που μάθαν να ζουν γελώντας, και μόνο γελώντας.
Και «δεν τους αντέχω τους γελώντας», όπως διάβασα να γράφει σύγχρονος Σέρβος
άγιος. Το κείμενο θέλει να εστιάσει σε κάτι απολύτως συγκεκριμένο και ξεκάθαρο.
Ψάχνοντας το νεο-Ελληνικό λάθος, ας αγγίξουμε πια την πραγματική κακοδαιμονία
που μας μαστίζει. Οι συνθήκες είναι σχεδόν ώριμες, ώστε να εκφρασθεί κάτι
παρόμοιο. Αφού δεν ανιχνεύαμε τη φοβερή φθορά επί δεκαετίες, τώρα ας
ξανακοιτάξουμε τον εαυτό μας.
Και εκεί αναφύεται η τεράστια απορία.
Πολλοί την εκφράζουν. Βασικά στην Ελλάδα βασιλεύει η ησυχία. Οι αντιδράσεις
γενικά δυσανάλογες προς τις αλλαγές. Ο κόσμος δεν αντιδρά. Άλλοι χαίρονται,
άλλοι ανησυχούν. Όλοι όμως είναι αγανακτισμένοι. Και η αμηχανία βασιλεύει.
Μένει το τεράστιο Γιατί.