παπα-Ηλίας Υφαντής
Μέσα στη Μ. Βδομάδα κορυφώνεται το
Θείο Δράμα. Πρωταγωνιστές ο Χριστός και ο Σατανάς. Αφετηρία η ανάσταση του
Λαζάρου. Οπότε αναρριπίζεται η ελπίδα του λαού για την εγκαθίδρυση της
Βασιλείας του Θεού. Ενώ παράλληλα ενορχηστρώνεται η συγχορδία των δυνάμεων του
κακού.
Ο Χριστός ικανοποιεί το ξέσπασμα του
λαού με την θριαμβευτική είσοδό του στα Ιεροσόλυμα, Όχημά του το ταπεινό
γαϊδουράκι. Και το ξέσπασμα του λαού ασυγκράτητο. Αλαλάζουν: «Ωσαννά στο γιό
του Δαβίδ. Ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου»!.,.
Το σκηνικό συνταράζει τις δυνάμεις του κακού. Οι οποίες παίρνουν θέση μάχης. Κινητήρια δύναμη ο φθόνος. Ο Ιούδας, που δεν αντέχει την αποθέωση του Χριστού. Οι αρχιερείς, οι γραμματείς, που δεν αντέχουν να χάσουν την πρωτοκαθεδρία στη συνείδηση του λαού. Και τα μέτρα άμεσα:
Η νυχτερινή σύλληψη. Το νυχτερινό
δικαστήριο. Ο Πιλάτος, που, παρότι βλέπει ότι κίνητρό τους είναι ο φθόνος, δεν
διακινδυνεύει τη θέση του, για τη σωτηρία του αθώου. Υποκύπτει στα «άρον άρον
σταύρωσον αυτόν», της σπείρας και τους εκβιασμούς του νομικού και
θρησκευτικού κατεστημένου.. Η σταύρωση, η ταφή και τα υπόλοιπα είναι πλέον θέμα
τυπικής διαδικασίας…
Κι όμως το θείο δράμα δεν άρχισε ούτε
τελείωσε εκεί και τότε. Διαδραματίζεται διαχρονικά: Και στο εδώ και το τώρα:
Κάθε φορά, που θα παρουσιαστεί ένας υπερασπιστής του δίκιου και της αλήθειας,
ενορχηστρώνονται γύρω του οι δυνάμεις του κακού. Που σημαίνει ότι ο Χριστός
ξανασταυρώνεται. Σε κάθε στιγμή και σε κάθε γωνιά της Γης. Και η γεύση
ίδια πάντοτε. Γεύση Μεγάλης Παρασκευής.
Και το αιώνιο και εναγώνιο
ερώτημα; Ποιοι και γιατί σταύρωσαν και ξανασταυρώνουν το Χριστό; Και η
απάντηση αυτονόητη: Τον σταυρώνουν οι κακούργοι της κάθε εποχής. Ποιοι
κακούργοι; ΄Όχι, βέβαια, οι λήσταρχοι και οι φονιάδες και οι πάσης φύσεως
δακτυλοδεικτούμενοι και αποδιοπομπαίοι, βαρυποινίτες και τρομοκράτες.
΄Όχι αυτοί! Αλλά οι κακουργότεροι μεταξύ των κακούργων. Οι
συνένοχοι, σ’ όλους τους τόπους και τις εποχές, για τη σταύρωση λαών και αθώων.
Η αφρόκρεμα του «καλού»υπόκοσμου! Κάποιοι άνθρωποι της θρησκείας, του
μαμωνά και του νόμου….
Και πρώτοι -πρώτοι οι εκπρόσωποι της
θρησκείας. Αυτοί που έχουν ως αποστολή τους να βοηθήσουν στο έργο
του Θεού, αυτοί, ακριβώς πρωτοστατούν στη θεοποίηση του εγκλήματος
και τη σταύρωση των αθώων! Αυτοί που είναι ταγμένοι να
υπερασπιστούν την βασιλεία του Θεού, κοσμούν με τους αθώους τον θρίαμβο του
διαβόλου. Αυτοί που είναι κλειδοκράτορες του πνευματικού θησαυροφυλακίου,
πωλούν τα πνευματικά πρωτοτόκια, για να πάρουν ως αντιπαροχή υλικά
αγαθά και απάνθρωπα προνόμια. Αυτοί, που οφείλουν να είναι
στο πλευρό των «ελαχίστων αδελφών» του Χριστού, γίνονται τα ανήθικα
ηθικά στηρίγματα των καταπιεστών και εκμεταλλευτών του. Όπως τώρα η
νεοταξική δεσποτοκρατία στο πλευρό της αντίχριστης πολιτείας.
Και, βέβαια οι αρχιερείς του
Μαμωνά. Γιατί, για τον Χριστό, ο κινητήριος μοχλός των εχθρών του Θεού είναι ο
Μαμωνάς. Κι όσο κι αν οι πλαστογράφοι του Ευαγγελίου
προσπαθούν να διαψεύσουν τον Χριστό, τόσο οι εκπρόσωποι του
Μαμωνά φροντίζουν να τον επαληθεύουν. Σταυρώνοντας εκατομμύρια
αθώων. Που τους παίρνουν το ψωμί και τ’ αγαθά τους και τους προσφέρουν τον
πόλεμο, την πείνα και το θάνατο. Ή μήπως για το Μαμωνά δεν σταυρώθηκε ο λαός
του Ιράκ και της Λιβύης; Και πρωτύτερα ο λαός της Κύπρου, του Αφγανιστάν και
της Γιουγκοσλαβίας! Και τόσοι άλλοι…
Αλλά και ο νόμος. Ο νόμος
υπηρετεί, υποτίθεται, τη δικαιοσύνη. Στην πραγματικότητα όμως την εξαπατά και
συμβιώνει αρμονικότατα με την αδικία. Είναι «κατ’ εικόνα και ομοίωση»
των συμφερόντων εκείνων, που κάθε φορά ασκούν την νομοθετική
εξουσία. Οι βασιλιάδες και οι φεουδάρχες νομοθετούσαν σύμφωνα με τα συμφέροντά
τους. Οι βουλευτάδες, οι σύγχρονοι τσιφλικάδες των λαών, ωσαύτως. Εξαπατούν το
λαό σε συνεργασία με τα διαπλεκόμενα μέσα εξαπάτησης. Κι από
εκπρόσωποι του λαού καταντούν εκπρόσωποι των εκπροσώπων του Μαμωνά και του
Σατανά..
Αλλά και οι Ηρακλείς της
νομιμότητας γίνονται απροκάλυπτα συνήγοροι και απολογητές της αδικίας.
«Εγώ, λέει ο Πιλάτος, στην περίπτωση
του Χριστού, ουδεμίαν αιτίαν ευρίσκω εν αυτώ».Το φαρισαϊκό όμως κατεστημένο
φωνάζει: » Εμείς νόμον έχομεν και κατά τον νόμον ημών οφείλει αποθανείν»!
Στην περίπτωση αυτή ο νόμος
δολοφονεί την δικαιοσύνη, την οποία υποτίθεται ότι υπηρετεί. Και, αφού
δολοφονεί τη ρίζα και την πηγή της ύπαρξής του, ουσιαστικά αυτοκτονεί. Πολύ
περισσότερο μάλιστα, όταν δολοφονεί τον ίδιο τον Θεό, που είναι η πηγή της
δικαιοσύνης…
Αυτοκτονεί, λοιπόν, η θρησκεία και ο
νόμος. Κι από τα νομικά και θρησκευτικά πτώματα μολύνεται και
δηλητηριάζεται το κοινωνικό σύνολο. Το οποίο αποκρυσταλλώνει τη γνώμη ότι δεν
υπάρχει καμιά δικαιοσύνη και κανείς και πουθενά δεν μπορεί να βρει το δίκιο
του…
Αν, λοιπόν, έτσι έχουν τα
πράγματα και η πτωμαΐνη της νεκρής θρησκείας και του
νεκρού νόμου δολοφονούν τη δικαιοσύνη και δεν μπορούμε να βρούμε το δίκιο
μας, τότε προς τι οι αγώνες και οι θυσίες; Δεν είναι παραλογισμός και
ουτοπία!
Και βέβαια όχι. Γιατί μπορεί
αντίχριστοι πολιτικοί και δεσποτάδες νεοταξίτες να επιμένουν στη δολοφονία της
πίστης και της δικαιοσύνης, αλλά η δικαιοσύνη και ο Θεός, που
αενάως δολοφονούνται, αενάως ανασταίνονται…
Λοιπόν; Ο Χριστός ξανασταυρώνεται;
Αλλά και αδιάκοπα ανασταίνεται! Επιμένουν οι άνθρωποι
του «καλού»…υπόκοσμου να μας προσφέρουν ασταμάτητα τη χολή της Μεγάλης
Παρασκευής;
Κι εμείς, αδιάκοπα, όπου
βρεθούμε κι όπου σταθούμε, ας κρατάμε αναμμένη την αναστάσιμη λαμπάδα. Μαζί με τους Χρυσόστομους και τους Καποδίστριες.
Λοιπόν; «ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ»!!!…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου