«Ὁ Χριστός ἀναστήθηκε καί δώρησε σ᾿ ἐμᾶς τήν ἀθανασία...»

Ἁγίου Ἰουστίνου Πόποβιτς (1894-1979)

Ἡ πίστη μας εἶναι ἡ νίκη μέ τήν ὁποία νικοῦμε τόν θάνατο, ἡ πίστη δηλαδή στόν Ἀναστάντα Κύριο. «Ποῦ σου θάνατε, τό κέντρον;» (Α΄Κορ. 15, 55). «Τό δέ κέντρον τοῦ θανάτου ἡ ἁμαρτία» (Α΄Κορ. 15, 56). Μέ τήν ἀνάστασή Του ὁ Κύριος «ἤμβλυνε τοῦ θανάτου τό κέντρον». Ὁ θάνατος εἶναι ὁ ὄφις καί ἡ ἁμαρτία εἶναι τό κεντρί του. Μέσῳ τῆς ἁμαρτίας ὁ θάνατος χύνει τό δηλητήριο στήν ψυχή καί τό σῶμα τοῦ ἀνθρώπου. Ὅσο περισσότερες ἁμαρτίες ἔχει ὁ ἄνθρωπος, τόσο περισσότερα εἶναι τά κέντρα μέ τά ὁποῖα χύνει ὁ θάνατος τό δηλητήριό του σ᾿ αὐτόν.

Ὅταν ἡ σφήκα κεντρίσει τόν ἄνθρωπο, αὐτός καταβάλλει κάθε δυνατή προσπάθεια γιά νά ἀποβάλει τό κεντρί ἀπό τό σῶμα του. Καί ὅταν τόν κεντρίσει ἡ ἁμαρτία _τό κέντρο αὐτό τοῦ θανάτου_ τί πρέπει νά κάνει; Πρέπει μέ τήν πίστη καί τήν προσευχή νά ἐπικαλεσθεῖ τόν Ἀναστάντα Σωτήρα Χριστό, γιά νά ἀποβάλει Αὐτός τό κεντρί τοῦ θανάτου ἀπό τήν ψυχή του. Καί Αὐτός ὡς πολυεύσπλαγχνος θά τό κάνει, διότι εἶναι Θεός τοῦ Ἐλέους καί τῆς Ἀγάπης. Ὅταν πολλές σφῆκες πέσουν πάνω στό σῶμα τοῦ ἀνθρώπου καί τόν τραυματίσουν πολύ μέ τά κέντρα τους, τότε ὁ ἄνθρωπος δηλητηριάζεται καί πεθαίνει. Τό ἴδιο γίνεται καί μέ τήν ψυχή τοῦ ἀνθρώπου ὅταν τήν τραυματίσουν τά πολλά κέντρα τῶν πολλῶν ἁμαρτιῶν. Πεθαίνει αὐτός θάνατο πού δέν ἔχει ἀνάσταση.

Νικώντας διά τοῦ Χριστοῦ τήν ἁμαρτία μέσα του ὁ ἄνθρωπος νικᾶ τόν θάνατο. Ἄν περάσει μία ἡμέρα κι ἐσύ δέν ἔχεις νικήσει οὔτε μία ἁμαρτία σου, μάθε ὅτι ἔγινες περισσότερο θνητός. Ἄν ὅμως νικήσεις μία ἤ δύο ἤ τρεῖς ἁμαρτίες σου, ἔγινες πιό νέος μέ τή νεότητα ἡ ὁποία δέν γερνᾶ, τήν ἀθάνατη καί αἰώνια! Ἄς μή τό λησμονοῦμε ποτέ: τό νά πιστεύει κανείς στόν Ἀναστάντα Χριστό, αὐτό σημαίνει νά ἀγωνίζεται διαρκῶς τόν ἀγώνα ἐναντίον τῆς ἁμαρτίας, τοῦ κακοῦ καί τοῦ θανάτου.

Τό ὅτι ὁ ἄνθρωπος πιστεύει ἀληθινά στόν Ἀναστάντα Κύριο τό ἀποδεικνύει μέ τό νά ἀγωνίζεται κατά τῆς ἁμαρτίας καί τῶν παθῶν· καί ἄν βέβαια ἀγωνίζεται, πρέπει νά γνωρίζει ὅτι ἀγωνίζεται γιά τήν ἀθανασία καί τήν αἰώνια ζωή. Ἄν ὅμως δέν ἀγωνίζεται, τότε εἶναι μάταιη ἡ πίστη του! Διότι, ἄν ἡ πίστη τοῦ ἀνθρώπου δέν εἶναι ἀγώνας γιά τήν ἀθανασία καί τήν αἰωνιότητα, τότε τί εἶναι; Ἄν μέ τήν πίστη στόν Χριστό δέν φθάνει κανείς στήν ἀθανασία καί τή νίκη κατά τοῦ θανάτου, τότε πρός τί ἡ πίστη μας; Ἄν ὁ Χριστός δέν ἀναστήθηκε, αὐτό σημαίνει ὅτι ἡ ἁμαρτία καί ὁ θάνατος δέν ἔχουν νικηθεῖ. Καί ἄν δέν ἔχουν αὐτά τά δύο νικηθεῖ, τότε γιατί νά πιστεύει κανείς στόν Χριστό; Ἐκεῖνος ὅμως ὁ ὁποῖος διά τῆς πίστεως στόν Ἀναστάντα Χριστό ἀγωνίζεται ἐναντίον κάθε ἁμαρτίας του, αὐτός ἐνισχύει βαθμιαία μέσα του τήν αἴσθηση ὅτι ὁ Κύριος πραγματικά ἀναστήθηκε, πραγματικά «ἤμβλυνε τό κέντρον τοῦ θανάτου», πραγματικά νίκησε τόν θάνατο σέ ὅλα τά μέτωπα μάχης.

Ἡ ἁμαρτία βαθμιαία καθιστᾶ μικρή [δηλ. τήν ὑποβιβάζει, τήν ἐξευτελίζει] τήν ψυχή τοῦ ἀνθρώπου, τήν πλησιάζει πρός τόν θάνατο, τήν μεταβάλλει ἀπό ἀθάνατη σέ θνητή, ἀπό ἄφθαρτη καί ἀπέραντη σέ φθαρτή καί σέ πεπερασμένη. Ὅσο περισσότερες ἁμαρτίες ἔχει ὁ ἄνθρωπος, τόσο περισσότερο εἶναι θνητός. Καί ἄν ὁ ἄνθρωπος δέν αἰσθάνεται τόν ἑαυτό του ἀθάνατο, εἶναι φανερό ὅτι βρίσκεται ὁλόκληρος βυθισμένος στίς ἁμαρτίες, σέ σκέψεις μυωπικές, σέ αἰσθήματα νεκρωμένα. Ὁ Χριστιανισμός εἶναι μία κλήση στόν μέχρις ἐσχάτης ἀναπνοῆς ἀγώνα ἐναντίον τοῦ θανάτου, μέχρι δηλαδή τῆς τελικῆς νίκης ἐναντίον του. Κάθε ἁμαρτία ἁποτελεῖ μία ὑποχώρηση, κάθε πάθος μία προδοσία, κάθε κακία μία ἧττα.

Δέν πρέπει νά διερωτᾶται κανείς γιατί καί οἱ χριστιανοί πεθαίνουν τόν σωματικό θάνατο. Αὐτό γίνεται, διότι ὁ θάνατος τοῦ σώματος εἶναι μία σπορά. Σπείρεται σῶμα θνητό, λέγει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος (πρβλ. Α΄Κορ. 15, 42 ἑξ.), καί βλαστάνει, αὐξάνει καί γίνεται ἀθάνατο. Ὅπως ὁ σπόρος πού σπείρεται, ἔτσι καί τό σῶμα διαλύεται, γιά νά τό ζωοποιήσει καί τελειοποιήσει τό Ἅγιο Πνεῦμα. Ἄν ὁ Κύριος Ἰησοῦς δέν εἶχε ἀναστήσει τό σῶμα, τί ὄφελος θά εἶχε τό σῶμα ἀπό Αὐτόν; Ὁ Χριστός δέν θά εἶχε σώσει ὁλόκληρο τόν ἄνθρωπο. Ἄν δέν ἀνέστησε τό σῶμα, τότε γιατί σαρκώθηκε, γιατί ἔλαβε τό σῶμα, ἀφοῦ δέν τοῦ ἔδωσε τίποτε ἀπό τήν Θεότητά Του;

Ἄν ὁ Χριστός δέν ἀναστήθηκε, γιατί τότε νά πιστεύει κανείς σέ Αὐτόν; Ὁμολογῶ μέ εἰλικρίνεια, ὅτι ἐγώ οὐδέποτε θά πίστευα στόν Χριστό, ἄν δέν εἶχε ἀναστηθεῖ καί δέν εἶχε νικήσει τόν θάνατο, τόν μεγαλύτερο ἐχθρό μας. Ἀλλά ὁ Χριστός ἀναστήθηκε καί δώρησε σ᾿ ἐμᾶς τήν ἀθανασία. Χωρίς αὐτήν τήν ἀλήθεια, ὁ κόσμος μας εἶναι μόνον μία χαώδης ἐξιστόρηση μισητῶν ἀνοησιῶν. Μόνον μέ τήν ἔνδοξη ἀνάστασή Του ὁ θαυμαστός Κύριος καί Θεός μας, μᾶς ἐλευθέρωσε ἀπό τό παράλογο καί τήν ἀπελπισία. Διότι χωρίς τήν ἀνάσταση δέν ὑπάρχει οὔτε στόν οὐρανό οὔτε κάτω ἀπό τόν οὐρανό τίποτε πιό παράλογο ἀπό τόν κόσμο αὐτό· οὔτε μεγαλύτερη ἀπελπισία ἀπό τή ζωή αὐτή, δίχως ἀθανασία. Γι᾿ αὐτό σέ ὅλους τούς κόσμους δέν ὑπάρχει περισσότερο δυστυχισμένη ὕπαρξη ἀπό τόν ἄνθρωπο, πού δέν πιστεύει στήν ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ καί τήν ἀνάσταση τῶν νεκρῶν (πρβλ. Α΄Κορ. 15,19). «Καλόν ἦν αὐτῷ εἰ οὐκ ἐγεννήθη ὁ ἄνθρωπος ἐκεῖνος»  (Ματθ. 26, 24).

Στόν ἀνθρώπινο κόσμο μας ὁ θάνατος εἶναι τό μεγαλύτερο βάσανο καί ἡ πιό φρικιαστική ἀπανθρωπία. Ἡ ἀπελευθέρωση ἀπό αὐτό τό βάσανο καί ἀπό αὐτήν τήν ἀπανθρωπία εἶναι ἀκριβῶς ἡ σωτηρία. Τέτοια σωτηρία δώρησε στό ἀνθρώπινο γένος μόνον ὁ Νικητής τοῦ θανάτου, ὁ Ἀναστάς Θεάνθρωπος. Μέ τήν ἀνάστασή Του Αὐτός μᾶς ἀποκάλυψε ὁλόκληρο τό μυστήριο τῆς σωτηρίας μας. Σωτηρία σημαίνει τό νά ἐξασφαλισθεῖ γιά τό σῶμα καί τήν ψυχή ἀθανασία καί αἰώνια ζωή. Καί πῶς κατορθώνεται αὐτό; Μόνον μέ τή θεανθρώπινη ζωή, μέ τή νέα ζωή πού πραγματοποιεῖται στόν Ἀναστάντα καί γιά τόν Ἀναστάντα Χριστό!

Γιά μᾶς τούς χριστιανούς ἡ ζωή αὐτή πάνω στή γῆ εἶναι σχολεῖο, στό ὁποῖο μαθαίνουμε πῶς νά ἐξασφαλίσουμε τήν ἀθανασία καί τήν αἰώνια ζωή. Διότι τί ὄφελος ἔχουμε ἀπό αὐτήν τή ζωή, ἄν μέ αὐτή δέν μποροῦμε νά ἀποκτήσουμε τήν αἰώνια; Ἀλλά, γιά νά ἀναστηθεῖ μαζί μέ τόν Χριστό ὁ ἄνθρωπος, πρέπει πρῶτα νά συναποθάνει μαζί μέ Αὐτόν καί νά ζήσει τή ζωή τοῦ Χριστοῦ ὡς δική του. Ἄν τό κάνει αὐτό, τότε τήν ἡμέρα τῆς Ἀναστάσεως θά μπορέσει μαζί μέ τόν ἅγιο Γρηγόριο τόν Θεολόγο νά πεῖ: «Χθές σταυρωνόμουν μαζί μέ τόν Χριστό, σήμερα δοξάζομαι μαζί Του. Χθές νεκρωνόμουν μαζί Του, σήμερα ζωοποιοῦμαι μαζί Του. Χθές θαπτόμουν μαζί Του, σήμερα ἀνασταίνομαι μαζί Του».

Σέ τέσσερεις μόνο λέξεις συγκεφαλαιώνονται καί τά τέσσερα Εὐαγγέλια τοῦ Χριστοῦ: Χριστός ἀνέστη! Ἀληθῶς ἀνέστη!... Σέ κάθε μία ἀπό αὐτές βρίσκεται ἀπό ἕνα Εὐαγγέλιο, καί στά τέσσερα Εὐαγγέλια βρίσκεται ὅλο τό νόημα ὅλων τῶν κόσμων τοῦ Θεοῦ, τῶν ὁρατῶν καί ἀοράτων. Καί ὅταν ὅλα τά αἰσθήματα τοῦ ἀνθρώπου καί ὅλες οἱ σκέψεις του συγκεντρωθοῦν στή βροντή τοῦ πασχαλινοῦ αὐτοῦ χαιρετισμοῦ: «Χριστός ἀνέστη!», τότε ἡ χαρά τῆς ἀθανασίας ταρακουνάει ὅλα τά ὄντα, καί αὐτά μέ ἀγαλλίαση ἀπαντοῦν ἐπιβεβαιώνοντας τό πασχαλινό θαῦμα: «Ἀληθῶς ἀνέστη!».

(Ἀπόσπασμα, ἐλαφρῶς μεταγλωττισμένο, ἀπό τό βιβλίο «ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΚΑΙ ΘΕΑΝΘΡΩΠΟΣ», ἐκδ. «Ἀστήρ»,  Ἀθήνα ⁶1993, σ. 42-46)