Περί ρουφιανοκρατίας

παπα-Ηλίας Υφαντής

Όταν ρώτησαν τον Διογένη, ποια είναι τα μεγαλύτερα θηρία, τους αποκρίθηκε:  «Από μεν τα άγρια οι ρουφιάνοι, από δε τα ήμερα οι κόλακες» Και αυτά ακριβώς τα θηρία είναι οι νοσηρότερες εστίες της εκκλησιαστικής  κακοδαιμονίας. 

Αυτοί δολοφόνησαν ήρωες, σοφούς και αγίους. Αυτοί δολοφόνησαν τον Σωκράτη (399 π. Χ!).  Αυτοί δολοφόνησαν  τον Χρυσόστομο (407 μ. Χ). Τον Πατροκοσμά (1779), τους αγίους, Ιάκωβο, Ιάκωβο και Διονύσιο, που γιορτάσαμε στις αρχές Νοεμβρίου.  Και πολλούς άλλους στα χρόνια της τουρκοκρατίας. Αλλά και έκαμαν δύσκολη τη ζωή του Αγίου Νεκταρίου (+1920  ). Αλλά και πολλών άλλων στις μέρες μας.

Οι ρουφιάνοι και οι κόλακες είναι «καλλιτέχνες» του «γλειψίματος» και του «καρφώματος». Κι αν το μητροπολιτικό περιβάλλον είναι ευάλωτο σ’ αυτού του είδους τις δοσοληψίες, τότε «ουαί και αλίμονο» στον κλήρο και το λαό της μητρόπολης. Γιατί θα τους χορεύουν οι ρουφιάνοι και οι κόλακες, κατά πως ο διάβολος τους τσαμπουνάει.…

Ένα χαρακτηριστικό  παράδειγμα, που θυμίζει την υπόθεση Ντρέυφους:

Νοτιοανατολικά της  πόλης  του Αγρινίου υπήρχε το ξωκλήσι  της Αγίας Βαρβάρας. Το οποίο η Μητρόπολη αποφάσισε  να το κάμει ενοριακό ναό. Κλήθηκαν, λοιπόν, κάποιοι ιερείς να αναλάβουν το έργο της ανοικοδόμησης του νέου ναού και της διοργάνωσης της ενορίας. Αλλά «ήλθαν, είδαν και απήλθαν». Επειδή διαπίστωσαν τις δυσανάλογες προς τη φυγοπονία τους ευθύνες. Ο μόνος ο οποίος δέχτηκε να αναλάβει ήταν ο φιλόπονος και ρέκτης παπά-Χριστόφορος Μουτάφης. Που σε σύντομο χρονικό διάστημα ολοκλήρωσε το έργο: Ανοικοδομώντας έναν διώροφο, πανέμορφο ναό, αληθινό κόσμημα.

Και στο σημείο αυτό ακριβώς το δίπολο ρουφιανοκρατίας και δεσποτοκρατίας θέλησαν να θέσουν σε εφαρμογή την πατέντα της «ημετεροκρατίας». Να διώξουν, δηλαδή, τον φιλότιμο και δραστήριο παπά, για να φέρουν στη θέση του κάποιον  «ημέτερο». Αλλά λογάριαζαν χωρίς το λαό. Ο οποίος ύψωσε τείχος απόρθητο στα σχέδια της δεσποτικής ρουφιανοκρατίας.

Και, επειδή το λαό δεν είχαν κάποιον τρόπο, για να τον αντιμετωπίσουν εξαπέλυσαν απηνή διωγμό εναντίον του παπά. Τον έσυραν στα επισκοπικά και συνοδικά δικαστήρια. Με ανυπόστατες κατηγορίες και αντιδεοντολογικές μεθοδεύσεις. Χωρίς, ωστόσο, να τολμήσουν να τον καταδικάσουν.

Συκοφαντικά λιβελογραφήματα διαβάζονταν στους ναούς και δημοσιεύονταν στον  τοπικό τύπο, σε βάρος του. Και μάλιστα ένα τέτοιο εξαναγκάστηκαν να το υπογράψουν κάπου δεκαεφτά ιερείς της πόλεως και των περιχώρων. Γεγονός, που ανάγκασε τον φιλότιμο παπά να υποβάλει μήνυση εναντίον τους, για συκοφαντική δυσφήμηση.

Για την οποία και καταδικάστηκαν πρωτόδικα σε πεντάμηνη φυλάκιση. Για να αθωωθούν στο εφετείο. Επειδή, όπως  ειπώθηκε, οι κατηγορούμενοι ιερείς  εξαναγκάστηκαν  από μητροπολιτικούς παράγοντες  να υπεξαιρέσουν από τα παγκάρια των ενοριών τους χρηματικά ποσά, προκειμένου να εξαγοραστούν οι δικαστές στο εφετείο…

Στο μεταξύ εκοιμήθη ο γέρων μητροπολίτης. Και προσωρινά, μετά την τοποθέτηση του νέου μητροπολίτη, το καθεστώς της ρουφιανοκρατίας  λούφαξε .Για να επανέλθει όμως δριμύτερο. Με το πρόσχημα ότι τα οικονομικά της ενορίας πήγαιναν απ’ το κακό στο χειρότερο. 

Δεδομένου ότι όλοι εκείνοι, ντόπιοι κι απ’ όλη την Ελλάδα και την υφήλιο δωρητές, που βοηθούσαν τον  έντιμο και φιλότιμο ιερέα, για να φέρει εις πέρας το θεάρεστο έργο, όταν πληροφορήθηκαν απ’ την τηλεόραση τα γεγονότα,  έπεσαν από τα σύννεφα και σταμάτησαν τις πλουσιοπάροχες προσφορές τους. Οπότε ταυτόχρονα έπεσαν κατακόρυφα και τα οικονομικά της ενορίας. Γεγονός, για το οποίο την αποκλειστική ευθύνη είχε ακριβώς το δίπολο ρουφιανοκρατίας και δεσποτοκρατίας.

Ωστόσο το παμπόνηρο αυτό καθεστώς δεν δίστασε να ρίξει και πάλι την ευθύνη στο θύμα του. Και, προκειμένου να τον δολοφονήσουν ηθικά, διέσπειραν τώρα πια τη βδελυρή συκοφαντία ότι η οικονομική καθίζηση της ενορίας οφειλόταν στο γεγονός ότι ο παπά-Χριστόφορος  είχε ανοίξει στο παγκάρι οπές απ’ τις οποίες υπεξαιρούσε τα χρήματα.

Και η Μητρόπολη, ευαίσθητη, όπως φαίνεται, στις δολοπλοκίες των ποταμηδόν σιελορροούντων ρουφιάνων και των κρουνηδόν, κροκοδείλια  δακρυρρουσών υποκριτριών, άκριτα και ανεξέταστα υιοθέτησε, δυστυχώς, τις συκοφαντίες. Αν, όπως φαίνεται,  δεν τις υπέθαλψε. Και έσπευσε να αντικαταστήσει το Εκκλησιαστικό Συμβούλιο και να επιβάλει παράνομα δικό της. Με αποτέλεσμα να κάμουν την εφημεριακή διακονία του «ΚΛΕΦΤΗ»-παπά κόλαση και μαρτύριο.

Δεδομένου  ότι οι «δοτοί»  αντιμετώπιζαν τον παπά με ύψιστη περιφρόνηση:  Κλείδωσαν τους βοηθητικούς χώρους (νερό, τηλέφωνο). Τον χλεύαζαν, τον προσέβαλαν («ρε τίποτα», «ρε πουλημένε», κλπ) και πολυειδώς τον ενέπαιζαν. Φτάνοντας στο σημείο ακόμη και να φτύνουν σε βάρος του. Καυχώμενοι ότι δεν μπορεί να τους κάνει κανείς τίποτε, γιατί είναι διορισμένοι απ’ τη Μητρόπολη και έχουν απεριόριστη δικαιοδοσία!…

 Και αυτή την εξωφρενική και εξευτελιστική κατάσταση, εξαναγκαζόταν να την υπομένει ο συκοφαντούμενος  παπάς, για να μην υποστεί τις, πέρα από κάθε λογική και συνείδηση, επαπειλούμενες δεσποτικές κυρώσεις.

Και τίθεται το ερώτημα: Το να παγιδεύεται μια μητρόπολη, απ’ τις συκοφαντίες  της ρουφιανοκρατίας  είναι, ασφαλώς, ακατανόητο. Αλλά το να διώκεται ανηλεώς  επί  22 χρόνια (1998-2020), αντί να τιμηθεί επαξίως, ένας καθόλα έντιμος και φιλόπονος κληρικός, εξαιτίας των αδιάκοπων και αδυσώπητων δολοπλοκιών της ρουφιανοκρατίας  είναι τελείως εξωφρενικό. 

Οι αρχαίοι πρόγονοί μας έλεγαν: «Αρχή άνδρα δείκνυσι».  Που σημαίνει πως η αξία του καθενός ανθρώπου αποδεικνύεται, όταν πάρει στα χέρια του εξουσία.  Γιατί, συνήθως οι εξουσιαστές μεταλλάσσονται, άρδην, αφενός απ’ τη δική τους πλημμελή ηθική και πνευματική ανεπάρκεια και αφετέρου απ’ την φθοροποιό επίδραση των ρουφιάνων και των κολάκων.

 Σε αντίθεση με όσους γνωρίζουν  «πόθεν έρχονται και πού υπάγουν», οι οποίοι γίνονται διάκονοι του κλήρου και του λαού  και τους οδηγούν με σωφροσύνη και δικαιοσύνη.

 ΠΗΓΗ papailiasyfantis