«ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΕΥΡΩΠΗ; Ο ΠΑΠΑΣ ΚΑΙ Ο ΛΟΥΘΗΡΟΣ...»

 Ἁγίου Νικολάου Ἐπισκόπου Ἀχρίδος καί Ζίτσης (†1956)

[Διά τοῦ ἁγίου Ἰουστίνου Πόποβιτς (†1979)]

Ὁ φωτισμένος Σέρβος ἃγιος  Ἰουστῖνος Πόποβιτς συνεχίζει νά μᾶς παραθέτει μεγάλα ἀποσπάσματα ἀπό τήν θεόσοφη σκέψη τοῦ ἀείμνηστου ἁγίου Ἐπισκόπου Ἀχρίδος καί Ζίτσης Νικολάου πού ὄχι ἀδίκως ὀνομάσθηκε ἰσαπόστολος καί «Χρυσόστομος» τῆς Ἐκκλησίας τῆς Σερβίας. Στό παρατιθεμένο ἀπόσπασμα ὁ ἅγιος Ἐπίσκοπος Ἀχρίδος Νικόλαος μιλάει γιά τήν Εὐρώπη καί ἐπισημαίνει ὅτι ἡ Εὐρώπη στόν πυρήνα της συγκροτεῖται ἀπό τήν ἀπολυτοποίηση δύο στοιχείων: τῆς ἐξουσίας (πάπας) καί τῆς γνώσης (Λούθηρος), πού καί τά δύο ὁδηγοῦν στήν οὐσιαστική ἄρνηση τοῦ Θεοῦ. Μέ τόν τρόπο αὐτό ἐνεργεῖ τό πονηρό πνεῦμα ἐδῶ καί μερικούς αἰῶνες στό σῶμα τῆς Εὐρώπης! Καί διερωτᾶται: Ποιός μπορεῖ νά διώξει τό πονηρό τοῦτο πνεῦμα ἀπό τήν Εὐρώπη; Ἡ ἀπάντηση εἶναι μία καί μοναδική: ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός, ὁ Σωτήρας τοῦ κόσμου.

 Ἀκολουθεῖ ἡ ἀποστολική λύπη τοῦ ἁγίου Ἐπισκόπου ἐξαιτίας τῆς Εὐρώπης:

Τί εἶναι ἡ Εὐρώπη; Εἶναι ἡ ἐπιθυμία καί ὁ πόθος τῆς ἐξουσίας καί τῆς ἡδονῆς καί ἡ γνώση. Καί τά δύο ἀνθρώπινα: ἡ ἀνθρώπινη ἐπιθυμία καί ὁ πόθος καί ἡ ἀνθρώπινη γνώση. Καί τά δύο προσωποποιοῦνται στόν πάπα καί στόν Λούθηρο. Τί εἶναι λοιπόν ἡ Εὐρώπη; Ὁ πάπας καί ὁ Λούθηρος.

Χορτασμένες οἱ ἀνθρώπινες ἐπιθυμίες στό ἔπακρο καί χορτασμένη ἡ ἀνθρώπινη γνώση στό ἔπακρο. Ὁ εὐρωπαϊκός πάπας εἶναι ἡ ἀνθρώπινη ἐπιθυμία τῆς ἐξουσίας. Ὁ εὐρωπαϊκός Λούθηρος εἶναι ἡ πεισματική ἀπόφαση τοῦ ἀνθρώπου νά ἐξηγηθοῦν τά πάντα μέ τόν νοῦ του. Ὁ πάπας ὡς κυβερνήτης τοῦ κόσμου καί ὁ ἐπιστήμονας ὡς κυρίαρχος τοῦ κόσμου. Τοῦτο εἶναι ἡ Εὐρώπη στόν πυρήνα της, ὀντολογικά καί ἱστορικά. Τό ἕνα σημαίνει παράδοση τῆς ἀνθρωπότητας στή φωτιά καί τό ἄλλο σημαίνει παράδοση τῆς ἀνθρωπότητας στό νερό. Καί τά δύο: χωρισμό τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τόν Θεό. Γιατί τό ἕνα σημαίνει τήν ἄρνηση τῆς πίστεως καί τό ἄλλο τήν ἄρνηση τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. Κατ᾿ αὐτό τόν τρόπο ἐνεργεῖ τό πονηρό πνεῦμα στό σῶμα τῆς Εὐρώπης ἤδη ἐδῶ καί μερικούς αἰῶνες.

Ποιός μπορεῖ νά διώξει τό πονηρό τοῦτο πνεῦμα ἀπό τήν Εὐρώπη; Κανείς, ἐκτός ἀπό Ἐκεῖνον, πού τό Ὄνομά Του ἔχει σημειωθεῖ μέ κόκκινο χρῶμα στήν ἱστορία τοῦ ἀνθρώπινου γένους, ὡς τοῦ μόνου διώκτη τῶν δαιμόνων ἀπό τούς ἀνθρώπους. Γνωρίζετε ἤδη ποιόν ἐννοῶ. Ἐννοῶ τόν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό, τόν Μεσσία καί Σωτήρα τοῦ κόσμου, τόν ἀπό τήν Παρθένο γεννηθέντα, ἀπό τούς Ἰουδαίους φονευθέντα, ἀπό τόν Θεό ἀναστηθέντα, ἀπό τόν οὐρανό δικαιωθέντα, ἀπό τούς Ἀγγέλους δοξασθέντα, διά τῶν Ἁγίων μαρτυρηθέντα καί ἀπό τούς προγόνους μας οἰκειωθέντα.

Ἕως ὅτου ἀκολουθοῦσε ἡ Εὐρώπη τόν Χριστό ὡς τόν «Ἥλιον τῆς δικαιοσύνης», καί τούς Ἀποστόλους Του, τούς Μάρτυρες, τούς Ἁγίους καί τούς ἀναρίθμητους Δικαίους καί ἄλλους πού εὐαρέστησαν σ᾿ Αὐτόν, ἕως λαμπάδες, μικρές καί μεγάλες. Ὅταν ὅμως, ἡ ἀνθρώπινη ἐπιθυμία καί ἡ ἀνθρώπινη σοφία κτύπησαν τόν Χριστό σάν δύο φοβεροί ἄνεμοι, οἱ λαμπάδες ἔσβησαν μπροστά στά ἀνθρώπινα μάτια καί ἐπικράτησε τό σκοτάδι, ὅπως στούς ὑπόγειους διαδρόμους πού ἔχουν οἱ τυφλοπόντικες.

Σύμφωνα μέ τήν ἀνθρώπινη ἐπιθυμία κάθε λαός καί κάθε ἄνθρωπος ἀναζητεῖ τήν ἐξουσία, τήν τέρψη καί τήν δόξα μιμούμενος τόν πάπα τῆς Ρώμης. Σύμφωνα μέ τήν ἀνθρώπινη σοφία κάθε λαός καί κάθε ἄνθρωπος βρίσκει ὅτι εἶναι ὁ σοφότερος ὅλων καί ὁ ἀξιότερος ὅλων τῶν ἐπίγειων ἀγαθῶν. Πῶς τότε νά μήν ὑπάρχουν πόλεμοι μεταξύ τῶν ἀνθρώπων καί τῶν λαῶν; Πῶς νά μήν ὑπάρχει ἀφροσύνη καί λύσσα στούς ἀνθρώπους; Πῶς νά μήν ὑπάρχουν οἱ ἀρρώστιες, οἱ ἀνομβρίες καί οἱ πλημμύρες, οἱ ὄγκοι καί οἱ φυματιώσεις, οἱ ἐπαναστάσεις καί οἱ πολέμοι; Ὅλα αὐτά δέν μπορεῖ νά μή γίνονται, ὅπως δέν γίνεται νά μήν πυορροεῖ ἡ γεμάτη ἀπό πύο πληγή καί ὅπως δέν γίνεται νά μή βγαίνει δυσωδία ἀπό τόπο γεμάτο μέ ἀκαθαρσίες.

(Ἀπό τό βιβλίο τοῦ π.Ἰουστίνου Πόποβιτς «Η ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ», σελ. 239-241. Στό κείμενο ἔγινε γραμματική καί γλωσσική ἁπλοποίηση).