Δήλωση ευθύνης

Οι νέες «υγειονομικές» ψηφιακές ταυτότητες είναι η τελική μέγγενη που θα αποτελειώσει το όποιο ψήγμα ελευθερίας, αυτονομίας και αυτοπροσδιορισμού θα θεωρούσε κάποιος ότι διαθέτει ή του έχει απομείνει στις σύγχρονες κοινωνίες. Οι οποίες καταχρηστικά πλέον (θα) ονομάζονται «κοινωνίες»: Ποιο είναι αυτό το οποίο «κοινωνείται», τί είναι αυτό στο οποίο υπάρχει από κοινού συμμετοχή, μέθεξη, στο οποίο συναινούν να παίρνουν μέρος όλοι για το καλό τους; Τείνουν να γίνουν μια απλή προέκταση του κράτους.

Η παράδοση όλων των ολοκληρωτικών καθεστώτων, Φασιστικών, Ναζιστικών και Κομμουνιστικών συμφωνούσε σε αυτό το σημείο: ότι ο άνθρωπος ατομικά δεν έχει καμία απολύτως αξία και σημασία· η «κοινωνία» είναι το παν. Η «κοινωνία», όχι ως αυτό που αντιλαμβάνεται ο οποιοσδήποτε, αλλά προσδιοριζόμενη σαν ένα σύνολο εξατομικευμένων μονάδων, όπου η μόνη πραγματική και επιτρεπτή συνοχή συγκροτείται από τις ιδεολογικές επιταγές του κράτους. Το ότι οι ιδεολογικές αυτές επιταγές απέκτησαν και «υγειονομική» διάσταση δεν αποτελεί κάτι το καινοφανές. Στη Ναζιστική Γερμανία υπήρχε και αυτή η διάσταση σχετικά με τα «υγιή» και «άρρωστα» σώματα. Η μόνη διαφορά είναι ότι τώρα δεν προβάλλεται στα πλαίσια κάποιας φυλετικής θεωρίας σαν αυτές που βρίσκονταν στο επίκεντρο της Ναζιστικής θεώρησης.

Τον γνωρίζουμε αυτόν τον δρόμο. Τον έχουμε ξαναπερπατήσει· έχουμε ξαναβρεθεί εκεί. Και πλέον επιστρέφουμε εκεί ταχύτατα, με χειρότερους όρους, γιατί εν τω μεταξύ η τεχνολογία και η τεχνογνωσία έχουν εκτοξευθεί σε δυσθεώρητα ύψη, την ώρα που πολλοί θεράποντές της παραμένουν συναισθηματικά μωροί, ηθικά διεφθαρμένοι και παντελώς ανάξιοι για την όποια γνώση κατέχουν. Ο καθηγητής Ιωαννίδης σε πρόσφατη συνέντευξή του είπε ξεκάθαρα πως πολλοί συνάδελφοί του, στα ανώτατα μάλιστα κλιμάκια της επιστήμης, φοβούνται να μιλήσουν επειδή θα τους λοιδορήσουν, θα τους πολτοποιήσουν, θα τους κόψουν τις επιδοτήσεις για τις έρευνές τους. Και αυτό έχει ήδη συμβεί σε κάποιους, όντως γενναίους, ανθρώπους. Κι αν φοβούνται αυτοί, πόσο περισσότερο θα πρέπει να φοβούνται στα κατώτερα κλιμάκια;  Τί παραπάνω θα έπρεπε να πει ο άνθρωπος, για να καταλάβουμε τί συμβαίνει; Η γνώση δεν είναι μόνον ευλογία, είναι και βάρος. Πρέπει να μπορεί κάποιος να το σηκώνει ακέραιο ως προς τις συνέπειές του, για να δικαιούται να δρέπει και τα οφέλη του. Ειδάλλως, πολύ εύκολα γίνεται συμμέτοχος και συνένοχος σε εγκλήματα, ειδικά όταν η επιστήμη – ή ακριβέστερα μια ψευδεπίγραφη αντανάκλασή της – καθίσταται ουσιαστικός βραχίονας της πολιτικής.

Θα πρέπει να θυμόμαστε πως ο Ναζισμός δεν επικράτησε σε μια κοινωνία αναλφάβητων και «ψεκασμένων». Επικράτησε στην πιο «μορφωμένη» κοινωνία της Ευρώπης. Για να μην μπούμε στη συζήτηση για το τί είναι πραγματικά «μόρφωση» και τί δεν είναι, ας πούμε στη χώρα με το υψηλότερο εκπαιδευτικό επίπεδο σε πανευρωπαϊκή κλίμακα – τότε. Οι φυλετικές θεωρίες δεν αναπτύχθηκαν από κάποιους περιθωριακούς και ασήμαντους. Αναπτύχθηκαν και υποστηρίχθηκαν με επιστημονικές εργασίες καθηγητών πανεπιστημίων, από τους ευγονιστές κατ’ αρχάς των ΗΠΑ και στη συνέχεια της Βρετανίας, της Γαλλίας και της Ιταλίας. Οι Γερμανοί μπήκαν στο παιχνίδι τελευταίοι και ιδρωμένοι, αλλά ήταν αυτοί που εφάρμοσαν τις θεωρίες αυτές, μέχρι τις έσχατες συνέπειές τους. Στη δίκη της Νυρεμβέργης οι δικαζόμενοι για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας Γερμανοί γιατροί και ευγονιστές, ως στοιχείο υπεράσπισής τους παρέπεμψαν στα λεγόμενα και γραφόμενα των καθόλα σεβαστών Αμερικανών συναδέλφων τους. Γιατί λοιπόν δικάζονταν μόνον αυτοί; Επειδή έκαναν πράξη αυτό το οποίο έλεγαν και χειροκροτούσαν όλοι; Αλλά, έτσι είναι· ο ηττημένος παίρνει πάνω του όχι μόνο τα δικά του κρίματα αλλά και τα κρίματα του νικητή. Δεν ίσχυε ότι οι Ευρωπαίοι είχαν βαθύτερες διαφωνίες με τους Γερμανούς· όλοι συμφωνούσαν τότε πως τα εθνικά κράτη είναι μια παρωχημένη δομή και πως «η φυσική ιστορική τάση των πραγμάτων» κατατείνει προς τη δημιουργία μια υπέρ-κρατικής οντότητας. Απλώς, οι Γερμανοί τα ήθελαν όλα για τον εαυτό τους.

Τί ήταν λοιπόν τότε ένας συνηθισμένος Γερμανός μπροστά στον καθηγητή πανεπιστημίου που «αποδείκνυε» με επιστημονικά επιχειρήματα ότι κάποιοι αποτελούν ένα κατώτερο είδος και είναι προς το συμφέρον όλης της κοινωνίας, για την υγεία, ευζωία και ευρωστία της, να στειρωθούν; 200.000 στειρώσεις «κοινωνικά ανεπαρκών», «εγκληματιών» και «φυγόπονων» έγιναν στη Γερμανία – ενώ αντίστοιχα 3.000 είχαν συμβεί στις ΗΠΑ –  μέχρι το 1937(*). Ποιός ήταν αυτός ο αδαής που θα αμφισβητούσε τέτοιες αυθεντίες; Μήπως, για να το ισχυρίζονται τέτοιας εμβέλειας επιστήμονες, έχουν δίκιο;

Τί είναι σήμερα ένας άνθρωπος μπροστά στους «ειδικούς», που του κουνούν καθημερινά το δάχτυλο και του λένε πως, αν δεν εμβολιαστεί, αν δεν φορέσει μάσκα, αν δεν κρατήσει απόσταση δύο μέτρων, τότε είναι επικίνδυνος, αντικοινωνικός, ανεύθυνος, τρελλός, οπότε η «πολιτεία» οφείλει να πάρει μέτρα εναντίον του για να προστατέψει τους υπόλοιπους;

Τί κι αν έχει γίνει φανερό πως οι συγκεκριμένοι επιστήμονες έχουν συγκεκριμένες «υποχρεώσεις» προς την πολιτική εξουσία; Ή τρέμουν για τη θέση τους; Τί κι αν έχει γίνει φανερό πως όποιος επιστήμονας προσπαθεί κάτι να πει φιμώνεται, περιθωριοποιείται και του κόβονται οι χρηματοδοτήσεις; Τί κι αν προϊστάμενος του Π.Ο.Υ. είναι ένας πρώην εγκληματίας πολέμου που προωθήθηκε στη θέση αυτή από τον γνωστό θιασώτη της ευγονικής Gates; Τί κι αν ο «Αμερικανός Τσιόδρας» Fauci και ένας κοντινός σ’ αυτόν κύκλος ιδρυμάτων (EcoHealth Alliance του Peter Daszak(**)) είχαν στενές σχέσεις με το κινέζικο εργαστήριο της Wuhan και το χρηματοδοτούσαν; Ποια είναι η σχέση των Τσιόδρα, Μαγιορκίνη, και μερικών ακόμα με το ίδρυμα του Daszak;

Περσινά ξινά σταφύλια· δεν είναι «παραγωγικό» να μιλάμε γι’ αυτά. Γι’ αυτό μην ερευνάτε· να ακούτε μόνον τους «ειδικούς». Δεν χρειάζεται να είσαι «ειδικός», όμως, για να γνωρίζεις Ιστορία ούτε να είσαι πολιτικός, για να καταλαβαίνεις την πολιτική. Η λέξη «ειδικός» σε εργασιακά ζητήματα μπορεί να έχει τη σημασία της. Όταν μιλάμε για κοινωνικά ζητήματα, από μόνη της δεν σημαίνει τίποτε. Πρώτα εξετάζουμε το ήθος και το ποιόν αυτού που μιλάει. Σε δεύτερο χρόνο εξετάζουμε και τις γνώσεις του. Η ετυμηγορία είναι ότι υπολείπονται κατά πολύ είτε στο πρώτο, είτε στο δεύτερο, είτε και στα δύο.

Μην τα ξεχνάτε όλα αυτά όσοι απειλείτε και συμμετέχετε στο καθημερινό θέατρο της τρομοκρατίας. Κατά βάθος αναγνωρίζουμε τον φόβο που τροφοδοτεί το θράσος σας, τον τρόμο που σας οδηγεί απευθείας στην Ύβρη: γνωρίζετε πως μια πιθανή «διακλάδωση» του μέλλοντός σας μπορεί να οδηγεί σε κάτι σαν τη Νυρεμβέργη. Γιατί, αυτά που κάνετε είναι ο ορισμός του εγκλήματος κατά της ανθρωπότητας, κάτι που δεν πρόκειται ποτέ να ξεχαστεί, να παραγραφεί, ή να ισχύσει γι’ αυτό το οποιοδήποτε «ακαταδίωκτο». Στο τέλος «ξυρίζουν τον γαμπρό» κι εμείς έχουμε υπομονή.

Γιατί, αυτοί οι εμβολιασμοί (πειραματικές γονιδιακές θεραπείες για την ακρίβεια) δεν θα είναι οι τελευταίοι. Θέλουν να θεσπίσουν τέτοιου τύπου εμβολιασμούς σε παγκόσμια κλίμακα μία ή και δύο φορές κάθε έτος – στο διηνεκές και για πάντα. Αυτά θα καταγράφονται λεπτομερώς στο πιστοποιητικό εμβολιασμού, το οποίο στην πραγματικότητα θα είναι μια εφαρμογή (σε πρώτη φάση σε ένα «έξυπνο» τηλέφωνο), που θα λειτουργεί ως κανονική – και σταδιακά, με τον καιρό, ως μόνη νόμιμη – ταυτότητα. Εκεί θα υπάρχει όλη η ζωή του καθενός. Η ύπαρξη και λειτουργία του ηλεκτρονικού «πορτοφολιού» θα προϋποθέτει το ότι ακολουθείς κανονικά το εμβολιαστικό πρόγραμμα. Με δεδομένο ότι κάποια στιγμή το νόμισμα προβλέπεται να ψηφιοποιηθεί πλήρως, το να κάνει κάποιος την οποιαδήποτε συναλλαγή είναι αναγκαία για να ζήσει, θα προϋποθέτει το ότι έχει κάνει τα εμβόλιά του. Αυτό θα είναι ένα επόμενο στάδιο της «επανεκκίνησης». Θα έρθει η στιγμή, που οι τράπεζες θα θέσουν εκτός λειτουργίας τα «χαρτιά» και το κράτος θα επιβάλλει ως μόνες νόμιμες συναλλαγές τις ηλεκτρονικές. Εν ολίγοις, δεν εμβολιάζεσαι, δεν μπορείς να συνδιαλλαγείς και άρα να ζήσεις. Οι απειλές που εκτοξεύονται σήμερα είναι απλός προάγγελος αυτού του μέλλοντος.

Μέρος της ψηφιακής – υγειονομικής – ταυτότητας θα είναι και οποιοδήποτε ιατρικό δεδομένο μας αφορά. Θέματα υγείας, DNA, ιατρικές επισκέψεις, τα πάντα. Για να μην μιλήσουμε για περισσότερο «φουτουριστικές» εφαρμογές – ήδη υπαρκτές και δοκιμασμένες όμως – δηλαδή νανορομπότ στο σώμα, που παρέχουν πληροφορίες για την κατάσταση του οργανισμού σε πραγματικό χρόνο, τα οποία επικοινωνούν με την εφαρμογή της ψηφιακής υγειονομικής ταυτότητας και, μέσω αυτής, με το παγκόσμιο διαδίκτυο. Αυτός είναι και ο λόγος που οι διαδικτυακές υποδομές αναβαθμίζονται σε παγκόσμια κλίμακα, μέσω της μεγαλύτερης διάδοσης των οπτικών ινών ή την έλευση του 5G: για να μπορούν να υποδεχτούν πολλαπλάσιο όγκο δεδομένων. Στο Internet, δεν θα κυκλοφορούν μόνον δεδομένα ιστοσελίδων ή «κοινωνικών δικτύων», αλλά δεδομένα καθημερινών συσκευών (ψυγεία, αυτοκίνητα και ότι μπορεί να φανταστεί κανείς, πράγμα που συμβαίνει ήδη) και – το πιο σημαντικό – δεδομένα ανθρώπινων σωμάτων. Μετρήσεις καρδιακών παλμών, μετρήσεις συγκέντρωσης ινσουλίνης ή αδρεναλίνης – οι δυνατότητες περιορίζονται μόνο από τη φαντασία. Μην ρωτάτε για ποιο λόγο θα υποχρεωνόταν κάποιος να τα κάνει όλα αυτά. Σκεφτείτε μόνο πως θα μπορούσαν να είναι προϋπόθεση της ιδιωτικής ή κρατικής ασφάλισης, καθώς και προγραμμάτων ιδιωτικής ή κρατικής πρόνοιας – και πλέον η φτώχεια έχει περισσέψει.

Για έναν άνθρωπο της Πληροφορικής τα παραπάνω δεν αποτελούν καν κάτι τόσο εξεζητημένο ή αρχιτεκτονικά σύνθετο. Ο καθένας είθισται να βλέπει τον κόσμο μέσα από τον παραμορφωτικό φακό της εξειδίκευσής του. Έτσι, κι αυτός, είναι συνηθισμένος να βλέπει τον κόσμο ως ένα σύνολο δεδομένων που μπορούν να κωδικοποιηθούν μέσω κατάλληλων μετατροπέων και άρα να αναλυθούν για να εξαχθούν περαιτέρω πληροφορίες, που θα καθοδηγήσουν αποφάσεις. Το μόνο που κάνει τα πράγματα από σύνθετα έως πολύ σύνθετα είναι το μέγεθος της κλίμακας για την οποία μιλάμε. Αρκεί να σκεφτεί κάποιος τί γίνεται με την Α.Α.Δ.Ε. αυτή τη στιγμή (δηλαδή την υπέρ-εφορία των «δανειστών») και την αποστολή ηλεκτρονικών τιμολογίων από κάθε επιχείρηση απ’ ευθείας στα συστήματά της. Ένα κεντρικό σύστημα καθίσταται ένα τεράστιο εμπορο-λογιστικό σύστημα για εκατοντάδες χιλιάδες επιχειρήσεις· οπότε, η οικονομική δραστηριότητα σε πανελλαδικό επίπεδο γίνεται γνωστή σε πραγματικό χρόνο, καθώς εξελίσσεται. Στην παράνοια (λόγω εξειδίκευσης) ορισμένων, το ίδιο ακριβώς μπορεί να γίνει και με τα ανθρώπινα σώματα. Η τεχνολογία υπάρχει, η κλίμακα του εγχειρήματος διαφέρει, αλλά με την αναβάθμιση των επικοινωνιακών και πληροφοριακών υποδομών τα πάντα είναι εφικτά. Με μια θεμελιώδη προϋπόθεση: ότι οι άνθρωποι θα συναινέσουν σε κάτι τέτοιο. Και πώς είναι δυνατόν να συναινέσουν μαζικά σ’ αυτό χωρίς βασανισμό και βία; Πώς, χωρίς να βρεθούν ενώπιων προμελετημένων αδιεξόδων; Πώς, χωρίς να εξαπατηθούν οικτρά; Η πειθώ από μόνη της δεν επαρκεί για κάτι τέτοιο. Καλώς ήλθατε στην υπόθεση «κορωναϊός».

Με την εξέλιξη των ΜΜΕ, στόχευσαν στην κατάκτηση του μυαλού του καθενός, στην δέσμευση και καθοδήγηση του ανθρώπινου πνεύματος. Η τωρινή επιχείρηση στοχεύει στην κατάκτηση και του φυσικού σώματος του καθενός. Το σώμα του καθενός θα ανήκει στο κράτος, σε ιδιωτικούς οργανισμούς και κατ’ επέκταση στην διεθνή ελίτ.

Και θα ανήκει κυριολεκτικά, εφόσον η ίδια η φυσική και κοινωνική επιβίωσή του θα εξαρτάται από αυτό. Το κρίσιμο σημείο είναι η διασύνδεση της παροχής ιατρικών δεδομένων, ή της επιβολής ιατρικών πράξεων με την δυνατότητα ηλεκτρονικών οικονομικών συναλλαγών, δηλαδή την δυνατότητα φυσικής επιβίωσης σε μια υποτιθέμενη «κοινωνία».

Τότε, δεν θα μπορείς να ρωτάς τί εμβόλιο θα σου κάνουν, αν είναι mRNA, ή DNA ή ότι άλλο. Εσύ θα ξέρεις ότι πρέπει να κάνεις ένα εμβόλιο για κάποιον κορωναϊό ή για την Δέλτα, Έψιλον, ή Ωμέγα παραλλαγή του. Από εκεί και πέρα… «οι ειδικοί ξέρουν».

Τώρα όμως μπορείς ακόμα. Τώρα χρειάζονται τη συναίνεσή σου για να εγκαθιδρύσουν κοινωνικά τα πιστοποιητικά εμβολιασμού. Ο εμβολιασμός του 70% ή 80% του πληθυσμού που θέλουν να επιτύχουν αφορά ακριβώς αυτήν την «κοινωνικοποίηση», τόσο των πιστοποιητικών όσο και του δικαιώματος του κράτους να επεμβαίνει στο σώμα σου με ιατρικές πράξεις. Εάν πετύχουν αυτά τα ποσοστά – και σήμερα απέχουν αρκετά ακόμα από κάτι τέτοιο – τότε ευκολότερα θα μπορέσουν να πιέσουν και το υπόλοιπο «αδιάλλακτο» 20%, ώστε είτε να υποταχθεί είτε να βρεθεί στο δίλημμα να θέσει εαυτόν εκτός «κοινωνίας» με ότι αυτό συνεπάγεται. Έτσι μεταφράζεται στον αληθινό κόσμο το περίφημο «χτίσιμο του τείχους ανοσίας». Δεν είναι πραγματικά ένα εξαιρετικό όνομα;

Και μπροστά σε μια τέτοια εφιαλτική προοπτική απειλούν οι κυριολεκτικοί δούλοι της εξουσίας ότι δεν θα μπαίνουμε στα γήπεδα, στις συναυλίες και στα καφέ. Ότι οι εργοδότες θα τολμούν να μην μας προσλαμβάνουν για τέτοιους λόγους. Εάν απειλούν χυδαία τώρα που δεν μας έχουν ακόμη «στο χέρι», όταν θα συμβεί αυτό τί θα κάνουν;

 Όλα αυτά ένας άνθρωπος με διάθεση να παλέψει μπορεί να τα υπερκεράσει (ακόμα) ειδικά, εάν χτίσει μικρές αλλά αποφασισμένες συλλογικότητες αντίστασης, με όποιον τρόπο και κατεύθυνση έχει ο καθένας στο κεφάλι του. Διεκδικώντας τα φυσικά του δικαιώματά ως έλλογου όντος με όποιον τρόπο κρίνει ο ίδιος σωστό και πρέπον. Εάν φτάσουμε όμως στο τελικό στάδιο, εντός κάποιων ετών, εάν πραγματοποιήσουν το τελικό τους όνειρο, τότε κανείς δεν θα μπορεί· θα είναι μάταιη η οποιαδήποτε συζήτηση.

Γιατί, τί είναι ένας άνθρωπος που δεν έχει λόγο ούτε καν πάνω στο ίδιο του το σώμα; Και αν δεν έχει λόγο σ’ αυτό, σε τί άλλο ελπίζει πως θα μπορεί να έχει λόγο; Δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα ζώο εκτροφείου. Η τελική μοίρα των ζώων εκτροφείου είναι γνωστή και δεδομένη.

Γι’ αυτό θα πρέπει να σκεφθεί ο καθένας πολύ σοβαρά (και μετά να το ξανασκεφθεί διπλά) για το ποια θα είναι η στάση του. Σε τί κριτήρια θα βασίσει τις αποφάσεις του; Ή μήπως δεν υπάρχουν καν κριτήρια, αλλά απλώς παρασέρνεται σαν τα φύλλα στον άνεμο, αναμασώντας τα «επιχειρήματα» που προβάλλονται στα κυρίαρχα ΜΜΕ; Και αν είναι απλώς ένα φύλλο στον άνεμο τότε τί μπορεί να πει για τον περίφημο «εαυτό» του; Τα ΜΜΕ θα συνεχίσουν να προσφέρουν το άλλοθι που χρειάζεται ο καθένας, για να ενδώσει. Και γνωρίζουμε πως υπάρχουν αρκετοί που δεν χρειάζονται καν άλλοθι. Οι δούλοι δεν μπορεί παρά να αναπαράγουν δούλους και να αισθάνονται καλά μόνον δίπλα σε άλλους δούλους.

Δεν θα επιδιώξουμε, ή θα προκαλέσουμε, πάνω σε ένα τέτοιο λεπτό ζήτημα, την αντιπαράθεση με ανθρώπους που έχουν διαφορετική άποψη από εμάς. Ο καθένας οφείλει να σκεφθεί για τον εαυτό του, αρκεί να έχει όλα τα πραγματικά δεδομένα μπροστά του και κυρίως να μην εθελοτυφλεί. Γνωρίζουμε πολύ καλά την ικανότητα των κρατούντων να προετοιμάζουν, να υποδαυλίζουν και να εκμεταλλεύονται «εμφυλίους» πολέμους.

Αρκεί, το ίδιο να πράξουν κι αυτοί. Αρκεί, επίσης, να κατανοούν πως ορισμένες αποφάσεις είναι μη αναστρέψιμες. Το να φοβάται κάποιος ή να έχει εμπιστοσύνη στο σύστημα είναι δικαίωμά του. Δεν είναι δικαίωμά του να αναπαράγει το μέγα ψεύδος (ακόμη και «επιστημονικά»…) ότι οι εμβολιασμένοι ή κοινωνία γενικότερα κινδυνεύουν από τους ανεμβολίαστους. Αυτό θα μας οδηγήσει απευθείας στο χάος (και γνωρίζουμε ποιοι βγαίνουν κερδισμένοι από το χάος)· οπότε, θα πρέπει να αναρωτηθούν όλοι για την «κοινωνική υπευθυνότητα» όσων υποδαυλίζουν τέτοιες καταστάσεις.

Έχοντας λοιπόν υπ’ όψιν τα παραπάνω και έχοντας σώας τας φρένας…

Έχοντας εμπιστοσύνη στις ψυχικές και νοητικές δυνάμεις του ανθρώπου που αγαπά τη ζωή, τη γνώση και την ελευθερία…

 Έχοντας επίγνωση και της ατομικής και της κοινωνικής μας ευθύνης προς τον άνθρωπο αυτόν…

Δηλώνουμε ότι δεν πρόκειται να συναινέσουμε σ’ αυτούς τους σχεδιασμούς, προσφέροντας τα ίδια μας τα σώματα βορά και έπαθλο των δούλων αυτού του κόσμου.

Εάν τα θέλουν, θα πρέπει να τα συντρίψουν.

ΠΗΓΗ pyrgitai