Το «εισιτήριο» για τον παράδεισο

 αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος

Απόκτησε ταπεινό φρόνημα και θα σωθείς. Ο παράδεισος είναι γεμάτος ταπεινούς ανθρώπους, όχι αναμάρτητους. Διότι την αναμαρτησία την κατέχει μόνο ο Κύριός μας. Οι υπόλοιποι αμαρτωλοί και ατελείς, ασθενείς και επιρρεπείς είμαστε σε πάθη και λάθη.

Γι’αυτό το «εισιτήριο» για τον παράδεισο δεν θα το βρεις μέσα στην τελειότητα, διότι αυτή δεν μπορεί να κατορθωθεί· θα το βρείς μέσα στην ταπείνωση και την απλότητα.

Η αγιότητα γεννάται μέσα σε καρδιές που δεν έχουνε στόχο την προβολή και την δόξα, ούτε την ηθική τους τελείωση ή την επίτευξη κάποιων αρετών (ως ατομικά κατορθώματα), αλλά έχουνε στόχο τον Χριστό και τον συνάνθρωπο.

Όλοι κάνουμε λάθη, όλοι μας έχουμε κάποια πάθη.

Το θέμα είναι να έχουμε ταπείνωση ώστε (τουλάχιστον) να μην ασχολούμαστε με τις ζωές των άλλων και τους κατακρίνουμε, να βλέπουμε την δική μας καμπούρα. Και βλέποντας και αναγνωρίζοντας τις ελλείψεις μας να πλησιάζουμε τους συνανθρώπους μας με έλεος και συγκατάβαση, με φρόνημα απλό και αγαπητικό και όχι με εμπάθεια και κακία.

Το θέμα είναι να έχουμε ταπείνωση ώστε να πλησιάζουμε τον Θεό με αίσθημα σεβασμού και χρέους και όχι με έπαρσης και αλαζονείας. Δεν μας χρωστά τίποτα ο Θεός. Εμείς χρωστάμε τα πάντα στον Θεό. Όσες «αρετές» κι αν έχουμε, όσα ασκητικά παλαίσματα κι αν έχουμε κατορθώσει και πάλι χρεώστες είμαστε προς τον Θεό. Δεν μας έχει ανάγκη ο Θεός, ούτε τις αρετές μας έχει ανάγκη, ούτε τις νηστείες μας, ούτε τις προσευχές μας, ούτε την «καθαρότητά» μας. Εμείς έχουμε ανάγκη τον Θεό και τα κάνουμε όλα αυτά ως αντίδωρο για την αγάπη Του.

Ταπείνωση ας αποκτήσουμε. Που σημαίνει να μοιάσουμε στον Χριστό μας, ο οποίος είναι το παράδειγμα ζωής μας, ο οποίος μας είπε ξεκάθαρα: «Μάθετε απ’ εμού, ότι πράος είμι και ταπεινός τη καρδία» (Ματθ. ια’ 29).

πηγή: imverias