Ο κορωνοϊός της Νέας Τάξης Πραγμάτων ως αντιγραφή-επικόλληση της πανούκλας του Αλμπέρ Καμύ

 

Όταν η Νέα Τάξη Πραγμάτων συνέλαβε το μεγαλεπήβολο σχέδιο της υποδούλωσης του πλανήτη χρησιμοποιώντας ως δούρειο ίππο το αγαθό της δημόσιας υγείας, ενεργοποίησε έναν μηχανισμό που είχε πρόσφυση σε πολλούς κλάδους της επιστήμης: Κάποιοι από αυτούς θα λειτουργούσαν ως αιχμή του δόρατος, όπως η ιατρική και η νομική, ενώ άλλοι θα προσέφεραν το λίπασμα για την ευόδωση του σχεδίου:

Φέρ' ειπείν, η παγκόσμια ελίτ γνώριζε άριστα ότι η ψυχολογία της μάζας και το μάρκετινγκ θα ήταν απαραίτητα για να δημιουργηθεί το κατάλληλο κλίμα του τρόμου, χάρη στο οποίο θα μπορούσε να πουλήσει ένα φαρμακευτικό προϊόν που, αν καθίστατο άμεσα ή έμμεσα υποχρεωτικό, θα οδηγούσε στην πολυπόθητη χειραγώγηση της βούλησης. Έτσι από την χειραγώγηση του χρηματιστηρίου θα περνούσαμε στην εποχή της χειραγώγησης της ανθρώπινης ψυχής.

Φυσικά, ένα τέτοιο σχέδιο δεν θα μπορούσε να αφήσει αναξιοποίητη την γλωσσοανάλυση. Η επιλογή των λέξεων θα έπρεπε να είναι στοχευμένη, ώστε να μπορεί να ποτίζεται το λίπασμα που θα έριχναν οι άλλες επιστήμες. Η γλώσσα είναι το όχημα της σκέψης και άρα όποιος θέλει να επηρεάσει την σκέψη, θα πρέπει να πηδαλιουχεί με εξαιρετική μαεστρία το όχημά της.

Π.χ. η αιχμαλωσία θα πρέπει να βαπτίζεται lockdown, ώστε κανείς να μη μπορεί να εισπράξει την αδιαπραγμάτευτα αρνητική αντανάκλαση του υποκρυπτόμενου όρου. Ο εκβιασμός θα πρέπει να βαπτίζεται έμμεση υποχρεωτικότητα ή διευκόλυνση, ώστε να παρασύρονται οι διστακτικοί και να τυφλώνονται οι καλοπροαίρετοι.

Πέραν, όμως, αυτών η Νέα Τάξη Πραγμάτων έπρεπε να κάνει κάτι ακόμη πιο ύπουλο: Να μελετήσει όλα τα βιβλία που αναφέρονται σε μεγάλες επιδημίες και να αντιγράψει τα κυριότερα σημεία τους που αφορούν λήψη περιοριστικών-απαγορευτικών μέτρων. Ένα από αυτά τα βιβλία είναι το μυθιστόρημα του Καμύ "Η πανούκλα" (μτφ.: Ν. Καρακίτσου-Ντουζέ / Μ. Κασαμπαλόγλου-Ρομπλέν, εκδ. Καστανιώτη, Αθήνα 2010). Στην σελίδα 196, ο αναγνώστης νομίζει ότι έχει παραισθήσεις, αφού βλέπει να είναι γραμμένο ήδη από το 1947 κάτι που βιώνει εν έτει 2021:

«Το μόνο μέτρο που φάνηκε να εντυπωσιάζει όλους τους κατοίκους ήταν η επιβολή της συσκότισης. Από τις έ ν τ ε κ α το β ρ ά δ υ, βυθισμένη στο απόλυτο σκοτάδι, η πόλη πέτρωνε».

Η δικτατορικής δυσοσμίας απαγόρευση της βραδινής κυκλοφορίας που επιβλήθηκε συντονισμένα σε πολλά κράτη της Δύσης επί κορωνοϊού δεν απέχει παρά ελάχιστα από την συσκότιση που είχε επιβληθεί επί πανούκλας του Καμύ.

Η δε αναφορά του Γάλλου συγγραφέως στο ότι όσα συνέβαιναν «ανάγκασαν τις αρχές να ταυτίσουν την κατάσταση π α ν ο ύ κ λ α ς με την κατάσταση π ο λ ι ο ρ κ ί α ς» αποτελεί μια πρόσθετη ένδειξη ότι οι σημερινοί διαχειριστές της υγειονομικής κρίσης εφήρμοσαν την τεχνική της αντιγραφής-επικόλλησης (στην Ελλάδα, βεβαίως, μίλησαν για "ιδιότυπη κατάσταση πολιορκίας", η οποία επιχειρήθηκε να χρησιμοποιηθεί ως άλλοθι για την αναστολή δικαιωμάτων, όπως του άρ. 13 Συντ., τα οποία όμως δεν επιτρέπεται να ανασταλούν ούτε υπό τις αυστηρές προϋποθέσεις του άρ. 48 Συντ.).

Όποιος δεν συγκινήθηκε ιδιαιτέρως από τα δύο αυτά χωρία, αξίζει να πληροφορηθεί ότι στο υπό συζήτησιν μυθιστόρημα αναφέρεται ε μ β ο λ ι α σ μ ό ς υγειονομικού προσωπικού: «Από τότε που είχε ενταχθεί στις υγειονομικές ομάδες, ο Πανελού βρισκόταν συνεχώς στα νοσοκομεία και στα μέρη όπου υπήρχαν άρρωστοι από την πανούκλα. Ένας σωτήρας κι αυτός μεταξύ άλλων, τοποθετήθηκε στη γραμμή στην οποία πίστευε ότι θα όφειλε να βρίσκεται, δηλαδή στην πρώτη. Το θέαμα του θανάτου δεν έλειψε απ' τα μάτια του. Και παρόλο που θ ε ω ρ η τ ι κ ά τον προστάτευε το ε μ β ό λ ι ο, άρχισε να νοιάζεται και για τον δικό του θάνατο» (σελ. 249, αναφορά στο "προληπτικό εμβόλιο" γίνεται και στην σελ. 150).

Υπάρχει, όμως, ένα ακόμη χωρίο το οποίο προκαλεί στον αναγνώστη ανατριχίλα, αφού η φρασεολογία του Καμύ είναι τόσο όμοια με εκείνη που χρησιμοποιούν σήμερα οι εκάστοτε υγειονομικοί διαχειριστές, που ευλόγως θα υποθέσει ότι η στρατηγική της "μηδενικής ανοχής" έναντι των κρουσμάτων και των προ-αρρώστων έχει διαμορφωθεί με βάση το συγκεκριμένο μυθιστόρημα:

«ο καθένας μας την κουβαλάει μέσα του την πανούκλα, γιατί κανείς, όχι, κανείς στον κόσμο δεν είναι απρόσβλητος απ' αυτήν. Και χρειάζεται να επαγρυπνούμε ασταμάτητα για να μην αφεθούμε, σε μια στιγμή αφηρημάδας, και ρίξουμε το χνότο μας πάνω στο πρόσωπο κάποιου άλλου και του μεταδώσουμε έτσι το μικρόβιο. Φυσικό είναι μόνο το μικρόβιο. Όλα τ' άλλα, η υγεία, η ακεραιότητα, η αγνότητα, αν θέλετε, είναι αποτέλεσμα της θέλησης, και μάλιστα μιας θέλησης που δεν πρέπει ποτέ να σταματάει. Ο έντιμος άνθρωπος, εκείνος που δεν μολύνει σχεδόν κανέναν, είναι εκείνος που έχει τις λιγότερες στιγμές αφηρημάδας. Και απαιτείται ισχυρή θέληση και προσοχή για να μην είναι ποτέ κανείς αφηρημένος!» (σελ. 286).

Δυστυχώς, απέναντί μας έχουμε μια ευέλικτη και ολιγομελή ομάδα επαγγελματιών παγκόσμιου βεληνεκούς που δουλεύει σαν ελβετικό ρολόι, αξιοποιώντας ένα υπεράφθονο πλήρωμα από επιστήμονες όλων σχεδόν των κλάδων που πούλησαν την ψυχή τους στον διάβολο, προκειμένου στην τρέχουσα συγκυρία να είναι εκείνοι οι οποίοι θα σέρνουν το ανθρωποκτόνο κάρο και όχι εκείνοι οι οποίοι θα συνθλίβονται κάτω από τις ρόδες του. Όλα τα βήματα που θα ακολουθούνταν από την αρχή της καλούμενης πανδημίας μέχρι το εγγύς ή το απώτερο μέλλον έχουν προ-προγραμματισθεί εδώ και πολλές δεκαετίες (ίσως από το 1960, αλλά με ρίζες που ανατρέχουν αιώνες πίσω).

Αυτός ο καλοκουρδισμένος οργανωτικός μηχανισμός εξουσίας, ίδιον γνώρισμα των ολοκληρωτικών καθεστώτων, θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί ως remake του ναζιστικού καθεστώς που αιματοκύλησε την ανθρωπότητα. Τα στρατόπεδα συγκεντρώσεως του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου μετεξελίχθηκαν σε ιδιωτικά στρατόπεδα των πολιτών, οι οποίοι αυτο-αιχμαλωτίσθηκαν μέσα στα σπίτια-κλουβιά τους υπακούοντας σαν πειθήνια στρατιωτάκια στα κελεύσματα των lockdown. Και ο Γιόζεφ Μένγκελε, που πραγματοποιούσε ανθρωποπειράματα στο στρατόπεδο του Άουσβιτς, μεταξύ άλλων σκοτώνοντας τα θύματά του με ενέσεις φαινόλης, έδωσε σήμερα την θέση του σε ευάριθμους αόρατους μαριονετίστες και πολυάριθμες μαριονέτες που (νομίζουν ότι) βρίσκονται στο απυρόβλητο.

Ίσως είναι λάθος να λέμε ότι η Ιστορία επαναλαμβάνεται. Ορθότερα θα ήταν να λέγαμε ότι η Ιστορία συνεχίζεται από εκεί που φαινομενικά σταμάτησε.

ΥΓ1: Στο ανωτέρω μυθιστόρημα, ο Καμύ γράφει μια πολύ μεγάλη αλήθεια: «Μα φτάνει πάντα μια στιγμή στην ιστορία όπου όποιος τολμήσει να πει ότι έ ν α κι ένα κάνουν δ ύ ο [Σ.Σ.: βλ., όμως, την ορθότερη μετάφραση του Θ. Κωστόπουλου, εκδ. Βιβλιοαθηναϊκή: «δ ύ ο και δ ύ ο κάνουν τ έ σ σ ε ρ α» - έτσι και η μετάφραση της Αγγ. Τατάνη, εκδ. Γράμματα 1990], τιμωρείται με θ ά ν α τ ο». Έχουμε πλέον απομείνει πολύ λίγοι όσοι εξακολουθούμε να προβάλλουμε ως ορθό το αποτέλεσμα αυτής της βασικής πράξης των μαθηματικών και άρα λόγω του περιορισμένου μας αριθμού μπορεί να την γλυτώσουμε. Άλλωστε, είμαστε χρήσιμοι ως "άλλοθι δημοκρατίας". Σημειωτέον ότι η αλλοίωση της εξίσωσης 2+2 = 4 αποτελεί διακαή πόθο κάθε ολοκληρωτικού καθεστώτος, στο μέτρο που αυτό διεξάγει προπάντων πνευματικό πόλεμο εναντίον του λαού. Η διαπίστωση αυτή ισχύει, φυσικά, και για κάθε ιατροφασιστικό καθεστώς που κατευθύνεται από τις ολιγάριθμες ελίτ της Νέας Τάξης Πραγμάτων (βλ. π.χ. το απολυταρχικό καθεστώς της Ωκεανίας που προσπαθούσε με βασανιστήρια να εξαναγκάσει τον Ουίνστον Σμιθ να ομολογήσει ότι 2+2 = 5· πρβλ. την αναφορά που υπάρχει και στο θεατρικό έργο του Μπέρτολτ Μπρεχτ, Η ζωή του Γαλιλαίου).

ΥΓ2: Στο μυθιστόρημα του Καμύ, ο αναγνώστης θα βρει κάποια πολύ εύστοχα αποφθέγματα, όπως αυτό: «Ο ύπνος των ανθρώπων είναι πιο ιερός από τη ζωή των καταδικασμένων σε θάνατο. Δεν πρέπει να χαλάμε τον ύπνο των καλών ανθρώπων». Θα συμπλήρωνα: Εκτός κι αν ο "ύπνος" ενδέχεται να επιφέρει την απώλειά τους και αυτή, με την σειρά της, την απώλεια των άλλων.

ΠΗΓΗ facebook