Αν οι νεκροί μπορούσαν να μιλήσουν…

 

Είναι εκείνες οι στιγμές που θέλεις να φωνάξεις, αλλά δε βγαίνει ήχος. Εκείνες οι στιγμές που βλέπεις ότι προσπαθείς ν’ απλώσεις το χέρι σου να βοηθήσεις τον συνάνθρωπό σου που χάνεται κι εκείνος συνέχεια απομακρύνεται. Και δακρύζεις γιατί ξέρεις πως όταν εκείνος επιστρέψει να σου ζητήσει βοήθεια, εσύ δε θα είσαι εκεί, γιατί η ψυχή σου θα σ’ έχει οδηγήσει αλλού. Κάπου αλλού που θα υπάρχει ανάγκη να βοηθήσεις. Κι εκείνος θα χαθεί.

Κάθε ημέρα διαβάζουμε για συνανθρώπους μας που μετά το εμβόλιο κατέληξαν στον τάφο. Εχθές μάλιστα, έμαθα για έναν υγιή άνθρωπο, 58 ετών, χωρίς υποκείμενο νόσημα, που κατέληξε στο Γενικό Κρατικό Νικαίας μετά από εμβόλιο της Pfizer. Ένα 17χρονο παλληκάρι χαροπαλεύει μετά από εμβόλιο Pfizer επίσης, σε άλλο νοσοκομείο. Κάθε ημέρα μαθαίνω για 4 με 5 νεκρούς από εμβολιασμούς. Κάθε ημέρα μαθαίνω για 30 έως 40 περιστατικά από παρενέργειες εμβολίων.

Και αναρωτιέται κάποιος: «μα γιατί αυτά δε δημοσιεύονται; γιατί δε μιλάνε οι άνθρωποι αυτοί; γιατί δε μιλάνε οι συγγενείς των νεκρών;» Πράγματι, βασανιστικά τα ερωτήματα. Όμως αποκαρδιωτικές κι οι απαντήσεις. Κι ακόμα πιο αποκαρδιωτικές οι αντιδράσεις των υπέρμαχων των εμβολιασμών.

Ας αρχίσουμε από τους συγγενείς των νεκρών. Αυτοί οι άνθρωποι δε μιλάνε εύκολα για διάφορους λόγους. Ο βασικότερος είναι ότι δε θέλουν να παραδεχτούν ότι οι πράξεις τους οδήγησαν στο θάνατο τον συγγενή τους. Φοβούνται την κατακραυγή του κόσμου. Φοβούνται τη φωνή της συνείδησής τους. Κι οι περισσότεροι από αυτούς, βρίσκουν καταφύγιο και άλλοθι στα λόγια κάποιου «γιατρού» που θα τους πει ότι δε φταίει το εμβόλιο για το θάνατο του συγγενή τους, αλλά κάποιο υποκείμενο νόσημα!

Βλέπετε φίλοι μου, οι γιατροί έχασαν την αποστολή τους κάπου στο δρόμο. Κι ενώ η αποστολή τους είναι η προστασία της ανθρώπινης ζωής, πλέον έχουν ως αποστολή τη διαφύλαξη και προστασία του καρτέλ των φαρμακευτικών. Αντί να προστατεύσουν τους ασθενείς, προστατεύουν τα δολοφονικά φαρμακευτικά καρτέλ. Αυτός άλλωστε είναι ο ρόλος της «επιστήμης»: τα καρτέλ είναι υπεράνω της ανθρώπινης ζωής. Αυτός είναι και ο ρόλος των γιατρών: να θυσιάζουν ξεδιάντροπα ανθρώπινες ζωές, στο βωμό των συμφερόντων των καρτέλ των φαρμακευτικών…

Κι οι συγγενείς, αναλαμβάνουν να γίνουν το δεξί χέρι του εκάστοτε «γιατρού» – προστάτη των καρτέλ, θυσιάζοντας τους δικούς τους ανθρώπους στο βωμό της «αυθεντίας» των καρτέλ. Ποιος άλλωστε θα τολμούσε να τα βάλει με έναν κολοσσό όπως η Pfizer; Τι κι αν είναι αποδεδειγμένα δολοφόνοι; Τι κι αν οι φαρμακευτικές προτιμούν να αφήνουν τους ανθρώπους άρρωστους ή να τους σκοτώνουν αντί να τους θεραπεύουν; Και γιατί να τους θεραπεύσουν άλλωστε; Η θεραπεία κοστίζει λιγότερο από τη συντήρηση της ασθένειας. Για να θεραπεύσεις έναν ασθενή, το πολύ πολύ να χρειαστεί ένα ή δύο κουτιά φάρμακα. Εάν όμως συντηρείς την ασθένειά του, εκείνος θα παίρνει μια ζωή τα δικά σου φάρμακα και τα έσοδά σου ως φαρμακευτική θα είναι απείρως περισσότερα. Απλά μαθηματικά…

Κι οι συγγενείς πέφτουν στην παγίδα των φαρμακευτικών καρτέλ! Ποτέ δε φταίει το φάρμακο! Τι κι αν έχει 50 παρενέργειες; Πάντα φταίει ο ασθενής! Κι οι συγγενείς των νεκρών, το δέχονται αυτό ως θέσφατο. Ως πραγματικότητα. Έτσι, ποτέ δε φταίει το εμβόλιο κατά του covid για το θάνατο του αγαπημένου τους προσώπου. Πάντα φταίει το αγαπημένο τους πρόσωπο, που είχε την τάδε ασθένεια. Ακόμα κι αν δεν την είχε ποτέ, αλλά την «ανακάλυψε» ο εκάστοτε «γιατρός». Έχουμε ξαναπεί άλλωστε: η ιατρική είναι ένα κλειστό επάγγελμα στο οποίο κανείς κοινός θνητός δεν έχει πρόσβαση. Οι ιατροί είναι οι επί Γης θεοί που ό,τι πουν, αυτό ισχύει. Και πάρα πολύ δύσκολα θα μπορέσει κάποιος ν’ αποδείξει το αντίθετο.

Ύστερα, είναι και ο κόσμος… Τι θα πει ο κόσμος εάν μαθευτεί ότι ένας συγγενής έπεισε ή πίεσε κάποιον να εμβολιαστεί κι εκείνος πέθανε ή έμεινε παράλυτος ή απέκτησε σοβαρά προβλήματα υγείας μετά το εμβόλιο; Η γνώμη των άλλων, καθορίζει και το ποσοστό αλήθειας που βγαίνει στην επιφάνεια. Πόσο μάλλον στις κλειστές κοινωνίες, όπως τα χωριά και οι κωμοπόλεις! Εκεί που ο ένας ξέρει τον άλλον. Εκεί που οι γοεροί θρήνοι καλύπτονται από τους ψιθύρους των γειτόνων και των συγχωριανών. Εκεί που οι τύψεις κρύβονται πίσω από την κουρτίνα της σιωπής. Εκεί που η τραγική απώλεια ενός ανθρώπου δεν έχει καμία αξία μπροστά στο φόβο του κουτσομπολιού.

Κι έχουμε κι εκείνους που έμειναν παράλυτοι ή υπέστησαν παρενέργειες. Εάν οι παρενέργειες είναι «απλές» όπως πυρετός, κόπωση, πόνοι, τότε η έτοιμη δικαιολογία είναι: «εν τάξει! Αυτά συμβαίνουν! Είναι φυσιολογικό!» Όχι! Δεν είναι φυσιολογικό! Κανένα φάρμακο δε θα έπρεπε να έχει παρενέργειες! Αλλά ποιος ασχολείται; Αρκεί που οι «γιατροί», οι πολιτικοί και τα ΜΜΕ λένε ότι αυτό είναι «φυσιολογικό». Σιγά μην ακούσουμε τη λογική. Η λογική δεν ξέρει! Οι «ειδικοί», οι πολιτικοί και τα ΜΜΕ ξέρουν! «Αυτούς ξέρω, αυτούς εμπιστεύομαι»…

Θυμάμαι εκείνον τον άθλιο πατέρα από τις ΗΠΑ ο οποίος όταν ερωτήθηκε από δημοσιογράφο να πει πώς αισθάνεται που έχασε την κόρη του από το εμβόλιο κατά του covid, εκείνος απάντησε με αφοπλιστική ηλιθιότητα: «Εν τάξει… Αυτά συμβαίνουν!» Κι αυτό μας επαναφέρει στην απαξίωση της ανθρώπινης ζωής, ακόμα κι αν αυτή η ζωή σχετίζεται με το παιδί ή τον γονέα.

Κι αυτή είναι η τραγική αλήθεια φίλοι μου! Κανείς δε μιλάει, διότι είτε ντρέπεται, είτε φοβάται, είτε το βρίσκει «φυσιολογικό». Κι αν κάποιος τολμήσει να μιλήσει, τότε αναλαμβάνουν ο «κόσμος» και τα ΜΜΕ να του κλείσουν το στόμα. Και βέβαια, τα ΜΜΕ παίζουν το δικό τους παιχνίδι. Δημοσιεύουν 1 θάνατο κάθε φορά, για τα μάτια του κόσμου και 1-2 παρενέργειες. Έτσι, για να κλείσουν στόματα! Εάν όμως αναλογιστούμε ότι τα ΜΜΕ λένε το 1/10 (ένα δέκατο) της αλήθειας, τότε έχουμε 10 θανάτους ανά διήμερο (μην πω την ημέρα) και 30 – 40 παρενέργειες την ημέρα. Και τότε συμβαίνει το μέγα θαύμα: όσοι εμβολιάστηκαν ή όσοι πρόκειται να εμβολιαστούν, κλείνουν τ’ αυτιά τους στην αλήθεια. Κλείνουν τα μάτια στην πραγματικότητα και λέγοντας το γνωστό: «σιγά μη συμβεί σ’ εμένα», ξορκίζοντας έτσι το κακό, προχωράνε ακάθεκτοι προς την αυτοκτονία.

Κι αν τυχόν περάσει καμιά εβδομάδα χωρίς να πάθουν τίποτα το ιδιαίτερο, τότε υπερηφανεύονται ότι όλα όσα ακούγονται είναι μπαρούφες! Ουπς! Σας έχω νέα: κανείς δεν ξέρει τη μακροχρόνια επίδραση των εμβολίων. Όταν σε 6 μήνες, 1 χρόνο, 5 χρόνια πεθάνεις, κανείς δε θα το αποδώσει στο εμβόλιο. Θα θεωρούν ότι κάτι άσχετο με αυτό συνέβη. Αλλά εσύ θα έχεις πεθάνει από το εμβόλιο που έκανες το 2020 και το 2021! Άσχετα αν πεθάνεις από αυτό το 2022 ή το 2024. Λεπτομέρειες…

Αν οι νεκροί επέστρεφαν και μπορούσαν να μιλήσουν, θα γεμίζαμε πατόκορφα με φρίκη! Τότε κάποιοι, θα αναγκάζονταν να παραδεχτούν την αλήθεια.

Μα τι λέω; Οι νεκροί μιλούν! Κι όχι απλά μιλούν, αλλά είναι και φλύαροι! Αυτό έλεγε ένας ιατροδικαστής! Αρκεί μία νεκροψία – νεκροτομή για να μιλήσει ο νεκρός όπως δεν μπορούν 100 ζωντανοί μαζί να μιλήσουν.

Γι’ αυτό δε γίνεται ποτέ. Κι όταν γίνεται, την κάνουν μόνο «ημέτεροι» για να προστατεύσουν τα καρτέλ των φαρμακευτικών…

ΠΗΓΗ kanenazori