Ένας δαίμονας ντυμένος με τα ρούχα αρχιερέα κήρυττε στην εκκλησία...

 

Ένας περιπλανώμενος μοναχός πήγε σε μια εκκλησία για να προσευχηθεί.

Όμως, αντί του αρχιερέα, είδε πως κήρυττε ένας δαίμονας, ντυμένος με τα ρούχα του αρχιερέα.

Ο μοναχός σηκώθηκε όρθιος και άρχισε να παρακολουθεί πιο προσεκτικά την ομιλία του δαίμονα για να τον πιάσει στη λάθος του λέξη, κάπου που να έλεγε ένα ψέμα.

Αλλά ο δαίμονας μίλησε ακριβώς όπως στο ιερό Βιβλίο, χρησιμοποίησε όλες τις σωστές λέξεις, χωρίς να αλλάξει τίποτα.

Και έτσι έκανε μέχρι το τέλος του κηρύγματος.

Το κήρυγμα τελείωσε και οι άνθρωποι διασκορπίστηκαν στις δουλειές τους, πάλι αδιάφοροι.

Τότε, ο μοναχός πλησίασε τον δαίμονα και του είπε:

- Σε αναγνώρισα, είσαι δαίμονας!

- Καλά το κατάλαβες, του απάντησε εκείνος.

- Ξέρεις, σε άκουγα προσεκτικά και ήθελα να σε πιάσω να λες κάτι λάθος, αλλά, όλα όσα είπες ήταν σωστά και πολύ τεκμηριωμένα θεολογικώς, είπε ο μοναχός.

- Προσπάθησα όσο μπορούσα, απάντησε ο κολακευμένος δαίμονας.

- Τότε ποιο είναι το δαιμονικό μυστικό σου;  ρώτησε ο μοναχός με ιδιαίτερη απορία.

– Αν και δεν με συμφέρει, θα σου πω... Το μυστικό μου δεν βρίσκεται στις λέξεις αλλά στον τρόπο που είπα το κήρυγμα μου.

- Δηλαδή;

- Μα, δεν το κατάλαβες; Μίλησα στον κόσμο ψυχρά, με μια ξύλινη γλώσσα, χωρίς αγάπη και συμπόνια στην καρδιά μου. Και γι' αυτό, ξέρω ότι αυτοί οι άνθρωποι δεν πήραν τίποτα φεύγοντας από την εκκλησία και επίσης δεν θα τηρήσουν και τίποτα απ' αυτά που άκουσαν. Αυτό είναι ήδη αρκετό για μένα – εξήγησε ο πονηρός, ακάθαρτος και μισάνθρωπος δαίμονας...

 

* * *

Αλήθεια, πόσες φορές έχουμε νιώσει να συμβαίνει το ίδιο και στις εκκλησίες μας... Πόσο ιδιαίτερα προσεκτικοί πρέπει να είναι οι ιερείς και οι ιεροκήρυκες, ώστε να μην πέφτουν σε αυτήν την δαιμονική παγίδα, παρασέρνοντας μαζί και τους πιστούς σε λάθος μονοπάτια!

Ναι, το κήρυγμα πρέπει να αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της κάθε ακολουθίας, για να μπορεί να ωφελείται πνευματικά ο κάθε πιστός που διψά να ακούσει τον λόγο του Θεού. Όμως, και όταν καθιερώνεται να γίνεται κήρυγμα στις εκκλησίες μας, άραγε τι πνεύμα κατευθύνει τα λόγια του ομιλητή; Πνεύμα εγωιστικών, ψυχρών εγκυκλοπαιδικών γνώσεων ή Πνεύμα Ταπεινώσεως, Αγάπης, Συμπόνιας, Ευσπλαχνίας  και Αγωνίας, για την σωτηρία των αδελφών ψυχών; 

Πολλές φορές, δυο λόγια Αγάπης Χριστού, που βγαίνουν μέσα από τα βάθη της ταπεινής καρδιάς ενός αγράμματου ιερέα, αρκούν για να ομολογήσει μια ψυχή: 

"Ναι, τα λόγια αυτά, σαν βάλσαμο άγγισαν την πονεμένη ψυχή μου... Ένιωσα τον ίδιο τον Θεό να μου μιλάει... Δόξα Σοι ο Θεός!"

ΠΗΓΗ 4synodoiporoi