Τί θυμήθηκα απόψε... πάνε πάνω από 15
χρόνια όταν και είχα βρεθεί στην περιοχή του Σινά. Το ταξίδι από το Κάιρο με
αυτοκίνητο πολύωρο, το μέρος τώρα άγονο αλλά κι ευλογημένο κι εγώ μέσα στη
νύχτα σκόπευα να ανέβω το βουνό. Οι δύο φίλοι Αιγύπτιοι που με συνόδευαν, δεν
φάνηκε να συμμερίζονται την ίδια επιθυμία, ωστόσο με ενημέρωσαν ότι στους
πρόποδες τις νύχτες μαζεύονται Βεδουίνοι οι οποίοι μ' ένα μικρό αντίτιμο και
πάνω σε καμήλες σε συνοδεύουνε μέχρι την κορυφή.
Ήταν Σεπτέμβρης με καύσωνα και μ' υγρασία τέτοια όπου ένιωθες την ανάσα σου να υγροποιείται άμεσα κι ύστερα λάσπη να γίνεται στα χώματα καταγής. Κατά συνέπεια έπιασε τόπο η πληροφορία που ως τότε δεν φανταζόμουν, ότι τις νύχτες η έρημος "παγώνει" κι έτσι ίσα που πρόλαβα να εξοπλιστώ με μια ζακέτα από μία ομάδα κατάδυσης της Ερυθράς θάλασσας δίπλα, καθώς και με φακό.