Ο πόλεμος του Πούτιν

Gilad Atzmon

O Πούτιν δεν είναι στρατηγός. Είναι ένας μοντερνιστής ηγέτης, κυρίως κατάσκοπος και επιδέξιος στρατηγός που κατανοεί ότι ο πόλεμος είναι η συνέχεια της πολιτικής με άλλα μέσα (Κλάουζεβιτς-Clausewitz). Επομένως, εάν θέλουμε να κατανοήσουμε τα κίνητρα του Πούτιν, πρέπει να αποφύγουμε να προσπαθήσουμε να αξιολογήσουμε τη στρατιωτική εκστρατεία της Ρωσίας με όρους «αυστηρών στρατιωτικών στόχων». Αντίθετα, θα πρέπει να δούμε τη στρατιωτική εκστρατεία ως ένα πολιτικό εργαλείο για την κινητοποίηση της παγκόσμιας και περιφερειακής γεωπολιτικής αλλαγής σε γιγαντιαία κλίμακα.

Είναι σαφές ότι ο στρατός του Πούτιν κάνει ό,τι καλύτερο μπορεί για να αποφύγει τις απώλειες αμάχων. Χρησιμοποιεί τακτικές πολιορκίας, σε αντίθεση με το βάρβαρο αμερικανικό δόγμα «Σοκ και Δέος». Επιπλέον, ο ρωσικός στρατός προσπαθεί σκληρά να μην διαλύσει τον ουκρανικό στρατό. Αντίθετα, περικυκλώνει πόλεις και αποκόπτει τον ουκρανικό στρατό στα ανατολικά και νότια της χώρας. Ο ρωσικός στρατός διέλυσε την ικανότητα της Ουκρανίας να ανασυνταχθεί, πόσο μάλλον να αντεπιτεθεί. Δυτικοί στρατιωτικοί αναλυτές συμφωνούν ότι σαφής απόδειξη της αυξανόμενης ανικανότητας του ουκρανικού στρατού είναι ότι απέτυχε να βλάψει σοβαρά τη ρωσική αυτοκινητοπομπή μήκους 60 χιλιομέτρων καθ’ οδόν προς το Κίεβο, παρά το γεγονός ότι η συνοδεία ήταν ακίνητη για περισσότερες από 10 ημέρες.

Τις τελευταίες 24 ώρες, η Ρωσία κατέστησε σαφές στη Δύση ότι οποιαδήποτε δυτική στρατιωτική προμήθεια στην Ουκρανία θα αντιμετωπίζεται ως νόμιμος στρατιωτικός στόχος. Με άλλα λόγια, ο επίλεκτος ουκρανικός στρατός στα ανατολικά είναι τώρα μια στρατιωτική δύναμη που δεν λειτουργεί. Μπορεί να υπερασπιστεί πόλεις, μπορεί να εξαπολύσει αντάρτικες επιθέσεις ενάντια στην τεντωμένη ρωσική στρατιωτική επιμελητεία, αλλά δεν μπορεί να συγχωνευθεί σε μια δύναμη μάχης ικανή να αλλάξει το πεδίο της μάχης.

Ο στρατός του Πούτιν, όπως αναγνωρίζεται από στρατιωτικούς εμπειρογνώμονες, διαθέτει τεράστια δύναμη πυρός. Δεν είναι μυστικό ότι το ρωσικό πυροβολικό είναι μια θανατηφόρα δύναμη και καμία δύναμη στον κόσμο δεν μπορεί να ανταποκριθεί σε αυτό. Η στρατιωτική αιτιολόγηση αυτής της κατάστασης είναι σαφής. Η ΕΣΣΔ δεν εμπιστεύτηκε ποτέ την ποιότητα και την πίστη του πεζικού της. Ενώ στηριζόταν στη μαζική επίδραση των στρατιωτών, στους απόλυτους αριθμούς τους, επινόησε επίσης τα μέσα, την τεχνολογία, τις τακτικές και το δόγμα για να κερδίσει τη μάχη από απόσταση, προετοιμάζοντας την άφιξη των μαζών. Ήταν το Κόκκινο Πυροβολικό που κατέλυσε την 3η Στρατιά του Ράιχ. Ομοίως, η ΕΣΣΔ και η σύγχρονη Ρωσία φημίζονται για την ικανότητά τους να ισοπεδώνουν εχθρικές πόλεις.

Η Ρωσία εκτιμά αυτή τη δύναμη, αλλά μέχρι στιγμής απέχει από την ανάπτυξη αυτής της ικανότητας στην Ουκρανία. Η Ρωσία έχει δείξει αυτή την ικανότητα αντί να την αναπτύξει. Σύμφωνα με στρατιωτικούς αναλυτές, η Ρωσία δεν έχει καν αρχίσει να χρησιμοποιεί την ανώτερη αεροπορική της ισχύ, παρά μόνο για να εξασφαλίσει την πλήρη αεροπορική υπεροχή έναντι της Ουκρανίας.

Η τακτική του ρωσικού στρατού ήταν να ασκεί πίεση στα περίχωρα των πόλεων, επιδεικνύοντας τη ρωσική στρατιωτική ισχύ και στη συνέχεια ανοίγοντας διαδρόμους για ανθρωπιστικές συνοδείες. Και αυτό είναι το κόλπο. Η Ρωσία δημιουργεί μια ροή προσφύγων προς τα δυτικά. Λόγω της απαγόρευσης της ουκρανικής κυβέρνησης να εγκαταλείπουν τη χώρα άνδρες ηλικίας 18 έως 60 ετών, πρόκειται για γυναίκες και παιδιά. Μέχρι στιγμής, υπάρχουν περίπου 2,5 εκατομμύρια Ουκρανοί πρόσφυγες, αλλά ο αριθμός αυτός θα μπορούσε να αυξηθεί δραματικά. Και το ερώτημα είναι: θα χαρεί η Γερμανία να δεχθεί άλλο ένα εκατομμύριο πρόσφυγες που δεν είναι εργατικό δυναμικό; Τι γίνεται με τη Γαλλία και τη Βρετανία, τις Ηνωμένες Πολιτείες, τον Καναδά, όλες εκείνες τις χώρες που ώθησαν τον Ζελένσκι και την Ουκρανία σε πόλεμο, αλλά έσπευσαν να εγκαταλείψουν τον ουκρανικό λαό στη μοίρα του;

Αργά ή γρήγορα, σκέφτεται ο Πούτιν, η Ευρώπη θα συμφωνήσει σε ολόκληρη τη λίστα των αιτημάτων του και θα άρει τη λίστα κυρώσεων, και μπορεί ακόμη και να τον αποζημιώσει για τις απώλειές του από τις πωλήσεις πετρελαίου, όλα σε μια απέλπιδα προσπάθεια να σταματήσει το τσουνάμι των προσφύγων. Μέχρι να κρυώσουν τα όπλα, πολλοί Ουκρανοί μπορεί πραγματικά να προτιμήσουν να παραμείνουν στη Γερμανία, τη Γαλλία, τη Βρετανία και την Πολωνία.

Αυτό θα οδηγήσει, τουλάχιστον στο μυαλό του Πούτιν, σε μια δημογραφική αλλαγή της εθνοτικής ισορροπίας υπέρ των ρωσικών εθνοτήτων στην Ουκρανία. Στο πλαίσιο μιας τέτοιας αλλαγής, ο Πούτιν θα μπορέσει να κυριαρχήσει στην κατάσταση στο γειτονικό του κράτος με πολιτικά και ακόμη και δημοκρατικά μέσα.

Το σχέδιο του Πούτιν δεν είναι νέο. Ήδη το έχει πετύχει στη Συρία.

Όταν η Δύση συνειδητοποίησε ότι η Συρία ήταν σκληρή δουλειά για την Ευρώπη, επέτρεψε γρήγορα στον Πούτιν να κερδίσει τη μάχη για τον Άσαντ σε βάρος της αμερικανικής ηγεμονίας στη Μέση Ανατολή. Σήμερα, ο Πούτιν εφαρμόζει βασικά την ίδια τακτική. Μπορεί να είναι σκληρός, ακόμα και βάρβαρος, αλλά δεν είναι ανόητος ή παράλογος.

Το κύριο ερώτημα είναι πώς είναι δυνατόν οι δυτικές πολιτικές και μιντιακές ελίτ μας να μην κατανοούν τις ενέργειες του Πούτιν και της Ρωσίας. Πώς είναι δυνατόν ούτε ένας δυτικός στρατιωτικός αναλυτής να μπορεί να συνδέσει τις τελείες και να δει μέσα από την ομίχλη αυτού του φρικτού πολέμου; Ο λόγος είναι προφανής: κανένας ταλαντούχος άνθρωπος δεν βλέπει μια πιθανή καριέρα στο στρατό ή τη δημόσια υπηρεσία αυτές τις μέρες.

Οι χαρισματικοί άνθρωποι προτιμούν τον κόσμο των επιχειρήσεων, τις τράπεζες, την υψηλή τεχνολογία, τα δεδομένα και τους γίγαντες των μέσων ενημέρωσης. Το αποτέλεσμα είναι ότι οι δυτικοί στρατηγοί και οι ειδικοί των πληροφοριών δεν είναι πολύ καλοί σε αυτό. Η κατάσταση της δυτικής μας πολιτικής τάξης είναι ακόμη πιο καταθλιπτική. Όχι μόνο οι πολιτικοί μας δεν είναι αρκετά καλοί για να ενταχθούν στο εταιρικό μονοπάτι, είναι επίσης εξαιρετικά ανήθικοι. Δεν έχω καμία αμφιβολία ότι ένας έμπειρος πολιτικός όπως η Άνγκελα Μέρκελ δεν θα άφηνε την κατάσταση στην Ουκρανία να κλιμακωθεί σε παγκόσμια καταστροφή.

Αυτή, όπως και ο Πούτιν, ήταν κατάλληλα εκπαιδευμένη για τη δουλειά της, κατανοώντας τη βαθιά διάκριση μεταξύ στρατηγικής και τακτικής. Αυτή, όπως και ο Πούτιν, εκπαιδεύτηκε να σκέφτεται πέντε βήματα μπροστά. Από όσο ξέρω, δεν υπάρχει κανένας στη Δύση που να καταλαβαίνει τον Πούτιν, που να μπορεί να διαβάσει τη σκέψη του. Αντίθετα, αποδίδουν ψυχωτικά χαρακτηριστικά στον Ρώσο ηγέτη σε μια απέλπιδα προσπάθεια να κρύψουν το βάθος της απελπιστικής και τραγικής κατάστασης που έχει επιφέρει η Δύση στην ίδια και στην Ουκρανία ειδικότερα.

Εν τω μεταξύ, ο Πούτιν λαμβάνει τα πιο δραματικά μέτρα για να προστατεύσει τη ζωή του και το καθεστώς του. Εμείς οι Δυτικοί το βρίσκουμε αυτό «γελοίο», αλλά ο Πούτιν γνωρίζει πολύ καλά ότι ο μόνος τρόπος για τη Δύση να αντιμετωπίσει τη δική της ανικανότητα είναι να εξαλείψει αυτόν και το καθεστώς του με τον έναν ή τον άλλον τρόπο.…

 ΠΗΓΗ kourdistoportocali