† π. Σεραφείμ Ρόουζ
«Να θυμάστε ότι το αληθινό σπίτι μας δεν είναι εδώ, αλλά στους ουρανούς...»
«Δεχτείτε απλά την πίστη που πήρατε από τους πατέρες σας».
«Πρέπει να υπάρξει περισσότερη καρδιά στην Ορθοδοξία μας και λιγότερη
“λογική των κανόνων”, που οδηγεί στη διχόνοια και το σχίσμα».
«Η μόνη έγνοια μου είναι να αποφύγω μια περιττή δημόσια “διαπάλη” μεταξύ μελών της μίας και ίδιας Ορθόδοξης Εκκλησίας».
Αλέξης Αλεξάνδρου
" Ο Θεός επιτρέπει να γίνη τώρα
ένα τράνταγμα γερό.Έρχονται δύσκολα χρόνια. Θα έχουμε δοκιμασίες μεγάλες... Να το
πάρουμε στα σοβαρά να ζήσουμε πνευματικά." - Άγιος Παΐσιος
***
Τα πιο πάνω προφητικά λόγια έρχονται συχνά τις τελευταίες μέρες στο μυαλό μου, κοιτάζοντας τις καταστάσεις γύρω μου και παρακολουθώντας όλα όσα συμβαίνουν. Άνθρωποι τρομαγμένοι, πιεσμένοι, απελπισμένοι που δεν ξέρουν τι να πράξουν. Ποιο είναι το σωστό και ποιο το λάθος; Άνθρωποι που φτάνουν στα όρια τους, πολλά βράδια δεν κοιμούνται από την αγωνία και άλλοτε ξεσπούν σε βουβά δάκρυα. Άνθρωποι που δεν ξέρουν πού να πατήσουν, ποιον να εμπιστευτούν, που να στηρίξουν την αβέβαιη ζωή τους. Άνθρωποι που τους κοιτάς και το νιώθεις μέσα σου πως κλυδωνίζονται επικίνδυνα, το βήμα τους στέκει μετέωρο μεταξύ στέρεου εδάφους και ολέθριου γκρεμού.
«Στις 18 Απριλίου 1993 τη νύχτα του
Πάσχα συνέβη ένα θλιβερό γεγονός (στην Όπτινα). Γιορτάσαμε με λαμπρότητα την
Ανάσταση. Η αγρυπνία τελείωσε γύρω στις 5 το πρωΐ κι όλοι αποσυρθήκαμε.
Συνηθίζουμε να κτυπάμε τις καμπάνες όλη τη μέρα. Έτσι τρεις μοναχοί, γύρω στίς
6:10 το πρωΐ, κτυπούσαν χαρμόσυνα τίς καμπάνες.
Την ώρα εκείνη τους επιτέθηκε ένας
σατανιστής και τους έσφαξε μ᾽ ένα μεγάλο μαχαίρι. Φαίνεται πως μέσα στον θόρυβο
και στο σκοτάδι δεν τον πρόσεξαν. Κτύπησε πρώτα τον ένα και τον άφησε στο
έδαφος πληγωμένο. Ήταν για αρκετή ώρα ζωντανός. Έπειτα κτύπησε τον δεύτερο, ο
οποίος φώναξε λίγο και προσπάθησε να κτυπήσει πάλι την καμπάνα. Έπεσε όμως
νεκρός. Ο τρίτος, ο π. Βασίλειος, πρόλαβε να φύγει, αλλά λίγο πιό πέρα ανάμεσα
στα δύο κτίρια, ο σατανιστής τον κτύπησε και τον άφησε νεκρό.
Μετά το αποτρόπαιο έγκλημα ο σατανιστής άφησε τα μαχαίρια του ματωμένα στο έδαφος κι εξαφανίσθηκε. Ήταν μεγάλα μαχαίρια καί πάνω τους χαραγμένος ο αριθμός 666. Αργότερα τον συνέλαβαν, τον χαρακτήρισαν τρελό και τον άφησαν ελεύθερο.
Το πείραμα του Μίλγκραμ είναι ένα από τα πιο γνωστά αντιδεοντολογικά πειράματα της ψυχολογίας, ουσιαστικά μια «φάρσα» που ξεγύμνωσε την ανθρώπινη ψυχή.
Το 1961, ο 27 χρονος Στάνλει Μίλγκραμ, επίκουρος καθηγητής ψυχολογίας στο Γέιλ, αποφάσισε να μελετήσει την υπακοή στην εξουσία. Είχαν περάσει λίγα μόνο χρόνια από τα φρικτά εγκλήματα των Ναζί και γινόταν μια προσπάθεια κατανόησης της συμπεριφοράς των απλών στρατιωτών και αξιωματικών των SS, οι οποίοι είχαν εξολοθρεύσει εκατομμύρια αμάχων. Η ευρέως αποδεκτή εξήγηση –πριν το πείραμα του Μίλγκραμ- ήταν η αυταρχική τευτονική διαπαιδαγώγηση και η καταπιεσμένη παιδική ηλικία των Γερμανών.
Όμως ο Μίλγκραμ ήταν κοινωνικός ψυχολόγος και πίστευε ότι αυτού του είδους η υπακοή –που οδηγεί στο έγκλημα- δεν μπορεί να είναι αποτέλεσμα μόνο της προσωπικότητας, αλλά περισσότερο των πιεστικών συνθηκών. Και το απέδειξε κάνοντας τη «φάρσα» του.
Τα υποκείμενα του πειράματος ήταν εθελοντές, κυρίως φοιτητές, οι οποίοι καλούνταν έναντι αμοιβής να συμμετέχουν σε ένα ψυχολογικό πείραμα σχετικό με τη μνήμη.
π. Θεοφύλακτος, Κελί Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου - Άγιο Όρος
Ήρθε η Ανάσταση...
Ήρθε το Πάσχα...
Ήρθε το πέρασμα από το σκοτάδι στο
φως, από την σκλαβιά στην γη της επαγγελίας και την ελευθερία. Ήρθε ο Μεσσίας,
ήρθε ο Χριστός, ο Εκλεκτός του Θεού, που ως άλλος Μωυσής άρπαξε τον λαό του
Θεού από την χώρα του θανάτου και τον πέρασε στη χώρα της Ζωής. Ας βιώσουμε και
εμείς φέτος την δικιά μας ανάσταση. Μια ανάσταση στην ψυχή μας, στην καρδιά
μας.
Ζω εδώ στο Άγιο Όρος τα τελευταία 34 χρόνια της ζωής μου στο κελί του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου. Με τη χάρη του Θεού ζω την Ανάσταση κάθε χρόνο με δάκρυα στα μάτια, οι ακολουθίες της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, η αυστηρή νηστεία, οι όμορφες ακολουθίες της Μεγάλης Εβδομάδος με αποκορύφωμα την Ανάσταση του Χριστού μας, εδώ στο Άγιο Όρος είναι κάτι το ξεχωριστό, το μοναδικό, το ανέκφραστο, αλλά ταυτόχρονα τόσο ένθερμο στην καρδιά.
Κωνσταντίνος-Παναγιώτης Βαρκούτσος, μαθητής Β΄ Λυκείου
Το 1984, το τελευταίο και
σπουδαιότερο έργο του Όργουελ που εκδόθηκε στις 8 Ιουνίου του 1949, δεν είναι
απλώς ένα μυθιστόρημα, αλλά μία προφητεία του μέλλοντος. Παρακολουθώντας
πλέον τις δυστοπικές και ολοκληρωτικές σύγχρονες κοινωνίες, δεν έχουμε καμία
αμφιβολία ότι αυτή η προφητεία έχει εκπληρωθεί.
Στο έργο αυτό έχει κυριαρχήσει
το ολοκληρωτικό καθεστώς του Μεγάλου Αδελφού, το οποίο άγρυπνα και
με το διαπεραστικό του βλέμμα παρακολουθεί κάθε πολίτη. Βασικά
δικαιώματα, όπως η ελευθερία στην έκφραση και στην σκέψη, θεωρούνται
εγκλήματα, και όποιος τολμά να ασκήσει κριτική, έστω και ασυνείδητα,
«εξατμίζεται».
Πρωταγωνιστής είναι ο Γουίνστον Σμιθ, ένα μέλος του εξωτερικού κόμματος και υπάλληλος στο Υπουργείο Αλήθειας. Δουλειά του είναι να παραποιεί έγγραφα και επιστολές, ώστε να ταιριάζουν με τα πολιτικά δεδομένα που έχει υποδείξει το Κόμμα. Είναι ένα έργο δυστοπικό που λειτουργεί ως μία προειδοποίηση, η οποία αγνοήθηκε.
Ο Μητροπολίτης Πσκοβ και Πορχόβ Τύχων απαντάει σε ερωτήσεις ενοριτών.
Αποδείχτηκε ότι ασκητές της Ουκρανίας είχαν προειδοποιήσει, πάρα πολλά χρόνια πριν, για αυτά που συμβαίνουν τώρα, μερικές φορές μέχρι και με ακρίβεια στις λεπτομέρειες. Για τον έξω κόσμο αυτές οι μαρτυρίες δεν έχουν σημασία. Όμως, για μας, τους ορθόδοξους, είναι πολύ σημαντικές.
Ο γέροντας Λαυρέντιος του Τσερνίγκοβ που αγιοκατατάχτηκε πρόσφατα (κοιμήθηκε στην πόλη Τσερνίγκοβ, το 1950), έλεγε:
«Οι δικές μας οικείες λέξεις είναι Ρωσία και ρωσικός. Και οπωσδήποτε πρέπει να ξέρουμε, να θυμόμαστε και να μην ξεχνάμε, ότι υπήρξε Βάπτιση της Ρωσίας και όχι Βάπτιση της Ουκρανίας. Το Κίεβο είναι η δεύτερη Ιερουσαλήμ και είναι η μητέρα των ρωσικών πόλεων. Η Ρωσία του Κιέβου ήταν ένα με τη μεγάλη Ρωσία. Το Κίεβο χωρίς τη μεγάλη Ρωσία και εκτός Ρωσίας δε νοείται σε καμία περίπτωση».
Και στη συνέχεια, πολύ δυνατά και παραστατικά:
Χρήστος Μαντζιάρης
Πολλές δυσάρεστες καταστάσεις που προκύπτουν στην Ελλάδα είναι αποτέλεσμα εργασιών που ξεκίνησαν πριν από χρόνια. Καταστάσεις που προετοιμάστηκαν, ύπουλα, μεθοδικά και με διαρκή εμμονή, από τους εχθρούς της πατρίδος μας. Ως παράδειγμα αναφέρω το «Μακεδονικό». Το Μακεδονικό ξεκίνησε στις 8 Αυγούστου 1944 όταν ο Ιωσήφ Μπρος (Τίτο), ο οποίος επισήμως είναι αγνώστου πατρός, άλλαξε το όνομα της περιοχής της Νοτιοσλαβίας (στα σλάβικα «Γιουγκοσλαβία») από «Βαρντάρσκα», σε «Δημοκρατία της Μακεδονίας». Ουδείς στην Ελλάδα ενοχλήθηκε. Κατόπιν, άρχισαν ν’ αποκαλούν ένα σλάβικο γλωσσικό ιδίωμα «μακεδονική» γλώσσα, και σιγά – σιγά φτάσαμε στην ανθελληνική Συμφωνία των Πρεσπών με υπογραφή και συναίνεση διαφόρων «ψεκασμένων» αρνητών της Ελλάδος και της Μακεδονίας, διότι οι χειρότεροι εχθροί της Ελλάδος ευρίσκονται εντός αυτής.
Ο Gonzalo Lira* ανακεφαλαιώνει τον πόλεμο στο Twitter….
Γρήγορη ανακεφαλαίωση για όσους δεν έχουν παρακολουθήσει τι συμβαίνει στην Ουκρανία αλλά θέλουν να καταλάβουν:
24/02: Οι
Ρώσοι εισέβαλαν από το νότο, νοτιοανατολικά, ανατολικά και βόρεια, σε μια
αστραπιαία εκστρατεία. Οι Ρώσοι εισέβαλαν με 190.000
στρατιώτες - εναντίον 250.000 στρατευμάτων μάχης από την Ουκρανία.
H RF (o ρωσικός στρατός) έβαλε 30.000 στρατιώτες κοντά στο Κίεβο - που δεν ήταν αρκετά κοντά για να καταλάβει την πόλη - αλλά αρκετά για να καταγράψει περίπου 100.000 υπερασπιστές της AFU (ουκρανικός στρατός). Ο ρωσικός στρατός εξαπέλυσε επίσης αρκετούς άξονες επίθεσης, με ενισχύσεις σε ετοιμότητα (συμπεριλαμβανομένης μιας διάσημης στήλης τανκ μήκους 40 χιλιομέτρων), για να δει πού μπορεί να χρειαστούν.
Ελευθέριος Ανδρώνης
Ο διορισμός του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη
Β' στις Βρυξέλλες, μας υπενθυμίζει πως τα χούγια της πολιτικής εξουσίας δεν
αλλάζουν ποτέ...
Δεν μπορεί να ισχυριστεί κανείς πως η
είδηση του διορισμού
του υιού Μητσοτάκη σε πολλά υποσχόμενη θέση εργασίας στις Βρυξέλλες (στο
Ευρωκοινοβούλιο), έσκασε στην επικαιρότητα σαν κεραυνός εν αιθρία.
Και αυτό διότι το βόλεμα των ημετέρων σε «θεσούλες» είναι σταθερή «αξία» σε όλη
τη διάρκεια της μεταπολίτευσης. Και αυτό, το έχει καταλάβει καλά ο λαός που
έβλεπε ανέκαθεν τους «γόνους», τις «οικογένειες» και τους πολιτικούς
καριερίστες να κάνουν τα κουμάντα τους.
Το θέμα είναι πως κάποτε υπήρχε μια στοιχειώδη πολιτική τσίπα ώστε τέτοια φαινόμενα να μην γίνονται αντιληπτά για να μην προκαλούν το λαϊκό αίσθημα. Πλέον δεν υφίσταται κάτι τέτοιο όμως.
Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς
_-_East_wall,_right_(Harrowing_of_Hell)_03.jpg)
Μου το βεβαιώνει η συνείδησή μου πριν
απ’ όλα. Κατόπιν ο νους μου και η βούληση μου.
Δεύτερον, ο νους μού λέει: χωρίς την λαμπρή αναστάσιμη νίκη όλο το έργο του Υιού του Θεού θα παρέμενε στον τάφο, ολόκληρη η αποστολή Του θα ήταν μάταιη.
(†) π. Συμεών Κραγιόπουλος
Όλοι εμείς, θέλουμε, δεν
θέλουμε, ζούμε ο καθένας μια κάποια ζωή που ζούμε. Με τα βάσανά μας, με τις
στενοχώριες μας, με τις θλίψεις, με τα προβλήματά μας, τα αδιέξοδά μας, με την
τυραννία την εσωτερική ίσως, την αναστάτωση, την ταραχή, τον φόβο, την
ανασφάλεια, το δεν ξέρω τι, όλα αυτά.
Διερωτηθήκαμε μήπως ζούμε όποια ζωή ζούμε, και αισθανόμαστε όπως αισθανόμαστε, και είμαστε έτσι δυστυχισμένοι και ταλαίπωροι, ακριβώς διότι αγνοούμε την Ανάσταση; Αγνοούμε ότι ο Κύριος ανεστήθη και όλα αυτά τα κατήργησε, όλα αυτά τα πέταξε πέρα και όντως ανέστησε τον άνθρωπο και όντως έκανε τον άνθρωπο νέον άνθρωπο, καινούργιο άνθρωπο;
παπα-Ηλίας Υφαντής
Οι μαθητές είχαν ζήσει κοντά στον Χριστό. Είχαν ακούσει τη διδασκαλία του και είχαν δει τα θαύματά του. Ακόμη και
αναστάσεις νεκρών: Της θυγατρός του Ιαείρου, του νέου της Ναΐν και βέβαια του
Λαζάρου
Αλλά, σε καμιά περίπτωση, δεν μπορούσε να χωρέσει το μυαλό τους τα σχετικά με τη σταύρωση του Χριστού. Παρά τις αλλεπάλληλες προειδοποιήσεις, σχετικά με τα πάθη του, όσο και τις προαναγγελίες για την ανάστασή του. Δεδομένου ότι βρίσκονταν σε τελείως αντίθετη κατεύθυνση από το όραμα, που είχε, σχετικά με τον αναμενόμενο Μεσσία η συντριπτική πλειονότητα των Εβραίων: Για έναν βασιλιά δοξασμένο, που θα κυριαρχούσε στη Γη και θα χάριζε στους ανθρώπους μια παραδείσια ζωή. Όραμα, που αναποδογυρισμένο ζει και θεριεύει και στις μέρες μας. Αφού αναμενόμενος είναι πια ο Αντίχριστος και όραμα των σημερινών νεοταξιτών- Γκέιτς, Σβαμπ, Χαράρι, κλπ-η κόλαση της ανθρωπότητας.
Ο Γερμανός Καγκελάριος Ότο φον Μπίσμαρκ έλεγε: «Το πεπρωμένο των αδύναμων είναι να καταβροχθίζονται από τους δυνατούς». Η ιστορία των Ελληνικών πετρελαίων είναι πολύ παλιά. Πρώτος ο Ηρόδοτος αναφέρθηκε στην ύπαρξη πίσσας σε λίμνη της Ζακύνθου γράφοντας «Είη δαν παν οκού και εν Ζακύνθω εκ λίμνης και ύδατος πίσσα αναφερόμενη αυτός εγώ ωρών» (Ηρόδοτος Ιστορία 4).
Πριν καν ξεκινήσει η 2η Βιομηχανική Επανάσταση (Επανάσταση του πετρελαίου) ο περίφημος Γάλλος περιηγητής Φρανσουά Ρενέ Σατωμπριάν που ταξίδευε στην Ελλάδα το 1811, ανέφερε ότι η Ζάκυνθος τότε ήταν ξακουστή για το πετρέλαιό της.
† Γέροντος Χρυσοστόμου
ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ, ἀδέλφια!
ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!
Ἄς φέρουμε στόν νοῦ μας τούς Πατέρες
μας οἱ ὁποῖοι παρέμειναν πεντακόσια περίπου χρόνια στήν σκλαβιά καί ἄς πάρουμε
κουράγιο γιά τήν δική μας τήν σκλαβιά - τήν σκλαβιά στά πάθη καί τίς ἁμαρτίες,
πού μᾶς ὁδήγησαν στήν φτώχεια, τόν φόβο καί τόν τρόμο. Ὅπως καί τότε, ἔτσι καί
τώρα ὅλα τά σκιάζει ἡ φοβέρα καί τά πλακώνει ἡ σκλαβιά!
Ἡ φωτιά ὅμως τῆς Πίστης, σιγά - σιγά ξαναφουντώνει... Καί τά κρυφά σχολειά δειλά - δειλά θά ἀνοίξουνε πάλι, γιά νά πετάξουμε ἀπό πάνω μας τόν θάνατο, πού ἔχει πλακώσει τή ζωή μας!
Ελευθέριος Ανδρώνης
Μόνο το Χριστός Ανέστη πρέπει να
υπάρχει στα χείλη του χριστιανού μετά το Πάσχα και για 40 μέρες, ως ομολογία
και ως σύνθημα νίκης!
Ο πνευματικός στίβος της Μεγάλης
Τεσσαρακοστής έφτασε στον θριαμβευτικό τερματισμό του και όλοι μαζί οι αθλητές
της Πίστης – με όσο ζήλο και αν έτρεξε ο καθένας – γιορτάζουν με ευφροσύνη ένα
ακόμη «Πάσχα ιερό, Πάσχα καινό, Πάσχα Άγιο, Πάσχα μυστικό και πανσεβάσμιο».
Οι Χριστιανοί έχουν κάθε λόγο να γιορτάζουν, άλλα οφείλουν και να επαγρυπνούν. Κάθε αθλητής, μετά από έναν μεγάλο μαραθώνιο ξεκουράζεται, τρέφεται, αναλαμβάνει δυνάμεις, άλλα συμπεριφέρεται συνετά έχοντας στο νου τις απαιτήσεις του επόμενου αγώνα.
Ανάσταση. Μία λέξη που περιέχει μέσα
της τόσα πολλά για εμάς τους Έλληνες.
Η Ανάσταση με παραπέμπει αμέσως στο
πρόσωπο του Θεανθρώπου Χριστού, στην χαρμόσυνη περίοδο του Πάσχα. Ανάσταση
σημαίνει συγχώρεση, εκκλησιασμός, κόκκινα αυγά, αντάμωμα με τους οικείους μας,
πασχαλινό τραπέζι, ευθυμία, χαρά, ελπίδα.
Ανάσταση όμως πάνω απ’ όλα σημαίνει Σωτηρία. Η Ανάσταση του Χριστού είναι το καθοριστικό γεγονός που σημάδεψε την ανθρώπινη φύση μας. Είναι το γεγονός που μας δίνει την δυνατότητα όχι μόνο να ελπίζουμε αλλά να γνωρίζουμε ότι μπορούμε να σωθούμε. Ο Χριστός αναστήθηκε, νίκησε τον Θάνατο, έσπασε τις πόρτες του Άδη και μας τράβηξε όλους στο Φως, στην Αλήθεια, στην Θέωση.
Ἁγίου Ἰουστίνου Πόποβιτς (1894-1979)
Ἡ πίστη μας εἶναι ἡ νίκη μέ τήν ὁποία
νικοῦμε τόν θάνατο, ἡ πίστη δηλαδή στόν Ἀναστάντα Κύριο. «Ποῦ σου θάνατε, τό
κέντρον;» (Α΄Κορ. 15, 55). «Τό δέ κέντρον τοῦ θανάτου ἡ ἁμαρτία» (Α΄Κορ. 15,
56). Μέ τήν ἀνάστασή Του ὁ Κύριος «ἤμβλυνε τοῦ θανάτου τό κέντρον». Ὁ θάνατος εἶναι
ὁ ὄφις καί ἡ ἁμαρτία εἶναι τό κεντρί του. Μέσῳ τῆς ἁμαρτίας ὁ θάνατος χύνει τό
δηλητήριο στήν ψυχή καί τό σῶμα τοῦ ἀνθρώπου. Ὅσο περισσότερες ἁμαρτίες ἔχει ὁ ἄνθρωπος,
τόσο περισσότερα εἶναι τά κέντρα μέ τά ὁποῖα χύνει ὁ θάνατος τό δηλητήριό του σ᾿
αὐτόν.
Ὅταν ἡ σφήκα κεντρίσει τόν ἄνθρωπο, αὐτός καταβάλλει κάθε δυνατή προσπάθεια γιά νά ἀποβάλει τό κεντρί ἀπό τό σῶμα του. Καί ὅταν τόν κεντρίσει ἡ ἁμαρτία _τό κέντρο αὐτό τοῦ θανάτου_ τί πρέπει νά κάνει; Πρέπει μέ τήν πίστη καί τήν προσευχή νά ἐπικαλεσθεῖ τόν Ἀναστάντα Σωτήρα Χριστό, γιά νά ἀποβάλει Αὐτός τό κεντρί τοῦ θανάτου ἀπό τήν ψυχή του. Καί Αὐτός ὡς πολυεύσπλαγχνος θά τό κάνει, διότι εἶναι Θεός τοῦ Ἐλέους καί τῆς Ἀγάπης. Ὅταν πολλές σφῆκες πέσουν πάνω στό σῶμα τοῦ ἀνθρώπου καί τόν τραυματίσουν πολύ μέ τά κέντρα τους, τότε ὁ ἄνθρωπος δηλητηριάζεται καί πεθαίνει. Τό ἴδιο γίνεται καί μέ τήν ψυχή τοῦ ἀνθρώπου ὅταν τήν τραυματίσουν τά πολλά κέντρα τῶν πολλῶν ἁμαρτιῶν. Πεθαίνει αὐτός θάνατο πού δέν ἔχει ἀνάσταση.
Ο έρωτας είναι το σήμα κατατεθέν της εποχής μας. Όπου κι αν σταθεί κανείς, όπου κι αν βρεθεί, γι' αυτόν θ' ακούσει να μιλάνε. Τραγούδια, ταινίες, θέατρο, λογοτεχνία, διαφημίσεις, μικροί, μεγάλοι, ζωγραφική και μαγειρική, τον έρωτα υμνούν, τα πάθη του έρωτα περιγράφουν, την μυστηριώδη δύναμη που έλκει τους ανθρώπους και τους κάνει να μην μπορούν να ζήσουν ο ένας χωρίς τον άλλο. Τόσο που να αναρωτιέται κανείς, αν όντως η ύπαρξή μας δεν μπορεί με άλλο τρόπο να σταθεί, να ζήσει. Γιατί ο έρωτας προβάλλεται ως ο μοναδικός τρόπος ζωής.
Ο άλλος είναι εκείνο το ιδιαίτερο στοιχείο που λείπει, το συμπλήρωμα, το μισό. Και χωρίς το μισό ο άνθρωπος δεν μπορεί να νιώσει ολόκληρος και πληρωμένος βιωματικά. Γι' αυτό όλοι σχεδόν οι άνθρωποι βρίσκονται σε μια διαρκή αναζήτηση του άλλου, προσπαθούν να καλύψουν το κενό που αισθάνονται μέσα από την κοινωνία με το πρόσωπο του άλλου. Αυτή η δίψα για κοινωνία είναι τελικά ένα από τα χαρακτηριστικά του ανθρώπου, υποδηλώνει την αυτοσυνειδησία του ανθρώπου και την ετερότητα, μια ετερότητα που δεν μπορεί να νοηθεί, παρά μόνο σε αναφορά με το πρόσωπο του άλλου.
παπα-Ηλίας Υφαντής
Μέσα στη Μ. Βδομάδα κορυφώνεται το
Θείο Δράμα. Πρωταγωνιστές ο Χριστός και ο Σατανάς. Αφετηρία η ανάσταση του
Λαζάρου. Οπότε αναρριπίζεται η ελπίδα του λαού για την εγκαθίδρυση της
Βασιλείας του Θεού. Ενώ παράλληλα ενορχηστρώνεται η συγχορδία των δυνάμεων του
κακού.
Ο Χριστός ικανοποιεί το ξέσπασμα του
λαού με την θριαμβευτική είσοδό του στα Ιεροσόλυμα, Όχημά του το ταπεινό
γαϊδουράκι. Και το ξέσπασμα του λαού ασυγκράτητο. Αλαλάζουν: «Ωσαννά στο γιό
του Δαβίδ. Ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου»!.,.
Το σκηνικό συνταράζει τις δυνάμεις του κακού. Οι οποίες παίρνουν θέση μάχης. Κινητήρια δύναμη ο φθόνος. Ο Ιούδας, που δεν αντέχει την αποθέωση του Χριστού. Οι αρχιερείς, οι γραμματείς, που δεν αντέχουν να χάσουν την πρωτοκαθεδρία στη συνείδηση του λαού. Και τα μέτρα άμεσα:
Αναγνωστικό Β’ Δημοτικού 1963
– Πότε κιόλας ἐπέρασεν η Σαρακοστή; Πότε
ἔφθασεν ἡ Μεγάλη ῾Εβδομάδα; Καθόλου δὲν ἐκατάλαβα, εἶπεν ἡ μητέρα στὴ Δαφνούλα
καὶ στὸν Κωστάκη, τὰ παιδιά της.
Ἡ Δαφνούλα τὴν ἐρώτησε:
– Γιατί, μητέρα, αὐτὴ τὴν ἑβδομάδα τὴν λέγομε Μεγάλη;
– Γιατί, παιδί μου, τὶς ἡμέρες αὐτὲς ἔπαθε πολλὰ ὁ Χριστὸς ἀπὸ κακοὺς ἀνθρώπους
καὶ στὸ τέλος τὸν ἐσταύρωσαν.
Τὴν ὥρα ἐκείνη κάτω στὸ δρόμο τὰ παιδιὰ ἐχαλοῦσαν τὸν κόσμο ἀπὸ φωνές. Ἦταν ὁ Φώτης, ὁ Ἀλέκος καὶ ἄλλα γειτονόπουλα αὐτά, ποὺ ἐφώναζαν. Τί γέλια! Τί ξεφωνητά!Τί κακό!
Άγιος Δημήτριος του Ροστώφ
Ετοιμάσου, αδελφέ μου, ετοιμάσου για
την υποδοχή του ουράνιου Νυμφίου, του υπερένδοξου Κυρίου Ιησού Χριστού.
Ιδού, «έρχεται εν τω μέσω της νυκτός,
και μακάριος ο δούλος ον ευρήσει γρηγορούντα, ανάξιος δε πάλιν ον ευρήσει
ραθυμούντα».
Ξύπνα, ετοίμασε τη λαμπάδα της καρδιάς σου. «Ανάστα, τί καθεύδεις; το τέλος εγγίζει και μέλλεις θορυβείσθαι».
Αλέξης Αλεξάνδρου
Μαζί με τον Χριστό στο εκούσιο πάθος.
Στον ανηφορικό, μοναχικό δρόμο της
εσωτερικής συντριβής,
των δακρύων, της προδοσίας και των
εμπαιγμών,
των κολαφισμών, του χλευασμού,
του πόνου και της Σταύρωσης.
Αρχιμανδρίτης Παύλος Παπαδόπουλος
Οι ημέρες της Τεσσαρακοστής περνούν. Νηστεία, προσευχή, προσοχή, επιμονή, ιερές ακολουθίες. Όλα συνάδουν ώστε να βγεις μετά από σαράντα ημέρες πιο καθαρός, πιο ιερός, πιο άνθρωπος. Εσύ προσπαθείς. Κάποιες φορές πέφτεις, δεν αντέχεις να σταθείς στο ύψος των περιστάσεων, δεν μπορείς να ανταπεξέλθεις στις προσδοκίες Του και όμως πάλι σηκώνεσαι. Σηκώνεσαι πιάνοντας γερά το πετραχήλι του πνευματικού σου. Σηκώνεσαι καθώς παραδέχεσαι την ανεπάρκειά σου, τα λάθη σου, την πτώση σου.
Καθώς σηκώνεσαι από κάθε πτώση διαπιστώνεις ότι το να σηκωθείς τελικά δεν ήταν δύσκολο. Δύσκολο σου παρουσιαζόταν όταν είχες πέσει. Τώρα που είσαι πάλι όρθιος βλέπεις πίσω και αηδιάζεις με την δειλία σου, βλέπεις πίσω και νιώθεις την ευσπλαχνία του Θεού που σε σήκωσε, που δεν σε άφησε κάτω, που σου έδωσε το χέρι του, σε φώτισε και δεν έμεινες κάτω στην αμαρτία, στη απογοήτευση, στην μωρία του εγωισμού.
Άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος
Κατηχητικός λόγος του Αγίου Συμεών
του Νέου Θεολόγου σχετικά με τη σημασία της θυσίας του Ιησού Χριστού, για την
ζωή του ανθρώπου.
«Ο Κύριος Ιησούς και Θεός μας χωρίς
να φταίει σε τίποτε ραπίσθηκε, ώστε οι αμαρτωλοί που θα τον μιμηθούν, όχι μόνον
να λάβουν άφεση των αμαρτιών τους, αλλά και να γίνουν συγκοινωνοί στη θεότητά
του με την υπακοή τους.
Εκείνος ήταν Θεός κι έγινε για μας άνθρωπος.
ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου – Καθηγητού
(Θεολογικό σχόλιο στο περιεχόμενο και το νόημα της Κυριακής των Βαΐων)
Μετά την θαυμαστή ανάσταση του Λαζάρου οι ευσεβείς αδελφές του παρέθεσαν στον Κύριο και τους μαθητές Του μεγάλο και λαμπρό δείπνο για να ευχαριστήσουν τον Μεγάλο Ευεργέτη τους. Η Μάρθα φρόντιζε να μη λείψει τίποτε από το πλούσιο τραπέζι. Μαζί τους καθόταν και ο Λάζαρος. Η Μαρία, κατά τη διάρκεια του δείπνου, πήρε ένα πολύτιμο δοχείο γεμάτο πανάκριβο μύρο και άρχισε να πλένει με αυτό τα πόδια του Χριστού. Κατόπιν ξέπλεξε τα πλούσια μαλλιά της και μ’ αυτά σκούπισε τα πόδια του Λυτρωτή. Η ευώδης οσμή του μύρου γέμισε την οικία. Το γεγονός αυτό δημιούργησε αισθήματα εκπλήξεως στους παραβρισκόμενους. Ο Ιούδας ο Ισκαριώτης, ο μελλοντικός προδότης του Κυρίου είπε: «Διατί τούτο το μύρον ουκ επράθη τριακοσίων δηναρίων και εδόθη τοις πτωχοίς;». Και σχολιάζει ο ιερός ευαγγελιστής: «είπε δε τούτο ουχ ότι περί των πτωχών έμελεν αυτώ, αλλ΄ότι κλέπτης ην, και το γλωσσόκομον είχε και τα βαλλόμενα εβάσταζεν» (Ιωάν.12,6).
«Προσδοκώ ανάστασιν νεκρών και ζωήν του Μέλλοντος Αιώνος».
Στραμμένο προς το μέλλον, το «Πιστεύω» τελειώνει με μια
νότα προσδοκίας.
Αλλά, αν και τα Έσχατα πράγματα
θάπρεπε ν' αποτελούν το σημείο για μια συνεχή αναφορά σ' όλη αυτή την επίγεια
ζωή, δεν μπορούμε να μιλήσουμε με καμιά λεπτομέρεια για την πραγματικότητα του
Μέλλοντος Αιώνος.
«Αγαπητοί», γράφει ο άγ. Ιωάννης, «νυν τέκνα Θεού εσμέν, και ούπω εφανερώθη τι εσόμεθα» (Α' Ιω. 3,2).
Ομολογουμένως, η Μ. Εβδομάδα αποτελεί
μία ευλογημένη ευκαιρία για τον άνθρωπο. Και θα έλεγα, πολύ δε περισσότερο για
τον σύγχρονο άνθρωπο, ο οποίος συγκεντρώνει ολοένα και περισσότερες αγωνίες.
Θα ξεκινήσω κάπως ανάποδα. Θεωρώ πως ο σκοπός δεν είναι να εκκλησιαστεί κάποιος. Δεν υφίσταται κανένα πρέπει στην ζωή της Eκκλησίας. Η ελευθερία, την οποία ο Θεός έδωσε στον άνθρωπο, θεμελιώνεται πάνω στο πρόσωπο του Χριστού και όχι πάνω σε «πρέπει» και σε επιτακτικές συμπεριφορές, που αφορούν την πνευματική ζωή.
Χρήστος Μαντζιάρης
Των Βαΐων σε λίγο. Η τελευταία
είσοδος του Χριστού στην Ιερουσαλήμ. Τα μηνύματα που προκύπτουν και από το
γεγονός αυτό είναι πολλά. Δεν είναι σημαντικά μόνο όσα μας μετέδωσε ο Χριστός
με τον λόγο Του. Εξ άλλου, ο ίδιος με την διδασκαλία του, μας άφησε εντολή να
γνωρίσουμε, να μάθουμε, την αλήθεια και η αλήθεια θα μας ελευθερώσει, που
σημαίνει ότι πρέπει να ερευνούμε ώστε να γίνουμε μέτοχοι της αλήθειας. Πολλοί
μελετούν μόνο τις διδαχές Του και λιγότεροι μένουν στην μελέτη των πράξεων του
Χριστού. Πολλές δε πράξεις Του παραμένουν, κακώς, χωρίς μελέτη, διότι ο Χριστός
δίδασκε και με τα έργα του. Μια από τις πράξεις του Χριστού που μένει ικανώς
αμελέτητη είναι και γιατί ο Χριστός μπήκε με γαϊδούρι στην Ιερουσαλήμ.
Λένε κάποιοι ότι μπήκε λόγω ταπεινότητος. Δηλαδή, όταν έμπαινε με τα πόδια τι έδειχνε; Έπαρση; Υπήρχε πιο ταπεινή είσοδος από να μπει περπατώντας στην πόλη όπως έκανε και τις άλλες φορές; Καλή είναι η θεολογική ανάλυση αλλά υπάρχουν και άλλα ιστορικά στοιχεία που μας βοηθούν να κατανοήσουμε το μεγαλείο του Χριστού στην Γη.
«Πολίτες, πολιτικοί, εκκλησιαστικοί
ηγέτες και άπαντες που κόπτονται για το μέλλον του τόπου θα πρέπει να δείξουν
τους καρπούς τους…»
Σε έναν κόσμο που η πλεονεξία, ο
φθόνος και η κατάκριση έχουν καταστεί «νόμοι» και εξαιτίας της εγκατάλειψης της
πνευματικότητας του ανθρώπου δεν υπάρχει εύκολα διάκριση μεταξύ καλού και
κακού.
Υπάρχει μια διαρκής σύγχυση, μια ταλαιπωρία του κόσμου να διακρίνει τους καλούς καρπούς από τους κακούς. Οι νέοι άνθρωποι αδειάζουν τις εκκλησίες, όταν δεν βλέπουν αληθινούς καρπούς, όταν ελλείψεως καθοδηγητών το κοπάδι οδεύει προς τον γκρεμό, όταν οι ποιμένες μας έχουν ξύλινο λόγο και δεν αγγίζουν τις ταλαιπωρημένες καρδιές μας.
Σε περίοδο που η ακρίβεια «τσακίζει»
τα νοικοκυριά, ολοένα περισσότερες οικογένειες αδυνατούν να αντεπεξέλθουν ακόμη
και στην προμήθεια βασικών τροφίμων καθημερινά, η εικόνα μίας μητέρας να
αδειάζει από τρόφιμα το καλάθι στο σούπερ μάρκετ, διότι δεν επαρκούσαν τα
χρήματα, που είχε στο πορτοφόλι της, αποτελεί «γροθιά» στο στομάχι.
Αυτή τη «γροθιά» ένιωσε συμπολίτης χθες το πρωί σε τοπικό σούπερ μάρκετ, στη Νέα Ιωνία, όταν μαζί με άλλους πελάτες, που περίμεναν στην ουρά, βρέθηκε αντιμέτωπος με το σκηνικό.
“Ευκαιρία τώρα το Πάσχα να
σουβλίσουμε συμβολικά τους ιατροφασίστες” τόνισε μιλώντας στον FOCUS 103,6
FM και στον δημοσιογράφο Στ. Δαμιανίδη ο νομικός, πρώην Αναπληρωτής
Καθηγητής Ποινικού Δικαίου της Νομικής Σχολής Δημοκριτείου Πανεπιστημίου
Θράκης, Κωνσταντίνος Βαθιώτης.
“Έχουμε ανθρώπους που έχουν βγει σε απεργία πείνας. Και δεν ανοίγει ρουθούνι” συνέχισε ο καθηγητής. “Στον ανάποδο κόσμο, ο υγειονομικός ο οποίος ήταν ο ήρωας στην αρχή της πανδημίας, στη συνέχεια έγινε παρίας.Εάν κάποιος από τους απεργούς πεθάνει, φέρουν ευθύνη οι υγειονομικοί και κυβερνητικοί διαχειριστές οι οποίοι έφεραν στο αμήν τους υγειονομικούς, θεσπίζοντας έναν αντισυνταγματικό νόμο που θίγει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Τωρα οφείλουν να αποτρέψουν τον θάνατό τους ανακαλώντας αυτόν τον επαίσχυντο νόμο. Διαφορετικά ευθύνονται για ανθρωποκτονια εκ προθέσεως με ενδεχόμενο δόλο δια παραλείψεως”.
Ιωάννης Καβαλιώτης
Η προχθεσινή καταγγελία βουλευτή για
τους θανάτους εμβολιασμένων είναι μια "βόμβα" στα θεμέλια της
εμβολιαστικής ιδέας γενικότερα και του εμβολίου κατά της Covid-19
ειδικότερα.
Μόλις (!!!) 1261 θάνατοι τριπλοεμβολιασμένων (μέχρι 22 Μαρτίου). Από κορωνοϊό παρακαλώ. Νούμερο που προκύπτει από στοιχεία και έγγραφα του ΕΟΔΥ. Δεν θα πω και για τα άλλα νούμερα θανάτων που δίνει ο ΕΟΔΥ. Σωρευτικά νούμερα που προκαλούν μια βουβή οργή. Κυρίως για την απόκρυψή τους.
Κωνσταντίνος Βαθιώτης
Όταν ο Ανάποδος Κόσμος επιτίθεται στον πυρήνα του ανθρώπου.
Αναλόγως με τις συνθήκες της εποχής,
τις ανάγκες, το κυρίαρχο πολιτικό, κοινωνικό και οικονομικό δόγμα, οι άνθρωποι
έχουν κατά καιρούς χαρακτηριστεί ως «κεφάλια» ή ως «στόματα»,
ενώ δεν ήταν σπάνιο στις αγροτικές κοινωνίες ένας άνθρωπος να αναφέρεται ως
ένα «ζευγάρι χέρια».
Και ενώ στη σύγχρονη εποχή και ιδιαίτερα στις σημερινές δημοκρατίες έχει επικρατήσει συντριπτικά ο όρος «πολίτης» και οι καπιταλιστικές κοινωνίες μιλούν συχνά για «καταναλωτές», σε αυτή την κρίσιμη καμπή της ιστορίας όπου επικρατεί η τεχνολογία, ο άνθρωπος χαρακτηρίζεται σε τακτική βάση ως «χρήστης», ενώ ακούμε τελευταία να αναφέρεται ως «αλγόριθμος» ή ως σύνολο δεδομένων, ιδιαιτέρως από τους ευαγγελιστές της νέας ψηφιακής εποχής της ανθρωπότητας.
Μια φορά, λέγει ο μύθος, ήτανε ένας
σουλτάνος καλός και δίκαιος κι ήτανε και αστρολόγος. Μια μέρα ο
βεζύρης λέγει του σουλτάνου πως είδε κάποια σημάδια στον ουρανό, πως θα
βρέξει στον κόσμο ένα τρελό νερό και πως όποιος το πιει αυτό το νερό, θα
τρελαίνεται και πως όλοι οι άνθρωποι που ζούνε στην επικράτειά τους θα
το πιούνε και θα χάσουνε τα λογικά τους και δεν θα
νιώθουνε πια τίποτα μήτε τι είναι σωστό και τι ψεύτικο, μήτε τι είναι καλό και
τι είναι κακό, μήτε τι είναι νόστιμο και τι είναι άνοστο, μήτε τι είναι δίκιο και
τι είναι άδικο.
Σαν τ΄ άκουσε αυτά τα λόγια ο
σουλτάνος, γυρίζει και λέγει στο βεζύρη:
-”Αφού θα τρελαθεί όλος ο κόσμος ,πρέπει να κοιτάξουμε να μην τρελαθούμε κι εμείς, γιατί αλλιώς πώς θα τους κρίνουμε με δικαιοσύνη;”
Ελευθέριος Ανδρώνης
Όσοι δηλώνουν σοκαρισμένοι από τη
δυστοπία της Σαγκάης, μάλλον «ξεχνούν» τι συνέβη την τελευταία διετία στην
Ευρώπη, και ιδιαίτερα στην Ελλάδα...
Lockdown της Σαγκάης: Αυτές τις μέρες που η
επικαιρότητα απασχολείται έντονα από τις φρικτές εικόνες του lockdown στη
Σαγκάη των 26 εκατομμυρίων κατοίκων, πολλοί έσπευσαν να δηλώσουν τον
αποτροπιασμό τους για τις απάνθρωπες μεθόδους που χρησιμοποιεί το κινεζικό
κράτος για τον έλεγχο του πληθυσμού.
Τα Δυτικά μέσα ενημέρωσης, και διάφορες σημαίνουσες προσωπικότητες εντός και εκτός ελληνικών συνόρων, δήλωσαν σοκαρισμένοι από τα οργουελικά σκηνικά που λαμβάνουν χώρα στην Κίνα, σε μια πόλη που έχει μετατραπεί σε στρατόπεδο συγκέντρωσης μιας αδίστακτης υγειονομικής χούντας.
Αν η ζωή μας όλη μπορούσε να συμπυκνωθεί σε μία μόνο βδομάδα, αυτή δεν θα
ήταν άλλη από τη Μεγάλη...
Αν η ζωή μας όλη μπορούσε να συμπυκνωθεί σε μία μόνο βδομάδα, αυτή δεν θα
ήταν άλλη από τη Μεγάλη Εβδομάδα, αρχής γενομένης από την Κυριακή των Βαϊων ως
ημέρα της γέννησής μας, της εισόδου μας στον κόσμο και της υποδοχής μας απ΄ αυτόν μετά βαϊων και κλάδων.
Αν πράγματι αυτή είναι η αρχή, τότε το τέλος μας συμπίπτει με τη Σταύρωση και την εις Άδου κάθοδον. Τέλος προσωρινό και πρόσκαιρο μέχρι της των πάντων Αναστάσεως, άρα και της δικής μας. Ό,τι μεσολαβεί από την αρχή της ζωής μας μέχρι το τέλος της είναι αυτή καθεαυτή η πλήρης περιπέτεια της ζωής που η Μεγάλη Εβδομάδα συμπυκνώνει με τόση αξιοθαύμαστη οικονομία.
Ο Χριστός σήκωσε τον σταυρό, ως τρόπαιο κατά του διαβόλου, γι’ αυτό και εκούσια τον μετέφερε.
Τον σήκωσε όμως κι ο Σίμων ο Κυρηναίος που ήταν άνθρωπος, για να γίνει φανερό
σε όλους ότι ο Κύριος δεν πεθαίνει τον δικό του θάνατο, αλλά τον θάνατο
των ανθρώπων.
Ο διάβολος δεν ήθελε με τίποτε να κατέβει ο Θεός στον άδη. Έπεσε από τον ουρανό, διώχτηκε από τη γη, απομακρύνθηκε από τον αέρα και επιπλέον ντρεπόταν διότι υπεσχέθη μεγάλα πράγματα και δεν έκανε τίποτε.
Αφού νικήθηκε από παντού, του έμεινε μόνο ο άδης. Φοβόταν να μη κατέβει ο Χριστός στον άδη και προσπαθούσε να συγκρατήσει τον Χριστό από το να σταυρωθεί. Ενδιαφερόταν ο διάβολος να ονειδίζεται ο Κύριος από τους Ιουδαίους και επιθυμούσε να τον κάνει να κατέβει από τον σταυρό και να μη κατέβει στoν άδη και βρεθεί μεταξύ των νεκρών για να μπορεί να εξουσιάζει τους νεκρούς.
«Θα έχουμε μια παγκόσμια κυβέρνηση είτε σας αρέσει είτε όχι. Το μόνο ζήτημα θα είναι να ξέρουμε αν θα προκύψει από κατάκτηση ή από συγκατάθεση».
(Paul Warburg. Χρηματιστής, μέλος του CER , του συμβουλίου Διεθνών σχέσεων)
Ένας από τους στρατηγικούς στόχους
των Επικυρίαρχων είναι να επιτύχουν τον πλήρη έλεγχο των φυσικών πόρων και της
παραγωγής ενέργειας, αντικαθιστώντας προοδευτικά το σύνολο των εργαζομένων με
μηχανές. Το ντοκουμέντο για τα «Σιωπηλά Όπλα» είναι σαφέστατο σ’ αυτό το θέμα:
«Αν η άνοδος των κατώτερων τάξεων μπορεί να συγκρατηθεί επί μακρόν, η ελίτ θα μπορέσει να κυριαρχήσει επί της ενέργειας, και ο λαός, με την συγκατάθεση του, δεν θα έχει καμμιά πρόσβαση στους απαραίτητους ενεργειακούς πόρους. Μέχρις ότου επικρατήσει απόλυτα ο έλεγχος αυτός, πρέπει να έχει εξασφαλισθεί η συγκατάθεση του κόσμου να δουλέψει, και να μην εμποδίσει του συνωμότες να πάρουν στα χέρια τους τις υποθέσεις του. Μια λάθος κίνηση, όμως, θα κάνει τους ανθρώπους να αντισταθούν κατά την τελική μετάβαση των ενεργειακών πηγών στον έλεγχο της ελίτ».
Μια τέτοια μέρα η Παναγιά κατέβη από
τους ουρανούς
για να γιορτάσει Ανάσταση μαζί με τους πιστούς.
Κόσμος πολύς ήταν εκεί κι ευφράνθη η ψυχή της,
που έβλεπε τόσους πιστούς που ετίμουν το παιδί της.
Ευωδιάζει η Εκκλησιά, λιβάνι, κερί, μέλι, ψάλλουν ιερείς, ψάλλουν πιστοί, ψάλλουν κι οι αγγέλοι.
Και φαίνονται ναναι όλοι τους πολύ συγκινημένοι,
οι περισσότεροι απ αυτούς είναι και δακρυσμένοι.
Κι έτσι ο όρθρος προχωρεί κι ακούγεται σαφώς
ο ιερεύς που προσκαλεί "Δεύτε λάβετε φώς"!
Ο αββάς Παλλάδιος, όταν τον ρωτήσαμε: «κάνε αγάπη, πάτερ, πες μας από πού και από ποιούς λογισμούς ήρθες στην καλογερική;» (ήταν Θεσσαλονικιός ο γέροντας), μας διηγήθηκε:
«Στη χώρα μου, γύρω στα τρία στάδια έξω από το τείχος της πόλεως, ήταν ένας έγκλειστος, στη μεν καταγωγή Μεσοποταμινός, στο δε όνομα Δαβίδ, πολύ ενάρετος και ελεήμων και εγκρατευτής. Έκανε μέσα στο εγκλειστήριό του γύρω στα εβδομήντα χρόνια.
Εκείνο τον καιρό, εξαιτίας των βαρβαρικών επιδρομών, φυλάγονταν τη νύχτα τα τείχη της πόλεως από τους στρατιώτες. Εκείνοι που φύλαγαν το μέρος του τείχους κοντά στο οποίο υπήρχε το εγκλειστήριο του γέροντα βλέπουν μια νύχτα να ξεπετάγονται φλόγες από όλα τα παράθυρα του κελιού του έγκλειστου. Νόμισαν λοιπόν οι στρατιώτες ότι κάποιοι βάρβαροι έβαλαν φωτιά στο κελί του γέροντα. Όταν ξημέρωσε όμως, βγήκαν οι στρατιώτες και βρήκαν το γέροντα αβλαβή και το κελί απείραχτο κι έμειναν έκπληκτοι.
Εκπομπή με τον π. Αρσένιο Βλιαγκόφτη [Τρίτη, 12 Μαρτίου 2022]
Σαν σήμερα το 1204 οι Λατίνοι της Δ’
Σταυροφορίας επιτέθηκαν στην Κωνσταντινούπολη. Οι δυτικόπληκτοι θυμούνται μόνο
την άλωση του 1453. Την άλωση του 1204 δεν την γνωρίζουν, δεν την διάβασαν
ποτέ, οι σελίδες αυτής της ιστορίας είναι σκισμένες στα βιβλία τους. Ο στίχος
της Αρβελέρ όμως είναι απόλυτα ορθός και δηλωτικός της αλήθειας:
«είπαμε να ξεχάσουμε ποιος έχει την
ευθύνη
για όσα θρηνεί και θρήνησε χρόνια η Ρωμιοσύνη»
Κάποιοι δεν ξεχνάμε και δε θα ξεχάσουμε ποτέ. Η Ελλάδα δεν ανήκει στη Δύση και δε θα ανήκει ποτέ. Η Ελλάδα είναι η καρδιά κι η ψυχή της Ανατολής κι η Εσπερία έλαβε το φως από την Ανατολή. Τον πολιτισμό της Ανατολής τον διέστρεψε και τον έσβησε. Στις μέρες μας προμηνύεται η Νέμεσις για την Δύση, τώρα που η Ανατολή αντεπιτίθεται…
Τα υπουργεία Υγείας και Ψηφιακής
Διακυβέρνησης σε συνεργασία με την ΗΔΙΚΑ προχωρούν στη δημιουργία Μητρώου
Εμβολιασμού Παιδιών και Εφήβων, δηλαδή το ηλεκτρονικό φακέλωμα των παιδιών που
εμβολιάζονται.
Συγκεκριμένα, όπως έγινε γνωστό μετά τη σύσκεψη υπό τον πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη που πραγματοποιήθηκε στο Μέγαρο Μαξίμου, μέχρι σήμερα η οργάνωση των βασικών παιδιατρικών εμβολίων γινόταν αποκλειστικά με προφορική συνεννόηση μεταξύ γιατρού και γονέων, χωρίς να καταγράφεται ψηφιακά η διενέργεια των συγκεκριμένων εμβολιασμών. Σύμφωνα με το Δελτίο Τύπου, «η πρακτική αυτή είχε ως αποτέλεσμα η χώρα να μη διαθέτει δεδομένα για το πόσα παιδιά έχουν κάνει τα απαραίτητα εμβόλια».
Ελευθέριος Ανδρώνης
Ο τουρισμός «εξαφάνισε» τον κορονοϊό.
Ο Θάνος Πλεύρης καταργεί το πιστοποιητικό εμβολιασμού βροντοφωνάζοντας «καλώς
ήρθε το δολάριο».
Μετά τις ανακοινώσεις που έκανε ο
Θάνος Πλεύρης για την χαλάρωση των μέτρων κατά της πανδημίας, μάλλον θα έπρεπε
να εκφράσουμε τη βαθιά μας ευγνωμοσύνη προς τους… τουρίστες που για μια ακόμα
σεζόν, καταφθάνουν στην μπανανία – αποικία χρέους.
Δόξα και τιμή στους συμπαθέστατους σανδαλοφόρους, που κάθε χρόνο φροντίζουν – χωρίς να το ξέρουν – για το χαλάρωμα της αλυσίδας που είναι δεμένη στα πόδια των «ιθαγενών».
«Ήμουν ανθυπασπιστής στο τάγμα της
Κορέας. Δεν πίστευα πουθενά, παρά μόνο στη δύναμη των βαρέων όπλων που
κατεύθυνα. Επί πλέον ήμουν αδιόρθωτα βλάσφημος.
Όλες οι βλασφημίες μου
συγκεντρώνονταν στην Παναγία. Όσοι με άκουγαν ανατρίχιαζαν. Οι φαντάροι μου
έκαναν τον σταυρό τους, για να μην τους βρει κακό. Oι ανώτεροί μου διαρκώς με
παρατηρούσαν και με τιμωρούσαν. Ώσπου μια νύχτα έζησα ένα ολοφάνερο θαύμα.
Ξημέρωνε η 7η Απριλίου 1951. Με τη διμοιρία μου είχα καταλάβει μια πλαγιά σε ύψωμα κοντά στον 38οπαράλληλο. Μέχρι τα ξημερώματα έμεινα άγρυπνος στο όρυγμα μου μαζί με τον στρατιώτη Σταύρο Αδαμάκο.
Άγιος Φιλάρετος Μόσχας
Ο ήλιος δύει για να ανατείλει ξανά.
Τα αστέρια σβήνουν το πρωί από τα μάτια του θεατή στη γη, και αναφαίνονται την
εσπέρα. Οι εποχές Τελειώνουν και αρχίζουν.
Ήχοι νεκροί αντηχούν πάλι στη ηχώ.
Ποτάμια ενταφιάζονται στην θάλασσα και ξαναβγαίνουν στις πηγές. Το σύμπαν της
επίγειας βλαστήσεως πεθαίνει το φθινόπωρο και αναβιώνει την άνοιξη.
Ο σπόρος πεθαίνει στη γη, και έτσι έρχεται στην ύπαρξή το βότανο και το δέντρο. Το σκουλήκι που έρπει , πεθαίνει και εγείρεται η φτερωτή πεταλούδα. Η ζωή του πουλιού είναι θαμμένη στο άψυχο αυγό και αναδύεται πάλι από αυτό.
Συνέντευξη των Caroline
Eliacheff et Céline Masson* στη Le Figaro
Μετάφραση: Ευάγγελος Δ. Νιάνιος
.png)
O αποχριστιaνισμός των κοινωνιών έδωσε την ευκαιρία στους εμπόρους των ψυχών και των σωμάτων να φέρουν τους νέους σε διάσταση με τους γονείς τους, σε διαστροφές και σε οριστική απώλεια ακόμα και της σωματικής τους ακεραιότητας.
FIGAROVOX. – Η Πρόεδρος της Disney, Kάρεϊ Μπερκ, είπε ότι «ως μητέρα ενός τρανσέξουαλ παιδιού και ενός πανσεξουαλικού παιδιού», υποστηρίζει να υπάρχουν «LGBTQIA χαρακτήρες στις ιστορίες μας» και θέλει τουλάχιστον το 50% των χαρακτήρων της Disney να ανήκουν στην κοινότητα LGBTQIA και στις μειoνότητες. Πώς βλέπετε αυτό το θέμα;