«Αν δε ζει μέσα σου ο Χριστός, δεν μπορείς να καταλάβεις σωστά τα πράγματα στη ζωή»

Άγιος Σωφρόνιος του Έσσεξ

Ο Γέροντας ζούσε το δράμα της ψυχής, που δεν εξωτερικεύεται, εγνώριζε τη χαρά που δεν εκφράζεται και φερόταν ανάλογα. Έτσι ξεκούραζε όλους, όσοι τον πλησίαζαν.

Ανέπαυε, παρηγορούσε.

Συχνά έλεγε:

– Αν δε ζει μέσα σου ο Χριστός, δεν μπορείς να καταλάβεις σωστά τα πράγματα στη ζωή. Πώς θα καταλάβεις τον πόνο, τη χαρά των ανθρώπων, αφού δεν ζεις και δε ζει μέσα σου ο Χριστός!

Έλεγε: Η καρδιά να χτυπά με το Χριστό, να αναπνέει Χριστό! Τότε μόνον είσαι πραγματικά, αληθινός άνθρωπος.

Ήταν μερικές φορές που έπαιζε με τα παιδιά, σαν παιδί. Τον έβλεπες και απορούσες που εύρισκε τόση χαρά. Πώς τα έπαιζε!

Τον απορροφούσε το παιδί τόσο πολύ, που έδινε την εντύπωση πως ξεχνούσε όλα τα άλλα. Τα έπαιρνε στην αγκαλιά του, τα έσφιγγε, τα φιλούσε, γινόταν ένα με αυτά.

Εκείνα τον αγκάλιαζαν, τον φιλούσαν, τράβαγαν τα μαλλιά του, πω, πω τι γινόταν!

Πάντα μου έλεγε:

– Τα παιδιά καταλαβαίνουν πολύ καλά αυτά που τους λες. Πρέπει να τους μιλάς με σεβασμό όπως στους μεγάλους, αν και οι μεγάλοι δεν καταλαβαίνουν όπως αυτά…

Έλεγε επίσης, πως τα παιδιά που ζουν σε χριστιανικές οικογένειες και έχουν καθαρή ζωή, φθάνουν στην τέλεια θεωρία.

Δεν τον συγκινούσε και τόσο όταν έβλεπε πολλά παιδιά να μαζεύονται στα Μοναστήρια χωρίς να έχουν γονείς ευσεβείς. Έλεγε, ότι για να μη φύγη ένα παιδί από το δρόμο της Εκκλησίας, δε φτάνουν μόνον οι καλοί πνευματικοί, αλλά θα πρέπει και οι γονείς να δίνουν ανάλογο παράδειγμα στα παιδιά.

Σε κάθε γιορτή των παιδιών ήταν παρών. Οι γονείς των παιδιών έστρωναν το τραπέζι με διάφορα γλυκά, το εορταζόμενο παιδί καθόταν δίπλα του, έπιναν όλοι το τσάι η τον καφέ, ο Γέροντας έκανε μια ευχή και μετά έλεγε το πολυχρόνιο του εορταζόμενου, στα Ελληνικά και στα Ρωσικά… Δεν ήθελε τα παιδιά να πικραίνουν τους γονείς. ‘’Τίμα τον πατέρα σου και την μητέρα σου’’ έλεγε. Επέμενε στον σεβασμό που πρέπει να έχουμε στους γονείς’’ .

*****

Όταν πήγαινε στην Μόσχα μαζί με την αδελφή του Μαρία, ‘’τραγουδούσαν, αστειεύονταν και θυμόνταν τα παιδικά τους χρόνια . Η αδελφή του καθόταν στο πιάνο και του έλεγε πάντα με μια γλυκύτητα ‘’Θυμάσαι Γέροντα αυτό το κομμάτι!’’ Ύστερα , καθόταν και ο ίδιος στο πιάνο και τραγουδούσαν μαζί. Τότε όλοι εμείς μαζευόμασταν δίπλα του… Σαν μαγνήτης μας τραβούσε όλους κοντά του και δεν θέλαμε να τον αποχωριστούμε…. Τίποτα δεν σκεφτόμασταν κοντά του. Νοιώθαμε όλοι μια γλυκύτητα που μας συνέπαιρνε την καρδιά και τον νου.’’

(Από το βιβλίο της Δήμητρας Β. Δαβίτη: «Αναμνήσεις από το Γέροντα Σωφρόνιο του Έσσεξ», των εκδόσεων Άθως)

 ΠΗΓΗ simeiakairwn