Έγκλημα στην Καβάλα: Ένα αγγελούδι με την μητέρα του δολοφονήθηκαν, επειδή κάποιος τους θεώρησε «κτήμα» του

Ελευθέριος Ανδρώνης

Ανείπωτη φρίκη για ένα έγκλημα που δείχνει πως η αρρωστημένη εγωπάθεια του να βλέπεις τον άλλον ως «ιδιοκτησία», είναι σύμπτωμα της νοσηρής μας κοινωνίας.

Έγκλημα στην Καβάλα: Εωσφορικός εγωισμός μαζί με απόγνωση. Ο πιο δηλητηριώδης και καταστροφικός συνδυασμός για την ψυχή ενός ανθρώπου, που έχει οδηγήσει στα πιο στυγνά και φρικιαστικά εγκλήματα.

Παιδοκτόνος, δολοφόνος και αυτόχειρας, σε μια υπόθεση που συγκλονίζει το πανελλήνιο, ο 56χρονος στην Καβάλα δολοφόνησε με κυνηγετική καραμπίνα την 31χρονη πρώην σύντροφο του, και το -10 μηνών – παιδί του, προτού θέσει τέρμα και στην δική του ζωή.

Πρόσφατα, η άτυχη γυναίκα είχε κερδίσει δικαστικά την επιμέλεια του μωρού και η απόφαση αυτή, σε συνδυασμό με την πρόθεση της να επιστρέψει μαζί με το μωρό στη Γερμανία όπου είχε γεννηθεί και μεγαλώσει, ήταν οι αιτίες που σφράγισαν την μοίρα μάνας και παιδιού. Δολοφονήθηκαν από έναν άνθρωπο που αποφάσισε πως η επιμέλεια του παιδιού του, είχε περισσότερη αξία από την ίδια τη ζωή του. Που έκρινε πως από το να βρεθεί το παιδί του στη Γερμανία, είναι προτιμότερο να βρεθεί στον άλλο κόσμο.

Μπροστά σε τέτοια φρίκη, παύει κάθε άλλη συζήτηση

Η κουβέντα περί συνεπιμέλειας και των δικαιωμάτων του πατέρα, μπορεί να είναι μεγάλη και να χωρά πολλές ενστάσεις ως προς τον τρόπο που λειτουργεί η δικαιοσύνη σήμερα, άλλα από τη στιγμή που ένα μωρό και μια νεαρή γυναίκα βρέθηκαν στον τάφο, αυτομάτως παύει κάθε νόημα τέτοιας συζήτησης. Τίποτε άλλο δεν «όπλισε» το χέρι του 56χρονου, παρά η αρρωστημένη εγωπάθεια του. Απολύτως τίποτα δεν μπορεί να λειτουργήσει ως «ελαφρυντικό» για την δολοφονία ενός αθώου μωρού και της μητέρας του.

Ξεκάθαρα πρόκειται για έγκλημα μίσους και αυτοκαταστροφικής μανίας. Ο δολοφόνος με την πράξη του, διεκδίκησε την κηδεμονία της ίδιας της ύπαρξης του παιδιού του, και με μια καραμπίνα έλαβε εξουσία στην ζωή του και την ζωή μιας νέας κοπέλας. Θυσίασε στον βωμό του δαιμονικού εγωισμού του δύο ζωές, και στο τέλος αφιέρωσε και την δική του, ως επιστέγασμα της παράνοιας. Σαφώς δεν μιλάμε ούτε για κάποιο κατώτερο ζωώδες ένστικτο, όπως ειπώθηκε από κάποιους ειδικούς αναλυτές. Διότι ούτε καν τα άλογα ζώα δεν σκοτώνουν τα παιδιά τους, παρά τα προστατεύουν με κάθε κόστος. Κι όμως η διαστροφή του εγωισμού κάνει τον άνθρωπο, πιο αποκτηνωμένο και από τα ζώα.

Προφανώς ο δολοφόνος δεν αντιλαμβανόταν τους συνανθρώπους του ως ανεξάρτητες προσωπικότητες και υπάρξεις, άλλα ως «κτήματα» που τα κατείχε ή δεν τα κατείχε. Και από την στιγμή που σιγουρεύτηκε πως δεν θα μπορεί να τα κατέχει, προτίμησε να τα εξολοθρεύσει γιατί «ή θα ανήκουν σε εμένα ή δεν θα ανήκουν σε κανέναν». Πόσες και πόσες φορές είδαμε αυτό το συμπεριφοριστικό μοτίβο σε φρικαλέα εγκλήματα που συγκλόνισαν τη χώρα;

Τέτοια εγκλήματα δεν μπαίνουν σε κοινωνικές «ζυγαριές»

Θα είναι λάθος αν με κοντόφθαλμη οπτική, βιαστούμε για άλλη μια φορά να κατατάξουμε αυτό το αποτρόπαιο έγκλημα στην λίστα με τα εγκλήματα της «πατριαρχίας» για να «ξεμπερδεύουμε», λες και το να αντιλαμβάνεται κάποιος τον συνάνθρωπο του ως «ιδιοκτησία» του, είναι αποκλειστικότητα ενός φύλου. Η ρίζα αυτών των συμπεριφορών είναι βαθύτερη από τις κοινωνικές «ταμπέλες» και τις άναρθρες κραυγές που αρκούνται στη δαιμονοποίηση του ανδρικού φύλου. Εάν δεν αποτινάξουμε επιτέλους τις ιδεοληπτικές παρωπίδες μας, δεν θα δούμε ποτέ την μεγάλη εικόνα και θα διαιωνίζουμε τις κοινωνικές συνθήκες που γεννούν τέτοιες τερατώδεις συμπεριφορές.

Ως «ιδιοκτησία» είδε ο Μπάμπης Αναγνωστόπουλος τη σύζυγο του, ως «ιδιοκτησία» είδε την Τζωρτζίνα και ίσως και τα άλλα δύο παιδιά της η Ρούλα Πισπιρίγκου, ως «ιδιοκτησία» είδε την Γαρυφαλλιά στην Φολέγανδρο ο 30χρονος δολοφόνος της, ως «ιδιοκτησία» είδε τον άνδρα που ποθούσε η 36χρονη, η οποία έριξε βιτριόλι στο πρόσωπο της Ιωάννας Παλιοσπύρου. Έχει όμως κανένα νόημα να βάζουμε στη «ζυγαριά» τα εγκλήματα, ανά φύλο;

Προφανώς και υπάρχουν ακόμα προβληματικά στερεότυπα και κουλτούρες που παράγουν αρρωστημένες συμπεριφορές, άλλα μια απονεκρωμένη ψυχή δεν έχει ανάγκη να «πατήσει» στο καλούπι ενός στερεοτύπου. Μπορεί κάλλιστα να εγκληματήσει και χωρίς αυτό, διότι τα πάθη δημιουργούν τη δική τους ιδιοσυγκρασία.

Επομένως, προέχει να εντοπίσουμε πως κοινός παρανομαστής όλων αυτών των εγκλημάτων είναι η θεοποίηση του «εγώ», η κακή ανατροφή, τα λανθασμένα πρότυπα, οι προβληματικές οικογένειες, η αποστασιοποίηση της κοινωνίας από τις ηθικές αξίες της πίστης μας.

Το να θεωρείς τον συνάνθρωπο ως κτήμα σου, είναι μια πυρηνική πεποίθηση που έχει να κάνει με την ολοκληρωτική παράδοση στο πάθος του εγωισμού και όχι με το αν φοράς παντελόνι ή φουστάνι, αν κρατάς καραμπίνα ή δοχείο με δηλητήριο, αν εκδικείσαι ζωές με φανερή ή κρυφή βία.

Η κοινωνία είναι βαθιά άρρωστη σε ΣΥΝΟΛΙΚΟ βαθμό και η αυτή η νοσηρότητα δεν κάνει διακρίσεις σε άνδρες και γυναίκες. Χωρίς Θεό όλα «επιτρέπονται» και κάθε φρικαλεότητα που μπορεί να βάλει ο νους, θα συμβαίνει.

Αυτά είναι τα αποτελέσματα της μεταμόρφωσης μας σε μια κοινωνική ζούγκλα. Αν δεν ξεριζωθεί από την κοινωνία η άθεη ανθρωπολατρεία, αν δεν παταχθεί ο φιλοτομαρισμός, αν δεν μεγαλώσουμε τα παιδιά μας με βασικές αρχές και αξίες, αν δεν αποκτήσουμε τον σεβασμό της ανθρώπινης ζωής όπως τον ορίζει η Ορθόδοξη πίστη, αν δεν απομακρυνθούμε από την ψεύτικη αγάπη που υποδαυλίζεται από τα πάθη, αν δεν στρέψουμε το βλέμμα στην ίδια την πηγή της Αγάπης που είναι ο Θεός, τότε θα συνεχίζουμε να μετράμε πολλά θύματα όπως αυτά στην Καβάλα.

 ΠΗΓΗ sportime