Ατζέντα 2030: Μια πραγματικότητα που είναι ήδη εδώ

Ελευθερίου Κωνσταντίνος Πολιτικός Επιστήμων, Διαπραγματευτής, Ερευνητής 

Ατζέντα 2030 για την Βιώσιμη Ανάπτυξη ή Ατζέντα 21 ή “Δε θα σου ανήκει τίποτα και θα είσαι χαρούμενος” (δικά τους λόγια όχι δικά μου). 

Όλοι την έχουμε ακούσει με τον ένα ή τον άλλον τρόπο αλλά έχουμε καθίσει να αναρωτηθούμε πραγματικά τι σημαίνει για εμάς και για τη ζωή όπως την ξέρουμε; Έχουμε σκεφτεί ποιοί είναι αυτοί οι “στόχοι βιώσιμης ανάπτυξης” και πώς σκοπεύουν να τους πετύχουν; Για να τα δούμε λοιπόν λίγο πιο αναλυτικά.

Όπως συζητήσαμε και στην εκπομπή του Στέφανου Δαμιανίδη, η ατζέντα αυτή ονειρεύεται να επιλύσει κάθε πρόβλημα που αντιμετωπίζει η ανθρωπότητα από την αρχή της ύπαρξής της (πείνα, φτώχεια, λοιμοί, κτλ.) συγκεντρώνοντας την σε γιγαντο-πόλεις εκατομμυρίων κατοίκων. Στις πόλεις αυτές οι κάτοικοι δε θα χρειάζονται πλέον να ανησυχούν για το πως θα βγάλουν λεφτά και το πως θα διαχειριστούν τα υπάρχοντά τους καθότι δε θα υπάρχει κανενός είδους ατομική ιδιοκτησία και αντί μισθού θα υπάρχουν κρατικά επιδόματα με την μορφή κουπονιών.

Όλα τα οικήματα θα ανήκουν είτε στα κράτη είτε σε πολυεθνικές εταιρείες (άρα ξεχνάμε την έννοια της ατομικής κατοικίας) ενώ όλα τα προϊόντα τα οποία απολαμβάνουμε σήμερα θα έχουν μετατραπεί σε συνδρομητικές υπηρεσίες.

Τα ρούχα σου; Αυτά θα τα επιλέγει ο αλγόριθμος για εσένα και θα σου τα στέλνει.

Τα σκεύη για να μαγειρέψεις; Αυτά θα τα νοικιάζεις εκείνη την στιγμή, θα σου τα φέρνει το drone της Amazon και μετά θα του τα δίνεις πίσω για να χρησιμοποιήσει ο επόμενος.

Μιάς και μιλήσαμε για σίτιση, αυτή δε θα γίνεται με οργανικά κρέατα, φρούτα και λαχανικά όπως τα ξέρουμε σήμερα αλλά με τεχνητά κρέατα, φρούτα και λαχανικά εργαστηρίου και, φυσικά, με βρώσιμα έντομα. Γιατί αυτή η αλλαγή; Μα φυσικά επειδή η επαρχία θα είναι πλέον πράσινη, προστατευόμενη ζώνη στην οποία θα απαγορεύεται η ανθρώπινη δραστηριότητα και παρουσία για την “προστασία του περιβάλλοντος”, της “βιοποικιλότητας” και της “Μητέρας Γης”.

Έλα τώρα βρε Κώστα, θα μου πείτε μερικοί. Είναι δυνατόν ποτέ ο Έλληνας να δεχτεί να παραχωρήσει το σπίτι του, να ξεχάσει το χωριό του και να δεχτεί να γίνει δεσμώτης σε μια γιγαντο-πόλη φυλακή; Μάλλον πολύ Cyberpunk έπαιξες και επηρεάστηκες. Σιγά μην συμβεί.

Δυστυχώς αγαπητοί φίλοι, εδώ στην Ελλάδα πιστεύουμε πως έχουμε ανοσία έναντι τέτοιων πολιτικών καθώς είμαστε μια χώρα που απέχει από το επίκεντρο των πολιτικών εξελίξεων και, ευτυχώς ακόμα, περιστρέφεται γύρω από παραδοσιακές αξίες όπως η πυρηνική οικογένεια, η θρησκευτική πίστη και η προστασία της μητέρας πατρίδας.

Παρά το γεγονός πως πράγματι τα άνω λειτουργούν ως μια ασπίδα κατά της εφαρμογής τέτοιων πολιτικών, δυστυχώς δε μας παρέχουν και ανοσία σε αυτές. Μάλλον θα έλεγα απλώς καθυστερούν την επέλασή τους. Δεν είναι ανάγκη να ανατρέξουμε στο μακρινό παρελθόν ούτε να κάνουμε τεράστια άλματα σκέψης για να δούμε πως η Ατζέντα 2030, υπό το προσωπείο των πολιτικών για τον περιορισμό του COVID-19, έχει ήδη γίνει πραγματικότητα στην Ελλάδα. Οι πολίτες έχουν πλέον μάθει να ζουν με τις ολοκληρωτικές πολιτικές αυτής ή, ακόμα χειρότερα, να τις αποδέχονται ως σωστές και αληθείς.

Ας αναλύσουμε τώρα μερικά παραδείγματα των άνω προκειμένου να δούμε πώς η Ατζέντα 2030 έχει εισβάλει και πλάθει την πραγματικότητά μας. Ας ξεκινήσουμε με το προφανές ζήτημα των Lockdown και της Καραντίνας. Νομίζω πως δεν σηκώνει αντίλογο η θέση πως μέσω των άνω, το κράτος απέκτησε την δυνατότητα να καθορίζει τα πάντα αναφορικά με την κίνηση των πολιτών (το αν αυτή θα λάβει χώρα, πόσο μπορούν να απομακρυνθούν από το σπίτι τους, για ποιούς λόγους μπορούν να εξέλθουν της οικίας τους, κοκ.). Προτού το καταλάβουμε, 11 εκατομμύρια Έλληνες μετατραπήκαμε σε δεσμώτες υπό κατ’ οίκον περιορισμό οι οποίοι μπορούν, κατ’ εξαίρεση, να εγκαταλείπουν το κελί τους εάν το κράτος κρίνει πως αυτό είναι απαραίτητο.

Επιπροσθέτως, μέσω των Lockdown, το κράτος απέκτησε την δυνατότητα να οργανώνει και να σμιλεύει την οικονομία όπως εκείνο θέλει υπό ένα καθεστώς κεντρικού σχεδιασμού παρόμοιο με αυτό της Σοβιετικής Ένωσης. Οι εργαζόμενοι (και κατ’ επέκταση και οι ίδιοι οι πολίτες ως άτομα) κατηγοριοποιήθηκαν σε αναγκαίους και μη αναγκαίους. Οι αναγκαίοι είχαν το προνόμιο να μπορούν να κινούνται από και προς τον χώρο εργασίας τους, ενώ οι μη αναγκαίοι κρίθηκαν περιττοί για την κοινωνία και την οικονομία και έπρεπε να περιοριστούν εντός του σπιτιού τους. Το επακόλουθο αυτού το ξέρουμε όλοι. Οικονομική καταστροφή, άνοδος της ανεργίας και πολίτες που εξαρτώνται από επιδόματα προκειμένου να μπορέσουν να επιβιώσουν. Σας θυμίζει τίποτα από όσα λέει η Ατζέντα 2030; Περιμένετε να ακούσετε και τη συνέχεια.

Ας προχωρήσουμε στο ζουμί της υπόθεσης, το θέμα της ατομικής ιδιοκτησίας. Με την οικονομία της χώρας μας, (όπως και κάθε άλλης χώρας για να είμαστε ειλικρινείς) να βρίσκεται σε ελεύθερη πτώση λόγω των καταστροφικών πολιτικών των Lockdown, όλο και περισσότεροι ιδιοκτήτες ακινήτων δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν σε πληρωμές δανείων ή οφειλών προς την εφορία με αποτέλεσμα τα ακίνητά τους να καταλήγουν “στο σφυρί” και στην κατοχή τραπεζών και μεγάλων διεθνών ομίλων. Αν τώρα προσθέσουμε σε αυτό το μιξ την επέλαση του πληθωρισμού, την μείωση του εισοδήματος και την εκρηκτική άνοδο στις τιμές ρεύματος δεν χρειάζεται και πολύ φαντασία για να καταλάβουμε πως οδεύουμε σε μια κατάσταση όπου το να αποκτήσεις ένα ακίνητο γίνεται απρόσιτο και το να διατηρήσεις ένα ακίνητο γίνεται οικονομικός Γολγοθάς. Πόσοι ιδιοκτήτες θεωρείτε θα αντέξουν αυτόν τον οικονομικό βομβαρδισμό και δε θα καταλήξουν να “ξεφορτώνονται” το παθητικό ακίνητό τους μπιρ παρά απλά και μόνο για να ξεχρεώσουν ή για να πάρουν μια μικρή οικονομική ανάσα και να καλύψουν τα διαρκώς αυξανόμενα τρέχοντα έξοδα;

Όσον αφορά τώρα το “σπίτι στο χωριό” και τη ζωή εκεί, πολύ φοβάμαι πως αυτό το μέτωπο έχει χαθεί προ πολλού. Δεν είναι μυστικό πως εδώ και δεκαετίες η ελληνική επαρχία εγκαταλείπεται χάριν της ζωής στη πόλη. Ο Έλληνας δυστυχώς ήταν από τους πρώτους που υιοθέτησαν τα πιστεύω της Ατζέντας 2030 η οποία θεωρεί την ζωή στην επαρχία βαρετή, την χειρωνακτική εργασία υποτιμητική και τα παραγωγικά ζώα μιαρά. Το αποτέλεσμα αυτού; Η δημιουργία υδροκέφαλων πόλεων όπως η πρωτεύουσά μας, η οποία στεγάζει εκατομμύρια κατοίκους χωρίς τις απαραίτητες υποδομές με αποτέλεσμα η ποιότητα ζωής σε αυτή να απέχει παρασάγγας από αυτό το οποίο μας υποσχέθηκαν πως θα είναι. Σαν να μην έφτανε αυτό, ο κρατικός μηχανισμός άρχισε και αυτός να εγκαταλείπει την επαρχία με αποτέλεσμα η ζωή στη πόλη να γίνεται επιτακτική. Αν δε με πιστεύετε πάρτε το απλό παράδειγμα ενός ζευγαριού που θέλει να ξεκινήσει την οικογένειά του σε κάποιο ελαφρώς απόμακρο μέρος της επαρχίας. Πόσο εύκολη θα είναι η πρόσβαση σε νοσοκομεία και εγκατάστασης υγείας; Τα παιδιά τους θα έχουν δημοτικό, γυμνάσιο και λύκειο; Καλά για πανεπιστήμιο ούτε που το ρωτάω. Μάλλον λοιπόν, ούτε οι γιγαντο-πόλεις φυλακές της Ατζέντας 2030 είναι τόσο μακριά όσο θέλουμε να νομίζουμε.

Τούτων δοθέντων, θα προχωρήσω στο τελευταίο θέμα των εναλλακτικών (ο Θεός να τις κάνει) πηγών πρωτεΐνης και σίτισης. Με την επαρχία ήδη σε εγκατάλειψη, τους αγρότες εδώ και χρόνια να εθίζονται στα ευρωπαϊκά επιδόματα για να μη παράγουν, με την αύξηση των εξόδων παραγωγής και μεταφοράς λόγω “ενεργειακής κρίσης” καθώς και με τον περιορισμό της χρήσης λιπασμάτων για λόγους “προστασίας του περιβάλλοντος” (βλ. τι γίνεται τώρα στην Ολλανδία), δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς πως βρισκόμαστε στο πρελούδιο μιας τεράστιας επισιτιστικής κρίσης. Ας μη θεωρήσουμε λοιπόν ούτε παράλογο ούτε και απίθανο να δούμε μια πολύ επιθετική προώθηση των βρώσιμων εντόμων και των συνθετικών κρεάτων ως τις λύσεις σε αυτή τη κρίση. Η Ευρωπαϊκή Ένωση και το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ έχουν, εδώ και χρόνια, εκφράσει τα συναισθήματά τους πάνω σε αυτό το θέμα και δεν νομίζω να εξέπληττε κανέναν αν βλέπαμε τέτοιου είδους προϊόντα να επιδοτούνται προκειμένου να καταστούν ανταγωνιστικότερα των κλασσικών πηγών τροφής. Όλοι οι άνθρωποι είμαστε έρμαια της βιολογικής μας ανάγκης να φάμε για να επιβιώσουμε. Αν μας στερήσουν με τα άνω μέσα την ικανότητα να την καλύψουμε με παραδοσιακά τρόφιμα πού νομίζετε πως θα στραφούμε για να επιβιώσουμε;

Εν κατακλείδι μπορούμε να δούμε πως η Ατζέντα 2030 είναι ήδη εδώ και αλλοιώνει την πραγματικότητά μας για να την ξαναγράψει όπως επιθυμεί αυτή. Το να αρνούμαστε πως αυτό συμβαίνει θα μας οδηγήσει απλώς πιο γρήγορα στον τελικό στόχο της, ενώ το να την αγνοούμε είναι το ίδιο με το να δουλεύουμε ενεργά για την επίτευξή της. Αντί αυτού, θεωρώ γονιμότερο το να προβούμε, ο καθένας με τον τρόπο του, σε μια μελέτη του τρόπου που έχει εισβάλει στη ζωή του καθενός από εμάς προκειμένου να εντοπίσουμε και τους τρόπους όπου ο καθένας μας μπορεί να θωρακιστεί απέναντι της. Όπως γράφει και ο Σουν Τσου στη Τέχνη του Πολέμου: “Αυτός που ξέρει τον εαυτό του και τον εχθρό του θα νικήσει”. 

ΠΗΓΗ focusfm