Προς έναν ολοκληρωτικό πόλεμο

 

Προφανώς η Ρωσία αποφάσισε να διεξαγάγει σύντομα τα δημοψηφίσματα για την προσάρτηση των δημοκρατιών του Λουγκάνσκ και του Ντόνετσκ, ένα δημοψήφισμα με απολύτως προβλέψιμο αποτέλεσμα, το οποίο θα εγκρίνει τη μετατροπή των δύο επαρχιών σε ρωσικό έδαφος.

Ταυτόχρονα, η Ρωσική Δούμα εισήγαγε μια σειρά από πρόδρομους κανόνες στον στρατιωτικό νόμο.

Αυτό σχεδόν σίγουρα σημαίνει ότι η Ρωσία αποφάσισε να αλλάξει το επίπεδο της αντιπαράθεσης από «ειδική επιχείρηση» σε «πόλεμο», με σχετική κινητοποίηση.

Μέχρι τώρα, η Ρωσία είχε τοποθετήσει πολύ μικρό αριθμό στρατευμάτων (φαίνεται γύρω στο 15%), βασιζόμενη στην τεχνολογική της υπεροχή για να τερματίσει επιτυχώς την επιχείρηση και να απελευθερώσει οριστικά τις αμφισβητούμενες ρωσόφωνες περιοχές.

Η ουκρανική αντεπίθεση τις τελευταίες εβδομάδες, ωστόσο, περιείχε τη χρήση των καλύτερων του ουκρανικού στρατού, ήδη σε πλήρη κινητοποίηση εδώ και μήνες, επίσης του καλύτερου οπλισμού του ΝΑΤΟ, που γεφύρωσε την τεχνολογική διαφορά μεταξύ των δύο στρατών.

Σε αυτό το σημείο, ακόμη και αν η επιτυχία της αντεπίθεσης ήταν πολύ περιορισμένη, είναι σαφές ότι η Ρωσία δεν μπορεί πλέον να πολεμήσει «στα μισά του δρόμου», αλλά πρέπει να δεσμευτεί σοβαρά εάν θέλει να επιτύχει τους ανακοινωθέντες στόχους, δηλαδή την ασφάλεια των ρωσόφωνων πληθυσμών. Επιπλέον, αυτό το έργο έχει γίνει πιο περίπλοκο επειδή τα όπλα του ΝΑΤΟ έχουν πολύ μεγαλύτερη εμβέλεια από αυτά που ήταν προηγουμένως διαθέσιμα, κάτι που απαιτεί τη δημιουργία μιας εκτεταμένης ζώνης ασφαλείας πέρα ​​από το Donbass για να «ασφαλιστούν» οι Ρώσοι.

Αυτή η νέα κατάσταση είναι σίγουρα ένα πρόβλημα για τον Πούτιν, ο οποίος ήλπιζε ξεκάθαρα ότι θα μπορούσε να επιτύχει τα αποτελέσματά του έχοντας ελάχιστη ταλαιπωρία στο εσωτερικό μέτωπο. Εάν επιβεβαιωθεί, ακόμη και η μερική κινητοποίηση, θα οδηγήσει τη σύγκρουση σε υψηλότερο και δραματικό επίπεδο.

Όπως είπαν όλοι όσοι σκέφτηκαν από την αρχή, η Ρωσία δεν είναι στην πολιτική θέση να «υποχωρήσει» ή να κάνει «πίσω».

Αυτό που συμβαίνει βρίσκεται ήδη στο κατώφλι του και μια αποτυχία θα σήμαινε κίνδυνο για την ίδια την περιουσία της χώρας.

Έτσι, η ρωσική ηγεσία έχει μόνο μία εναλλακτική μπροστά της, και αυτή είναι να κερδίσει με την επίτευξη των ανακοινωθέντων στόχων. Οι δυτικοί εξοπλισμοί πέτυχαν το πρώτο αποτέλεσμα που ήθελαν οι ΗΠΑ, που ήταν να κάνουν τη ρωσική αρκούδα να αιμορραγήσει. Αλλά ο δεύτερος αμερικανικός στόχος, δηλαδή η κατάρρευση και ο διαμελισμός της Ρωσίας (ο στόχος που έγινε ρητός από αρκετές κυβερνητικές δεξαμενές σκέψης) δεν μπορεί να επιχειρηθεί χωρίς να οδηγήσει σε πλήρη σύγκρουση, ακόμη και σε πυρηνική.

Η κατάσταση λοιπόν, όπως φοβόταν εδώ και καιρό, είναι τώρα η εξής: είτε η Ρωσία, μέσω κινητοποίησης, έχει τα επιθυμητά αποτελέσματα και κατακλύζει τον ουκρανικό στρατό, ο οποίος έχει ήδη δοκιμαστεί σοβαρά, είτε διαφαίνεται το φάσμα του ολοκληρωτικού πολέμου, που είναι ένα άλλο όνομα για τον Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο.

Όσοι πιστεύουν ότι το πρόβλημα είναι ο Πούτιν δεν έχουν καταλάβει ακόμη ότι ο Πούτιν εδώ είναι ο μετριοπαθής, και ότι για αρκετό καιρό έχει πίσω του στρατηγούς και συμβούλους που πιέζουν να πάνε σε μια μάχη χωρίς γάντια (ο ίδιος πρώην πρωθυπουργός Μεντβέντεφ δεν χάνει ποτέ μια ευκαιρία να πιέσουμε για μια πιο ριζοσπαστική δράση). Η εξαιρετικά απίθανη ημέρα που αντικατασταθεί ο Πούτιν από μέσα θα ανοίξει τον δρόμο για κάποιον πολύ πιο επικίνδυνο, κάποιον που υπόσχεται να χρησιμοποιήσει όλο το στρατιωτικό δυναμικό της Ρωσίας, χωρίς ενδοιασμούς.

Ο ερασιτεχνισμός, η ανεμελιά, η απειρία των Ευρωπαίων ηγετών, οι οποίοι, αφού άδειασαν τα οπλοστάσια τους, ετοιμάζονται να καταστρέψουν τις χώρες τους με ελλείψεις ενέργειας είναι κάτι οδυνηρό.

Οι άνθρωποι που δεν καταλαβαίνουν ότι εμείς οι Ευρωπαίοι είμαστε η πρώτη γραμμή τόσο σε έναν ενεργειακό όσο και σε έναν στρατιωτικό πόλεμο και ότι δεν είμαστε σε θέση να επιβιώσουμε είτε στο έναν είτε στο άλλον, δεν πρέπει να διαχειρίζονται ούτε μια πολυκατοικία.

Δυστυχώς, αυτοί είναι άνθρωποι που συνηθίζουν να πιστεύουν ότι η σειρά των προβλημάτων που πρέπει να ανησυχούν είναι αν τα μπριόσκια στα καφέ των Βρυξελλών είναι αρκετά αρωματικά ή αν τα παιδιά τους παίζουν με δίκαια και υποστηρικτικά παιχνίδια.

Η ταχύτητα με την οποία εξελίσσονται όλα θα τους εκπλήξει και αυτούς. Και ενώ θα σώσουν τις οικογένειές τους σε μια καλή υποχώρηση στη Φλόριντα, σίγουρα θα δείξουν όλη τους την ανησυχία.

«Ποιος θα μπορούσε ποτέ να το σκεφτεί αυτό;»

 ΠΗΓΗ amethystosbooks