Ο εποικισμός της Ελλάδας

Διονυσία Αντύπα

Μετά τον ορυμαγδό εναντίον της νεκρής Ελισσάβετ, τις κατάρες και τις απίστευτες τερατολογίες, ότι είχε πεθάνει πριν και το έκρυβαν, ή ότι έπινε αίμα παιδιών! Θέλω μόνο να θυμίσω ότι για τα επιτελεία της νέας τάξης είναι πολύ βολικό να διοχετεύεται ο θυμός και η συσσωρευμένη αγανάκτηση σε θέματα που δεν θίγουν τους κεντρικούς της άξονες. Το πατριωτικό πχ αίσθημα, εφόσον δεν μπορούν να το καταστείλουν απολύτως, φροντίζουν ώστε να εκφράζεται και να ξοδεύεται σε ιστορικά γεγονότα του παρελθόντος, όπου η οργή δεν έχει πλέον αντίκρισμα, ενώ στον παρόντα χρόνο δεχόμαστε τον υβριδικό πόλεμο της Τουρκίας, οι φρικαλέες πράξεις της οποίας δεν έπαψαν ποτέ.

Στον παρόντα χρόνο η Ελλάδα εποικίζεται χωρίς έλεος, τον πλούτο της χώρας τον ορίζουν ξένα συμφέροντα, έπειτα από 2 μαρτυρικά χρόνια υγειονομικής τρομοκρατίας οι εκπαιδευτικοί που δεν δέχθηκαν τα σκευάσματα υποχρεούνται τώρα, χωρίς ίχνος λογικής, σε εβδομαδιαίο τεστ! ενώ είναι άγνωστο τι ετοιμάζεται για το άμεσο μέλλον. Με αποκορύφωμα την επίσημη προειδοποίηση ότι για χάρη της Ουκρανίας θα ζήσουμε τον χειμώνα του 41!

Για όλα αυτά και για πολλά ακόμα πρέπει να εφευρεθούν ᾽᾽τέρατα᾽᾽ εναντίον των οποίων θα ξοδεύουμε την οργή μας. Πότε θα είναι ο γάιδαρος, πότε η γάτα που κάποιος κλώτσησε, πότε οι άνδρες (μόνο λευκοί) πότε οι δηλώσεις ενός τραγουδιστή, ενός ιερέα, ή μιας χαρτορίχτρας. Μιλάμε για τον κουρνιαχτό που σηκώνεται χωρίς σκέψη, στοιχεία, χωρίς κρίση και για τους χιλιάδες που κάθε φορά ᾽᾽ἀποτροπιάζονται᾽᾽ ενώ τα…λύματα έχουν φτάσει έξω από την πόρτα μας.

Το θέμα είναι να ξεφουσκώνει η βαλβίδα και να χάνονται οι προτεραιότητες ώστε η ιεράρχηση των θεμάτων να μην είναι εφικτή. (Στην ίδια ένταση η γάτα με την αποστρατικοποίηση του Αιγαίου, με την ίδια οργή) Λίγοι μπαίνουν στον κόπο να δουν ποια κέντρα ᾽᾽σηκώνουν᾽᾽ το κάθε θέμα πριν το κοινοποιήσουν.

Η χώρα περνάει σε άλλα χέρια μπροστά στα μάτια μας, το κέντρο της πρωτεύουσας έχει παραδοθεί σε στρατιές με τις οποίες υποχρεωνόμαστε να μοιραστούμε τα πάντα σε αυτή την δύσκολη συνθήκη, και εμείς χορεύουμε όπως μας παίζουν τα… όργανα.

Ίσως βέβαια να το᾽χουμε ανάγκη να επιβεβαιώνουμε εκείνο το ᾽᾽Δυστυχισμένε μου λαέ… πάντοτ᾿ εὐκολοπίστευτε και πάντα προδομένε.᾽᾽ Ναι, διότι όταν τα αισθήματα, η αγάπη ή το μίσος ξοδεύονται στον άνεμο, για ψύλλου πήδημα, όταν δεν είμαστε ικανοί να επικεντρωθούμε στο θέμα μας, τότε ούτε ο θυμός έχει βαρύτητα και νόημα, ούτε η αγάπη. Πώς να σε πάρουν στα σοβαρά και να μην σε προδώσουν!

 ΠΗΓΗ toromaiiko