ΟΙ ΘΝΗ­ΤΟΙ... ΘΕ­ΟΙ ΚΑΙ Η ΘΕ­Ο­ΠΟΙ­Η­ΜΕ­ΝΗ ΦΥ­ΣΗ...

Ἁγίου Νι­κο­λά­ου  Ἀχρί­δος (†1956)

[Διά  τοῦ  ἁγίου   Ἰ­ουστίνου    Πόποβιτς  ( †1979)]

Ὁ φω­τι­σμέ­νος Σέρ­βος Γέ­ρο­ντας Ἰ­ου­στί­νος Πό­πο­βιτ­ς μᾶς πα­ρα­θέ­τει με­γά­λα ἀ­πο­σπά­σμα­τα ἀ­πό τήν θε­ό­σο­φη σκέ­ψη τοῦ ἀ­εί­μνη­στου Ἐ­πι­σκό­που Ἀ­χρί­δος καί Ζί­τσης Νι­κο­λά­ου(†1956), πού ὄ­χι ἀ­δί­κως ὀ­νο­μά­σθη­κε ἰ­σα­πό­στο­λος καί «Χρυ­σό­στο­μος» τῆς Ἐκ­κ­λη­σί­ας τῆς Σερ­βί­ας.

Στό πα­ρα­τι­θέ­με­νο ἀ­πό­σπα­σμα ὁ Ἐ­πί­σκο­πος Νι­κό­λα­ος ἀ­να­λύ­ει τόν τρό­πο μέ τόν ὁ­ποῖ­ο ἡ Δύ­ση ἀ­πέ­βα­λε τόν Κτί­στη καί ἄρ­χι­σε νά λα­τρεύ­ει τήν κτί­ση δη­μι­ουρ­γώ­ντας τήν σύγ­χρο­νη εἰ­δω­λο­λα­τρί­α. Δι­ε­ρω­τᾶ­ται ἄν θά μπο­ρέ­σει ἡ Δύ­ση νά ἐ­πι­στρέ­ψει πο­τέ στήν ἀ­λή­θει­α, ἐκ­φρά­ζει τήν εὐ­χή καί τήν ἐλ­πί­δα γι­ά κά­τι τέ­τοι­ο, ὑ­πο­δει­κνύ­ο­ντας ὅ­μως συγ­χρό­νως τόν μο­να­δι­κό τρό­πο μι­ᾶς τέ­τοι­ας ἐ­πι­στρο­φῆς.

 Kαί ἄλ­λα­ξαν τήν δό­ξα τοῦ ἀ­φθάρ­του Θε­οῦ μέ ὁ­μοί­ω­μα εἰ­κό­νας φθαρ­τοῦ ἀν­θρώ­που... καί σε­βά­σθη­καν καί λά­τρευ­σαν τήν κτί­ση πα­ρά τόν Κτί­στη...» (Ρωμ. 1, 23,25). Δη­λα­δή ἀ­πέ­βα­λαν ὅ­λη τήν δό­ξα ἀ­πό τόν Χρι­στό Κύ­ρι­ο καί τήν το­πο­θέ­τη­σαν στούς ὤ­μους θνη­τῶν ἀν­θρώ­πων, τούς ὁ­ποί­ους ἀ­νύ­ψω­σαν σέ νέ­ους Μεσ­σί­ες. Τέ­τοι­ου εἴ­δους ἀ­ντί­λη­ψη γι­ά τήν δό­ξα ἀ­πo­κό­μι­σαν ἀ­πό τήν ἄ­θε­η σο­φί­α τους. Καί ἡ ἔν­νοι­α τῆς κουλ­τού­ρας καί τοῦ πο­λι­τι­σμοῦ ση­μαί­νει γι᾿ αὐ­τούς τόν σε­βα­σμό τοῦ κτί­σμα­τος, δη­λα­δή τῆς ὁ­ρα­τῆς φύ­σε­ως καί τήν λα­τρεί­α της μᾶλ­λον πα­ρά τήν λα­τρεί­α τοῦ Δη­μι­ουρ­γοῦ της · οἱ θνη­τοί θε­οί καί ἡ θε­ο­ποι­η­μέ­νη φύ­ση!

Τοῦ­το εἶ­ναι πρός τό πα­ρόν ὁ τε­λευ­ταῖ­ος στα­θμός τῆς δυ­τι­κῆς ἀν­θρω­πό­τη­τας στόν  ἀ­συ­γκρά­τη­το καί αἰ­ώ­νι­ο κα­τή­φο­ρό της ἀ­πό τά ὕ­ψη τοῦ Χρι­στοῦ πρός τά τάρ­τα­ρα τοῦ Σα­τα­νᾶ. Τοῦ­το  εἶ­ναι τό ἀ­πο­κο­ρύ­φω­μα τῆς ἐ­ξι­σώ­σε­ως τῶν ἀν­θρώ­πων στή Δύ­ση μέ τήν πα­λαι­ά εἰ­δω­λο­λα­τρί­α τῆς Ρώ­μης καί τήν τω­ρι­νή τῆς Ἀ­σί­ας. Αὐ­τοί δη­μο­σι­εύ­ουν  ἐ­τη­σί­ως χι­λι­ά­δες βι­βλί­α γι­ά τή  δό­ξα τῶν με­γά­λων ἀν­δρῶν καί πρός ἔ­παι­νο τοῦ πο­λι­τι­σμοῦ τους, καί χι­λι­ά­δες ἐ­φη­με­ρί­δες ἐ­ξυ­πη­ρε­τοῦν κα­θη­με­ρι­νῶς αὐ­τή τήν ἐ­φή­με­ρη καί ψευ­δῆ δό­ξα καί βρί­σκο­νται στήν ὑ­πη­ρε­σί­α τοῦ ἐ­παί­νου τῶν ἀν­θρώ­πι­νων ἔρ­γων, μέ τό ὑ­περ­δι­ο­γκω­μέ­νο ὄ­νο­μα τοῦ πο­λι­τι­σμοῦ.

 Γι᾿ αὐ­τό τούς πα­ρέ­δω­σε ὁ Θε­ός σέ αἰ­σχρές ἡ­δο­νές καί πά­θη, ὥ­στε νά βρί­σκουν τήν ἱ­κα­νο­ποί­η­ση μό­νο σ᾿ ὅ,τι εἶ­ναι ἐ­πί­γει­ο καί ὄ­χι οὐ­ρά­νι­ο, καί μό­νο σ᾿ ἐ­κεῖ­νο τό ὁ­ποῖ­ο προ­κα­λεῖ στό Δι­ά­βο­λο χα­ρά καί γέ­λι­ο, ἐ­νῶ στούς Ἀγ­γέ­λους τοῦ Χρι­στοῦ θρῆ­νο. Αἱ ἀ­πο­λαύ­σεις τους βρί­σκο­νται στήν τέρ­ψη τῆς σάρ­κας, στήν ἁρ­πα­γή τοῦ ξέ­νου (πρά­γμα­τος), στήν κα­τα­πά­τη­ση τῶν μι­κρῶν καί ἀ­δυ­νά­των (ἀν­θρώ­πων), στήν αὔ­ξη­ση τῶν ἐ­πί­γει­ων ἀ­γα­θῶν καί τήν ἐ­πέ­κτα­ση τοῦ κρά­τους τους καί τῆς ἐ­ξου­σί­ας τους, στήν πο­νη­ρή κα­τά­κτη­ση τῆς ξέ­νης πα­τρί­δας, στίς δι­α­σκε­δά­σεις καί τούς χο­ρούς, στήν ἀ­πόρ­ρι­ψη κά­θε θρη­σκεί­ας ὡς δει­σι­δαι­μο­νί­ας, στήν ἄρ­νη­ση τοῦ Θε­οῦ, στήν πλή­ρη βι­ο­λο­γι­κή ζω­ή, στήν ἀ­ναί­σχυ­ντη ἀ­να­γνώ­ρι­ση τοῦ πι­θή­κου ὡς προ­πά­το­ρα τοῦ ἀν­θρώ­που, στόν κα­τα­πο­ντι­σμό τῆς ἀν­θρω­πο­λο­γί­ας σέ ζω­ο­λο­γί­α.

Ἀλ­λά ρω­τᾶ­τε: Θά μπο­ρέ­σει πο­τέ ἡ γε­νι­ά αὐ­τή, ἡ πλέ­ον πλα­νε­μέ­νη μέ­σα στήν Ἱστο­ρί­α, νά ἐ­πι­στρέ­ψει πρός τήν ἀ­λή­θει­α καί τήν τι­μι­ό­τη­τα; Θά μπο­ρέ­σει. Εἴ­θε νά δώ­σει ὁ πε­ρι­φρο­νη­μέ­νος Χρι­στός νά γί­νει τοῦ­το ὅ­σο τό δυ­να­τό γρη­γο­ρό­τε­ρα. Πό­τε ὅ­μως θά γί­νει τοῦ­το;

Τοῦ­το θά γί­νει μό­νο τό­τε, ὅ­ταν οἱ δυ­τι­κοί ἀ­δελ­φοί μας ἀρ­χί­σουν νά γρά­φουν χι­λι­ά­δες βι­βλί­α ἐ­τη­σί­ως γι­ά τήν δό­ξα τοῦ Χρι­στοῦ τοῦ Θε­οῦ μας. Καί ὅ­ταν οἱ χι­λι­ά­δες ἐ­φη­με­ρί­δες τους κατ᾿ ἔ­τος θά γρά­φουν ἐ­παί­νους στίς χρι­στι­α­νι­κές ἀ­ρε­τές καί τά χρι­στι­α­νι­κά ἀ­γα­θά ἔρ­γα, ἀ­ντί νά γρά­φουν γι­ά ἐ­γκλή­μα­τα καί βλα­σφη­μί­ες τῆς θεί­ας Με­γα­λει­ότη­τας καί γι­ά τό ἐ­μπό­ρι­ο τῶν σαρ­κι­κῶν ἐν­στί­κτων. Ὅ­ταν συ­ντε­λε­σθεῖ ἡ με­τα­μόρ­φω­ση αὐ­τή, τό­τε ἡ αἱ­ρε­τι­κή δυ­τι­κή ἀν­θρω­πό­τη­τα θά φα­νεῖ ἐ­νώ­πι­ον τῶν ὁ­ρα­τῶν οὐ­ρα­νῶν ὡς λου­σμέ­νη, κα­θα­ρι­σμέ­νη καί εὐ­ω­δι­ά­ζου­σα οὐ­ρά­νι­ο θυ­μί­α­μα. 

Τό­τε ἐ­μεῖς οἱ Ὀρ­θό­δο­ξοι θά χαι­ρό­μα­στε, δι­ό­τι θά ἀ­να­κτή­σου­με τούς ἀ­δελ­φούς μας πού ἔ­χουν ἐ­πι­στρέ­ψει.

Τό­τε οἱ εἰ­δω­λο­λα­τρι­κοί λα­οί θά ἀ­γα­πή­σουν τόν Χρι­στό καί θά ζη­τή­σουν νά κα­τα­γρα­φοῦν ἀ­νά­με­σα στά παι­δι­ά Του. Δι­ό­τι δέν θά τούς ἐ­μπο­δί­ζουν πλέ­ον οἱ χρι­στι­α­νι­κοί λα­οί νά γί­νουν παι­δι­ά τοῦ Χρι­στοῦ.

Ἐπιμέλεια ΦΙΛΑΓΙΟΣ

(Ἀ­πό τό βι­βλί­ο τοῦ π. Ἰ­ου­στί­νου Πό­πο­βιτ­ς «Η ΟΡ­ΘΟ­ΔΟ­ΞΟΣ ΕΚ­Κ­ΛΗ­ΣΙ­Α ΚΑΙ Ο ΟΙ­ΚΟΥ­ΜΕ­ΝΙ­ΣΜΟΣ», σελ. 236-237. Στό κεί­με­νο ἔ­γι­νε γραμ­μα­τι­κή καί γλωσ­σι­κή ἁ­πλο­ποί­η­ση).