Διανοούμενοι φανερὰ ἢ κεκαλυμμένα διαδίδουν τὴν πλάνην τῆς μετεμψυχώσεως

Τοῦ κ. Β. Χαραλάμπους, θεολόγου

Ἄνθρωποι “μὴ ἔχοντες νοῦν Χριστοῦ”, οἱ ὁποῖοι συνήθως κινοῦνται καὶ στὸ χῶρο τῆς καλούμενης “διανόησης”, ὁμιλοῦν περὶ μετεμψύχωσης (1) , φανερὰ ἢ κεκαλυμμένα, ἀντιστρατευόμενοι τὴ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας μας. Δυστυχῶς ἀκόμα καὶ ἄνθρωποι ποὺ παρουσιάζονται ὡς βαθειὰ “θρησκευόμενοι”, κεκαλυμμένα ὁμιλοῦν γιὰ τὴ μετενσάρκωση, γιὰ λόγους φυσικὰ εὐνόητους. Ἔτσι παρασύρουν πολλοὺς ἀνυποψίαστους συνανθρώπους μας, νέους κυρίως, στὴ νεοεποχίτικη αὐτή πλάνη. Τότε γίνεται αὐτὸ ποὺ ἔλεγε ὁ Ὅσιος Πορφύριος πὼς “τότε θὰ πλακώσουν οἱ γκουροῦδες”.

Τὴν πλάνη αὐτὴ τὴ συναντᾶ κανεὶς στὸν Ἰνδουισμό, τὸν Βουδισμὸ καὶ στὸν ἀποκρυφισμό.  Τὴν πλάνη αὐτὴ τὴ διαδίδει ἡ καλούμενη “Νέα Ἐποχή”. Δηλαδὴ κατὰ τὴν πλάνη αὐτή, ἡ ψυχὴ, γιὰ παράδειγμα, ἂν ἦταν στὸν Ἀρούν, τώρα εἶναι στὴν Ἴντιρα καὶ μετὰ ἀπὸ λίγο καιρὸ θὰ εἶναι στὸν Παραμχάνσα κ.ο.κ. Πιστεύουν ἀκόμα κάποιοι καὶ στὴ μετενσάρκωση σὲ ζῷα. Στὴ μετενσάρκωση πίστευαν καὶ ἀρχαῖοι Ἕλληνες φιλόσοφοι.  Χαρακτηριστικὴ εἶναι ἡ φράση στὸν “Φαίδωνα” τοῦ Πλάτωνος, “ἄνθρωπος ἐστὶ ψυχὴ σώματι χρωμένη”.  Κατὰ τὸν ἱστορικὸ Ἡρόδοτο, ἡ πλάνη αὐτὴ ἕλκει τὴν καταγωγή της ἀπὸ τὴν ἀρχαία Αἴγυπτο.  Μὲ αὐτὸ τὸν “μανδύα” πολλοὶ διανοούμενοι παρασύρουν τοὺς νέους στὴ νεοεποχίτικη πλάνη τῆς μετεμψύχωσης.

Ὁ Ὅσιος Παΐσιος βοήθησε πολλοὺς νέους νὰ ἐγκαταλείψουν τὴ δαιμονικὴ αὐτὴ πλάνη. Κάποτε κάποιος ρώτησε τὸν Ὅσιο Παΐσιο “Γέροντα πῶς μερικοὶ ἄνθρωποι, ἀκόμη καὶ μορφωμένοι, πιστεύουν στὴν μετεμψύχωση;”, καὶ ὁ Ἅγιος ἀπάντησε ὡς ἑξῆς:  «Ἡ μετεμψύχωση βολεύει τοὺς ἀνθρώπους καὶ εἰδικά τούς ἀθέους καὶ τοὺς ἀπίστους.  Εἶναι ἡ μεγαλύτερη πονηριὰ τοῦ διαβόλου.  Τοὺς κρατᾶ ὁ διάβολος στὴν ζωή τῆς ἁμαρτίας, μὲ τὸν λογισμὸ ὅτι ἡ ψυχὴ ἔρχεται καὶ ξανάρχεται στὸν κόσμο. Ἔ, καὶ αὐτὴν τὴν φορά ἂν δὲν πετύχεις, τοὺς λέει ὁ διάβολος, θὰ ξαναρθεῖς στὴν ζωή καὶ θὰ πετύχεις τὴν ἑπόμενη φορά.  Καὶ ἂν πάλι δὲν πετύχεις, θὰ ’ρθεῖς, θὰ ξαναρθεῖς καὶ θὰ ἐξελιχθεῖς…»! Ὁπότε καὶ αὐτοὶ λένε:  «δὲν πειράζει κι ἂν κάνω καὶ αὐτὴ τὴν ἁμαρτία» καὶ τὸ ρίχνουν ἔξω.  Ζοῦν ἀπρόσεκτα, δὲν μετανοοῦν. Βλέπεις πῶς τοὺς τυφλώνει ὁ διάβολος καὶ τοὺς γαντζώνει στὴν κόλαση!  Κι ἂν σὲ γαντζώσει μία φορά ὁ διάβολος, θὰ σ’ ἀφήσει νὰ γυρίσεις πίσω;  Αὐτὴ εἶναι ἡ χειρότερη θεωρία ἀπὸ ὅλες τὶς ἰνδουιστικὲς θεωρίες”*.

Μὲ τὶς πολλὲς μετενσαρκώσεις καταργοῦν τὸ ἀνθρώπινο πρόσωπο, καθότι μία ψυχὴ ὑπάρχει κατὰ τὴν πλάνη αὐτή, ποὺ ἔχει περάσει ἀπὸ πολλὰ σώματα. Ἔτσι γιὰ παράδειγμα  ὁ Σιατιατζίτ, δὲν εἶναι Σιατιατζίτ, οὔτε Ἴντρις, οὔτε ἡ Νταλίπ, οὔτε ὁ Σουθκουμάρ, ἀλλ’ οὔτε καὶ κανένας ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ “πέρασε” ἡ ψυχή.

“Ἀπόκειται τοῖς ἀνθρώποις ἅπαξ ἀποθανεῖν καὶ μετὰ δὲ τοῦτο κρίσις” (Ἑβρ. 9,27), λέγει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος. Ὁ Ἅγιος  Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνὸς στὰ  «Κεφάλαια φιλοσοφικὰ» ἀναφέρει: «Ὁμοϋπόστατά εἰσιν, ὅτε δύο φύσεις ἐν μιᾷ ὑποστάσει ἑνωθῶσι καὶ μίαν σχῶσιν ὑπόστασιν σύνθετον καὶ ἕν πρόσωπον, ὡς ψυχὴ καὶ σῶμα». «Ἡ ψυχὴ ὅλη δι’ ὅλου τοῦ σώματος χωρεῖ καὶ ὁμοχρόνως ἐν τῇ ζωῇ γίνεται» λέγει ὁ Ἅγιος Γρηγόριος Νύσσης στὸ σύγγραμμά του «Ἐξήγησις τοῦ Ἄσματος τῶν Ἀσμάτων», Λόγος Ζ΄. Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς  στὰ “Ἑκατὸν Πεντήκοντα Κεφάλαια” (Συγγράμματα Τόμος Ε΄)  ἀναφέρει  «Ἡ μέντοι ψυχὴ συνέχουσα τὸ σῶμα, ᾧ καὶ συνεκτίσθη, πανταχοῦ τοῦ σώματός ἐστιν».

Μὲ τὸν ἀπρόσωπο “θεὸ” τῆς πλάνης τῆς μετεμψύχωσης, καταντοῦν στὸν ἀπρόσωπο ἄνθρωπο, καθότι ἡ ψυχὴ δὲν “ἀνήκει” στὸν ἄνθρωπο, ἀλλὰ περιφέρεται ἀπὸ ἄνθρωπο σὲ ἄνθρωπο ἢ καλύτερα ἀπὸ σῶμα σὲ σῶμα. Ὅταν ὅμως σταματήσουν οἱ μετενσαρκώσεις σὲ ἀπρόσωπους ἀνθρώπους, σύμφωνα μὲ τὴν πλάνη τους, θὰ ἀκολουθήσει ὁ ἀπρόσωπος “παράδεισος”, τὸ ὁποῖο καλοῦν “Νιρβάνα”, ποὺ κατ’ οὐσίαν εἶναι τὸ ἀπόλυτο σκοτάδι, ὅπου “οὐκ ἔστι χαρά”.  Αὐτὸ εἶναι τὸ ἀπόλυτο δαιμονικὸ σκοτάδι.

Θὰ ἦταν παράλειψη ἐφόσον ἀναφερόμαστε στὴν πλάνη τῆς μετεμψύχωσης, νὰ μὴν ἀναφερθοῦμε στὴ μεγίστη βλασφημία τοῦ Νίκου Καζαντζάκη, ὁ ὁποῖος στὸ ἔργο τοῦ “Ὁ τελευταῖος πειρασμός”, εἶχε βάλει τὸν Χριστὸ νὰ ἀπευθύνεται στὴ Σαμαρείτιδα καὶ νὰ λέγει δῆθεν χαμογελώντας, πὼς “μία φορά ἤμουν κι ἐγὼ γυναίκα καὶ ὕφαινα”. Ἄπαγε τῆς βλασφημίας. Τέτοια βλασφημία δὲν ξεστόμισε οὔτε ὁ Ἄρειος.  Κι ὅμως τὸν Καζαντζάκη τὸν ἐπαινοῦν καὶ Ἱερωμένοι ἀκόμα καὶ μάλιστα Ἱεράρχες, χωρὶς καμιὰ αἰδῶ.  Κάποιοι μάλιστα θεωροῦν τόν  ἔπαινο ἐπιβεβλημένο, ἐξαιτίας τοῦ “τοπικιστικοῦ χρέους” κι ἔτσι ἀντὶ καταδίκης τοῦ βλάσφημου, καταφεύγουν σὲ ἐμπαθεῖς ἐπαίνους.  Βρῆκε λοιπὸν αὐτὴ τὴν ἄκρα βλασφημία ὁ Νίκος Καζαντζάκης, γιὰ νὰ ἐμπλέξει στὸ ἔργο του αὐτὸ τὴν πλάνη τῆς μετεμψύχωσης. Στὴν “Ἀναφορὰ στὸν Γκρέκο” ἐμπλέκει ἐπισης  τὴν πλάνη τῆς μετεμψύχωσης μιλώντας γιὰ “μακαριότητα τῆς ἀνυπαρξίας”, μὴ ἀντιλαμβανόμενος τήν ἀνυπαρξία μακαριότητας σὲ τέτοια πλάνη.

Ἀξίζει ἀντὶ ἐπιλόγου νὰ ἀναφερθεῖ αὐτὸ ποὺ εἶπε ὁ Ὅσιος Παΐσιος γιὰ ἕνα νέο ποὺ ταλαιπωρεῖτο ἀπὸ τὴν πλάνη τῆς μετεμψύχωσης:  “Ἐκεῖ τὴν ἔπαθε.  Διάβασε γιὰ μετεμψύχωση, μπῆκε ὁ ἐγωισμὸς μέσα καὶ ἔπλασε ὄνειρα ὅτι πρὶν ἀπὸ χιλιάδες χρόνια ἦταν μεγάλος ἄνθρωπος πλούσιος!  Εἶδε μετὰ σὲ ὅραμα ὅτι πῆγε ἀπάνω στὸν οὐρανὸ, ἀλλὰ δὲν τὸν εἶχαν γραμμένο ἐκεῖ καὶ τοῦ εἶπαν νὰ κατεβεῖ. Ὁ διάβολος τοῦ δημιούργησε αὐτὴν τὴν κατάσταση.  «Ὅλα αὐτά, τοῦ λέω, εἶναι παραμύθια κι ἐσὺ τὰ πιστεύεις;»”.*

*Γέροντος Παϊσίου Ἁγιορείτου Λόγοι Γ΄ “Πνευματικὸς ἀγώνας”, Ἱερὸν Ἡσυχαστήριον Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης ὁ Θεολόγος, Σουρωτὴ Θεσσαλονίκης.

(1)Σχόλιο Ἱστολογίου: Ὃπου ὑπάρχει ἡ γραφή “μετεμψύχωση” διάβαζε  “μετενσάρκωση”,

πού εἶναι καί ὁ σωστός ὅρος.

ΠΗΓΗ orthodoxostypos.gr