Υποχρεωτική μάσκα: Η Εκκλησία δεν είναι Επίδαυρος…

Κώστας  Παναγόπουλος 

Η Εκκλησία δεν είναι Επίδαυρος, καλοκαιρινή βεγγέρα, φωτοστιγμιότυπα κατά την είσοδο με μάσκα, φωτοστιγμιότυπα κατά το κάθισμα χωρίς μάσκα – δήθεν τηρώντας τις αποστάσεις – και λίγος κατ’ ιδίαν διανοουμενισμός κατά την έξοδο περί της έξοχης απόδοσης των ηθοποιών. Η Εκκλησία δεν είναι «τα!!», που το κάνουμε στα μικρά μωρά και κρύβουμε τα πρόσωπα μας και τα ξαναεμφανίζουμε κι εκείνα γελούν με τις χαζούλικες γκριμάτσες μας.

Έκπληξη προκαλεί η ευκολία με την οποία ο κυβερνητικός εκπρόσωπος κ. Πέτσας άφησε ανοιχτό το ενδεχόμενο, σήμερα, Δευτέρα 27 Ιουλίου, για την επιβολή μέτρου υποχρεωτικής χρήσης μάσκας εντός των ιερών ναών της ελληνικής επικράτειας. Είναι προφανές ότι είχε το πράσινο φως του Πρωθυπουργού και των καθ’ ύλην αρμοδίων για να προχωρήσει σε μία τέτοια διατύπωση:

«Εξετάζεται μετά από εισήγηση των ειδικών η περαιτέρω υποχρεωτική χρήση μάσκας σε διάφορους κλειστούς χώρους, μεταξύ των οποίων και σε άλλα εμπορικά καταστήματα, αλλά ακόμη και στο ενδεχόμενο χρήσης στις εκκλησίες μας όπου βλέπουμε και εκεί να υπάρχει ξανά συγχρωτισμός. Επομένως, κάνουμε ό,τι χρειάζεται, για να στείλουμε το μήνυμα ότι εχθρός είναι ο εφησυχασμός και η χαλάρωση. Αυτό πρέπει να καταπολεμήσουμε».

Η ελληνική Πολιτεία φαίνεται ότι έχει πεισθεί πως το «παιχνίδι των μασκών», τις οποίες βάζουν κατά την είσοδό τους οι επίσημοι και βγάζουν κατά την παραμονή τους στις δημόσιες εκδηλώσεις ή παραστάσεις και τις ξαναβάζουν και τις ξαναβγάζουν, ότι ετούτο το παιχνίδι μπορεί να αφορά την Εκκλησία, η οποία φέρει στις πλάτες της μία λειτουργική παράδοση αιώνων και το βάδισμα των πιστών δια Πίστεως προς τα εντός του ιερού ναού, για τα οποία δεν διατίθεται να κάμει πλάκα, να τουϊτάρει και να χαριεντίζεται με αστειότητες, τις οποίες καθημερινά διαπιστώνει ο ελληνικός λαός σε ότι αφορά τα παράδοξα της ελληνικής Πολιτείας και τα περιέργως επιλεκτικά κριτήρια της επιβολής των μέτρων.

Κάθε αστείο, κάθε γραφή της Ιστορίας με tweet, έχει και τα όρια της. Κάθε παραμονή και για πολύ καιρό, εκεί στα χαμηλά και κατά πολύ χαμηλότερα από το ύψος των προγόνων που βάδισαν επί αιώνες δια Πίστεως εν μέσω λοιμών, φέρνει σιγά σιγά τη συνήθεια να αρέσκεσαι με το να είσαι «λίγος», θεωρώντας εαυτόν ως πολύν, αλλά μη γνωρίζοντας ότι δε χρειάζεται καν το μέλλον, για να σε κρίνει, διότι, στην περίπτωση αυτής της Πατρίδας, είναι πάρα, μα πάρα πολύ το παρελθόν.

ΠΗΓΗ