ΚΑΛΕΣΜΕΝΟΙ ΓΙΑ ΤΟ ΘΑΒΩΡ...

 (Ἱερή Ἀγρυπνία τῆς Μεταµορφώσεως τοῦ Σωτῆρος)

Ἕ

να γεγονός πού θά ἔπρεπε νά μᾶς γεμίζει χαρά καί ἀγαλλίαση καί νά τό ἑορτάζουμε κάθε φορά πανηγυρικά ἐμεῖς οἱ χριστιανοί εἶναι ἡ μεγάλη Δεσποτική ἑορτή τῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος (6 Αὐγούστου). Ἡ ἑορτή αὐτή μᾶς ἀποκαλύπτει ὅτι ὁ ἄνθρωπος δέν εἶναι ἁπλά μιά ὑλική ὕπαρξη, ἀλλά ὅτι εἶναι εἰκόνα τοῦ Θεοῦ. Ἔτσι ὅσο πιό πολύ ἀγωνίζεται ὁ ἄνθρωπος νά μοιάσει μέ τόν Θεό τόσο περισσότερο βρίσκει τό ἀληθινό του πρόσωπο, ἀνακαλύπτει τήν ἀληθινή του ταυτότητα, ἀποκτᾶ τήν προτέρα του δόξα.

Ἀφορμή γιά νά τά σκεφθοῦμε αὐτά ἦταν ἡ ἱερή Ἀγρυπνία πού τέλεσε τό Ἱερό Κοινόβιο Ὁσίου Νικοδήμου τήν παραμονή τῆς ἑορτῆς αὐτῆς (Τετάρτη 5 Αὐγούστου 2020). Συμμετείχαμε κι ἐμεῖς μαζί μέ τούς πατέρες.

Στήν πραγματικότητα ὅλοι οἱ χριστιανοί εἴμαστε καλεσμένοι στήν ἑορτή αὐτή πού σηματοδοτεῖ τήν πορεία μας πρός τόν Οὐρανό. Τόν δρόμο πού ὁδηγεῖ τήν ψυχή ἀπό τά χαμηλά στά ὑψηλά, ἀπό τή γῆ στόν οὐρανό, μᾶς τόν ἔδειξε ὁ Χριστός. Τό ἀκούσαμε νά τό λέει καθαρά ὁ εὐαγγελιστής Λουκᾶς στό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα τῆς ἡμέρας αὐτῆς. «Καί ἀνέβη ὁ Ἰησοῦς εἰς τό ὄρος προσεύξασθαι. Καί ἐγένετο ἐν τῷ προσεύχεσθαι αὐτόν τό εἶδος τοῦ προσώπου αὐτοῦ ἕτερον...» (Λουκ. 9, 28-30).

Φαίνεται ὅτι ὁ ἀπώτερος σκοπός τοῦ Ἰησοῦ ἦταν ὄχι ἡ Μεταμόρφωση ἀλλά ἁπλῶς ἡ προσευχή:«Καί ἐγένετο ἐν τῷ προσεύχεσθαι». Ἐπιμένει δηλαδή ὁ Εὐαγγελιστής στό θέμα τῆς προσευχῆς. Μᾶς ἐφιστᾶ ἰδιαιτέρως τήν προσοχή στό σημεῖο αὐτό. Προφανῶς γιά νά μᾶς ὑποδείξει τήν προσευχή ὡς τήν ἀποτελεσματική ἐκείνη δύναμη γιά νά ἀντικρίσουμε τό φῶς τοῦ Θαβώρ, νά γίνουμε μέτοχοι τῶν θείων μυστηρίων τῆς ἴδιας τῆς δόξας τοῦ Θεοῦ, τῆς ἀποκάλυψης τοῦ Θεοῦ μέσα μας.

Ἡ Μεταμόρ­φωση τοῦ Κυρίου ἔλαβε χώρα κατά τή διάρκεια τῆς προσευχῆς. Ἡ δύναμη τῆς προσευχῆς ἦταν ἐκείνη πού γέμισε τήν ψυχή τοῦ Ἰησοῦ μέ ἀπαστράπτον φῶς. Τόσο ἄφθονο ἦταν τό φῶς αὐτό πού ὑπερχείλισε ὅλη τήν ὕπαρξή Του, ἔλαμψε στό πρόσωπό Του, φώτισε καί μεταμόρφωσε ἀκόμη καί τά ἴδια τά ἱμάτιά Του! Ἁπλώθηκε καί ἄγγιξε ἀκόμη τίς ψυχές τῶν Ἀποστόλων, ὥστε κατάπληκτοι ἐκεῖνοι νά πέσουν κάτω τυφλωμένοι ἀπό τό θεῖο φῶς μέσα στό ὁποῖο ἀτένιζαν νά βρίσκεται ὁ Διδάσκαλός τους. Ἕνα φῶς λαμπρό, ἐξαίσιο πού ὁδήγησε τόν ἔκθαμβο Πέτρο αὐθόρμητα νά πεῖ: «Ἐπιστάτα, καλόν ἐστιν ἡμᾶς ὧδε εἶναι!»...

Αὐτό τό φῶς ἄς προσευχόμαστε μέ πόθο καρδιακό νά ἀποκτήσουμε ὅλοι μας, πρίν κλείσουμε τά μάτια μας καί φύγουμε ἀπό αὐτήν τήν πρόσκαιρη ζωή...