Ο ΠΙ­ΛΑ­ΤΟΣ, Ο ΚΑΪ­Α­ΦΑΣ ΚΑΙ ΤΟ ΣΥ­ΝΕ­ΔΡΙ­Ο… ( Ἤ Ο ΒΑ­ΣΙ­ΛΙ­ΑΣ, Ο ΠΑ­ΠΑΣ ΚΑΙ Ο ΦΙ­ΛΟ­ΣΟ­ΦΟΣ…)

 Ἁγίου Νικολάου Ἐπισκόπου Ἀχρίδος καί Ζίτσης (†1956)

[Διά τοῦ ἁγίου Ἰουστίνου Πόποβιτς (†1979)]

Ὁ φω­τι­σμέ­νος Σέρ­βος Γέ­ρο­ντας Ἰ­ου­στῖ­νος Πό­πο­βιτ­ς συ­νε­χί­ζει νά μᾶς πα­ρα­θέ­τει με­γά­λα ἀ­πο­σπά­σμα­τα ἀ­πό τήν θε­ό­σο­φη σκέ­ψη τοῦ ἀ­εί­μνη­στου ἁγίου Ἐ­πι­σκό­που Ἀ­χρί­δος καί Ζί­τσης Νι­κο­λά­ου, πού ὄ­χι ἀ­δί­κως ὀ­νο­μά­σθη­κε ἰ­σα­πό­στο­λος καί «Χρυ­σό­στο­μος» τῆς Ἐκ­κ­λη­σί­ας τῆς Σερ­βί­ας. Στό πα­ρα­τι­θέ­με­νο ἀ­πό­σπα­σμα ὁ ἅ­γι­ος Ἐ­πί­σκο­πος Ἀ­χρί­δος Νι­κό­λα­ος συ­νε­χί­ζει νά μᾶς πα­ρου­σι­ά­ζει τήν πνευ­μα­τι­κή ἀ­σθέ­νει­α τῆς Εὐ­ρώ­πης καί εἰ­δι­κό­τε­ρα, σ᾽ αὐ­τό τό ἀ­πό­σπα­σμα, τήν ἐ­ντο­πί­ζει χρο­νι­κά στούς τρεῖς δι­α­δο­χι­κούς αἰ­ῶ­νες (18ος, 19ος καί 20ός) μέ τίς ἀ­ντί­στοι­χες ἐ­πα­να­στά­σεις τους (ἐ­να­ντί­ον τοῦ πα­πι­κοῦ ἱ­ε­ρα­τεί­ου, ἐ­να­ντί­ον τοῦ Θε­οῦ καί, τέ­λος, σέ συμ­μα­χί­α μέ τόν Δι­ά­βο­λο) καί μέ τίς τρεῖς συμ­βο­λι­κές ἐκ­φρά­σεις τους: ὁ Πι­λά­τος, ὁ Καϊ­ά­φας καί τό Συ­νέ­δρι­ο (ἤ ὁ βα­σι­λι­άς, ὁ πά­πας και ὁ φι­λό­σο­φος)...

Καί ἰ­δού τώ­ρα ὁ συ­γκλο­νι­στι­κός θρῆ­νος τοῦ ἰ­σα­πο­στό­λου Ἐ­πι­σκό­που γι­ά τήν Εὐ­ρώ­πη:

Ὤ, ἀ­δελ­φοί μου! Ὁ 18ος αἰ­ώ­νας εἶ­ναι ὁ πα­τέ­ρας τοῦ 19ου αἰ­ώ­να, καί ὁ 19ος αἰ­ώ­νας εἶ­ναι ὁ πα­τέ­ρας τοῦ 20οῦ αἰ­ώ­να. Ὁ πα­τέ­ρας ἦ­ταν πο­λύ χρε­ω­μέ­νος. Ὁ γυι­ός δέν ξώ­φλη­σε τά χρέ­η τοῦ πα­τέ­ρα του, ἀλ­λά χρε­ώ­θη­κε ἀ­κό­μη πε­ρισ­σό­τε­ρο, καί τό χρέ­ος ἔ­πε­σε στόν ἐγ­γο­νό. Ὁ πα­τέ­ρας ἦ­ταν ἄρ­ρω­στος ἀ­πό βα­ρει­ά ἀ­σθέ­νει­α, καί ὁ γυι­ός δέν θε­ρά­πευ­σε τήν αἰ­σχρή ἀ­σθέ­νει­α τοῦ πα­τέ­ρα του ἐ­πά­νω του, ἀλ­λά τήν ἄ­φη­σε νά ξα­πλω­θεῖ ἀ­κό­μη πε­ρισ­σό­τε­ρο, καί αὐ­τή με­τα­δό­θη­κε καί χτύ­πη­σε τόν ἐγ­γο­νό τρεῖς φο­ρές δυ­να­τό­τε­ρα. Ὁ ἐγ­γο­νός εἶ­ναι ὁ 20ός αἰ­ώ­νας στόν ὁ­ποῖ­ο ζοῦ­με.

Ὁ 18ος αἰ­ώ­νας σή­μα­νε τήν ἐ­πα­νά­στα­ση ἐ­να­ντί­ον τῆς Ἐκ­κ­λη­σί­ας καί τοῦ ἱ­ε­ρα­τεί­ου τοῦ Ρω­μαί­ου πο­ντί­φη­κα. Ὁ 19ος αἰ­ώ­νας σή­μα­νε τήν ἐ­πα­νά­στα­ση ἐ­να­ντί­ον τοῦ Θε­οῦ. Ὁ 20ός αἰ­ώ­νας ἀναγγέλλει τήν συμ­μα­χί­α μέ τόν Δι­ά­βο­λο.

 Τά χρέ­η με­γά­λω­σαν καί ἡ ἀ­σθέ­νει­α χει­ρο­τέ­ρευ­σε. Καί ὁ Κύ­ρι­ος εἶ­πε ὅ­τι ἐ­πι­σκέ­πτε­ται τίς ἁ­μαρ­τί­ες τῶν πα­τέ­ρων μέ­χρι τρί­τη καί τέ­ταρ­τη γε­νι­ά. Δέν βλέ­πε­τε ὅ­τι ὁ Κύ­ρι­ος ἐ­πι­σκέ­φθη­κε τούς ἐγ­γο­νούς γι­ά τίς ἁ­μαρ­τί­ες τῶν παπ­πού­δων Εὐ­ρω­παί­ων; Δέν βλέ­πε­τε τό μα­στί­γι­ο ἐ­πά­νω στούς ἐγ­γο­νούς γι­ά τά ἀ­νε­ξό­φλη­τα χρέ­η τῶν παπ­πού­δων;

Ὁ βα­σι­λι­άς ἀ­ντί­χρι­στος ἀ­πο­τε­λεῖ τήν ἀρ­χή τοῦ 19ου αἰ­ώ­να.

Ὁ πά­πας, ἀ­ντί­χρι­στος, ἀ­πο­τε­λεῖ τήν μέ­ση τοῦ ἴ­δι­ου αἰ­ώ­να.

Οἱ φι­λό­σο­φοι τῆς Εὐ­ρώ­πης, ἀ­ντί­χρι­στοι (ἀ­πό τό φρε­νο­κο­μεῖ­ο), ἀ­πο­τε­λοῦν τό τέ­λος τοῦ ἴ­δι­ου αἰ­ώ­να:  Να­πο­λέ­ων ὁ Βο­να­πάρ­της, ὁ (πά­πας) Πῖ­ος, ὁ (φι­λό­σο­φος) Νί­τσε. Τρί­α μοι­ραῖ­α ὀ­νό­μα­τα τῶν τρι­ῶν με­γα­λύ­τε­ρων ἀρ­ρώ­στων τῆς κλη­ρο­νο­μη­μέ­νης ἀ­σθέ­νει­ας.

Εἶ­ναι, ἄ­ρα­γε, αὐ­τοί οἱ νι­κη­τές τοῦ 19ου αἰ­ώ­να; Ὄ­χι! Αὐ­τοί εἶ­ναι οἱ φο­ρεῖς τῆς βα­ρει­ᾶς ἀ­σθέ­νει­ας πού τήν κλη­ρο­νό­μη­σαν ἀ­πό τόν 18ο αἰ­ώ­να. Οἱ με­γα­λύ­τε­ροι ἄρ­ρω­στοι. Ὁ καί­σα­ρας, ὁ πο­ντί­φη­κας καί ὁ φι­λό­σο­φος... καί μά­λι­στα ὄ­χι στήν ἀρ­χαί­α εἰ­δω­λο­λα­τρι­κή Ρώ­μη, ἀλ­λά στήν καρ­δι­ά τῆς βα­πτι­σμέ­νης Εὐ­ρώ­πης! Δέν εἶ­ναι αὐ­τοί οἱ νι­κη­τές, ἀλ­λ᾽ οἱ πλέ­ον νι­κη­μέ­νοι.

Ὅ­ταν ὁ Βο­να­πάρ­της γέ­λα­σε μπρο­στά στούς ἁ­γί­ους να­ούς τοῦ Κρεμ­λί­νου, καί ὅ­ταν ὁ Πῖ­ος ἀ­να­κη­ρύ­χθη­κε ἀ­λά­θη­τος, καί ὅ­ταν ὁ Νί­τσε ἀ­να­κοί­νω­σε δη­μο­σί­ως τήν λα­τρεί­α του στόν Ἀ­ντί­χρι­στο, τό­τε σκο­τί­σθη­κε ὁ ἥ­λι­ος στόν οὐ­ρα­νό. Καί ὄ­χι ἕ­νας ἥ­λι­ος, ἀλ­λ᾽ ἐ­άν θά ὑ­πῆρ­χαν χί­λι­οι, θά σκο­τί­ζο­νταν ὅ­λοι ἀ­πό τήν θλί­ψη καί τήν αἰ­σχύ­νη. Γι­α­τί, ἰ­δού θαῦ­μα πού  δέν εἶ­δε πο­τέ ἄλ­λο­τε ὁ κό­σμος:  ὁ ἄ­θε­ος βα­σι­λι­άς, ὁ ἄ­θε­ος πο­ντί­φη­κας, ὁ ἄ­θε­ος φι­λό­σο­φος. Στήν ἐ­πο­χή τοῦ Νέ­ρω­να, του­λά­χι­στον ἕ­νας δέν ἦ­ταν ἄ­θε­ος, ὁ φι­λό­σο­φος.

Ὁ 18ος αἰ­ώ­νας εἶ­ναι ὁ αἰ­ώ­νας τοῦ Πι­λά­του: κα­τα­δί­κα­σε τόν Χρι­στό σέ  θά­να­το.

Ὁ 19ος αἰ­ώ­νας εἶ­ναι ὁ αἰ­ώ­νας τοῦ Καϊ­ά­φα: ἀ­να­σταύ­ρω­σε τόν Χρι­στό.

 Ὁ 20ός αἰ­ώ­νας εἶ­ναι ὁ αἰ­ώ­νας τοῦ Συ­νε­δρί­ου, πού ἀ­πο­τε­λεῖ­ται ἀ­πό τούς βα­πτι­σμέ­νους καί ἀ­πό τούς ἀ­βά­πτι­στους Ἰ­οῦ­δες.

Τό Συ­νέ­δρι­ο τοῦ­το δι­α­κή­ρυ­ξε ὅ­τι ὁ Χρι­στός εἶ­ναι γι­ά πά­ντα νε­κρός καί ὅ­τι δέν ἀ­να­στή­θη­κε.

Γι­α­τί, τό­τε, ἀ­πο­ρεῖ­τε, ἀ­δελ­φοί, πού ἦλ­θαν ἀ­νή­κου­στα μα­στί­γι­α στήν εὐ­ρω­παϊ­κή ἀν­θρω­πό­τη­τα, μα­στί­γι­α μέ­χρι τόν μυ­ε­λό τῶν ὀ­στῶν, ἀ­πό τίς ἐ­πα­να­στά­σεις καί τούς πο­λέ­μους;

Ποι­ός εἶ­ναι τό­τε ὁ νι­κη­τής, ἄν ὄ­χι ὁ καί­σα­ρας, ὁ πο­ντί­φη­κας καί ὁ φι­λό­σο­φος τῆς ἀ­πο­χρι­στι­α­νι­κο­ποι­η­μέ­νης Εὐ­ρώ­πης;

 

(Ἀ­πό τό βι­βλί­ο τοῦ π. Ἰ­ου­στί­νου Πό­πο­βιτ­ς «Η  ΟΡ­ΘΟ­ΔΟ­ΞΟΣ  ΕΚ­Κ­ΛΗ­ΣΙ­Α  ΚΑΙ  Ο  ΟΙ­ΚΟΥ­ΜΕ­ΝΙ­ΣΜΟΣ», σελ. 242-243. Στό κεί­με­νο ἔ­γι­νε γραμ­μα­τι­κή καί γλωσ­σι­κή ἁ­πλο­ποί­η­ση).