Βλέπεις τι συμβαίνει γύρω σου ή είσαι απασχολημένος μόνο με τα κρούσματα;

      Ελευθέριος  Ανδρώνης

Στο τελευταίο διάγγελμά του ο κ. Μητσοτάκης φρόντισε να μας τονίσει πως «το οπλοστάσιό μας δεν είναι ανεξάντλητο». Λίγα λεπτά πριν, είχε ανακοινώσει στον ελληνικό λαό, τη νυχτερινή απαγόρευση κυκλοφορίας και την υποχρεωτική χρήση μάσκας παντού, δυο μέτρα που – ανεξαρτήτως αν κάποιος πιστεύει πως είναι χρήσιμα ή όχι – οδηγούν την ήδη καταπονημένη ελληνική κοινωνία σε ακόμα μεγαλύτερη πίεση.

Οι ειδήσεις της ξαφνικής εκτίναξης των κρουσμάτων που συνέβη τις τελευταίες μέρες διεκδικούν το μεγαλύτερο μερίδιο από την προσοχή του μέσου Έλληνα, ο οποίος δεν παύει να έχει πολλά ακόμη σοβαρά ζητήματα που τον απασχολούν ή που ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ να τον απασχολούν.

Το κεφάλι μπορεί να γυρίζει από τη άλλη μεριά για να κοιτάξει την πορεία των κρουσμάτων, αλλά επιστρέφοντας το βλέμμα και πάλι πίσω, βρίσκεται αντιμέτωπο με μια Τουρκία που βρυχάται και απειλεί, με μια Μεσόγειο που βράζει, με μια προεκλογική περίοδο στις ΗΠΑ που θα κρίνει πολλά, με μια οικονομική καταιγίδα που χτυπά τις Ελληνικές επιχειρήσεις οι οποίες ασφυκτιούν με τα περιοριστικά μέτρα, με μια ανεργία που αυξάνεται απειλητικά, με μια έντονη αβεβαιότητα που κυριαρχεί στην αγορά, με μια νεολαία μαθητών που σηκώνει δυσανάλογο βάρος, με ένα άλυτο μεταναστευτικό ζήτημα που αποτελεί μια βραδυφλεγή βόμβα στα σωθικά της Ελλάδας, με ένα προχειροστημένο σύστημα υγείας υπό κατάρρευση και με μια κυβέρνηση που μεταχειρίζεται συνταγματικά δικαιώματα και ατομικές ελευθερίες σαν να είναι τραπουλόχαρτα στο τραπέζι ενός τζογαδόρου.

Όσο η προσοχή είναι στραμμένη αλλού, αναδύονται συνεχώς αντιλαϊκά και αντεθνικά νομοσχέδια που ανατρέπουν εργασιακά δικαιώματα, που υποβαθμίζουν την παιδεία, που παραχωρούν γη και ύδωρ σε αμφιλεγόμενους «επενδυτές» με αμφιλεγόμενες προθέσεις, που τοποθετούν σε σφικτό κλοιό τον πολίτη, στο όνομα της δημόσιας τάξης.

Και ασφαλώς, εκείνη η περιβόητη «επιστροφή στην κανονικότητα» που ευαγγελιζόταν η κυβέρνηση, μας… άφησε χρόνους. Στις μέρες μας βιώνουμε συνθήκες στις οποίες τίποτε δεν φαίνεται κανονικό. Η κανονικότητα μας σήμερα ταυτίζεται απόλυτα με το χιλιοειπωμένο πανδημικό μότο: «η επόμενη εβδομάδα θα είναι κρίσιμη»!

Θα ήταν σίγουρα αφελής κάποιος αν ισχυριζόταν πως η υπόθεση του κορονοϊού δεν χρησιμοποιείται εκτεταμένα και ως ένα πανίσχυρο πολιτικό εργαλείο. Και πόσο μάλλον για κυβερνώντες όπως οι δικοί μας, όντας θιασώτες του Νεοφιλελευθερισμού για τον οποίο τα πάντα αποτελούν προϊόν κέρδους, είναι αυτονόητο πως ο ιός δεν θα μπορούσε να είναι εξαίρεση.

Ενώ ο κ. Μητσοτάκης δίνει μάχες για την χώρα του Ζάεφ, ενώ ζητιανεύει για μια παράγραφο κατά της Τουρκίας στα προσχέδια των Συνόδων Κορυφής, ενώ τα γεωτρύπανα γκριζάρουν μέρα με την μέρα Αιγαίο και Μεσόγειο, ο Ελληνικός λαός βρίσκεται καθηλωμένος στην καταμέτρηση των κρουσμάτων του ιού και στη δυσοίωνη πλύση εγκεφάλου των τηλε – λοιμωξιολόγων.

Η ανεπάρκεια μιας επικίνδυνης κυβέρνησης, μασκαρεύεται πίσω από την επιτυχημένη – υποτίθεται – καταπολέμηση της πανδημίας έως τώρα. Μια πανδημία για την οποία κάποιες «κακές γλώσσες» λένε, πως τα κρούσματά της στην Ελλάδα εκτινάσσονται όποτε η παρέα της «Αριστείας» βρίσκεται σε δύσκολη -πολιτικά- θέση…

Ουσιαστικά, η εξέλιξη της πανδημίας στην Ελλάδα είναι και η τελευταία σανίδα σωτηρίας, για την πολιτική επιβίωση της Νέας Δημοκρατίας, αν βέβαια δεν προλάβουν να την κατακρημνίσουν οι εξελίξεις στα Ελληνοτουρκικά. Δύο καταπετάσματα έχουν απομείνει μόνο, να κρύβουν στοιχειωδώς την πολιτική δυσμορφία της παράταξης του κ. Μητσοτάκη. Μένει να δούμε ποιο θα τραβηχτεί πρώτο.

Όσον αφορά το μέτωπο του κορονοϊού, αν παρ’ ελπίδα η κατάσταση ξεφύγει από κάθε έλεγχο, είναι σίγουρο πως θα τελειώσουν αυτόματα όλα εκείνα τα αστεία αφηγήματα περί «ατομικής ευθύνης», που επιστρατεύονται τεχνηέντως ως τώρα. Η βασική ευθύνη για ό, τι έχει γίνει έως τώρα και για ό, τι θα γίνει στο εγγύς μέλλον, βαραίνει κυρίως την κυβέρνηση. Η ψυχολογική καταπόνηση του λαού δεν θα μπορεί να «διασκεδάζεται» με πολιτικάντικα τεχνάσματα στο διηνεκές.

Βρισκόμαστε σε μέρες που ο άρτος και τα θεάματα αποφέρουν ολοένα και φτωχότερα αποτελέσματα. Μπορεί πριν 6 μήνες – για κάποιους – να έφτανε μια περιοδεία της Πρωτοψάλτη για να νιώσουν εθνική ανάταση. Μπορεί πριν μήνες να αρκούσαν 20 εκατομμύρια στα ΜΜΕ για να επηρεαστεί η κοινή γνώμη. Μπορεί – πριν κάμποσο καιρό -για κάποιους να κέρδιζε τις εντυπώσεις μια αστειότητα σαν τον Μεγάλο Περίπατο.

Όσο η κοινωνική πίεση αυξάνεται, βγαίνουν μεγαλύτεροι άσσοι απ τα μανίκια. Μπορεί σήμερα να αρκούσε μια «νίκη της Δημοκρατίας» με 20.000 συνωστισμένους… εορτάζοντες. Η υπομονή όμως τελειώνει.

 Οι όμορφα στημένες παραστάσεις αρχίζουν να μένουν χωρίς θεατές.

Αυτό είναι το πραγματικό «οπλοστάσιο» που ξεκίνησε να εξαντλείται…

ΠΗΓΗ sportime