Tρομοκράτης 2001 = πολίτης 2020

 των Κωνσταντίνου Ι. Βαθιώτη και Δημητρίου Ν. Δασκαλάκη*

Θαυμάστε την επαίσχυντη Υπουργική Απόφαση Δ1α/Γ.Π.οικ. 59624/ΦΕΚ Β 4138/26.9.2020 (εκδοθείσα ανήμερα της μεταστάσεως του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου), η οποία θεσπίζει μοντέρνα «στρατόπεδα συγκεντρώσεως» για πολίτες ασυμπτωματικούς ή έχοντες ήπια συμπτώματα κορωνοϊού.

Τα «στρατόπεδα» αυτά ονομάζονται ευσχήμως «χώροι φιλοξενίας», παρενθετικώς δε χαρακτηρίζονται «καταλύματα απομόνωσης» (βλ. άρθρο μόνο, παρ. 2). Εν συνεχεία όμως (στην παρ. 4 του ιδίου άρθρου), ο διεστραμμένος και σατανικός νομοθέτης δεν μπορεί να αντισταθεί στον μεγάλο ναζιστικό πειρασμό και επιλέγει εκτός παρενθέσεως τον όρο «καταλύματα απομόνωσης».

Με τέτοιες αποφάσεις και τέτοιους νόμους, ουδεμία αμφιβολία καταλίπεται πλέον ότι πρώτον η αρχή της αναλογικότητας, δεύτερον ο πυρήνας των θεμελιωδών δικαιωμάτων αλλά προπάντων η αξία του ανθρώπου έχουν προ πολλού καταστεί κενό γράμμα.

Και είναι μεν αληθές ότι ο Ν. 4682/2020 (Φ.Ε.Κ. 76Α΄/3-4-2020), με τον οποίο κυρώθηκε η από 25-2-2020 Π.Ν.Π. «Κατεπείγοντα μέτρα αποφυγής και περιορισμού της διάδοσης του κορωνοϊού», αναφέρει στο άρθρο 1 παρ. 2 εδ. ι΄ ότι: «Κατά την επιβολή των μέτρων επιλέγεται από τα αρμόδια όργανα το ηπιότερο δυνατό για την εκπλήρωση του σκοπού του, υπό το πρίσμα της συνταγματικής αρχής της αναλογικότητας».

Eν τούτοις, η παραπομπή σε αυτήν την τόσο σημαντική αρχή συνιστά μνημείο υποκρισίας και αναλγησίας του Έλληνα νομοθέτη, δεδομένου ότι η θέσπιση και η δημιουργία «καταλυμάτων απομόνωσης» καθώς και η υλοποίηση εφαρμογής του μέτρου του προσωρινού εγκλεισμού των ασυμπτωματικών συνανθρώπων μας από το Ε.Κ.Α.Β. αντίκειται στην αρχή του σεβασμού και της προστασίας της αξίας του ανθρώπου που αποτελεί την κορωνίδα των θεμελιωδών αρχών ενός σύγχρονου Κράτους Δικαίου. Επομένως η ίδρυση και η λειτουργία «στρατοπέδων συγκεντρώσεως υγειονομικής προστασίας» καταλύουν και εξουδετερώνουν εν τοις πράγμασιν την εφαρμογή της αρχής της αναλογικότητας.

Άκουσον-άκουσον: Όποιος ασυμπτωματικός φορέας κορωνοϊού (ανεξαρτήτως ηλικίας και γενικής κατάστασης υγείας, άρα ακόμη και ένα ανήλικο ή υπέργηρο πρόσωπο) δεν χρήζει εισαγωγής ή περαιτέρω νοσηλείας σε δημόσιο νοσοκομείο αλλά στερείται μόνιμης κατοικίας ή διαμένει σε δομές φιλοξενίας ή ανήκει σε πολυπληθή οικογένεια (άραγε πώς πρέπει να εξειδικευθεί ο ασαφής όρος «πολυπληθής»; ο πατέρας μιας τρίτεκνης οικογένειας εμπίπτει εδώ; Για τον ερμηνευτικό πονοκέφαλο που προκαλεί η χρήση τέτοιων όρων, στους οποίους ανήκει και ο «μεγάλος αριθμός ανθρώπων», υιοθετηθείς κατά κόρον στον νέο Ποινικό Κώδικα, βλ. Βαθιώτη, Πολύνεκρα δυστυχήματα: Λόγος για αυστηρότερη τιμώρηση των αμελών;, Συνήγορος 46/2004, σελ. 482) και δεν έχει δυνατότητα απομόνωσης, θα τυγχάνει δυσμενέστερης μεταχείρισης των λοιπών μολυσμένων, αφού θα «συλλαμβάνεται» και θα «φυλακίζεται» επί 14 ημέρες (ακόμη και το άρθρο 6 παρ. 2 του Συντ. ως ανώτατο όριο κράτησης προβλέπει λιγότερες ημέρες!) στα «καταλύματα απομόνωσης», μη δυνάμενος να οργανώσει την ζωή του όπως εκείνος το επιθυμεί (το νεοεισαχθέν μέτρο θυμίζει την ακούσια νοσηλεία του Ν. 2071/1992 αλλά και τον γερμανικό θεσμό της ασφαλιστικής κράτησης). Κι όποιος τολμήσει να διαφύγει την «ιατρική σύλληψη» θα τιμωρείται (βάσει του Ν. 4682/2020) με ποινή φυλακίσεως μέχρι δύο χρόνια (χωρίς να αποκλείεται και η ποινή που προβλέπεται στο άρθρο 285 ΠΚ), ενώ επιπλέον θα του επιβάλλεται διοικητικό πρόστιμο 5.000 €!

Είναι προφανές ότι η εν λόγω τερατόμορφη Υπουργική Απόφαση (όπως ο εξίσου τερατόμορφος Ν. 4682/2020) συμπορεύεται προς την λογική που διέπει την περιώνυμη κατασκευή του Ποινικού Δικαίου του Εχθρού (επ’ αυτού βλ. διεξοδικώς Βαθιώτη, Τραγικά διλήμματα στην εποχή του «πολέμου κατά της τρομοκρατίας». Από τη σανίδα του Καρνεάδη στο «Ποινικό Δίκαιο του Εχθρού», εκδ. Νομική Βιβλιοθήκη, Αθήνα 2010, σελ. 346 επ.· επίσης: Γιαννούλη, Η επικινδυνότητα του δράστη και η εκτίμηση κινδύνων από δικαιοκρατικής σκοπιάς, Τόμ. 1, εκδ. Π.Ν. Σάκκουλας, Αθήνα 2017, σελ. 88 επ.· Γασπαρινάτου, Επικινδυνότητα. Η διαδρομή μιας «επικίνδυνης» κατασκευής, εκδ. Τόπος, Αθήνα 2020, σελ. 190 επ.).

Αξιοσημείωτη και ύποπτη είναι η σπουδή του Έλληνα νομοθέτη να εκδώσει ήδη από τις 25.2.2020 Πράξη Nομοθετικού Περιεχομένου, η οποία, μεταξύ άλλων (βλ. ιδίως τον υποχρεωτικό εμβολιασμό!), προέβλεψε τον επίμαχο προσωρινό περιορισμό-εγκλεισμό που εξειδικεύθηκε με την ως άνω Υπουργική Απόφαση, δηλαδή προτού ακόμη ο Π.Ο.Υ. κηρύξει επισήμως (στις 11.3.2020) την πανδημία του κορωνοϊού.

Ενώ, όμως, η κατασκευή του Ποινικού Δικαίου του Εχθρού συνδέεται αποκλειστικά με την μεταχείριση των τρομοκρατών ως εχθρών, δηλ. ως ατόμων που υποστηρίχθηκε ότι δεν (πρέπει να) έχουν τα κλασικά δικαιώματα των οποίων απολαύει ένας «κανονικός» πολίτης (ο τελευταίος είναι ανεκτό να παρεκτρέπεται από καιρού εις καιρόν χωρίς να δικαιολογείται η απεμπόληση των δικαιοκρατικών εγγυήσεων κατά την μεταχείρισή του από την έννομη τάξη), οι διατάξεις της Υπουργικής Απόφασης και του αντίστοιχου Νόμου συνυποδηλώνουν ότι το κράτος μεταχειρίζεται εχθρικά τον απλό πολίτη που τόλμησε να «συλληφθεί» θετικός στο (ούτως ή άλλως αναξιόπιστο) τεστ ανίχνευσης του κορωνοϊού. Έτσι, η κατασκευή του Ποινικού Δικαίου του Εχθρού φαίνεται ότι γνωρίζει μια απροσδόκητη επέκταση, αφού σήμερα εφαρμόζεται εις βάρος των ίδιων των πολιτών, τους οποίους η αρχική μορφή της εν λόγω κατασκευής (υποτίθεται ότι) προοριζόταν να προφυλάξει από τους εχθρούς-τρομοκράτες. Συνακόλουθα, το Ποινικό Δίκαιο του Εχθρού κατέστη «αυτεπίστροφον βλήμα» («μπούμερανγκ») για τον απλό πολίτη: Ο τρομοκράτης-εχθρός του 2001 έδωσε την σκυτάλη στον πολίτη-εχθρό του 2020 και έτσι οι παράπλευρες απώλειες από τον «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας» μετετράπησαν σε κύριες απώλειες από τον «πόλεμο κατά του κορωνοϊού».

Όλοι μας, λοιπόν, αποτελούμε πλέον εν δυνάμει εxθρούς της δημόσιας υγείας, οπότε, αν τύχει να «συλληφθούμε επ’ αυτοφώρω» θετικοί στο αμφιβόλου επιστημονικής εγκυρότητας τεστ, το αποτέλεσμα του οποίου δεν θα υπόκειται σε διαδικασία επαλήθευσης και επιβεβαίωσης, θα έχει κολλήσει πάνω μας, εκτός από τον κορωνοϊό, και η στάμπα του μιάσματος της κοινωνίας. Ένα μίασμα το οποίο αντιμετωπίζεται από το κράτος σαν άγριο ζώο, όπως ακριβώς δηλαδή και ένας τρομοκράτης ο οποίος την επαύριο της 11ης Σεπτεμβρίου θεωρείτο ότι επιτρεπόταν να φυλακισθεί στο Γκουαντάναμο και να υποβάλλεται σε βασανιστήρια μέχρι να αποκαλύψει την ποθητή για τις ΗΠΑ πληροφορία.

Συνεπώς, ό,τι είναι το Γκουαντάναμο για τους τρομοκράτες, είναι mutatis mutandis τα καταλύματα απομόνωσης για τα «θετικά κρούσματα» του κορωνοϊού! «Καταλύματα απομόνωσης» προβλέπονταν για τους ύποπτους ομοϊδεάτες του Μπιν Λάντεν, «καταλύματα απομόνωσης» προβλέπονται και σήμερα για τους δύσμοιρους πολίτες που θα τους λάχει η κακιά η ώρα, δηλ. η επίθεση από τον «αόρατο εχθρό».

 Προληπτικά βασανιστήρια και προληπτικοί πόλεμοι (βλ. εισβολή στο Ιράκ) για λόγους προστασίας της δημόσιας ασφάλειας διενεργήθηκαν μετά την 11η Σεπτεμβρίου· προληπτικός εγκλεισμός στα μοντέρνα «στρατόπεδα συγκεντρώσεως» επίκειται να υλοποιηθεί σήμερα για λόγους προστασίας της δημόσιας υγείας, δηλ. εν τέλει και πάλι μιας μορφής δημόσιας ασφάλειας («μένουμε σπίτι, μένουμε ασφαλείς» δεν ήταν το προπαγανδιστικό σύνθημα με το οποίο μας φλόμωναν καθημερινά οι «γκαιμπελικοί διαφημιστές» επί lockdown;). Συμπέρασμα: Ο «αόρατος εχθρός» του κάθε πολίτη μετέβαλε τον ίδιο τον πολίτη σε «ορατό εχθρό» της δημόσιας υγείας και κατ’ επέκτασιν του κράτους. Το κράτος με την σειρά του μετεβλήθη σε «αόρατο μεν εχθρό» για όσους κρατούνται υπνωτισμένοι μέσω της προπαγάνδας των αργυρώνητων ΜΜΕ, σε «ορατό δε εχθρό» για όσουν έχουν διατηρήσει αλώβητες τις «ανθρωπιστικές κεραίες» τους.

Δυστυχώς, ένας μελετητής των εξελιγμένων μεθόδων και όρων που χρησιμοποιούσαν μέχρι πρότινος τα «σοφά μυαλά» της ευρωπαϊκής αντεγκληματικής πολιτικής μπορεί ευχερώς να διαπιστώσει την θλιβερή ομοιότητά τους με την πολιτική διαχείρισης που ακολουθείται σήμερα για την αντιμετώπιση της τρέχουσας υγειονομικής κρίσης. Ο επίκ. καθηγητής Εγκληματολογίας στην Νομική Σχολή ΕΚΠΑ Γιώργος Γιαννούλης, στην εξαιρετική μονογραφία του με τίτλο «Η επικινδυνότητα του δράστη και η εκτίμηση κινδύνων από δικαιοκρατικής σκοπιάς» (ό.π., σελ. 90) αναλύει την μετεξέλιξη της έννοιας της επικινδυνότητας και του κινδύνου, υπογραμμίζοντας ότι αυτή υπερακοντίζει ακόμη και την λογική του Ποινικού Δικαίου του Εχθρού, σηματοδοτεί δε μια αρνητική αλλαγή παραδείγματος. Ειδικότερα, επισημαίνει τα ακόλουθα:

«Η έννοια βάσης, όπου στηρίζεται το καινούργιο αντεγκληματικό εποικοδόμημα είναι ο «κινδυνοποιός» (Gefährder), όρος που στο πλαίσιο πρόληψης της τρομοκρατίας σημαίνει συχνά στην πράξη τον «δυνητικό πρόξενο μελλοντικών κινδύνων». Μια συγκριτική έρευνα των γερμανικών, γαλλικών και αγγλικών μέτρων πρόληψης του «χουλιγκανισμού» στο ποδόσφαιρο, της τρομοκρατίας και της υποτροπής δραστών σεξουαλικών εγκλημάτων που έχουν αφεθεί ελεύθεροι, έδειξε ότι αυτός ο όρος χρησιμοποιείται όταν βάσει ορισμένων γεγονότων θεμελιώνεται η υπόθεση ότι οι δραστηριότητες κάποιων ατόμων μπορούν μελλοντικά να προκαλέσουν μια απειλητική κατάσταση για την δημόσια ασφάλεια ή την κοινωνική ειρήνη. Αυτά τα «ορισμένα γεγονότα» έγκεινται στις τακτικές –και ουχί στις τυχαίες– επαφές των ατόμων με μέλη συμμοριών «hooligans» που αποζητούν την άσκηση βίας εξ αφορμής ποδοσφαιρικών εκδηλώσεων, με μέλη τρομοκρατικών οργανώσεων, καθώς και με άτομα που έχουν καταδικασθεί ή είναι ύποπτα για τέλεση σεξουαλικών εγκλημάτων. Τυπική προϋπόθεση αποτελεί η ύπαρξη ενός συνδέσμου του ατόμου με το περιεχόμενο των δραστηριοτήτων των συμμοριών «hooligans», των τρομοκρατικών οργανώσεων και των καταδικασθέντων ή υπόπτων για διάπραξη σεξουαλικών εγκλημάτων, ένας όρος που παραβιάζεται κατά κανόνα στην πράξη, με συνέπεια να τίθενται στο στόχαστρο ακόμη και επαφές που περιορίζονται σε ένα οικογενειακό ή θρησκευτικό πλαίσιο».

Μήπως, λοιπόν, ο «γλωσσικός εφευρέτης» του όρου «κινδυνοποιός», δηλ. ο Wolfgang Schäuble (επ’ αυτού βλ. Γιαννούλη, ό.π., σελ. 90), καθώς και οι λοιποί εφαρμοστές της ασκούμενης αντεγκληματικής πολιτικής στο πεδίο της τρομοκρατίας, του χουλιγκανισμού και των σεξουαλικών εγκλημάτων χρησιμοποιούσαν μέχρι σήμερα τις μεθόδους και τους όρους που προαναφέρθηκαν, ώστε να διαμορφώσουν το υποσυνείδητο του πολίτη προετοιμάζοντας το έδαφος για την αποδοχή όσων αντίστοιχης φιλοσοφίας μέτρων έμελλε να παγιωθούν επί εποχής κορωνοϊού; Άραγε, ο σημερινός ασυμπτωματικός που επιτρέπεται να «φυλακισθεί» στα «καταλύματα απομόνωσης» δεν είναι ένας «δυνητικός πρόξενος μελλοντικού κινδύνου» μολύνσεως, ό,τι δηλαδή και ένας «κινδυνοποιός» που στο μέλλον μπορεί να έρθει σε επαφή με τρομοκράτες ή χούλιγκανς, προκαλώντας μια απειλητική κατάσταση για την δημόσια ασφάλεια ή την κοινωνική ειρήνη; Συνακόλουθα ερωτάται ρητορικώς: Η ιχνηλάτηση των επαφών του εκάστοτε «κρούσματος» δεν είναι μια εξελιγμένη μορφή διερεύνησης του συνδέσμου του «κινδυνοποιού» με τις συμμορίες των «hooligans» ή των τρομοκρατικών οργανώσεων;

Τέλος, ευχαριστούμε τον κατά τα ειωθότα προχειρολάγνο Έλληνα νομοθέτη που εμπνεύστηκε και αποτύπωσε στην Υπουργική Απόφαση τον εσφαλμένο όρο «θετικό κρούσμα» (μέχρι τώρα γνωρίζαμε μόνο τα ύποπτα, τα πιθανά και τα επιβεβαιωμένα, μια ούτως ή άλλως προβληματική κατηγοριοποίηση), διότι έτσι ομολόγησε (e contrario) ότι υπάρχουν και αρνητικά κρούσματα· άρα κρούσματα που απλώς κάνουν κρότο σαν τις μη λειτουργικές κροτίδες!

– Θα έπρεπε να ντρέπεστε βαθύτατα όσοι νομοθετήσατε αυτά τα εκτρώματα.

– Θα έπρεπε να ντρέπεστε βαθύτατα όσοι εκ της θέσεώς σας (Πρόεδροι Δικηγορικών Συλλόγων, Συνταγματολόγοι, Ποινικολόγοι κ.λπ.) είχατε χρέος να αντιδράσατε αλλ’ αντ’ αυτού σιωπήσατε, όπως εκείνος ο καφκικός ταξιδιώτης που παρακολουθούσε απαθής την λειτουργία ενός ιδιόρρυθμου μηχανήματος μέσω του οποίου χαρασσόταν βαθιά στο γυμνό σώμα του καταδικασμένου εις θάνατον στρατιώτη η παραβιασθείσα εντολή «Τίμα τους ανωτέρους σου!» (Κάφκα, Στη σωφρονιστική αποικία, μτφ.: Β. Τσαλής, εκδ. Κίχλη, Αθήνα 2017).

Ειδικά ο Δικηγορικός Σύλλογος Αθηνών, ο οποίος αρέσκεται να αυτοπροβάλλεται ως θεματοφύλακας των δημοκρατικών αξιών και των θεμελιωδών δικαιωμάτων των πολιτών, όφειλε από την πρώτη στιγμή, τηρώντας σοβαρή και υπεύθυνη στάση, να παρέμβει με συνεχείς παραστάσεις στα αρμόδια κυβερνητικά όργανα και να αναδείξει τεκμηριωμένα τους φοβερούς και πρωτόγνωρους κινδύνους που συνεφέλκεται η εφαρμογή τόσο του νόμου 4682/2020 όσο και της ανωτέρω Υπουργικής Απόφασης για την προστασία της αξίας του ανθρώπου και των εν γένει ατομικών ελευθεριών, ώστε να επιτύχει την άμεση απόσυρσή τους ή να επιδιώξει διά της δικαστικής οδού να αναγνωρισθεί η αντισυνταγματικότητά τους.

Άλλωστε, η παράδοση του δικηγορικού σώματος είναι να βρίσκεται στην πρωτοπορία των αγώνων για την υπεράσπιση της ελευθερίας, της δημοκρατίας και του Κράτους Δικαίου ώστε να γίνεται ο κυματοθραύστης σε κάθε απόπειρα συρρίκνωσης ή κατάλυσης των ατομικών ελευθεριών.

Οι μεγάλοι επιστημονικοί σύλλογοι της χώρας και κυρίως ο δικηγορικός και ο ιατρικός σύλλογος, θα πρέπει εγκαίρως να αντιληφθούν ότι έχουν αυξημένο χρέος και ευθύνη έναντι του κοινωνικού σώματος, αντί να εναγκαλίζονται την κυβερνητική εξουσία ευθυγραμμιζόμενοι άβουλα και παθητικά με τις επιταγές της, να αποστασιοποιηθούν από τις κυβερνητικές επιλογές και αποφάσεις, ώστε με γνώμονα την ιατρική και δικηγορική συνείδηση, πείρα, δεοντολογία και επιστημονική γνώση να την ελέγχουν για τις αστοχίες, καταχρήσεις, υπερβολές και παραβάσεις εν σχέσει προς την λήψη μέτρων για την αντιμετώπιση της παρούσας υγειονομικής κρίσης.

– Θα έπρεπε να ντρέπεστε βαθύτατα όσοι κληρικοί πουλήσατε την πίστη σας στον κορωνοϊό και υποτάξατε την λαλιά σας στον βλάσφημο φόβο σας, καλυπτόμενοι υπό την δήθεν ποιμαντική φροντίδα και μέριμνα για την διασφάλιση της δημόσιας υγείας του εκκλησιαστικού πληρώματος.

– Θα έπρεπε να ντρέπεστε βαθύτατα όσοι αδιαφορείτε για ό,τι υλοποιεί η καινοφανής ελληνική δικτατορία σε βάρος των αμέτοχων και αθώων πολιτών, δηλαδή εναντίον καθενός από σας: Όταν θα κολλήσετε τον κορωνοϊό, θα είναι πλέον πολύ αργά για δάκρυα και για να ζητήσετε έλεος από τα νέα ιδιότυπα «SS» με πανεπιστημιακή εκπαίδευση που θα υπάγονται στις διαταγές της Γενικής Γραμματείας Πολιτικής Προστασίας (σύμφωνα με την με αριθμό πρωτοκόλλου 10436/30-9-2020 προκήρυξη διαγωνισμού της Γενικής Γραμματείας Πολιτικής Προστασίας για την πρόσληψη 192 ατόμων με σύμβαση εργασίας ιδιωτικού δικαίου ορισμένου χρόνου διάρκειας 8 μηνών, αναρτητέα στο διαδίκτυο), επιφορτισμένα με την ιχνηλάτηση και παρακολούθηση των διαδικασιών απομόνωσης και ελέγχου των ασθενών κορωνοϊού COVID-19 και των στενών επαφών τους καθώς και την συνδρομή στην αντιμετώπιση κάθε είδους σχετικής υγειονομικής ή άλλης απειλής, που θα σας μεταφέρουν στα «καταλύματα απομόνωσης».

Είναι άραγε υπερβολή να χαρακτηρίζονται τα καταλύματα απομόνωσης ως μοντέρνα «στρατόπεδα συγκεντρώσεως» όχι του ναζισμού της περιόδου του μεσοπολέμου, αλλά της νέας μορφής τυραννίας, του ολοκληρωτικού θεραπευτικού κράτους του 21ου αιώνα; Η απάντηση είναι προφανώς αρνητική, αφού το νέο ολοκληρωτικό θεραπευτικό κράτος (για τον όρο «ολοκληρωτικό θεραπευτικό κράτος» βλ. ήδη Κλεάνθη Γρίβα, Αντιπολιτευτική Ψυχιατρική: Μπροστά στο Ολοκληρωτικό Θεραπευτικό Κράτος, εκδ. Ιανός, Αθήνα 1989, σελ. 18· για θεραπευτικό κράτος μιλά και ο M. Fitzpatrick, Η τυραννία της υγείας, μτφ.: Άσπα Γολέμη, εκδ. Αιρετική Σκέψη/Πολύτροπον, Αθήνα 2004, σελ. 23) συνιστά την νέα «κεκαλυμμένη» απειλή για τις δημοκρατικές ελευθερίες και τα ατομικά δικαιώματα των ανθρώπων.

Πάντως, το κυβερνητικό αφήγημα της υπεράσπισης της δημόσιας υγείας έχει σχεδιασθεί πολύ μεθοδικά, ώστε να απευθύνεται στην συναισθηματική υπόσταση του ανθρώπου, καλύπτουσα την έμφυτη και δικαιολογημένη ανάγκη του για την προστασία τόσο της δικής του υγείας όσο και των οικείων του. Η στάση αυτή του Κράτους έχει ως συνέπεια οι πολίτες να αδυνατούν να διαγνώσουν και να συνειδητοποιήσουν, στην παρούσα χρονική συγκυρία, τον υποκρυπτόμενο και επιμελώς «μασκοφορεμένο» κίνδυνο, που εμφανίζεται στα αθώα μάτια τους υπό τον μανδύα του ενδιαφέροντος για την δημόσια υγεία, ο οποίος ωστόσο καιροφυλακτεί να επιτεθεί λυσσαλέα και να ακυρώσει de facto τον πυρήνα των θεμελιωδών τους ελευθεριών, με τον εγκλεισμό τους, χωρίς την τήρηση των δικονομικών προϋποθέσεων, για τουλάχιστον 14 ημέρες σε δομές απομόνωσης, που όμως είναι στενά συνυφασμένες με τις πιο σκοτεινές, ανελεύθερες και ολοκληρωτικές περιόδους της ανθρώπινης ιστορίας.

Η 11η Μαρτίου (ημέρα κήρυξης της πανδημίας του κορωνοϊού) δείχνει να είναι το αναβαθμισμένο πρόγραμμα ποδοπάτησης των θεμελιωδών δικαιωμάτων του πολίτη και της βάναυσης προσβολής της ανθρώπινης αξίας, το οποίο αντικατέστησε το παλαιότερο πρόγραμμα που είχε τον κωδικό «11η Σεπτεμβρίου». Ο «μέγας φιλάνθρωπος» Μπιλ Γκέιτς, ο οποίος από την Microsoft μεταπήδησε στα Μicrobes και πλέον χρηματοδοτεί τον Π.Ο.Υ. κάνοντας «μπίζνες» με τα εμβόλια, γνωρίζει άριστα την τεχνική ορολογία των προγραμμάτων Η/Υ που είναι συνήθης σε τέτοιες περιπτώσεις: upgrade!

Μετά τις ανωτέρω επισημάνσεις φρονούμε ότι ήγγικεν πλέον η ώρα του Συμβουλίου της Επικρατείας, που είναι το θεσμοθετημένο ultimum refugium του πολίτη. Αν αυτό, παρ’ ελπίδα, καθαγιάσει την πρόδηλη αντισυνταγματικότητα, τότε θα ζούμε και με την βούλα σε μια άνευ προηγουμένου ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΚΗ ΔΥΣΤΟΠΙΑ!

Καθοριστικής σημασίας στοιχείο που ενισχύει την εντύπωση ότι ζούμε σε μια δικτατορική δυστοπική κοινωνία είναι τα αυξανόμενα περιστατικά αστυνομικής βίας και αυθαιρεσίας που έρχονται στο φως της δημοσιότητας, οι προπηλακισμοί, οι βιαιοπραγίες, η άσκηση ψυχολογικής και λεκτικής βίας εναντίον πολιτών που δεν φορούν μάσκα επειδή εκ λόγων προσωπικής συνειδήσεως διαφωνούν με την εφαρμογή των υγειονομικών διαταγών. Η απαξιωτική συμπεριφορά εναντίον όσων διαφοροποιούνται από την επίσημη κυβερνητική άποψη ολοκληρώνεται με την χρήση του κακόσημου όρου «αρνητές της μάσκας», ενώ ορθό και επιβεβλημένο είναι να χαρακτηρίζονται ως «αντιρρησίες συνειδήσεως», δεδομένου ότι η μη συμμόρφωσή τους στις διαταγές των υγειονομικών αρχών εδράζεται στην συνταγματική τάξη (άρθρα 2 παρ. 1 και 5 παρ. 5 Συντ.) αλλά και σε λόγους προσωπικής και κοινωνικής συνείδησης.

Υπάρχει, ωστόσο, και ένα άλλο στοιχείο που προξενεί μεγάλη εντύπωση σε κάθε σχολαστικό παρατηρητή της παρούσας κρίσης: Οι υγειονομικοί και κυβερνητικοί διαχειριστές επιδεικνύουν μια πρωτόγνωρη αναλγησία, αλαζονεία και εν τέλει απανθρωπία έναντι των βασανισμένων πολιτών, οι οποίοι επί οκτάμηνο έχουν υποβληθεί σε πελώριες θυσίες, μοναδικές στην ιστορία της ανθρωπότητας εν καιρώ ειρήνης. Με τις εκάστοτε δηλώσεις τους πιστοποιούν ένα φρικτό έλλειμμα ενσυναίσθησης και κατά τούτο ομοιάζουν με γιατρούς που κραδαίνουν μαστίγιο πάνω από την κεφαλή του άρτι χειρουργηθέντος ασθενούς, όντας έτοιμοι να τον ξαναστείλουν στο χειρουργείο (βλ. «lockdown»), αν αρνηθεί να λαμβάνει καθημερινά την δύσπεπτη φαρμακευτική αγωγή του (βλ. το θλιβερό σύνθημα «μάσκα παντού» που οδηγεί τον άνθρωπο στην αποκτήνωση).

Σε αυτήν την δυστοπική κοινωνία οι πολίτες, όντας φοβισμένοι, υποτεταγμένοι και ομοιόμορφα ντυμένοι φορώντας μάσκα –σημειωτέον ότι το 1950 ο Ernst Jünger στην προφητική πραγματεία του με τίτλο «Ο εργάτης» («Der Arbeiter», Sämtliche Werke, 2. Abteil., Bd. 8, Esays II, Στουτγάρδη 1981, σελ. 59 επ.) και, ειδικότερα, στο κεφάλαιο για την αποσύνθεση της αστικής ιδιότητας του ατόμου μέσω του τύπου του εργάτη, αναφέρεται στον ρόλο που επιτελεί η χρήση της μάσκας σε καθημερινό επίπεδο και την εντάσσει στην λογική της ομοιόμορφης αμφίεσης η οποία αρμόζει στο βασίλειο των ζώων ή στις μαριονέτες («die Träger dieser Trachten [sind] nicht dem menschlichen, sondern irgendeinem Reiche der Tiere oder der Marionetten zugehörig»), κάνοντας ταυτοχρόνως λόγο για «επιθετικό όπλο πολιτικής χροιάς» (politische Angriffswaffe)–, θα χειροκροτούν με ενθουσιασμό και με αναστεναγμούς ανακούφισης τις «δυνάμεις υγείας» που με την λευκή στολή τους και με αντισφυξιογόνες μάσκες θα απομακρύνουν, για το καλό της κοινωνίας, τους μολυσμένους αλλά ασυμπτωματικούς συνανθρώπους μας απομονώνοντάς τους στα μοντέρνα «στρατόπεδα συγκεντρώσεως».

Άραγε, αυτοί οι δυστυχείς συνάνθρωποί μας με ποια διαδικασία και υπό ποίες συνθήκες θα επιστρέφουν στην προσωπική, οικογενειακή και επαγγελματική τους ζωή; Οι κρατούμενοι θα υποβάλλονται χωρίς την συναίνεσή τους σε ιατρικές προληπτικές ή θεραπευτικές εξετάσεις; Θα έχουν την χαρά της επισκέψεως των στενών τους συγγενών; Θα παραμονεύει ο κίνδυνος επιμήκυνσης του χρόνου κράτησης και σε καταφατική περίπτωση υπό ποιες προϋποθέσεις θα συμβαίνει αυτό; Ο κοινός νομοθέτης απαξιοί να δώσει απαντήσεις. Αντ’ αυτού περιφρονεί και καταβαραθρώνει τα θεμελιώδη ατομικά δικαιώματα του ανθρώπου στο όνομα της υπεράσπισης μιας «αφηρημένης» και «ρευστής» δημόσιας υγείας. Μιας δημόσιας υγείας που αντί να υπηρετεί τον άνθρωπο, μεταμορφώνεται σε δυνάστη και τύραννο.

– Δημόσια υγεία: H νέα κακιά μητριά της ανθρωπότητας;

– Δημόσια υγεία: Tο νέο σύγχρονο είδωλο του, αποστατημένου από τον Άγιο Τριαδικό Θεό, ανθρώπου;

– Δημόσια υγεία: Tο νέο «Κολοσσαίο» για τους μάρτυρες της συνειδήσεως;

Ιδού τι αναγράφεται σε αυτήν την επαίσχυντη και απάνθρωπη Υπουργική Απόφαση:

«Έχοντας υπόψη:
Τις διατάξεις:
α) Του άρθρου πρώτου της από 25.2.2020 Πράξης Νομοθετικού Περιεχομένου.
[…]
Την από 25.9.2020 εισήγηση της Εθνικής Επιτροπής Προστασίας Δημόσιας Υγείας έναντι του κορωνοϊού COVID-19.

1.    Τη συνδρομή επιτακτικών λόγων δημοσίου συμφέροντος, ενόψει των επιδημιολογικών δεδομένων, που καθιστά αναγκαίο τον προσωρινό περιορισμό προσώπων επιβεβαιωμένων θετικών (ασυμπτωματικών ή με ήπια συμπτώματα) κρουσμάτων κορωνοϊού COVID-19, που δεν χρήζουν εισαγωγής σε δημόσιο νοσοκομείο ή περαιτέρω νοσηλείας, σε χώρους φιλοξενίας προς αντιμετώπιση του κινδύνου διασποράς του κορωνοϊού COVID-19.

2.    Την υπό στοιχεία Β1, Β2/οικ.59623/25.9.2020 βεβαίωση της Διεύθυνσης Προϋπολογισμού και Δημοσιονομικών Αναφορών της Γενικής Διεύθυνσης Οικονομικών Υπηρεσιών του Υπουργείου Υγείας, σύμφωνα με την οποία η έκδοση της παρούσας απόφασης δεν προκαλεί δαπάνη σε βάρος του κρατικού προϋπολογισμού, αποφασίζουμε:

Άρθρο μόνο

1.    Τον προσωρινό περιορισμό για δεκατέσσερις (14) ημέρες, επιβεβαιωμένων θετικών κρουσμάτων κορωνοϊού COVID-19, των ακόλουθων κατηγοριών: α) προσώπων που στερούνται μόνιμης κατοικίας στην ελληνική επικράτεια, β) προσώπων που διαμένουν σε δομές φιλοξενίας και γ) προσώπων που ανήκουν σε πολυπληθείς οικογένειες και δεν έχουν τη δυνατότητα απομόνωσής τους, τα οποία είναι ασυμπτωματικά και δεν χρήζουν εισαγωγής ή περαιτέρω νοσηλείας σε δημόσιο νοσοκομείο, για προληπτικούς λόγους προστασίας της δημόσιας υγείας από την περαιτέρω διασπορά του κορωνοϊού COVID-19 στην ελληνική Επικράτεια, κατά τα αναφερόμενα στην από 25.9.2020 εισήγηση της Εθνικής Επιτροπής Προστασίας Δημόσιας Υγείας έναντι του κορωνοϊού COVID-19.

2.    Το μέτρο της παρ. 1 υλοποιείται σε χώρους φιλοξενίας (καταλύματα απομόνωσης), οι οποίοι ορίζονται με πράξεις της Γενικής Γραμματείας Πολιτικής Προστασίας και λειτουργούν υπό την εποπτεία και μέριμνα αυτής. Την υγειονομική παρακολούθηση των ανωτέρω συντονίζει και επιμελείται το Υπουργείο Υγείας με τη σύμπραξη του ΕΟΔΥ.

3.    Τα αρμόδια όργανα δύνανται, για λόγους προστασίας της δημόσιας υγείας, να ορίζουν ως χώρο επιβολής του μέτρου της παρ. 1 των επιβεβαιωμένων (ασυμπτωματικών ή με ήπια συμπτώματα) κρουσμάτων κορωνοϊού COVID-19 και οποιονδήποτε άλλον εκ των προβλεπόμενων χώρων της περ. ε΄ της παρ. 2 του άρθρου πρώτου της από 25.2.2020 Πράξης Νομοθετικού Περιεχομένου (Α΄ 42), η οποία κυρώθηκε με το άρθρο 1 του ν. 4682/2020 (Α΄ 76).

4.    Για την εφαρμογή του περιορισμού της παρ. 1 ο θεράπων ιατρός εκδίδει εξιτήριο, συντάσσοντας σχετικές οδηγίες για το επιβεβαιωμένο θετικό κρούσμα κορωνοϊού COVID-19, που δεν χρήζει εισαγωγής σε δημόσιο νοσοκομείο ή περαιτέρω νοσηλείας και εφόσον εμπίπτει στις κατηγορίες επιβεβαιωμένων θετικών κρουσμάτων της παρ. 1 ενημερώνει το Ενιαίο Συντονιστικό Κέντρο του Εθνικού Κέντρου Άμεσης Βοήθειας (Ε.Κ.Α.Β), το οποίο αναλαμβάνει το συντονισμό της μεταφοράς του επιβεβαιωμένου θετικού (ασυμπτωματικού ή με ήπια συμπτώματα) κρούσματος σε κατάλυμα απομόνωσης.

5.    Στα πρόσωπα που παραβιάζουν το μέτρο της παρούσας, χωρίς να θίγονται οι προβλεπόμενες ποινικές κυρώσεις, επιβάλλεται για κάθε παράβαση, με αιτιολογημένη πράξη της αρμόδιας αρχής κατά την έννοια της περ. (α) της παρ. 1 του άρθρου εικοστού τρίτου της από 14.3.2020 Πράξης Νομοθετικού Περιεχομένου (Α΄ 64) και διοικητικό πρόστιμο πέντε χιλιάδων (5.000) ευρώ. Στις αρμόδιες αρχές και τα όργανα ελέγχου της εφαρμογής των κατεπειγόντων μέτρων αντιμετώπισης της διασποράς του κορωνοϊού COVID- 19, σύμφωνα με το άρθρο εικοστό τρίτο της από 14.3.2020 Πράξης Νομοθετικού Περιεχομένου, παρέχονται όλα τα αναγκαία στοιχεία για την εφαρμογή της παρούσας, τηρουμένης σε κάθε περίπτωση της νομοθεσίας για την προστασία των προσωπικών δεδομένων. Τα πρόστιμα εντάσσονται ως δημόσια έσοδα (ν.δ. 356/1974, Α’ 90) στον Αναλυτικό Λογαριασμό Εσόδων (Α.Λ.Ε.) 1560989001 «Λοιπά πρόστιμα και χρηματικές ποινές».

6.    Ο περιορισμός της παρούσας ισχύει για τα επιβεβαιωμένα θετικά (ασυμπτωματικά ή με ήπια συμπτώματα) κρούσματα κορωνοϊού COVID-19 κατά το χρονικό διάστημα από 26.9.2020 έως και 31.12.2020.

Η απόφαση αυτή να δημοσιευθεί στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως.»

* O Κωνσταντίνος Ι. Βαθιώτης είναι Αναπλ. Καθηγητή Νομικής Σχολής Δ.Π.Θ και,
ο Δημήτριος Ν. Δασκαλάκης είναι Δικηγόρος Αθηνών

ΠΗΓΗ