ΕΝΑ χειμωνιάτικο πρωϊνό ο περίφημος
ρουμάνος ασκητής Κλεόπας ᾿Ιλίε βρισκόταν στο ῾Ιερό ενός μοναστηριακού Ναού και
διάβαζε γονατιστός την ᾿Ακολουθία της Θείας Μεταλήψεως.
Μετά από λίγη ώρα μπήκε στην εκκλησία
για να προσευχηθή μιά γυναίκα που είχε έρθει στο Μοναστήρι από το βράδυ.
«Προσκυνούσε όλες τις εικόνες και έκανε
παντού μετάνοιες», διηγείται ο π. Κλεόπας.
Δέν γνώριζε ότι κάποιος ήταν μέσα στην εκκλησία.
Την παρατηρούσα συνεχώς από την ῾Ωραία Πύλη.
᾿Εκείνη, αφού προσκύνησε τις εικόνες,
γονάτισε στο μέσον της εκκλησίας, ύψωσε τα χέρια της και έλεγε από την καρδιά
της αυτά τα λόγια:
— Κύριε, μη με εγκαταλείπης! Κύριε, μη με εγκαταλείπης!
Είδα τότε ένα λαμπρό κίτρινο φώς γύρω
της και τρόμαξα! ῾Η γυναίκα έπεσε με το πρόσωπο στη γή και προσευχόταν σιωπηλά.
῾Η φωτεινή νεφέλη που την περιέλουζε,
μεγάλωσε περισσότερο και μετά σιγά-σιγά εξαφανίστηκε.
᾿Αφού έσβησε το θείο φώς, σηκώθηκε στα
πόδια της και βγήκε έξω από την εκκλησία.
Ήταν μιά απλή γυναίκα από τα γειτονικά
χωριά μας.
᾿Ιδού λοιπόν, ποιός έχει το δώρο της
προσευχής! Να που οι λαϊκοί ξεπερνούν καμμιά φορά τους Μοναχούς!
᾿Εγώ έκανα μετά προσκομιδή και από την
μεγάλη μου συγκίνηση άρχισα να κλαίω και έτρεμα με τα χαρτιά μνημονεύσεως στο
χέρι.
Μόνον ο Θεός γνωρίζει πόσοι εκλεκτοί υπάρχουν
σ᾿ αυτόν τον κόσμο!».
Πηγή: Μοναχού Σεραφείμ, Χαρίσματα
και Χαρισματούχοι, τ. Γʹ, σελ. 217-218, ᾿Εκδόσεις ῾Ιεράς Μονής Παρακλήτου, ᾿Ωρωπός
᾿Αττικής 1990. το «σπιτάκι της Μέλιας»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου