ΑΠΟΒΑΣΗ ΣΤΗ ΝΟΡΜΑΝΔΙΑ (6-6-44): Όταν η Ευρώπη έγινε προτεκτοράτο των Αμερικανών!

Μετάφραση: Ευάγγελος Δ. Νιάνιος

[Tιμή και δόξα στους στρατιώτες όλων των εθνοτήτων που έδωσαν τη ζωή του για την ήττα του ναζισμού και ιδιαίτερα σήμερα των Αμερικανών, Αγγλων και Καναδών που έπεσαν κατά την «Απόβαση στη Νορμανδία». Στο συλλογικό υποσυνείδητο των Ευρωπαίων οι Αμερικανοί καταγράφηκαν ως ελευθερωτές. Ενας ωστόσο άνθρωπος, με πλήρη επίγνωση των πράξεών του, αρνήθηκε πεισματικά, ως Στρατηγός και ως Πρόεδρος Δημοκρατίας, να τιμήσει την «Απόβαση στη Νορμανδία»: ο Στρατηγός Ντε Γκωλ. Οι μετέπειτα εξελίξεις  δικαίωσαν πλήρως τις ενστάσεις του.

Ως ελευθερωτές οι Αμερικανοί προώθησαν, στο πλαίσιο του ψυχρού πολέμου, τη δημιουργία της ΕΕ ως οικονομικής ένωσης χωρίς τη δυνατότητα να έχει τη δική της εξωτερική και αμυντική πολιτική, τις οποίες «κράτησαν» οι ΗΠΑ! Οι πρόσφατες εξελίξεις, σχετικά με τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, επιβεβαιώνουν του λόγου το αληθές. Και αυτά όταν ο Στρατηγός Ντε Γκωλ ήθελε μια Ευρώπη «από τα Ουράλια ως τον Ατλαντικό»...Ε.Δ.Ν.]

Γνωρίζουμε όντως επακριβώς τους λόγους για τους οποίους ο Σαρλ ντε Γκωλ αρνήθηκε συστηματικά να τιμήσει την απόβαση στη Νορμανδία στις 6 Ιουνίου. Τους εξήγησε εκτενώς στον Alain Peyrefitte, το 1963 και το 1964, όταν αυτός ήταν ο υπουργός Πληροφοριών και τον έβλεπε πρόσωπο με πρόσωπο πολλές φορές την εβδομάδα.

Αρκεί λοιπόν να ξαναδιαβάσουμε τα σχετικά αποσπάσματα του έργου του Peyrefitte C'tait de Gaulle [Ηταν ο ντε Γκωλ], τόμος 2, που δημοσιεύτηκε το 1997:

·       30 Οκτωβρίου 1963

Διορίζοντας τον Jean Sainteny Υπουργό Βετεράνων τον Δεκέμβριο του 1962, ο Στρατηγός του είχε ζητήσει να αφιερώσει την ενεργητικότητά του στο έτος 1964. Προσφερόταν για την αναβίωση της μνήμης δύο ένδοξων ετών: πεντηκοστή επέτειος του 1914 και εικοστή του 1944.

Στο τέλος του Συμβουλίου της 30ης Οκτωβρίου 1963, αφού ο Jean Sainteny είχε αναφέρει τις τελετές που είχαν προγραμματιστεί για τον εορτασμό της απελευθέρωσης, ο Pompidou [πρωθυπουργός] με πήρε κατά μέρος: «Προσπαθήστε να κάνετε τον Στρατηγό να επανεξετάσει την άρνησή του να πάει στις ακτές της Νορμανδίας…» Εμεινα κατάπληκτος και από την πληροφορία και από το αίτημα. «Επιτέλους, συνεχίζει ο Πομπιντού, λάβετε τα μέτρα σας… Έφαγα τα μούτρα γι’ αυτή την υπόθεση.»

Ο Sainteny στη συνέχεια με ενημερώνει ότι και ο ίδιος είχε φάει τα μούτρα του. Φυσιολογικά, θα τα φάω και γω.

Alain Peyrefitte (με ύφος ανήξερου): «Πιστεύετε, στρατηγέ μου, ότι οι Γάλλοι θα κατανοήσουν την απουσία σας στις τελετές στη Νορμανδία;

Charles-de-Gaulle (αυστηρά): – Ο Pompidou σας ζήτησε να πιέσετε και σεις; (Ψύχραιμος εγώ). Ε, λοιπόν όχι ! Πήρα την απόφασή μου! Η Γαλλία αντιμετωπίστηκε σαν χαλάκι της πόρτας! Ο Τσόρτσιλ με κάλεσε από το Αλγέρι στο Λονδίνο, στις 4 Ιουνίου, με έβαλε να πάω σε ένα τρένο όπου είχε εγκαταστήσει το αρχηγείο του, όπως ένας πυργοδεσπότης που τηλεφωνούσε στον αρχιεπιστάτη του. Και μου ανακοίνωσε την απόβαση, χωρίς να έχει προγραμματιστεί καμία γαλλική μονάδα να συμμετάσχει σε αυτήν. Συγκρουστήκαμε σκληρά.

Τον επέπληξα επειδή τίθεται υπό τις εντολές του Ρούσβελτ, αντί να του επιβάλει μια ευρωπαϊκή βούληση (υποστηρίζει).

Μου φώναξε με όλη τη δύναμη των πνευμόνων του: «Ντε Γκωλ, κατάλαβέ το: όταν πρέπει να διαλέξω ανάμεσα σε σένα και τον Ρούσβελτ, θα προτιμώ πάντα τον Ρούσβελτ! Όταν έχουμε να διαλέξουμε ανάμεσα στους Γάλλους και τους Αμερικανούς, πάντα θα προτιμάμε τους Αμερικανούς! Όταν έχουμε να διαλέξουμε μεταξύ της ηπείρου και της ανοιχτής θάλασσας, θα επιλέγουμε πάντα την ανοιχτή θάλασσα! (Αυτά ειπώθηκαν. Αυτή η ανάμνηση είναι ανεξίτηλη.)

Charles-de-Gaulle: «Η απόβαση της 6ης Ιουνίου ήταν υπόθεση των Αγγλοσάξωνων, από την οποία αποκλείστηκε η Γαλλία. Ήταν αποφασισμένοι να εγκατασταθούν στη Γαλλία σαν σε εχθρικό έδαφος! Όπως μόλις είχαν κάνει στην Ιταλία και όπως επρόκειτο να κάνουν στη Γερμανία!

Είχαν προετοιμάσει την AMGOT τους (Συμμαχική στρατιωτική κυβέρνηση για κατεχόμενα εδάφη) που θα κυβερνούσε τη Γαλλία καθώς προχωρούσαν οι στρατοί τους. Είχαν τυπώσει τα πλαστά φράγκα που θα επέβαλαν ως νόμιμο χρήμα. Θα συμπεριφέρονταν ως κατακτημένη χώρα.

Charles-de-Gaulle: «Αυτό ακριβώς θα είχε συμβεί αν δεν είχα επιβάλει, ναι επιβάλλει, τους επιτρόπους μου της Δημοκρατίας, τους νομάρχες μου, τους έπαρχούς μου, τις επιτροπές μου απελευθέρωσης!

Και θα θέλατε να τιμήσω με την παρουσία μου την απόβασή τους, όταν ήταν το προοίμιο μιας δεύτερης κατοχής της χώρας; Όχι, όχι, μη υπολογίζετε σε μένα! Θέλω τα πράγματα να γίνονται όμορφα, αλλά η θέση μου δεν είναι εκεί!

«Και μετά, [η παρουσία μου] θα συνέβαλλε στο να πιστέψουμε ότι, αν ελευθερωθήκαμε, το οφείλουμε μόνο στους Αμερικανούς. Αυτό θα ισοδυναμούσε με την ακύρωση της Αντίστασης. Η έμφυτη απραξία μας οδηγεί βεβαιότατα στην υιοθέτηση αυτών των απόψεων. Δεν πρέπει να ενδίδουμε σ’ αυτήν!

Charles-de-Gaulle: – Και θα εορτάσω την απελευθέρωση του Παρισιού, και μετά του Στρασβούργου, επειδή είναι γαλλικά κατορθώματα, αφού οι Γάλλοι του εσωτερικού και του εξωτερικού ενώθηκαν, γύρω από τη σημαία τους, τους ύμνους τους, την πατρίδα τους! Αλλά να συμμετάσχω στον εορτασμό μιας ημέρας που ζητήθηκε από τους Γάλλους παραιτηθούν και να αναθέτουν τις τύχες τους σε άλλους, όχι!

«Οι Γάλλοι είναι ήδη πολύ διατεθειμένοι να πιστεύουν ότι μπορούν να κοιμούνται ήσυχοι, ότι το μόνο που έχουν να κάνουν είναι να αναθέτουν σε άλλους την υπεράσπιση της ανεξαρτησίας τους! Δεν πρέπει να ενθαρρύνονται σε αυτή την αφελή πεποίθηση, την οποία πληρώνουν μετά με ερείπια και σφαγές! Πρέπει να ενθαρρύνονται να βασίζονται στον εαυτό τους!

Ελάτε, ελάτε, Peyrefitte! Πρέπει να έχουμε καλύτερη μνήμη! Πρέπει να τιμούμε τη Γαλλία, όχι τους Αγγλοσάξονες! Δεν βλέπω κανένα λόγο να το γιορτάζω με φανφάρες. Πείτε το στους δημοσιογράφους σας. »

Και συνεχίζει: «Όσοι έδωσαν τη ζωή τους στη γη μας για την πατρίδα τους, οι Άγγλοι, οι Καναδοί, οι Αμερικανοί, οι Πολωνοί, ο Sainteny και ο Triboulet [υπουργοί] θα είναι εκεί για να τους τιμήσουν, όπως τους πρέπει.»

·       13 Μαΐου 1964

Ελπίζοντας ότι ο στρατηγός θα έχει ξεχάσει την αιχμηρή απάντησή του ή, εν πάση περιπτώσει, θα έχει ξεχάσει ότι σε εμένα την απηύθυνε, θέτω εκ νέου το ζήτημα επί τάπητος, δέκα μήνες και μισό αργότερα, στις 13 Μαΐου 1964.

Alain Peyrefitte: «Δεν φοβάστε, αν δεν προβάλουμε κάποιες εξηγήσεις, ότι η απουσία σας στις 6 Ιουνίου στη Νορμανδία θα παρερμηνευτεί;

Charles-de-Gaulle: – Μα σας το έχω ήδη πει! Δεν υπήρξε ποτέ θέμα να πάω στη Νορμανδία! Δεν πήγα στην πέμπτη επέτειο. Ούτε στη δέκατη. Ούτε στη δέκατη πέμπτη. Γιατί θέλετε να πάω στην εικοστή; Και ζήτησα και από τον πρωθυπουργό να μην πάει επίσης. Επιπλέον, ο Άγγλος πρωθυπουργός δεν πηγαίνει. Ούτε ο Τζόνσον [Πρόεδρος των ΗΠΑ] θα πάει. Γιατί να πάμε εμείς;

(Προφανώς, ο Wilson και ο Johnson δεν θα πάνε, γιατί ο Ντε Γκωλ δεν πηγαίνει.)

Alain Peyrefitte: – Ο Αϊζενχάουερ και ο Μοντγκόμερι θα παραστούν.

Charles-de-Gaulle: – Είναι ηθοποιοί, που πληρώνονται ακριβά από την τηλεόραση. »

Τελικά Αϊζενχάουερ και Μοντγκόμερι παρά την ανακοίνωση ότι θα συμμετείχαν, δεν ήρθαν.

·       10 Ιουνίου 1964

Μετά τη συνεδρίαση του Συμβουλίου της 10ης Ιουνίου 1964 , ο Στρατηγός άφησε την ενόχλησή του να εκδηλωθεί: «Αυτοί οι κύριοι του Τύπου που με κατηγορούν ότι δεν πήγα στη Νορμανδία είκοσι χρόνια αργότερα, τι έκαναν τότε; Είχαν αγωνιστεί για να ανακτήσει η Γαλλία την ελευθερία της, συμμετείχαν στην απελευθέρωσή της; Τι έκαναν στον πόλεμο; Δεν πολέμησαν ούτε στη Νορμανδία ή οπουδήποτε αλλού. Η Απελευθέρωση έγινε χωρίς αυτούς. Απουσίαζαν. »

Και αυτός, έπρεπε να πολεμήσει για να μην γίνει η απόβαση χωρίς την Ελεύθερη Γαλλία... Κουνάει την καρέκλα του προς τα πίσω, στηρίζει την πλάτη του. Θέλει να μιλήσει.

Charles-de-Gaulle: «Πιστεύετε ότι οι Αμερικανοί και οι Άγγλοι αποβιβάστηκαν στη Νορμανδία για χάρη μας; Αυτό που ήθελαν ήταν να κινηθούν βόρεια κατά μήκος της θάλασσας, να καταστρέψουν τις βάσεις των V1 και V2, να καταλάβουν την Αμβέρσα και από εκεί να εισβάλουν στη Γερμανία. Το Παρίσι και η Γαλλία δεν τους ενδιέφεραν. Η στρατηγική τους ήταν να φτάσουν στο Ρουρ, που ήταν το οπλοστάσιο, και να μην χάσουν ούτε μια μέρα στην πορεία.

Ο Τσόρτσιλ είχε ζητήσει από τον Αϊζενχάουερ να προσπαθήσει να απελευθερώσει το Παρίσι για τα Χριστούγεννα. Του είχε πει: «Κανείς δεν μπορεί να σου ζητήσει περισσότερα».

Λοιπόν, ναι, ήμασταν αποφασισμένοι να ζητήσουμε περισσότερα! Ο λαός του Παρισιού ξεσηκώθηκε αυθόρμητα και πιθανότατα θα είχε συντριβεί κάτω από τα ερείπια, όπως οι κάτοικοι της Βαρσοβίας, αν δεν είχαν υποστηριχθεί. Υπήρχαν όμως άνθρωποι που, τρία χρόνια νωρίτερα, στην Kufra [Ο στρατηγός Λεκλέρκ και οι άνδρες του στο Τσαντ], είχαν ορκιστεί να απελευθερώσουν το Παρίσι και μετά το Στρασβούργο. Είναι αυτοί που απελευθέρωσαν το Παρίσι με το λαό του.

Charles-de-Gaulle: «Αλλά δεν είχαμε τη συμφωνία των Αμερικανών. Όταν είδα ότι η εξέγερση του Παρισιού επρόκειτο να συντριβεί από μια άθικτη γερμανική μεραρχία που έφτανε από τη Boulogne-sur-Mer, διέταξα τον Leclerc να προωθηθεί. Έτσι το Παρίσι δεν είχε τη μοίρα της Βαρσοβίας. Αναγκάσαμε τους Αγγλοσάξονες να αλλάξουν στρατηγική. Οι Αμερικανοί ενδιαφέρονταν για την απελευθέρωση της Γαλλίας τόσο όσο οι Ρώσοι για την απελευθέρωση της Πολωνίας. Αυτό που ήθελαν ήταν να τελειώνουν με τον Χίτλερ με όσο το δυνατόν λιγότερα θύματα. Ηθελαν να γλιτώσουν το αίμα των μπόις, όχι το αίμα, τα βάσανα και η τιμή των Γάλλων.

«Πράγματι, αν οι Αγγλοσάξονες είχαν καταφέρει να πραγματοποιήσουν τη στρατηγική τους μέχρι τέλους, ίσως είχαν καταφέρει να χτυπήσουν την καρδιά της Γερμανίας πιο γρήγορα. Είτε έτσι είτε αλλιώς, ο Χίτλερ θα είχε καταλήξει ηττημένος και η Γαλλία θα είχε καταλήξει απελευθερωμένη. Αλλά αν οι Γάλλοι είχαν παραμείνει παθητικοί και αν δεν είχαμε κανένα ρόλο στην ήττα του Χίτλερ, τελικά αυτός θα είχε νικήσει τη Γαλλία.»